Vísir - 02.05.1962, Page 15

Vouk pkowess e $o
AWAZIKIS/ THÉ KINS SAI7
TO TAKZAMV'THAT I MUST AV7
OHE MOKE KEQUISITE TO VOUK
FKEE70M—* /ff
CECIL SAINl-LAUREN7
(CAROLINE CHERIE)
Það var ekki síður óþægileg til-
finning fyrir Kalla og Stebba, þeg-
ar hafsían tók að sökkva, heldur
en hina um borð í KRÁK. Stýri-
maðurinn var alveg utan við sig
af hræðslu. Með galopin augu og
titrandi varir, virti hann fyrir sér
hafið í gegnum kúpulinn. Það varð
co dimmra og einasta ljósið, sem
1 3ir sáu, var bláa Ijósið, sem virt-
ist geisla út frá veggjunum á baf-
síunni, og þetta ljós varð stöðugt
sterkara. „Ó nú gerist það,“
skrækti stýrimaðurinn. „Við sökkv-
um.“ Allt í einu heyrðist glaðleg
röc’.“. „Þið hefðuð ekki átt að vera
svona hugsunarlE usir að hreyfa við
véiarútbúnaðinum." „Sifter", hróp-
uðu Kalli og Stebbi einum munni.
„Já það er ég,“ heyrðu þeir vísinda
manninn segja. „Þið getið prísað
ykkur sæla fyrir, að ég hafði kom-
ið móttökutæki og senditæki fyrir
hafsíunni. Nú get ég að minnsta
kosti sagt ykkur, hvernig þið getið
fengið hafsfuna til fljúga á ný“
„Það kemur allc elcki til mála,"
svaraði Kalli," ég vil ekki láta
draga mitt gamla góða IÍRÁK aft-
ur upp í geiminn. Þessvegna hef ég
skriðið um borð í þetta bandvit-
..usa apparat." í sama andartaki
hljómaði kunnugleg rödd í mót-
tökutækinu. Það var Mangi. „Það
seni þér nú gerið, er tæknilega ó-
verjandi. Hafsían dregur okkur
með sér niður í djúpið.“
8C ALLI
09 hafsian
Miðvikudagurinn 2. maí 1962.
VtSIR
Konungurinn stóð upp og hróp-
aði: — Frammistaða þín er svo
frábær, að ég verð að bæta einni
þraut við áður en ég gef þér frelsi.
Þú verður að færa mér Demanta-
föðurinn frá Tópíu.
Kurran mótmælti þessu og sagði:
— Það er sama sem að leiða hann
út í opinn dauðann.
Barnasagan
— Kveiktu ljósið, kallaði sá
sami og áður, ég veit að það
er trappa hérna upp á hæðina.
Það er engin ástæða að fara að
hálsbrjóta sig, það sér böðullinn
um, þegar þar að kemur.
Þeir kveiktu á lukt og drauga-
legum, flöktandi skuggum brá
fyrir, og nú komu í ljós tvö
ljót, mórauð andlit með glóandi
glyrnum. Innbrotsþjófarnir urðu
dauðskelkaðir í svip, er þeir sáu
þessa hvítklæddu veru þarna í
stiganum, og hafa víst haldið
hana vofu, og virtust jafnlamað-
ir og hún, en við að horfa í þessi
hrottalegu andlit fékk hún málið
allt í einu og rak upp.skerandi
vein, sem hlaut að hafa heyrst
um allt húsið.
— Stúlkan, öskraði forsprakk-
inn og þreif luktina af aðstoðar-
manninum og lyfti henni upp.
— Komdu, við skulum koma
okkur burt meðan enn er tfmi
til, sagði hinn.
— Bjálfi. Við komumst ekki
út gegnum kjallaragluggann, við
verðum að stinga upp lásinn á
stóra hliðinu til þess að komast
burtu héðan.
Á næsta augnabliki kastaði
hann sér á Karolínu. Það lá við,
að hún fótbrotnaði, er hann
sparkaði, enda með járnhæluð,
luraleg stígvél á fótum, en sam-
tímis greip hann fyrii kverkar
jhenni, til þess að kæfa vein
hennar. Svo þrýsti hann henni
að veggnum, og barði hana í and
lit og brjóst með berum hnefun-
, um, og henni fannst hún vera að
hverfa í einhvern ómælisgeim
langt frá jörðu.
