Vísir - 02.07.1960, Blaðsíða 7

Laugardaginn 2. júlí 1960
V I S I B
SUZAN MARSH:
FJÁRHALDSMAÐURINN
STRAIVGI
32
og látið það fylgja, að þau ætluðu ekki að giftast fyrr en eftir
eitt eða tvö ár. En þetta pukur.... Hann andvarpaði. — Ég vona
bara að hann svíki ekki Lolu. Það lítur ekki vel út að hann
heimtar að trúlofunni sé haldið leyndri — og það meira að segja
í mörg ár....
Judy heyrði sjálfa sig segja: — En hann sagði í dag ....
— Símon kann að beita töfrum og getur talið fólki trú um
að svart sé hvítt. Það hafa margar Lolur komið við sögu hjá
honum um æfina, en þó er hann ógiftur enn. Eg hef sagt þér
áður að hann er ráðgáta. Það er ómögulegt að gizka á hvað hann
ætlast fyrir, nema þegar hann er að nota harðstjórakeyrið á
okkur, vitanlega.
Hann tók fastar utan um hana og munnur hans leitaði að
vörum hennar. — Ó, Judy, hvers vegna eigum við að halda áfram
að tala um þetta. Það tefur aðeins tímann. Það eina sem máli
skiptir er að ég tilbið þig.
Hún leit á hann og ósjálfrátt komu þessi orð yfir varir hennar:
— Ertu viss um — alveg viss um, að þú viljir giftast mér?
Hann horfði fast á hana. — Það er fremur ég, sem ætti að
spyrja þessarar spurningar. Þú hefur látið mig bíða milli vonar
og -ótta.
Rödd Judy var dálítið þreytuleg er hún svaraði:
— Já, ég vil giftast þér af fúsum hug, Tom. Fúsari en þú
getur skilið.
Hún færði sig ofurlítið fjær honum og glampi kom í augun
er hún hélt áfram: — Við skulum opinbera trúlofunina okkar í
kvöld, Tom. Ég hlakka til að sjá svipinn á Símoni.
— Það geri ég líka, sagði hann kaldranalega. — Hann verður
sáfeginn, hvern svo sem þú kynnir sem mannsefnið þitt, nema
bara mig! Hann hefur altaf öfundað mig af öllu milli himins og
jarðar.
— Hann getur að minnsta kosti ekki hindrað að við trúlofumst,
sagði hún napurt. — Og þegar á það er litið að hann vill fyrir
hvern mun losna við mig, á ég bágt með að skilja að það skipti
nokkru máli fyrir hann hve unnusti minn er.
Tom virtist vera skemmt. — Þetta eru nú kvennarök, væna
min. Þó honum þyki vænt um Lolu og ætli að giftast henni,
skiptir hún minna máli fyrir hann en hitt, að gera mér bölvun.
Nei, ég veit aðra betri uppástungu, sagði hann allt í einu með
dramatískri ró.
Hann beygði höfuð hennar aftur og kys,sti hana þangað til
hún var orðin máttlaus í faðmi hans. Hann þrýsti henni að sér
og hvíslaði:
— Við strjúkum saman, elskan mín! Það er eina leiðin. Ég hef
hugsað þetta allt út í æsar.
— Strjúkum! Hún endurtók orðið með öndina í hálsinum, og
hugur hennar komst strax á flug. Var það ekki bezta lausnin?
Þá mundi Símon losna við hana að fullu og öllu, og engu í ver-
öldinni gat hann reiðst meira en því að hún stryki með Tom.
— Þú skilur það eflaust, elskan min, sagði Tom ástríðufullur,
— að eftir að við erum gift getur hann ekki gert okkur neitt til
miska. Og hvað f járhagsmálin snertir þá skaltu láta mig um þau.
Ef við giftumst neyðist hann til að borga út arfinn þinn. Þettaj
er fullkomin lausn á vandamálum okkar.
i
— En hvemig eigum við að fara að þessu? spiuði hún — áköf,
og kviðin um leið.
— Þú ætlar að verða nokkrar vikur í Stevenage, muldraði hann ■
og gerði í rauninni áætlunina um leið og hann sagði hana. Hann ‘
útskýrði nú hugmyndirnar, sem höfðu verið að taka á sig mynd
i kollinum á honum síðan kvöldið sæla, er Netta sagði honum
sannleikann um uppruna hans. — Við fáum leyfisbréf — ég
skal sjá um það, og: þá ert þú orðin frá Tom Waring áður en þú
veist af.
