Vísir - 26.08.1961, Síða 11

Laugardagur 26. ágúst 1961
V I S I R
*
Astin sigrar
allt.
Illary Burchell.
ið að hún tók ekki eftir að
Leyne var kominn aftur. Og
hann var ekki einn — gamli
maðurinn var með honum.
Það var eitthvað alvarlegt
á ferðinni hjá þeim. Dyrnar
voru ekki alveg lokaðar, og
Erica heyrði grama og kvart-
andi rödd gamla mannsins og
að Oliver bældi niðri í sér
reiðina þegar hann var að
svara honum.
Henni fannst óþægilegt að
hlusta á þetta og óskaði að
hún gæti komist burt, en það
gat hún ekki nema með því
að fara um skrifstofuna hjá
þeim.
— Það dugar ekki, heyrði
hún Oliver segja. — Við höf-
um pexað svo oft um þetta að
ég er orðinn þreyttuf á því.
Ég hef ekkert hýtt að segja
— og fyrirgefðu mér hrein-
skilnina — mér finnst þú ekki
hafa það heldur.
— Þú getur ekki hummað
þetta fram af þér svona, Oli-
ver, nöldraði gamli maður-
inn. — Þú talar eins og mont-
inn skólastrákur. Skilurðu
ekki að hér er um framtíð
þina að tefla?
— Jú, framtíð mína! svar-
aði Oliver ákafur. — Viltu
ekki lofa mér að ráða henni
sjálfur?
Erica flýtti sér að loka
hurðinni — nokkuð hart, svo
að þeir vissu að hún var
þarna inni. Hún vissi hvað i
þeir voru að pexa um: gamli
maðurinn heimtaði að Oliver
giftist, en Oliver var jafn1
staðráðinn í að giftast ekki.
Hún hafði heyrt orð falla um:
þetta sama efni áður, og nú
var hún hrædd um að gamli
maðurinn ofbyði þolinmæði
sonar sins. Oliver var ekki
vanur að svara honum jafn
hvasst og hann hafði gert
núna.
Það var helzt að sjá að (
þeir væru báðir svo æstir að
þeir hefðu ekki tekið eftir
þegar hún skellti hurðinni,
því að þeir voru enn svo há-
værir að hún heyrði orða-
skil gegnum þilið.
— Ef ég vil giftast þá *er
ég fullfær um að annast það
sjálfur, sagði Oliver. — Og
ef ég vil ekki giftast, þá get-
ur hvorki þú né nokkur ann-
ar talið mér hughvarf. Þetta
Ííémur engum við nema mér.
— Jú, víst kemur það öðr-
um við! Gamli maðui’inn var
æstari en hann átti vanda til.
— Er engin ábyrgðartilfinn-
ing til í þér ? Langar þig ekk-
ert að einhver lifi þig þegar
bú deyrð?
— Æ, pabbi, sagði Oliver
breytulega. — Hvers vegna
talarðu eins og við værum af
''inhverri kjörætt, sem fyrir
engan mun mætti hverfa. Það
er tilgangslaust og gamal-
dags — þó svo að ætt okkar
væri einhvers virði.
— Ætt — gömul ætt! Hver
hirðir um gömlu. útlifuðu ætt-
imar! Hugsar þú aldrei um
það sem við eieum að láta
eftir okkur ? Eitt stærsta
fyrirtæki landsins, og eitt af
þeim þýðingarmestu! Það er
einstætt í atvinnulífinu að
hafa skapað það og gert það
að því sem það er. Og þú vilt
að þetta deyi út með þér —
verði að engu! Ég skil þig
ekki, Oliver. Maður skyldi
ekki halda að þú værir son-
ur minn.
— Ég skal játa að ég myndi
ekki bylta mér í gröfinni þó
fyrirtækið vrði gert að hluta-
félagi eft.ir að ég er dauður,
svaraði Oliver stuttur í
spuna.
— Hlutafélagi!
— Bara að hann fái nú
ekki slag, hugsaði Erica með
sér. Henni leið illa og var að
velta fyrir sér hvort hún
-ættt-aé-finna sér einhverja á-
tyllu til að trufla þá.
En svo hélt gamli maður-
inn áfram, og var nú rólegri:
— Þú ert ekkert nema
sjálfselskan, það er sannleik-
urinn. Og hugsar aðeins um
sjálfan þig. Þér eru dag-
draumarnir þínir meira virði
en skyldumar þínar.
SKYT TURNAR ÞRJ4R
64
— Þú veizt þó hve miklu
ég hef fómað fyrir firmað,
og samt talar þú um skyld-
ur! sagði Oliver með svo mik
illi beiskju að Erica fór að
velta fyrir sér hvað hann gæti
átt við. — Maður skyldi ætla
að þú gætir látið einkalíf mitt
í friði, en reyndir ekki að
spilla því líka.
— Á að skilja það svo sem
þú sért enn með grillur og
draumóra • út af þessari
Dredu? Þó að þú — eftir öll
þessi ár . ..
.— Nú er nóg komið! Erica
skildi að Oliver hafði sprott-
ið upp og hrint stólnum til
, baka. — Við gætum að
| minnsta kosti haldið Dredu
utan við þetta, og ég vil ekki
. . . ég vil ekki rífast meir um
I þetta mál!
