Vísir - 16.11.1960, Blaðsíða 10

10
VlSIR
Miðvikudaginn 16. nóvember 1960
Lozania Prole:

E| Lem C huöld
u

13
„Við verðum að gifta okkur,' nú, nú, nú.“
Þau neyttu miðdegisverðar fyrir opnum glugga, því að þótt
febrúardagur væri var mildur þeyr í lofti. Það var sagt, að villi-
liljurnar væru farnar að springa út í görðum Versala, og að
tolómasölukonurnar á Madeleinetorgi væru farnar að hafa fjólur á
boðstólum.
Þau átu kryddað brauð frá Burgundy og skoluðu kverkarnar
óspart i ljúffengu Bordeux-víni. Ákafi hans smitaði og hún fann
til hamingj ukenndar, og hún sá hve ánægður Eugéne var, er
honum var sagt, að Napoleon yrði stjúpfaðir hans. Þá kom fram
gleði og hrifni í huga hennar.
Það var orðið seint, er vagni Napoleons var ekið frá húsinu.
Húsvörðurinn gat nú dottað í fxúði. Louise studdi olnbogum á
gluggakistu á jarðhæð hússins og daðraði við dáta. Og Jósefína
gat einhvern veginn ekki gert sér grein fyrir hvernig tilfinning-
um hennar var varið, er hún loks var ein og hafði næði til að
hugsa og gat verið róleg. Hún gat ekki hrósað sigri — og ekki
harmað ósigur. Hugsanirnar voru á reiki þarna einhversstaðar
mitt á milli. Klukkan var fyrir nokkru búin að slá 12 á mið-
nætti, þetta var sá tími, er hinir öldruðu og sjúku sváfu — þetta
voru hinar dósamlegu stundir, en hinir yngri gátu notið ásta.
- Daginn eftir ráðgaðist hún við tízkusaumakonu og Louise var
önnum kafin við sauma. Og ef vinir komu i heimsókn neitaði
Josefína að tala-rvið nokkurn mann, bar einhverju við. Hún var
svo hrædd um, að menn sæju, að hún hefði áhyggjur, og vildi
e>kki, að menn væru að bera slíkt út. Hún hafði aðeins l‘Ange í
kringum sig, en hún hafði haldið fegurð sinni frábærlega vel, og
var enn sem nýútsprungin, enda nýbúin að fá sér spænskan elsk -
huga. Hún kom inn til hennar, klædd fögrúm silkikjól með
leggingum úr Burgund-flaueli. „Eg er stórhrifin,“ sagði hún og
k-yssti Jósefínu, og bætti svo við — „en hann er ekki ungur.“
„Napoleon er 26 ára.“
„Þeir segja, að hann háfi i hótunum við alla álfuna. Menn
segja, að hann kunni að sigra allan heiminn. Manstu, þegar við
vprum i Carmelite-fangelsínu, og við ræddum um þig sem drottn-
ingú, og ef þú verður það skal ég sannarlega minna þig á loforð
þitt, að gei'a mig að heiðursdömu.“
Hún hló smitandi hlátri.
„Eg gleymi aldrei því loforði.“
L'Ange potaði fingri glettnisléga milli rifja Jósefínu og sagði:
„Hvað sagðirðu við Napoleon, að þú væi'ir gömul?“
„Eg minntist ekki á það. Eg þorði það ekki.“
L'Ange greip í hönd hennar.
„Vertu þá ekkert að segja honum það. Vertu hyggin. Nefndu
ekki árafjöldann."
„En þess verður krafist við skrásetningu hjónabandsins?“
„Nei, alls ekki, Eg á fi-ænda þar, Pierre. Hann segir að borgar-
dómarinn sé oi-ðinn gamall og gleyminn. Svo þykir honum konjak
afskaplega gott og þegar ’hann hefur fengið einum of mikið veit
hann ekkert hvað hann gerir. Það getur komið sér vel, Jósefína,
fyrir aðra, þegar menn verða svona. Og hann Pierre, frændi
minn, hann er svo hjálpsamur. Tuttugu og níu ára er indæll
aldur. Eigum við að segja tuttugu og níu ára, Jósefína?"
