Vísir - 22.06.1959, Síða 10

iH'
10
VÍSIR
CECIl JT. i, ■
ST
tAURENT: d
y
jD&JV juans
-K -K
49
á flugstig með að segja honum allt af létta, en beit á vör sér og
ákvað að láta kyrrt liggja, þar til hann hefði íhugað allt nánara,
og minnsta kosti láta ekkert uppskátt um neitt í nærveru Rósettu.
— Komdu, við skulum hreyfa okkur, sagði Juan.
Rosetta reis á fætur. — Hún var alls ófeimin, þrátt f.yrir neki-
ina, og þótt þeim yrði starsýnt á hana. Hún studdi höndum á
mjaðmir.
— Jæja, litli vin, nú hefur þú fengið bréfið þitt, og þá getur
vesalings Rósetta aftur siglt sinn sjó — án þess að fá eitt þakk-
-arorð, hvað þá meira.
— Var þetta mikilvægt bréf? spurði Gueneau. — Ef svo er
verðum við að taka stúlkuna undir verndarvæng okkar, þar sem
hún óskar þess.
— Eg óska einskis frekara, sagði Juan fúslega.
Til þess að sýna, að hann væri einlægur gagnvart henni, rétti
hann henni hermanns frakka sinn, og tók hún við honum fagn-
andi og hneppti honum að sér.
— Jæja, þá er velsæminu gerð full skil, sagði hún. — og von-
andi verður það nú ekki hlutskipti mitt að frjósa í hel. Þið
megið annars vita, að eg át.ti sæmileg föt, en þrír Spánverjar
rifu þau af mér í gærkvöldi, — þegar þeir réðust á mig. Kannske
þeir hafi ætlað að búa til sjóræningjafána úr þeim. Kjóllinn
var nefnilega svartur.
Juan reyndi að fá Gueneau með sér, en stúlkan kom í veg
fyrir það.
—• Þi megið ekki skilja mig eftir, sagði hún. Því að þá gæti
eg lent í klónum á hvaða þorpara sem væri. Þið verðið að taka
mig að ykkur og ykkur mun ekki iðra þess, því að eg mun hirða
vel um ykkur. Eg skal gera allt, sem þið viljið, ef þið bara farið
■ ekki frá mér. Og ef þið eruð eitthvað að brugga með ieynd legg
eg ekki við hlustirnar. Og jafnvel ef eg heyri eitthvað getið þið
treyst mér.
Juan sá, að stúlkan hafði rök að mæla. Hún var stór og sterk
og gat komið að miklu gagni á flóttanum, ekki síður en vaskur
karlmaður. Hann gerði nú Gueneau grein fyrir flóttaáforminu,
og hann kallaði á ofurstann, kapteininn og Tinteville, og sagði
þeim frá áforminu.
Að ráði Rósettu byggðu þeir sér einskonar kofa úr viðargrein-
um og notuðu hermannsfrakka sína sem einskonar veggtjöld til
skjóls.
Um miðja nótt vaknaði Juan við einhvern hávaða, leit í kring-
um sig svefndrukknum augum og varð þess var, að einhver
hreyfing var á Tinteville, sem hafði lagt sig hinum megin við
Rósettu, og skammt frá. Juan var í þann veginn að spyrja hvort
hann væri veikiur, er hann heyrði hann hvísla til hennar:
— Sefurðu?
— Nei, hvernig ætti maður að sofa, þegar þú ert sísparkandi
og ymjandi.
Þegár um kvöldið hafði Juan veitt því athygli, að Tinteville
var hinn eini sem hafði gert sig líklegan til að vera stimamjúkur
við Rósettu, en hugði það stafa af þvi eingöngu, að honum væri
í blóð borið að vera kurteis við konur. Þar að auki hafði hann
talað um Pauline af slíkri ástríðu, að honum flaug ekki í hug,
að hann gæti fengið girndarhug á öðrum konum.
— Má eg ekki koma, hvíslaði Tinteville, og er hún svaraði engu
hélt hann áfram ákafur:
— Vertu nú ekki svona stygg, segðu að eg megi koma.
