Vísir - 20.01.1960, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Miðvikudaginn 20. janúar

Rosa Lund Brett:
y *
tim §, -j<
sign ar - ú\ irtinn.

8
„Eg get ekki farið með yður,“ — hún reyndi að slíta handa-
bandið, en hann hélt fast um olnbogann á henni. „Æ, þér niegið
þetta ekki — eg verð að bíða í bílnum. Dolores líkar ekki ef við
Melissa förum baðar úr bílnum."
Hann dró hana upp að húsveggnum. „Dolores?“ sagði hann,
„hvernig er hún?“
„Hún er einstaklega viðfeldin kona.“
„Já, þér segið það um alla,“ tók hann fram í óþolinn. „Jafn-
vel þó hún berði yður svo að þér fengið gula og bláa marbletti
munduð þér segja að hún væri einstaklega viðfeldin, ef einhver
spyrði yður.“
„Dolores hefur aldrei barið mig ennþá. — Hafið.... hafið þér
heyrt um föður minn?“
„Nei — hvers vegna spyrjið þér að þvi?“
•Svo sagði hún honum hvernig komið var og bætti við: „Þó
að eg þekki hann ekki neitt að marki var þetta hræðilegt áfall —
og þegar eg hugsa til þess á nóttinni, finnst mér eg bera ábyrgð
á .því.“
„Enga flónsku,“ sagði hann. „Slvs við baðanir geta hent hvern
sem vera skal. En þetta er þur.gbært fyrir yður —“ Hann tók
málhvíld og sagði svo: „Kvað' hafið þér hugsað yður að gera úr
því að svona er komið?”
„Eg fer heim eftir viku og næ mér í einhverja atvinnu í Eng-
landi.“
„Það er kannske hyggilegast. Annars’ ætla eg að biðja yður
fyrirgefningar á þvi, að eg var svo ónotalegur við yður síðast —
þér minntuð mig svo óhugnanlega á dálítið, sem eg hélt að eg
hefði gleymt."
Hún horfði á hann og það brá fyrir skilningi í augnaráðinu,
og svo sagði hún fremur kuldalega: „Það er allt í lagi. Einhvern-
tíma get eg kannske orðið einhverjum til gleði til að bæta það
upp að eg hef verið öllum plága hingað’til. Nú verð eg að fara,
Dolores bíður.“
0,Jæja, hver veit nema við rekumst á einhverntíma áður en
J?ér farið. Sælar!“
Jíún kinkaöi kolli og hljóp að bílnum og settist lafmcð við
hliðina á Dolores.
„Melissa bað mig um að segja, að sér hefði orðið óglatt og að
hún ætlaði að ganga heim. Eg vona að það komi ekki að sök
þó eg færi út úr bílnum rétt sem snöggvast?"
Dolores sýndi ekki á sér snið til að ræsa bílinn en horfði róleg
og athugul á Sherlie. „Hvar hefur þú kynnst Paul Stewart? Eg
geri ráð fyrir að þið hafið sést fyrr en i dag?“
„Já —“ og svo sagði hún henni með sem fæstum orðum frá
gistingunni i Mullabeh. „Eg sá hann stutta stund um kvöldið
og hann var farinn þegar eg kom á fætur mo.rguninn eftir.“
„Og samtaliö núna — hvað snerist það um?“
„Hann spurði bara hvemig mér liðL“
„Sagðir þú honum afdrif föður þins?“
„Já, en hann er ekki þannig gerður að hann láti það fara
lengra. Hann mun vera i verzlunarerindum í Panleng og fer
aftur til Mullabeh undir eins og því er lokið.“
Dolores sat kyrr og elti Paul Stewart með augunum þangað til
hann settist upp i stóra ameríska bílinn sinn og ók burt á fleygi-
ferð.
„Svo að þú þekkir Paul Stewart,“ sagði hún mjög hugsandi,
„skrítið að óverulegum stelpukrakka frá Englandi skuli takast
það, sem ungu stúlkunum hérna tekst ekki. Vitanlega hefur til-
viljunin ráðið því, en að hann nennti að tala við þig í dag, sýnir
þó að hann er ekki eins mikill kvenhatari og hann vill láta okk-
ur hérna halda.“
„Honum er lítil um kvenfólk, það er auðfundið á honum þegar
hann talar. Hann reynir aðeins að vera kurteis," Sagði Sherlie
og reyndi að hafa váðið fyrir neðan sig.
„Hann er karlmenni,“ sagði Dolores einbeitt, „og eg neita að
trúa því að hann geti verið ósnortinn af verulega girnilegri ungri
stúlku.“ Nú ræsti hún bílinn og ók hægt fram aðalstrætið til
Santa Lucia.
„Eg vil ekki dylja þig neins, Sherlie. Paul Stewart er ríkur og
einhleypur og hann kann vel við sig hérna á Bali. Aíig hefur
langað til að kynnast honum í mörg ár, en það var sami metn-
aðurinn í honum föður þinum og er í mörgum Englendingum.
Ef maðurinn kæmi ekki í gistihúsið ótilkvaddur, þá gat hann
látið vera að koma, sagði Julius.' Mér finnst erfitt að skilja þetta.