Þegar hún var að rakna við
heyrði hún rödd Georges:
— Gefstu upp eða ykkur er
bráður bani búinn?
Allt í einu varð bjart, Berthier
og þjónn voru komnir með blys
í höndum og í sömu svifum
hurfu bófarnir inn í eldhúsið og
skelltu hurðinni að stöfum á eft-
ir sér.
Georges beygði sig, enn með
pístólu í hendi, yfir Karolínu,
sem enn lá í stiganum. Þegar
hann starði þarna á hana næst-
um nakta lagði hún aftur augun,
án þess að gera minnstu tilraun
til að skýla nekt sinni fýrir
brennandi augnaráði hans. Og
þegar hann lyfti henni upp og
tók hana í fang sér og bar hana
upp fann hún til slíkrar sælu-
kenndar, að hvíla við barm karl-:
manns, að hún andvarpaði af
vellíðan.
1 — Hún er særð, hrópaði.
1 Georges og hljóp næstum með
hana upp stigann og lagði hana
á legubekk í stofunni, en Berthi-
er læknir, faðir hans, tók við.
Þar næst skipaði Georges þjón-
inum að vera á verði í kjallara-
stiganum, en sjálfur hljóp hann
út í garðinn, og er þangað kom
var annar bófinn að troða sér
með miklum erfiðismunum út
um kjallaragluggann.
— Gefstu upp, hrópaði Georg-
es, en maðurinn var nú kominn
út og ætlaði að stökkva á hann,
en í sömu svifum hleypti Georg-
es af skoti úr byssunni. Þrátt
fyrir návist læknisins spratt
Karolína á fætur, er hún heyrði
skotið og út að glugganum. í
skini blyss sá hún Georges
standa yfir hinum særða og blóð
uga mótherja með rjúkandi
pístóluna f hendi.
— Georges, Georges, kallaði
| hún, þú ert vonandi ekki særð-
ur?
Er Georges heyrði hana kalla
þannig leit hann upp til hennar
og sá hana breiða út faðminn
móti sér — og sá angistina og
kvíðann í svip hennar.
Karolína hafði orðið fyrir
taugaáfalli og var og nokkuð
meidd. Lá hún rúmföst nokkra
daga. Berthier óttaðist um hana
í fyrstu, en hún hresstist fljótt.
Þann hálfa mánuð sem hún var
í rúminu vandist hún þvf, að
Georges væri henni nálægur dag
hvern. Meðan hún lá í hitamók-
inu fyrstu tvo dagana sat hann
hverja stund við rúmstokk henn
| ar. Allt af þegar bráði af henni
í bili, sá hún hann sitja þarna,
og svo, er hún fór að hressast
| færði hann henni haustblóm,
stór, angandi gullblóm, sem
hann. hafði týnt í garðinum, og
hagrætt í vasa við höfðalag
hennar.
öll þessi umhyggja var henni
mikið gleðiefni. Georges, sem
var búinn að ljúka lögfræði-
: prófi, og búinn að fá fulltrúa-
stöðu í skrifstofu þingsins, varð
I þó að gegna sínum nýju skyldu-
störfum, og saknaði hún hans
mjög, er hann var fjarverandi.
Þegar hún var orðin frísk tjáði
frú Berthier henni, all dularfull
á svip, að hún ætlaði í heimsókn
til móður hennar, en Karolínu
renndi ekki grun í hvað á bak
við lægi. Frú Berthier varð þess
vör og spurði hana hvort hana
grunaði ekki hvar fiskur lægi
undir steini.
Karolína skildi loks, að um
það væri að ræða, að Georges
fengi hana fyrir konu.
í fyrstu varð hún óttaslegin.
Aldrei hafði neitt slíkt flögrað
að henni. En eftir nokkra um-
hugsun komst hún að þeirri nið-
urstöðu, að bezta ráðið til þess
að komast að heiman fyrir fullt
og allt, væri að giftast Georges,
þótt hún elskaði hann ekki.