Hana hafði sviðið illa, eins og hún hefði verið stungin hnífs-
oddi, er aldurinn bar á góma, en nú var sviðinn horfinn, og þær
föðmuðust og kysstust og hlógu. Hve vinátta gat verið ljúf — og
hve vel gat greiðst úr öllu, ætti maður vini. Þarna voru fjögur
ár blátt áfram strikuð út úr lífi hennar.
„Sannai’lega skaltu vera heiðursdama mín,“ sagði Jósefína.
---------Napoleon kom ekki þennan dag, en hann sendi að-
stoðarforingja sinn og bað hann að flytja henni afsökun sína.
Það var svo mörgu að sinna. Ný gluggatjöld höfðu vérið keyþt og
ný húsgögn, því að nú gat hún keypt — Napoleon borgaði reikn-
ingana. Hve yndislegt það var, að geta keypt allt, sem henni
datt í hug. Mánuðum saman hafði hún orðið að neita sér um
svo margt, fannst henni, og nú hafði hún engar áhyggjur af
reikningum. Hún gat dregið andann léttara.
Hún lagðist fyrir þetta kvöld án klæða og lét Louise nudda
sig. Það var notalegt og gott að finna hinar sterku hendur
Louise strjúka hið mjúka, ljósbrúna hörund sitt. Þegar Louise
var farin huldi hún líkama sinn þunnri slæðu, og rétt í tæka tíð, j
því að dyrnar hörðu opnast og Barras stóð í gættinni. Hann
hafði ekki látið kynna komu sína. Það kom eins og örvæntingar
andvai-p af vörum hennar. Barras gaf Louise bendingu um að
fara og lokaði dyrunum á eftir henni. Stóð hann um stund með
hendur krosslagðar á brjósti. I
Á því andartaki, þótt ekkert hefði farið í milli þeirra, fanns%
henni líklegast, að hann hefði deilt við Therese. Var það ímyndun
hennar, að það væru rauðar rispur á úlnliðum hans, eins og
eftir langar, hvassar neglur (þannig voru neglur Therese, og
hún var ósmeyk við að beita þeim), og það vottaði fyrir mar-
bletti á kinn hans — eða var það skuggi?
„Jósefína?" sagði hann loks með spuimai-hi-eim í röddinni. *
Það var eins og hann biði eftir þvi, að hún bi-eiddi út faðm-
inn á móti honum. En hún stóð þaima eins og marmaralíkneski.
Hann gekk til íiennar, enn með hendurnar krosslagðar á brjóst-
inu. Og þegar hún kom nær sá hún, að það voru rispur eftir r
neglur á úlnliðunum og það var marblettur, — ekki skuggi á‘
kinninni. )
„Jósefína — við þui-fum mai-gt að ræða.“
„Eg held ekki.“ I
„Eg held nú samt, að það sé margt sem við ættum að gera
hvort öðru ljóst.“ |
Hann settist á legubekkinn, augu hans fölleitari en nokkurn
tíma fyrr.
„Þú ert með rispur á höndunum," sagði hún og brosti.
„Það er undan beislistaumum — hesturinn kippti snöggt í.“
„Og fékkstu þá líka marblett á kinnina?"
Hann reyndi að brosa.
„Gamalt sár — vafalaust hefurðu oft tekið eftir því fyrr?“
Hve mjúklega hann sneri sig úr öllu, þessi tungulipri maður,
sem hafði veiúð ástmaður hennar í tvö ár. Hann hélt að hann
gæti haft hana að leiksoppi um stund, þar næst varpað henni
frá sér, og svo ætti hún að koma strax er hann kallaði, en hann
var virðulegur, vel snyrtilegur að vanda og vel klæddur, hárið
fagurlega greitt — og svo voru þessar fögru hendur.
„Eg elska þig, Jósefína," sagði hann.
„Samt viltu, að ég giftist öðrum?“
„Ekki vegna þess, að ég elski þig ckki, heldur vegna þess, að
ég á konu.“
Hann hafði öll beztu spilin á hendi, refurinn. Hann vissi
hvernig hann átti að fara að, til þess að sefa hana, draga úr
gremjunni, sigra hana á ný.