því að hér eru ekki margir Englendingar, en mér var ómögulegt
að telja honum föður þínum hughvarf.“
„Það var rétt hjá honum,“ sagði Sherlie. „Herra Stev/art gerði
það sem hann kaus sjálfur — og hélt sig undan.“
„Þú ert svo mikil kjáni, barnið gott, og það getur stundum
komið sér vel. Þegar viö komum heim ætla eg að skrifa bréf, sem
þú afritar og undirskrifar. Þetta bréf er boðsbréf til Pauls
Stewart, um að koma og heimsækja okkur.“
„Hann tekur ekki því boði.“
„Við orðurn brélið þannig að honum sé ómögulegt að svara
neitandi. Þú skrifar að stjúpa þin óski að þakka honum fyrir að
hann var þér hjálpsamur í Mullabeh, og biður hann um að gera
svo vel að líta inn. Hann hlýtur að vera svo háttvís maður að
hann komi.“
Ætli hann sé nokkuð smeykur við að segja nei, hugsaði Sherlie,
og sem betur fór gat jafnvel ekki Dolores ætlast til þess að hann
kæmi alla löngu leiöina frá Mullabeh til þess að gera heimsókn
En Dolores. vissi ráð við því líka.
Þegar þær voru að aka upp að dyrunum sagði Dolores: „Hann
á kunningja í klúbbnum í Panleng og etur vafalaust hádegisverí
þar. Hann fær þennán seðil frá okkur stundvíslega klukkan
hálftvö, og kemur þá einhverntíma dagsins til Santa Lucia.“
Sherlie var ekki sannfærð um þetta og langaði ekkert til að
taka þátt í þessari bréfaskrift, sem eflaust yrði honum til ergelsis.
En Dolores vissi hváð hún vildi — var hún að búa í haginn fyrir
Melissu? En hvernig færi þá með Rudy? Þetta var svo flókið að
Sherlie gafst upp við að hugsa meira um það — Paul mundi ekki í
koma hvort eð væri. Skrítið að hún skyldi kalla þennan ókunna '
mann Paul — í huganum....
Hún vissi að Dolores gramdist að bréfið hafði ekki borið neinn
árangur. Hann liafði svarað því, fyrir kurteisis sakir vitanlega,
en haíði skellt skolleyrum við heimboðinu. Sherlie ætlaði ekki
að skipta sér frekar af því, — hún var á förum.
Dagarnir liðu fljótt, hún fór í sjó, gekk um göturnar og kynnt-
ist gömlu manní, sem bjó til hálsfestar úr fallegum smáskeljum.
Hún kunni miður vel við sig í gisthúsinu, þar sem kvenfólkið
var alltaf aö skipta um dýra kjöla og karlmennirnir voru í
skræpóttum skyrtum, eöa bláum, grænum eða jörpum smoking-
A
KVðLDVÖKUNNi
Frú B. er komin til laeknis—
hún er ekki alveg viss. Hún
biður lækninn að rannsaka sig.
Hann spyr: „Hvað mörg böm
eigið þér núna, frú?“
„Þau eru 11,“ svaraði hún.
„Ja, hérna,“ sagði læknirinn.
„Það bara fjölgar hjá yður eins
og hjá kanínum.“
Af öllu því, sem þér liafið á
yður eða með yður er svipurimi
á andlitinu mest áberandi. —
í næsta skipti, sem þér komið
auga á sjálfa yður, í búðar-
glugga eða spegli, þá hirðið
ekkert um það hvernig hattur-
inn fer, en athugið heldur svip-
inn á andlitinu. Og hugsið svo
um það hvort ekki sé tími og
tækifæri til að vera svolítið
vingjarnlegri og alúðlegri á
svipinn.
★ * i
Eg get glaðst yfir því tvo
mánuði þegar mér hafa verið
slegnir gullhamrar. — Mark
Twain.
Það var prentaraverkfall í
Danmörku og þá hringdi æva-
reið húsmóðir til eins af stærstu
dagblöðunum og hellti úr skál-
um reiði sinnar. „Þið vissuð að
það yrði verkfall, hvers vegna
létuð þið þá ekki prenta heil-
mikið af dagblöðum fyrir-
fram?“
★
Nokkur fyrirtæki hafa séð
sér hag í því að hafa óþægilega
stóla handa gestum, sem eru
óvelkomnir. Venjulegur skrif-
stofustóll getur orðið mjög ó-
þægilegur þeim, sem situr á
honum góða stund. Það er að-
eins það ráð til, að saga eins og
tvo sentimetra af fremri löpp-
unum á stólnum, þá rennur sá,
sem situr á honum, fram á við
og veit ekki hverju þetta sætir.
Skrifstofustjóri í Chicago losn-
aði við óvelkomna gesti með
því að gera þetta. Þeim fækkaði
um fimmtung.
Vóísi b&BihtEÍtMið
Skólavörðustíg 3.
Sími 14927
Skattaframtöl. — Bókhald.
R. Burroughs
T! "Z APE-WAM SUÞPENLV STCPPEP
C. .SPIN& l!J A&TOMSI-IMEMT,
V/l-iEM SOÍAE BUSWES KUSTl_EP—
- TARZ4N
3175
bT-Vj'
ANP A EANTASTIC FKSUR.E
CONPRONTEP HIMV WIELP’ING
A Í-IU&E CLUB!
Distl b, t.lnlrcl h
V'í r'l’ WC'K.r. HAiií/ CCGATUP6S STEPPEP
lc'AV' I Ol.-TOf wir.V iG ANP SURRC'UNPEP'TAKZAN.
JIÍHW hEKE wAS A WBIRC' BLEMENT OF- THE
i:v.v.lOST lmoKlP— CAV£ M£’A/\ ,0-4-504-2
Stór luraleg mannvera
'stökk til hans og urraði. Eg
er Garth, hinn mikli bar-
dagakonungur. Eg er Tarzan,
svaraði konungur frumskóg-'
arins þreitulega. Eg kem sem
vinur. — Frummaðurinn
reiddi kylfuna. Garth á enga
vini, eg drep.
Prentum fyrir ýður
smekkiega
og fljótlega
»1»
KLAPPARSTIG 40 — SÍMÍ194 4J