Gamli maðurinn ætlaði auð-
sjáanlega a ðsvara, en Oliver
varnaði honum máls:
— Ég verð því miður að
biðja þig um að fara, pabbi,
j en ég á margt ógert og get
j ekki undir neinum kringum-
stæðum eytt meiri tíma í
þetta.
Erica heyrði fast fótatak
hans á gólfinu og hún heyrði
að hann hafði opnað dyrnar
út á ganginn. Svo heyrði hún
gamla Leyne tauta eitthvað,
og svo var hurðinni lokað.
| Erica heyrði að húsbónd-
inn skálmaði fram og aftur
um gólfið, og hún átti erfitt
með að hafa hugann við það
sem hún var að gera. Loks
lauk hún við það og fór svo
að skrifa á ritvélina. Eóta-
takið í fremri skrifstofunni
þagnaði allt í einu, og svo
opnaði Oliver dymar inn til
hennar.
— Hafið þér verið hérna
allan timann ? spurði hann
stutt. — Já, þér hljótið að
hafa verið það.
— Já, því miður, hr. Leyne
Erica horfði á hann, eins ró-
lega og hún gat. — Ég .. . ég
lokaði hurðinni eins áberandi
og ég gat, sagði hún afsak-
andi.
Hann Ieit snöggt á hana.
— I rauninni skiftir þetta
I millitíðinni var Mylady eins
og ljón í búri á skipinu, sem
sigldi yfir til Englands. Oftar en
einu sinni reyndi hún að stökkva
í sjóinn.
En hún gerði sér grein fyrir að
ei hún segði frá Athos og rán-
inu, þá mundi hann segja frá
henni og brennimarkinu. Hún
vissi því að hún varð að þegja,
vinna sitt verk og krefjast síðan
kardinálann um hefnd. En skipið
lenti í óveðri og komst ekki fyrr
en eftir níu daga að Frakklands-
strönd.
Planchet hafði komið skilaboð-
unum ti) Winter eins og áætlað
hefði verið, og hann hafði sent
skip mannað hermönnum á móts
við skip það sem Mylady var
með Maður fór um borð og sagð-
ist etga að rannsaka alla farþeg-
ana. Þegar hann kom að Mylad.v
leit hann hvasst á hana án þess
að, segja eitt orð.
Hún var vön að geta lesið úr
andlitum manna leyndarmál
þeirra, en þarna mætti hún and-
liti sem ekkert var hægt að lesa
úr
„Viljið þér ekki gjöra svo vel
að fylgja mér", sagði liðsforing-
inn. „Ef það er siður hjá ykkur
hérna i hernum að fylgja konum
tii lands, þá kem ég með yður".
„Þetta er gömul regla hjá hern-
um, sem ekki verður komizt hjá",
sagði liðsforinginn.
engu máli, sagði hann allt í
einu þreytulega. — Það var
aðeins leiðinlegt að þér urð-
uð nauðug að vera vitni að
—fjölskyldumisklíð.
Hann kom hægt inn og,
settist á stól hjá borðinu
hennar. Henni sýndist hann
mjög daufur í dálkinn ogj
nærri því óeðlilega þreyttur.'
— Þér megið ekki gera yð-
ur áhyggiur út af mér, sagði
hún alvarleg. — Svona deil-
ur verða í hér um bil öHum
fiölskvldum. Það var bara
leiðinlegast að ég skyldi
hlusta á þetta.
—Deihir? Hann hló þurra-
hlátur. — Kallið þér það
deilu? Það var vingjarnlega
orðað. En því miður var þetta
rifrildi, ljótt rifrildi. Æ, þér
ættuð að vita hve þreyttur
ég er á því.
Hann strauk þétt, dökkt
hárið frá enninu. Hann var
mjög fölur og svitadropar á
enninu. Erica var forviða á
að hann skvldi tala svona op-
inskátt við hana. Hann
mundi eflaust iðrast eftir það
síðar. En hún mátti til að
svara honum.
— Ef faðir yðar væri ekki
svona æstur, sagði hún. — Ef
hann vildi beita meiri nær-
gætni og skilningi, gæti hann
. . . hún hikaði augnablik, —
mundi hann ekki hrinda yð-
ur frá sér áður en hann kem-
ur að sjálfu málefninu.
Oliver leit upp, svo brosti
hann káldranaiega.
— Er það svo að skilja sem
þér séuð á hans bandi, þó að
þér fallist ekki á aðferðina
sem hann beitir? spurði hann.
— Ég? spurði Erica for-
viða. •— Nei, ég meinti það
ekki þannig, sagði hún for-
viða. — Það hlýtur að vera
algert einkamál hvort mað-
ur giftist eða ekki. En í raun-
inni skyldi mig ekki undra ...
nei, ég bið afsökunar, þetta
kemur mér alls ekki við.
— Það er rétt að yður kem
ur það ekki við. En haldið þér
áfram samt. Mig langar til að
vita hvemig þér lítið á þetta.
Erica roðnaði því að rödd-
K V I S T
39£
Við höfum mjög slæman kjallara, en Úlli hefur alltaf
reynt að fá það bezta út úr öllu.