Vísir - 29.05.1959, Síða 10

10
VlSIB
Föstudaginn 29. maí 195ÍI
CECIL ap.1' ■
ST.
LAURENT: d
y BBN JÚANS
-K -K
39
ildir, hefði átt að gjósa blár logi fram úr munninum á yður. En
hinir — hún benti á Lavaux.
— Við skulum taka þennan til dæmis. Hann talar vissulega ekki
spönsku, en svo mikið skildi eg, að hann formælti, þegar við
tókum hann í rúminu. Og hann formælti svo, að hrollur fór um
mann, þegar við tókum frá honum pípuna hans.
KVQLDVfiKUNN!
J d#

Þeir eru að heimta höf-
Lavaux, sem skildi, að verið var að tala um hann, spurði Juan undinn fram.
—■ Já, en eg get ekki talað.
— Farið þá bara fram og
segið að yður þyki það leitt að
geta ekki talað,
* i.
— Hvaða mat borðar eigin-
lega þetta Nýja-Englands fólk?
— Það borðar aðallega fisk.
— Eg hélt að fiskur væri
heilafæða. Þetta fólk hér er
— Vitleysa, þér sjáið ofsjónir. Hjálpið mér heldur að setja
. stigann upp að veggnum.
í sömu svifum og Juan steig neðsta þrepið lagði birtu á stigann.
í tveggja stiga fjarlægð stóð klerkur með ljósker í hendi.
— Jæja, það er þá svona, sem þið, endurgjaldið vinsemd mína,
sagði hann. Reynið ekki að flýja. Eg þarf ekki annað en kalla og
garðurinn fyllist af fólki, sem býður færis að ráðast á ykkur sem
vargar á bráð. — Af einskærri náð skuluð þið fá eitt tækifæri
-enn, en það er því skilyrði bundið, að þið farið aftur inn í kjall-
araherbergið án tafar.
— Hvernig getið þér talað um miskunn? Þér, sem ætlið að
horfa á það köldu blóði, að 30 menn verði myrtir í nótt.
— Það er skylda okkar — þið hafið ekkert á Spáni að gera.
Látið Spán í friði — og við munum láta ykkur í friði.
— Það er þá engin ástæða til þess iyrir ykkur að drepa okkur.
Við erum nefnilega á heimleið til Parísar. Hvers vegna viljið þið
drepa okkur þar sem við erum að yfirgefa land ykkar?
Juan gerði sér engar gyllivonir um svar klerks, en svarið kom
honum óvænt:
— Kæri sonur minn, eg hata ekki yður eða félaga yðar. Eg
hefi lesið sálumessur yfir öllum Frökkum, sem við höfum verið
tilneyddir að drepa. Eg hefi bara flýtt mér að skila þeim í hendur
guðs, áður en þeir gætu framið fleiri ódæðisverk. Þér vitið sjálf-
sagt, að Rannsóknarrétturinn hefur aldrei dæmt neinn af lífi
til þess að hegna honum, heldur aðeins til björgunar hans ódauð-
legu sál.
— Faðir, svaraði Juan, þér eruð lærður maður, en eg held, að
þér hafið ekki athugað málið frá. öllum hliðum. Ef við verðum
ekki komnir til Avila á morgun á hádegi mun landstjórinn senda
lið mikið til að leita okkar. Þorp yðar verður jafnað við jörðu,
íbúarnir drepnir. Þorið þér að taka á yður þá ábyrgð, að senda
svo margar sálir inn í eilífðina? Athugið málið — við erum ekki
komnir í illum tilgangi!
Klerkur virtist hikandi. Hann horfði stöðugt á stigann.
— Lofið okkur að fara, bað Juan. Svo vekjum við félaga okk-
ar og svo ríðum við brott án þess nokkur verði var við flótta
■ okkar, fyrr en um seinan er orðið.
— Það furðulega er bara, að það er ekki eg einn, sem hefi orðið
þess var, að þið eruð að reyna að flýja. Þernan mín varð þess
vör. — Hinn kinkaði kolli í áttina til runna nokkurs, en þar stóð
þeman í felum.