— Uss, hvað þið karlmennirnir eruð andstyggilegir, hvæsti
hún, aldrei getið þið lofað vesalings stúlkum að vera í íriði. Mig
langar bara til að sofa.
Juan ætlaði ekki að trúa sínum eigin eyrum. Var það heims-
maðurinn, glæsimennið Tinteville, sem mælti svo, — var ólmur
íað komast yfir svona drós?
— Segðu já, Rósetta, segðu já, víst viltu —
Hún andvarpaði:
— Komdu þá.
Juan sneri sér xið, en lest sofa. Hann fylgdist þó með því sem
gerðist í nokkurra skrefa fjarlægð, og loks opnuðust augu ungl-
ingsins alveg, og hann var ekki í vafa lengur um þá leyndar-
dóma lífsins, sem hann hafði alið um fagra drauma, en nú var
allt í einu svift burt ævintýraljómanum. Glensyrði Tinteville og
stunur Rósettu bárust honum að eyrum. Hvernig gat nokkur
maður farið svo hrottalega að gagnvart konu — og hvernig gat
nokkur kona þolað slíka meðferð? hugsaði hann.
Hann hlaut að hafa sofnað, því að hann vaknaði við, að
Gueneau hrissti hann til.
—• Hann er kominn, hvíslaði hann.
— Hver? Hvað er um að vera?
— Bátur fiskimannsins — báturinn með rauða seglið uppi.
Úti á ströndinni stóð Tinteville, kapteinn og ofurstinn og störðu
sem steini lostnir á stóran fiskibát, sem nálgaðist hægt og hægt.
Veður var hið fegursta og dálítil gola. Allan morguninn gáfu
þau bátnum nánar gætur, en loks sagði Rósetta, að ekki dygði
annað en að reyna að fá eitthvað í gogginn, eins og hún orðaði
það. Hún fór á stúfana og hætti ekki fyr en hún hafði náð í
tvo krabba fyrir neðan klettana og setti hún nú pott á hlóðir og
brátt barst anoganin af súpunni að vitum þeirra.
Juan horfði með nokkurri aðdáun að því hve myndarlega
Rósettu fórst allt úr hendi, og hann gat ekki enn gert sér fylli-
lega grein, að hún gæti verið svona glöð og hress, eftir hina
hrottalegu meðferð um nóttina.
íðdegis sátu þeir fremst á tanga nokkrum og hugsuðu ekki um
annað og ræddu ekki um annað en það, sem framundan var, er
skipið varpaði akkeri þar úti fyrir. Tinteville var bjartsýnn mjög
og efaðist ekki um, að fyrirtækið mundi heppnast. Hann lá
endilangur og teygði úr sér og virtist liða prýðilega.
— Þetta er í rauninni sannkölluð paradísareyja, sagði hann,
og næstum hryggðarefni, að verða að fara héðan.
En hinir ræddu fram og aftur um það, sem gerast kynni og
valda mundi erfiðleikum. Verst var, fannst þeim, að vita ekki
hvort skipstjóri mundi leggja bát.sínum alveg að klettunum um
flóð, eða varpa akkeri og senda bát til lands. M. a. ræddu þeir
hvort nokkur blindsker myndu vera á leiðinni til lands, ef bátnum
væri lagt þar úti fyrir, og Juan varpaði af sér klæðum og kafaði
í rannsóknar skyni, og er hann kom aftur alldasaður, var enn
rætt um horfurnar. Juan kvaðst ekki hafa fundið nema eitt
blindsker. Menn komust að þeirri niðurstöðu, að ef báturinn legði
að landi, mundi allt geta gengið greitt, þá gætu þeir stokkið út í,
yfirbugað mannskapinn á fiskibátnum, og siglt burtu. En ef
varpað væri akkerum úti fyrir, yrði bátur sendur á land, og yrði
þá Juan að tefja fyrir þeim, sem í landi væru, svo að þeim
gæfist færi á meðan að synda út í skútuna.