„Þú hefur engan rétt til að koma hér,“ sagði hún. „Hvað
mundi Napoleon segja?“
„Eg hefi fullan rétt til að elska þig. Sá réttur byggist á því
hve lengi þú hefur verið mín og að þú munt áfram verða mín.
Vegna styrjalda mun Napoleon löngum verða fjarvistum, og þér
mundi ekki falla, chérie, að vera einmana í París?“
„Eg vildi ekki valda Napoleon hryggö og vonbrigðum. Hvað
mundi Napoleon segja, ef ég segði honum allt af létta?“
„Eg kom til þess að sannfæra mig um, að þú myndir aldrei
bregðast mér. Eg kom til þess að fá þig til þess að lofa því.“
A
KVÖLDVÖKUNNÍ
Er ekki eitthvað göldrótt við
Georges Simenon, sem er frjó-
samastur allra rithöfunda og
lýkur við glæpasögu á 11 dög-
um?
Hann sagði að minnsta kosti
frá því að hann fái hugmyndir
sínar og hraða af því að gægj-
ast í kúlu — ekki kristalskúlu,
heldur kúlu úr ekta gulli. —
Hún er mesti dýrgripurinn,
sem eg á. Eg tek hana með mér
hvert sem eg fer og hún stend-
ur á skrifboi-ðinu mínu, þegar
eg er að vinna. Þegar’ mér
finnst vera að dofna yfir mér
tek eg bara kúluna mér í hönd
og stari á hana, og þá get eg
jafnskjótt látið ritvélina glami-a
á ný.
R. Burroughs
1
—TARZAM—
•J ■ Cyclops neyddi okkur tii
að stela fílabeininu, en við
vitum ekki hvers vegna
hann vildi ná í það. Don
Moore greip fram í. Það
getur verið að hann hafi
verið í félagi með einhverj-
um. Þetta er ef til vill rétt
hjá þéx^ sagði Tarzan og ef
Jóna vildi ekki þvo sér í
framan.
— Nei, gargaði hún framan í
ömmu sína, -— eg geri það ekki.
— Þú ættir að skammast þín,
sagði amman. — Þegar eg var
í þínum aldri þvoði eg mér allt-
af í framan.
— Nú jæja, sagði Jóna og
hélt upp spegli frammi fyrir
ömmu sinni. — Og hvað hef-
irðu grætt á því? i
★
Fru X, eg néfní ekki nafn-
ið, þykist vera afskapléga fín,
hún blygðaðist’ sín fyrir það
nýlega þegar hún néyddist til
að setjast upp í strætisvagn.
Hún reyndi að vera mikil á
lofti þegar hún talaði við vagn-
stjórann.
— Hugsið þér yður, eg held
bara að eg hafi ekki komið upp
í strætisvagn í þrjú ár. Bill
inn minn er í viðgei’ð.
Vagnstjói-inn fékk henni far-
miðann, og sagði með sinni ást-
úðlegustu í-öddu:
— Kæra frú, yður grunar
ekki hversu mikið við höfum
saknað yðar.
★
Dómarinn spurði hinn á-
kærða:
— Hvers vegna sögðuð þér
rangt til um nafn yðar, þegar
þér voruð tekinn fastur fyrir
árás?
— Herra dómari, eg var svo
bálreiður, og þegar eg er reið-
ur þekki eg ekki sjálfan mig’
lengur.
Mikill sálfræðugur reyndi að
útskýra þetta fyrir nemendum
sínum:
— Allir menn verða að lok-
um það, sem þeir hugsa ákaf-
ast um.
— Guð hjálpi mér, sagði nem-
andi þá við sessunaut sinn. —
Þá verð eg annaðhvort Marilyn
Monroe eða sportsbíll.
★
Earl Wilson hefir látið sér
orð um munn fara, sem koma
mönnum til að hugsa.
„Ef það væri eins dýrt að
giftast eins og það er að skilja,
svo er ættum við að taka' þá væri þeir færri sem flýttu sér
vopn okkar og líta á fíla- móðir og másandi upp að altar-
beinið.. i inu.“