Vísir - 07.02.1963, Qupperneq 15

V í SIR . Fimmtudagur 7. febrúar 1963.
15
Cecil Saint - Laurent:
NÝ ÆVINTÝRI
KARÓLÍNU
— Hvað var það?, spurði Karó
lína órólega. Hvað gerðist?
Nokkurrar ákefðar gætti í
rödd hennar — og kvíða.
— Ekkert, þetta kom svona
klaufalega út úr mér. Það, sem
ég vildi sagt hafa var, að það
væri leiðinlegt, að ekkert skyldi
hafa gerst.
og hann hélt áfram.
Karólína dró andann léttara
— Það, sem mikilvægast er af
öllu er það, að enginn fái að
vita, að þér, þessi dásamlega
fagra kona, sváfuð alla nóttina
með höfuðið við öxl mína, án
þess að . . .
— Hallaði ég höfði að öxl yð-
ar?
— Já, ég held, að yður hafi
verið dálítið kalt — þér voruð
allt af að bylta yður til, og loks
hölluðu þér yður að mér — ég
gerði það sem ég gat til þess að
hreyfa mig ekki, en vagninn
hristist og ég gat ekki sofið —
og þetta varð svo þreytandi og
leiðinlegt er til lengdar lét.
— Leyfið mér að þakka yður,
af öllu hjarta ....
— Um fram allt bið ég yður
að varðveita leyndarmálið, sagði
hann. — Slíkt hneyksli mundi
valda mér álitshnekki.
Hann er að spauga, sagði
Karólína, en það er alvara á bak
við . Kona bíður álitshnekki, ef
hún á marga elskhuga, en karl-
menn geta gumað af ævintýr
um sfnum. Þetta var mótsetning
anna heimur og margt kynlegt
í honum.
Gestgjafinn í veitingahúsinu
hneigði sig djúpt fyrir þeim og
t .aði á frönsk-ítölskum blend-
ingi, er hann bað um mat handa
þeim. Svo sneri hann sér að
Karólínu.
— Á ég að biðja um mat
handa yður og hershöfðingjan-
um í kvöld?
— Já, þakka yður fyrir.
— Og tvö herbergi?
— Já, svaraði Karólína og
skipti litum, — tvö herbergi.
Hún notaði biðtímann til þess
að kaupa sér föt og snyrta sig
til. Svo fór hún út til þess að
fara á móti Gaston. Hún var
róleg og fannst vænlega horfa
og friðsamlega. Og hugsanir
hennar um Anna litla og fram-
tíðina voru ekki bundnar nein-
um kvíða. Andartak varð hún
þó gripin kvíða af tilhugsuninni
um, að eitthvað kæmi fyrir Gast
on — og ef hann hefði nú valið
einhverja aðra leið, og þau hitt
ust alls ekki, og hún yrði að
sofa ein í herberginu, sem hún
svo sannarlega ætlað þeim báð-
um að sofa í? En í þessum svif
um var vagni ekið hratt niður
brekkuna sem framundan var og
honum var ekið fram hjá henni
og Karólína sá að eins andliti
Gastons bregða fyrir handan við
rúðuna. Hann sá hana ekki. Hún
hljóp á eftir vagninum og til
allrar hamingju nam hann stað-
ar við veitingahúsið, en þangað
vr ekki löng leið, og þarna stóð
hann fyrir dyrum úti, og tók
undrandi á svip á móti henni.
Og þegar þau nokkru síðar
sátu við dúkað borð sagði hann
hlæjandi:
— Ég varð alveg steinhissa,
elskan mín, sagði hann í létt-
um tón, þegar ég sá þig koma
þarna æðandi, og sannast að
segja sagði ég við sjálfan mig:
Hún skyldi þó ekki hafa hlaupið
á eftir vagninum alla leið frá
Torino eða Novi!
Hann hallaði sér fram og
kyssti hana.
Þau voru ekkert að flýta sér
að borða og drukku úr sama
glasi. Flugur voru á sífelldu
sveimi kringum logandí kertin.
— Þær halda áfram, þótt þær
eigi á hættu að svíða á sér væng
ina, sagði Gaston.
— Þær elska Ijósið —- við
brennum okkur líka, þegar við
leitum til þess, sem við elskum.
Þau fóru að hlæja.
— Jæja, ástin mín, sagði Karó
lína, þetta er í fyrsta skipti sem
við neytum máltíðar saman í
krá úti í sveit. Ef þú vissir hve
oft mig hefir dreymt um það.
Við höfum verið svo sjaldan
saman, og þó finnst mér, að við
höfum allt af verið saman.
Þau stóðu upp og gengu að
handriði, sem vissi að ánni. Hún
hallaði sér að honum og strauk
hönd hans blíðlega.
— Ég bað um tvö herbergi,
sagði hún dálítið hikandi, en ég
hefi ekki tekið til nema í öðru
þeirra — enn þá.
| Ágætt, sagði hann í léttum
; tón, er það viðkunnanlegt her-
bergið okkar?
— Komdu, þá geturðu séð.