Judy nötraði af eftirvæntingu. Þetta var allt svo rétt og sjálf-
sagt þegar Tom útskýrði það. Og henni var ósegjanlegur léttir
að tilhugsuninni um að hún yrði ekki framar baggi á Símoni.
Hann gat gifst Lolu og lifað sæll til æfiloka án þess að hún kæmi
þar nokkuð við sögu. Allt í einu rauk af henni mókið. Hún mátti
ekki vera barnaleg. Mátti ekki giftast til að gera Símoni greiða.
Gifting gat orðið æfilöng refsing á hana sjálfa....
— En Tom, sagði hún, — við verðum að hugsa okkur um....
ég á við, að hljónabandið er svo.... afgerandi og....
— Það veit ég, elskan min, sagði hann rólega. — Og þú hafðir
lofað að giftast mér áður en ég stakk upp á — þessu. Hvaða
munur er á hvort við giftumst á morgun eða ekki fyrr en eftir
sex mánuði?
Judy var orðin róleg aftur.
— Þú hefur rétt fyrir þér, Tom, hvíslaði hún. Það var svo
augljóst að hann hafði rétt fyrir sér. Og það yrði dásamlegt að
vera frjáls og sæl og losna við að standa Símoni reikningsskil.
Tom faðmaði hana aftur og horfði yfir garðinn. Nú var komið
tunglsljós. Þetta var sigurinn — hinn fullkomni sigur yfir Símoni.
Hann giftist eigi aðeins stúlkunni sem Símon elskaði, heldur
mundi hann einnig fá ráðin yfir eignum hennar, sem voru svo
miklar að honum var óhætt æfilangt.
— En nú verðum við að vera mjög varkár, Judy, sagði hann.
— Við verðum að nota grímuna áfram, og láta Símon halda, að
við séum orðin þæg og eftirlát.
Augu þeirra mættust. — En þú elskar mig, Tom?
— Ég tilbið þig.... Hlauptu nú inn. Ég kem eftir dálitla stund.
Þau kysstust og svo sat Tom einn eftir. Fingurnir titruðu er
hann kveikti sér í vindlingnum. Honum varð hugsað til Peggy
og brosti. Það yrði hægðarleikur að fá hana til að skilia allt.
Allar stúlkur voru flón! Hann óskaði sér til hamingju með að
hafa leikið hlutverk sitt eins og snillingur.
Þessa daga sem liðu frá afmæli Judy og til þess að hún fór
til Stevenage, hafði Tom fengið Judy til að lofa því að minnast
ekki neitt á strokuáform þeirra við Nannie.
— Það er ekki vegna þess að við viljum fara bak við hana,
elskan mín, sagði hann. — En þegar maður hefur afráðið að
giftast á laun og — eins og við tvö — höfum fulla ástæðu til að
gera það, gæti það valdið vandræðum að minnast yfirleitt á það
við nokkra mannsekju. Þó ekki sé nema ein persóna þá getur það
orðið einni of mikið. Nannie gæti fundist að það væri skylda sín
að segja Simoni frá því. Og þá væri úti um allar okkar vonir.
— En....
Honum tókst að látast vera umburðarlyndur og þolinmóður.
— Og hvað sem öðru líður ætti heimsókn þinni hjá henni að
vera lokið áður en við giftumst. Með því móti gætir þú lofað
henni að vera viðstödd þegar við verðum gefin saman. Þá hefur
hún ekki ástæðu til að láta sér finnast, að gengið sé fram hjá
sér. En hún má bara ekki vita neitt fyrirfram.
Judy sá að þessi rök hans voru rétt.
— Eins og þú villt, hvíslaði hún. — Og ég sem ekki hafði ætlað
mér að taka nokkurn hlut alvarlega næstu árin, bætti hún við
og híó.
— Það var nú ekki annað en ögrun við örlögin, væna mín,
sagði hann. Svo hélt hann áfram í ópersónulegum tón, er hann
heyrði að Símon kom:
— Hve lengi ætlar þú að verða hjá Nannie? Svo sneri hann
hér að Símoni. — Cragmere er þegar orðið eins og sorgarhús —
eins og eitthvað leiðinlegt ætti að koma fyrir.
