Vísir - 28.04.1960, Blaðsíða 7

Vísir - 28.04.1960, Blaðsíða 7
Fimmtudaginn 28. apríl 1960 V f S I R &Mi l MILL —TVEGGJA ★ ÁSTARSAGA ELDA 36. Lanyon leit til hennar með sama kalda kæruleysissvipnum og hann var vanur og sagði ekki annað en: „Góðan dag, ungfrú Gill.“ Og Madeline gekk fram hjá, og velti fyrir sér hvers vegna hún væri svo heimsk að verða fyrir vonbrigðum út af þessu. Starfsfólkið í Dominion-spítalanum hugsaði mest um daginn sem var í nánd, hátíðisdaginn mikla, er spítalaballið skyldi haldið. — Það er vitanlega skrítið að halda dansleik um hásumario, sagði Eileen er hún sagði Madeline frá þessu, — en það er í sambandi við stofndag spítalans. Og svo er líka loftkæling stóra salnum, svo að ekki er hætta á að manni verði of heitt. Og mér finnst gaman að geta komið á eitt ball að sumrinu. — Fará allir þangað? spurði Madeline. — Allir nema þeir, sem eru á verði. Og öll form og tilskipanir falla úr gildi þetta kvöld. Elsti skurðlæknirinn getur dansað við vitlausasta hjúkrunarnemandann. Þó að því verði ekki til að dreifa núna, því að hann dr. Prewett gamli hefur eflaust ekki dansað í þrjátíu ár og lítur á reyndustu hjúkrunarkonurnar eins og krakka. — Verða nokkrir aðkomandi þarna? spurði Madeline. ■ — Já, auðvitað. Læknarnir koma með konurnar sínar eða vin- stúlkurnar og hjúkrunarkonurnar bjóða vinum sinum eða unn- ustum. Þú getur vel boðið Morton Sanders, ef það er það, sem þú ert að hugsa um. Það var það sem Madeline var að hugsa um, en hún brosti bara og sagði: — Eg kemst að hvað hann ætlar að hafa fyrir stafni það kvöldið. Hún hafði ekki séð Morton síðan forðum um helgina, sem hafði verið svo dásamleg en haft svo alvarlegar afleiðingar. En hann símaði um kvöldið og bauð henni í miðdegisverð. ’ Hún hafði hugsað sér að segja honum alla söguna af ann- bandinu, þó ekki væri nema til þess að vara hann við afbrýði móður hans gagnvart henni. En þetta fór allt svo vel og hún hafði sloppið. Svo að henni fannst lítilmótlegt að fara að segja honurn frá hinu fyrirlitlega framferði móður hans. Svo að hún þagði yfir öllu saman. Meðan þau sátu afsíðis við borðið í horninu, glöð og hamingju- söm yfir að fá að vera saman á ný, sagði hún honum í staðinn frá því, að nú hefði hún loks játað fyrir dr. Lanyon að hún væri hálfsystir Clarissu. — Jæja? Og hvernig tók hann þvi? spurði Morton og það var auoséð á aðdáunarsvipnum á honum að hann var hrifinn af lienni. Ekki sérlega vel, andvarpaði Madeline. — Eg er hrædd um að hringlið í Clarissu hafi sært metnað hans svo djúpt, að hann láti reiði sína bitna á mér líka. — Ágætt! sagði Morton. — Þetta fannst mér ekki fallega sagt af þér, Morton! — Mér er ekkert vel við Nat Lanyon. — Eg meina: Mér fannst það ekki fallega sagt í minn garð. — Æ, fyrirgefðu, góða mín. Hann hló og strauk fingurgómunum um kinnina á henni. — Er þér nauðsynlegt að hafa vinveittan Lanyon í vasanum? — Ekki í vasanum! Það lá við að Madeline ofbyði svona orða- lag, um jafn frægan skurðlækni. — Og ekki endilega vinveittan. En mér finnst að ef eg þyrfti nauðsynlega á hjálp að halda, vildi eg geta treyst honum. — Ef þú þarft nauðsynlega á hjálp að halda þá er eg hérna. — Ekki í sjúkrahúsinu, sagði Madeline og brósti við tilhugs- unina urn það, sem gerðist í eldhúsinu forðum. Þá var eitthvað annað en henni væri stoð í honum. — Nei, það er satt. Það kvelur mig að þú skulir lengstum verða að halda þig á stað, sem mér er varla hleypt á, nema undir ströngu eftirliti. — Veslings Morton! Hún horfði á hann með vorkunnsemi, án þess að vita af því. — En nú hefurðu tækifærið. Á fimmtudaginn; Það lá við að þeir slægjust eu verður spítalaballið. Langar þig til að koma þangað? í stað þess að slást réðust þeir — Ertu að bjóða mér? — Skilurðu það ekki? Náttúrlega. — Þá segi eg „náttúrlega“ líka. En þú verður að lofa mér því, að hlaupa ekki frá mér og dansa helming dansanna við Lanyon. — Mér mundi ekki detta það í hug, Mörton. Og honum ekki KV01DV0KI1NNI Tveir menn í Greenock fóru að deila um það hver væri út- haldsbetri í því að kafa og hvor gæti verið lengur undir vatni. í það að keppa. Hvor um sig lagði undir eitt pund. Fregnir bárust út um keppnina og fjöldi manns kom til að horfa á. Dóm- ari var til nefndur og átti hann heldur. Hann er alls ekki náðugur við mig núna, og eg er hrædd að skera úr fyrir keppendurna Þegar hrópað var: — Af stað, köfuðu báðir ofan í vatnið. Lík beggja fundust ekki fyrr um, að hann hafi útskúfað mér fyrir fullt og allt, nema ef nauðirnar ræki. — Hvaða nauðir áttu við spurði Morton. — Já.... Hún hafði verið að hugsa um þegar hún bað hann en degi síðar. hjálpar í neyðinni og hann hljóp undir baggann. — Eg hugsa að eg eg væri í miklum vanda og bæði hann hjálpar, þá mundi hann hjálpa. En það væri þá frekar af réttlætistilfinningu en af því að ! honum væri vel til mín. „Hjónaspil“ Thorton Wilders hefur nú verið sýnt 12 sinnum í Þjóðleikliúsinu að undanförnu við ágæta aðsókn. Þessi ágæta gleðileikur keniur öllum í gott skap enda hlaut sýningin mjög lofsamlega dóma. Næsta sýning verður á laugardagskvöld. — Myndin er af Haraldi Björnssyni í aðalhlutverkinu. R. Burroughs - TAGZAN 3244 *STOf' STA.EIN& UKG A.K! IFiOT! HE EXCLAIIAEF SUPTTENILY. V.FNT VOU EXPECT A MESSENGEK WITH THIS NEWS?" 1-2.-0U9 ''VES.YES," REPLIEP’ koctto. 'BUT THAT NECKLACE AAUST EE VALUABLE— HOW CANl X BE SUKE THAT VOU AK.E THEOME?" Eg verð hálsmeni ! Piérre ao Bái skila þessu • te, útskýrði • i tingjamim, sem gapti af undrun. Og' svo munum við strax . rja stríðið. Horfðu ekki eins og fífl. Bjóst þú ekki við sendiboða með þessari frétt? — Jú, jú, en þetta Heimspekingur, sem þekkti Skota vel sagði: — Skoti er aldrei einn. Hann getur skemmt sér við hugsanir sínar. ★ Spánski ambassadorinn við hirð Hinrik IV. kom einu sinni inn í herbergi í kastalanum, án þess að koma hans væri boðin á undan honum brá mjög í brún þegar hann sá að konungurinn reið um her- bergið á kústskaí'ti og lítill son- ur hans elti hann líka á kúst- skafti. Þetta var óþægilegt augna- blik fyrir alla viðstadda néma drenginn. En Henry var þessu vaxinn. Hann sagði: — Þér eruð faðir hr. ambassador. Við: ætlum því að’ halda áfram útreiðar- túrnum. Svante Löfgren, sænskur blaðamaður og fréttaritari Par- ísardagblaða, hefur fengið Osc- ars-verðlaun frönsku matar- blaðanna fyrir árið 1960. Verð- launin voru stofnuð í fyrra' af „Blaðamanna og rithöfundafé- lagi matarmanna og vínþekkj- ara“. Löfgren hefur skrifað tvær bækur, um matsölustaðina í París, um franska matargerð og ferðamenn í Frakklandi, báð- ar á sænsku. ítalski blaðamaðurinn Enrico Guanini fékk önnur verðlaun. Alveg eins og við var eigandi var verðlaununum úthluiað við stóra matarveizlu í einum af glæsilegustu veizlusölum við Champs-Elysee. * Kunnur Oklahomaborgar- sölumaður var nýleg'a kvæntur. Hann kom með konu sinni í matstofu á Texashóteli, sem var frægt fyrir góðan mat. Mat- urinn, sem hann pantaði var framborinn strax en hann ’íékk ekki steiktan kjúkling, sem hann var búinn að hrósa mikið við konu sína. — Hvar er kjúklingurinn minn? sagði hann dálítið ergi- legur. Þjónninn var blökkumaður, hallaði sér yfir hann, lagði ' munninn þétt við eyrað á hon- um og svaraði: — Ef þér eigið við litlu stúlkuna með bláu aug- un og ljósa krullsða hgri, þá vinnur hún hér ekki lengur. ★ — Það var ást við fyrstu sýn. þegar eg hitti Jón. Hvers vegna g.iftist þú hon hálsmenn hlýtur að vera dýrmætt. Hvernig get ég verið yiss mu að þú sért rétti um þá ckki? maðurirm. j —Eg hitti hann svo oft aftur,

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.