Juan leit í áttina til runnans. Kannske var það þess vegna, að
stúlkan kom nú úr honum.
— Eg hefi heyrt allt, sem farið hefur milli ykkar, sagði hún.
— Ef bara væri um yður að'tefla, sagði hún við Juan, mundi eg
glöð fallast á uppástunguna. Og það mundu allir þorpsbúar gera.
Eg sá hvernig þér signduð yður við borðið, án þess nokkuð gerð-
is£, en ef þér væruð villitrúamaður sem væri að villa á sér heim-
E. R. Burrough*
WILLIAMS LEAPEF UP MVSTEEICALLV
'TMOSG FIENPSl' HE SMOUTEP. 'l7ð
• GOIMS-
Williams stökk á fætur í
geðshræringu. „Þessir djöfl-
ý ar,“ hrópaði hann, „eg skál
hvað sagt hefði verið.
— Hvað segir litla sykurkringlan?
— Hún segir, að þér hafið bölvað og ragnað, þegar hún tók
pípuna yðar.
— Já, það getið þér bölvað yður upp á. En eg neyddi þau til
þess að afhenda mér hana aftur.
Og svo sem til áherzlu blés hann reyk framan í klerkinn og
stúlkuna.
— Hann er nú hvað sem öllu líður ekki síður kristinn en þið,
sagði Juan, og til þess að sanna það skal hann signa sig í viður-
vist ykkar. Spúi hann eldi mun það vart fara fram hjá ykkur. jÞað ógreindarlegasta fólk, sem
Juan skildist af því, að prestur fór að hlæja, að hann var ekki eg nokkurn tíma hefi séð.
hjátrúarfullur sem þernan, en hann vonaði að með þessu fengi
hann þernuna til að fallast á, að sleppa Lauvaux líka.
Lauvaux tók alls ekki vel í þetta:
— Hvað haldið þér annars um mig lautinant, hvæsti hann.
— Haldið þér, að hermaður, sem hefur barist á öllum vígvöllum •
Evrópu, fari að gera sig að athlægi frammi fyrir sveitastelpu?! nemanda einn ræða Darwin-
Að vísu get eg spúið eldi ef í það fer, bætti hann við, og kom nú j kenninguna. — Darwin segir
í ljós, að hann hafði ekki skilið fyllilega það, sem um var að að við eigum kyn okkar að
ræða, — en fjandinn hafi það, að eg fari að gera það henni til
skemmtunar.
— En það er ekki það, sem um er að ræða, sagði Juan róandi,
hún vill aðeins, að þér signið yður.
Hann sneri sér að stúlkunni og sagði eitthvað á spönsku.
— Hvað eruð þér nú að telja henni trú um, sagði Lauvaux og
bar röddin grunsemd vitni.
— O, eg sagði bara, að þér hefðuð verið kórdrengur, þegar
þér voruð litill.
Kórdrengur, eg! sagði Lauvaux og fór að skellihlæja. — Jæja.
eg sem alltaf fékk að kenna á vendinum af því að eg kastaði
steinum í dúfur prestsins. Og nokkrum sinnum tjóðraði hann
mig karlskrattinn.
— Jæja, það tekur ekki langa stund að signa sig.
— Nei, guði sé lof, sagði Lauvaux og signdi sig eftir öllum
kúnstarinnar reglum.
Þernan skipti litum.
— Afsakið, tautaði hún. Mér skjátlaðist. Segið honum, að eg
biðjist afsökunar,-----en allir hinir?
— Hinir, sagði Juan hátíðlega,
börn eins og við.
— Hugsaðu þér bara hvei’n-
ig það liti út ef það borðaði
ekki fisk.
*
Prófessorinn var að hlusta á
rekja til apa. Það getur verið
að afi minn hafi verið api, sagði
hann nemendum, sem hlustuðu
á. — En eg geri mér engar á-
hyggjur út af því.
— Þér gerið yður kannske
engar áhyggjur, sagði prófes-
sorinn. — En ætli hún amma
yðar hefði ekki gert sér á-
hyggjur út af því?