Judy hló uppgerðarhlátur. — Ég býst við að verða hálfan
mánuð eða þrjár vikur. Hún leit á Símon: — Ég býst við að þú
lifir eins og blórn í eggi án min. Þá losnarðu við rifrildið!
Hann svaraði rólega: — Tom hefur rétt að mæla. Heimili getur
drukkið i sig andrúmsloftio, og hér er einhver drungi og óró
komið yfir allt og alla.
A
KVðLDVÖKUNNI
-K
Snyrtimennska. Japanir eru
,sérstaklega hreinlátir með gólf
sín. Þeir fara jafnvel úr skón-
um við dyrnar hjá sér. Jap-
jönskum stúdent féll sérstaklega
illa hversu óhreinir voru gang-
arnir í byggingu þeirri, sem
hann bjó í. Um haustið festi
húsvörðurinn þar upp spjald
við dyrnar og stóð á því:
„Gerið svo vel að þurka af
fótum yðar.“
Japaninn skrifaði undir með
blýanti:
„Þegar þér farið út.“
R. Burroughs
TAEZA
35»4
V*ATCH NOV*'* AS X PLACE IT WHEKE
WATEK FLCWS SSTWEEN ROCKS.
WAIT A FEW SECONPS-
„Þetta er einfaldur og
vel dugandi háfur,“ sagði
Tarzan. „Fiskurinn getur
synt inn, en ekki út.“----
„Horíðu nú á, á meðan ég
set hann milli steina, þar
sem vatnar á milli, við bíð-
um í nokkrar sekúndur.“ —
„Hæ, hæ, hérna kemur
hann!“ kallaði drengurinn
fagnandi um leið og frum-
skógalávarðurinn dró upp
háfinn fullan af fiski.“
Ungur maður ávarpaði geð-
illan mann.
j „Þegar maðúr hefir boðið
stúlku á skemmtun með sér,
'gefið henni sælgæti og gefið
jhenni að borða á eftir og ekið
jhenni heim í bíl, ætti hún þá
ekki að lofa manni að kyssa sig
'að skilnaði?“
Sá geðilli svaraði:
„Huff! — Hann hefir þegar
gert meira en nóg fyrir hana.“
„Getið þér gefið mér nokkrar
bendingar um það hvernig
reka eigi dagblað?“ spurði mað-
ur sem var að læra blaða-
mennsku.
„Þér komið á öfugan stað,“
sagði ritstjórinn. „Þér ættuð
að tala við einhvern af áskrif-
endum mínum.“
Sjómaðurinn hafði verið mán-
uðum saman á sjó úti og þegar
hann kom í höfn stýrðd hann á
næstu knæpu. Þegar þangað
kom sá hann mann liggja þar
ósjálfbjarga á gólfinu.
Hann benti á manninn og
sagði við gestgjafann:
„Gefðu mér ögn af þessu.“
Ungur framkvæmdastjóri
hafði kvartað við konu sína um
verki og stingi undanfarið.
Hvorugt þeirra gat gert sér
grein fyrir því hvernig á þvi
stæði. Þegar hann kom heim
eitt kvöldið sagði hann: „Eg
hefi loksins uppgötvað hversi
vegna mér leið svona illa. Við
fengum nýtízku húsgögn í
skrifstofuna fyrir tveim vikum
og eg komst að því í dag að eg
hefi setið á pappirskörfunni.“
★
Óhöpp. í Boston kom það
fyrir, að þungavigtarboxarinn
John Twohads kom inn á pall-
inn og kastaði af sér slopp sín-
um. Komst hann þá að því, og
áhofendur líka, að hann hafði
skilið eftir stuttbuxur sínar í
búningsherberginu.
★
Martröð. „Þér segizt hafa
martröð á hverri nóttu,“ sagði
læknirinn. „Hvað er það sem
amar að?“
Hinn þjáðd maður svaraði:
„Mig dreymir að eg sé
kvæntur."
„E — hm,“ sagði læknirinn
kæruleysislega. „Hverri?“
„Konunni minni,“ sagði sjúk-
lingurinn. „Það er það sem
gerir það að martröð.“ _ „