Er kvöldaöi setti Rósetta aftur pott á hlóðir og voru þeir nú
komnir í byr0ið flestir, og biðu þess að fá eitthvað til að nærast
á hjá hinni óviðjafnanlegu eldabusku, en allt í einu heyrðist
skvldur mikið, úti fyrir, og kom nú í ijós, að komin var hinn
mikli stórskotaliðsamður frá Marseille, sem Rósetta hafði minnst
á, og gerði kröfur til þess, að hún færi með sér, þegar, þar sem
hann ætti hana.
— Þarna ertu, dræsan þín, sagði hann, komdu hingað og eg
Mánudaginn 22. júní 1959 .
KVÖLDVÖKUNNI
Það getur vel verið að öll
riddaramennskn sé útdauð hjá
karlmönnum, en henn bregður
samt fyrir hjá kvenfólki ein-
staka sinnum.
Það var kvennasamkeppni í
enskum smábæ, og aðalspurn-
ingin var þessi:
„Hvað er nauðsynlegasti
hluturinn á heimili yðar?“
Fyrstu verðlaun fékk sú, sem
svaraði stutt og laggott:
„Maðurinn minn.“
*
Hann fór með konunni sinni
á málverkasýningu — nýtízku
list — en var ekki vel ánægð-
ur með hana.
„Lovísa,“ sagði hann, „góða
vertu ekki svona áhugalaus.
Þú getur þó í það minnsta
stanzað við og við, og hrist
höfuðið. Annars heldur fólk að
þú hafir ekki Jiundsvit á list.“
Það virðist nú loks geta feng-
izt upplýst, hvort kona getur
þagað yfir leyndarmáli eður ei.
Nú á að fara fram próf um
þetta, og sú sem á að ganga
undir það, er hin vellríka frú
Francine Weisweller, sem um
þessar mundir dvelst í villunni
Cap Ferrat. En þar er einnig
dveljandi hinn ungi tízkuteikn-
ari hjá Dior, Yves Saint-
Laurent, og er að vinna að
frumdráttum sínum að vortízku
kvenna, á meðan hann dvelst
þarna.
Ekki getur hjá því farið, að
frúin komist að því sem er að
líta dagsljósið hjá tízkufræð-
ingnum — og hugsa sér, að
slíkur leyndardómur skuli eiga
að geymast í brjósti einnar
konu.
Megi slíkt og þvílíkt takast,
eru konur í raun og sannleika
meiri en margur karlmaðurinn
hefir grunað þær um hingað til.
'k. Burrough*
1 AKZ
BUT BEFOfSE A SP’EAR. COULP PKAW
BLOOPv ATAVVMY STREAK. OP GEEEN-
Öskrin utan úr myrkviðn-
um trufluðu villimennina í
^ansinum, en þegar Steel
hafði hvatt þá um stund til
að ljúka við athöfnina tóku
þeir að dansa kringum fórn-
arlömb sín á ný. En áður en
einu spjóti var lagt til þeirra
felaga, stökk ógurlegt dýr
yfir limgirðinguna og græn
augu dýrsins lystu af hatri
og grimmd.
Meistararitgerð —
Frh. af 9. síðu:
átt að geta farið að dæmi hinna
landanna og „unz annað verði“
virt íslenzku útfærsluna. Að-
gerðir þess hefðu þá verið í
samræmi við fyrri aðgerðir
Breta, þegar önnur lönd færðu
landhelgina út einhliða, á sama
hátt og íslendingar.“
Peter Hallberg hefur látið
svo um mælt um meistararit-
gerð hins unga landa síns og
þær undirtektir, sem hún hef-
ur hlotið hjá stúdentum í
Lundi: „Ég þekki Peter Modie
ekki persónulega. Hann las
grein mína í „Ny Tid“ og varð
svo hrifinn af efninu, að hann
ákvað að vclf a sér efnið til
meistaraprófs, og skrifaði mér
nokkur bréf þar að lútandi.
Mér þykir það gleðiefni, að svo
margir þjóðréttarfræðistú.dent-
ar í einum háskóla hafi mynd-
að sér svo viturlega skoðun á
„íslenzku fiskveiðideilunni“. —
Það er unga fólkið, sem maður
á að reiða sig á í slíku tilviki
sem þessu, en ekki gamlir,
rotnir hrottar.“