*
Jón varð frægur þingmaður.
Hann átti það mest frænda
sínum að þakka, sem hafði
kennt honum allt um stjórn-
mál. Dag nokkui’n var Jón að
horfa á nýfædda hvolpa. —-
Heyrðu frændi, sagði Jón, —
hvers konar hvolpar eru þetta
eru áreiðanlega allir guðs t eiginlega?
i — Þeir eru sjálfstæðismenn.
— Eg vildi gjarnan sýna miskunnsemi, en allir þorpsbúar eru saSði frændinn.
á ferli. Hvernig get eg látið ykkur sleppa, án þess að þeir saki; _ ~ sagði mér í síðast-
mig um að hafa svikið sig? liðinni viku að þessir hvolpar
— Hlýðið á mig, sagði Juan, eg held, að einfaldasta ráðið væri,
að þér söfnuðuð fólkinu saman vinstra megin á torginu. Meðan
leggjum við leið okkar yfir hægri torghelminginn, en menn munu
vissulega taka skýringar yðar til greina.
— Jæja, en það getur orðið erfitt, nema eg geti glatt með-
bræður mína með fregn, sem þeir myndu fagna.
Við hvað eigið þér?
væru framsóknarmenn?
— Já, það var í síðastliðinni
viku. En nú hafa augu þeirra
opnast.
*
Föt barna geta vel haldist
hrein dögum saman — ef börn-
— Eg á við það, ef eg gæti sagt þeim að sleppt yrði úr haldi in eru ekkl færð 1 þaa
sex fjárhirðum, sem Frakkar handtóku fyrir nokkru, væri allt
auðveldara. Þeir sitja í fangelsi í Anvila, sakaðir um að hafa
eitrað vatn í brunni nokkrum. En engum Frakka hefur orðið meint
af að drekka vatnið. Get eg lofað þeim, að þessum fjárhirðum
verði sleppt?
— Eg sver það!
Klerkurinn leit spyrjandi augnaráði á þernuna, en hún kinkaði
kolli....
— Meðan þér útskýrið þetta fyrir hreppstjóranum skal eg safna
þorsbúum saman vinstra megin á torginu. Á meðan flýja Frakk-
arnir. Verið alls ósmeykur, faðir. Eg skal sannfæra þá, þótt eg
sé ólærð.
Juan var í vafa um hvernig hann ætti að komast burt með

2897
ÍSTÉATVfCAUTIOKEP TÆZAN. '|T
WILL BE NISMT SOOU-TMEN WS
CAN PLAN OUR. KESCUE/
. . .“ „Rólegur“, hvíslaði,
Tarzan. „Bráðum er nótt og
þá skulum við leggja á ráð |
okkar.“ Myrkrið huldi þá
nokkru síðar. Ekkert hljóð
barst er dökkar þústir
inn fyrir stauravígið.
ultg
— Eg hitti þig á föstudag.
— Já, en ef hann rignir á
fimmtudag.
— Þá ætla eg að finna þig' á
föstudaginn?
Dískurmn fljúgandi —
Framh. af 3. síðu.
sígur hann þar að sér loftið
eins og þrýstiloftsflugvél. Hann
er flatbotna, nema hvað loft-
göt eru neðan til á honum, þar
sem þrýstiloftið streymir út.
Tilraunadiskurinn vegur
rúmar sjö smálestir. Þrýsti-
loftið, sem streymir niður úr
honum myndar einskonar loft-
púða, sem lyftir diskinum tæpa
alin upp yfir sjávarflötinn. Þeg
ar diskurinn er kominn á loft
mun hann geta farið með 80
km. hraða. Þao er þessi loft-
púði, sem í rauninni er allur
galdurinn við þetta farartæki.
Ef vel tekst í reynsluförinni
má búast við rð stærri diskar
verði byggðir, en Bretar eru
hræddir um að Ameríkumönn-
um muni takast að skrapa sam-
an dollurum til smíða sinna
diska, áður en Bretuniun tekst
að nurla saman pundunum sem
þéir þurfa.