Hann var ungur maður og efni-
legur, í góðum efnum og dáði
hana og hún mundi þó allt af
geta þolað hánn. Og þegar hún
var gift opnuðust ótal mögu-
leikar til þess að skemmta sér,
hún mundi eignast sitt eigið
heimili og hafa þjónalið.
Hún svaraði játandi.
Viðræður frú Berthier og frú
Biéver stóðu stutt og var líkast
sem óveðursbliku hefði dregið
á loft. Frú Bievre kvað uppá-
stunguna hafa haft þau áhrif á
sig, að hún væri agndofa, en
hún myndi bíða þar til hún hefði
talað við mann sinn. Til þess að
fá Karolínu heim þegar benti
hún á, að það væri ekki sæmi-
legt, að ung stúlka byggi undir
sama þaki og ungur maður, sem
hefði biðlað til hennar.
5UT THAT'S AS G007 AS SISNINS HIS PEATH WAKKANT,// K.UKAN
FKOTESTER "HE HASN'T A CHANCE l"
ðcurTiuuaif Jme?
'KINS ME THE FATHEK.
OF 7IAM0N7S FKOMTOP’IA1.'
Að því er ég bczt sé, Anna, þá
eru tveir tímar og kortér þangað til
næsta lest kemur.
Og kalt vetrarkvöld ók Karo-
lína heim og var herbergisþerna
í fylgd með henni. Foreldrar
hennar ræddu ekki við hana um
nein framtíðaráform, og létu
hana fara að hátta að loknum
fátæklegum kvöldverði. Hún
varð sem fyrr að sofa í sama
herbergi og de Tourville kennslu
kona og Louise, sem ræddu lítt
við hana, og það var ekki fyrr
en daginn eftir, sem ofviðrið
skall á.
Án þess að hugsa málið að
iráði hafði hún svarað játandi,
er frú Berthier spurði hana
hvort hún vildi giftast Georges,
en hinar heiftugu ásakanir móð-
urinnar og kennslukonunnar í
garð hennar nú höfðu þveröfug
áhrif við það, sem þær ætluðust
til. Hún tók það nú í sig, að
hvika ekki frá þeirri ákvörðun,
sem hún hafði tekið af nokkurri
léttúð.
Hún var nú nánast, fangi í
litla húsinu. Það mátti heita að
enginn færi út fyrir húss dyr,
þegar Henri var undan skilinn,
en húsinu var svo illa við haldið,
að þau óttuðust stundum, að
það hryndi yfir þau — og í
stuttu máli ríkti algert öngþveiti
í fjármálum fjölskyldunnar. For-
eldrar hennar höfðu ekki lengur
efni á, að greiða þernu sinni, og
þjóni kaup og fengu þau eins
lélegan mat og fjölskyldan, og
urðu jafnvel að bjarga sér sem
bezt þau gátu. 'Jeanne gamla
saumaði kniplinga fyrir nunnur
í nálægu glaustri og þjóninn
fékk sér starf einhversstaðar ná
lægt heimilinu nokkurn hluta
dags. En það hlakkaði í Karo-
línu er hún komst að því, að
nokkrir kjólar Louise höfðu ver-
ið seldir.
Fyrirlitning hennar á þessu
lífi var svo megn, að hún þráði
ákaft að kornast burt. Hún gerði
samanburð á öllu heima hjá sér
og hjá Berthier-fjölskyldunni,
sem var efnúð — og hún hug-
leiddi líka að þar ríkti allt annar
og frjálslegri andi. Hún fékk
j vitanlega ekki með nokkru móti
skilið hvers vegna móður henn-
ar fannst það auðmýkjandi fyrir
þau öll, að hún hyrfi á brott
frá þessari eymdar tilveru þar
sem efni voru næg og gleði
ríkti. Og Georges mundi bera
hana á höndum sér.
De Biévre blandaði sér ekki f
deilurnar frekar venju. Enginn
furðaði sig á því sem að líkum
lætur og því meiri var undrun
allra, er hann dag nokkurn
kvaddi sér hljóðs undir borðum
og mælti:
— Ég þarf að tala við ykkur
í fyllstu alvöru. Ég bið ykkur
að vera kyrr og-róleg og taka
vel eftir því, sem ég hefi að