Þau urðu að ganga þétt hlið
i við hlið upp þröngan stigann og
' Karólína réð ferðinni, gekk
; hægt, hallaði sér að honum, og
' fannst, að hún hefði aldrei verið
hamingjusamari en nú, en sam-
tímis hugsaði hún: Og enn þjáist
fólk, er varpað í fangelsi, tekið
af lífi — og nú er ég hamingju-
söm, eftir að hafa orðið að þola
svo margt illt.
Það var skuggsýnt í herberg-
inu o gGaston ætlaði að kveikja
Ijós, en hún kom í veg fyrir
það. Þau féllust í faðma af mikl-
um innileik. Karólína varð grip-
in svo sterkri þrá, að hún var
vart með sjálfri sér, og fór að
fitla við hnappana á jakka ein-
kennisbúnings hans, og þrá hans
eftir henni vaknaði einnig, og
brátt höfðu þau varpað af sér
klæðum og að eins ein hugsun
komst að: Að njóta þess að vera
saman, gleyma „heim og gleyma
sér“.
Þeim kom það óvænt, er
fyrstu geislar morgunsólarinnar
skinu inn á þau. Þau reyndu að
sofa svo lítið lengur, en það var
aðeins stutt stund, sem þau gátu
blundað. Þreytt og lítt sofin
fóru þau að klæða sig. Og nú
skein sólin glatt inn til þeirra.
Þögul litu þau í áttina til fagur-
blárra fjallanna í fjarska, — allt
var svo nýtt, ferskt, og fagurt.
— Þú heldur, að ég geti ekki
komið með þér til Sviss?, sagði
hún loks.
— Nei, það er ekki hægt.
| Skæruliðar eða rússneskir her-
I menn gætu orðið á leið minni.
Ég gæti ekki ábyrst öryggi þitt.
Gestgjafinn annast um, að þú
fáir vagn til Torino. Þegar þang-
að kemur ferð þú á fund Celli
greifafrúar. Hún býr ásamt
manni sínum og börnum í
grennd við aðalbækistöð for-
ingjaráðsins. Þessi fjölskylda er
ítölsk og ætlar nú að flýja til
Nizza til þess að hefnd landa
þeirra bitni ekki á þeim, en hún
hefir stutt okkur. Það verður í
alla staði heppilegra fyrir þig að
vera með henni en hermönnun-
um og þú getur ferðast þægilega
til Parísar. Þegar ég hefi rekið
erindi mitt, fundið Massena,
kem ég strax heim til þín.
Hann var svo ákveðinn, að
hún þorði ekki að malda í mó-
inn.
Þau fóru saman rtiður. Enn
var klukkustund þar til vagnar
þeirra yrðu tilbúnir.
Þau gengu eftir götuslóða nið
ur að ánni.
Þegar þau voru komin þangað
stakk Karólína upp á, að þau
vörpuðu af sér klæðum og legð-
ust til sunds, fátt væri dásam-
legra — og enginn gæti séð til
þeirra. Og hann smitaðist af á-
huga hennar og þau nutu þess
að synda í svölu vatninu. Þegar
upp úr kom hló Gaston og sagði:
—- Það liggur við, að þú komir
því til leiðar með hugdettum
þínum og tiltektum, að ég
gleymi skylduhlutverkum mín-
um, en ég átti að fara til Sviss
svo hratt sem verða mátti. Og
við höfum ekki einu sinni rýju
til þess að þurka okkur með.
— Sérðu þetta þarna uppi á
himninum, sagði Karólína hlæj
andi. Það er sólin — hún þurkar
vel. Það dylst ekki, að þú ólst
ekki upp úti á landsbyggðinni.
Skilnaðarorð Gastons voru, er
hann lokaði vagndyrunum við
TAKZAKI H0PE7 TO TALK
PEACEFULLV WITH THE
VU7U NATIVES A50UT
THE PROSLEIA OF THE
SUKPLUS LIONS.
C'.'MíO
Tarzan vonaðist til að geta rætt
friðsamlega við VUDU mennina
um vandamálið í sambandi við
SUT THOUSHTS OF
PEACE VVT’T- FAE
FKOiW THE MIN7S
OF THE FANATIC
LION-WOKSHIPPEKS
hin grimmu ljón. En friðsamleg-
ar hugsanir voru fjarri hinum
ógurlegu ljónadýrkendum — þeg
ar Tarzan var að nálgast þorpið
stukku þeir skyndilega fram og
réðust að Tarzan
Hinn fullkomni laxveiðimaður!
Það stoðar ekki að ræða málið,
því að þú hefur alls ekkert vit
á fótbolta...
burtför hennar:
— Mundu nú, að þú átt að
leita uppi Celli greifa og konu
hans, sem búa skammt frá bæki
stöð foringjaráðsins í Torino. Og
mundu mig um, að tefja þar
ekki, heldur leggja áherzlu á, að
komast þegar til Parísar.
16. kapituli.
Liljuskrínið.
Elskan mín!
Ég er ekki viss um, að ég
eigi að byrja bréf mitt með því,
að kalla þig elskuna mína, því
að síðan er ég fékk eina bréfið,
sem þú hefur skrifað mér frá
því við skildum, hefir ríkt efi
í brjósti mér. Ég gæti sannast
að segja helzt haldið, að þú
hefðir skrifað það í þeim til-
gangi að draga úr þeim vonum,
sem vöknuðu í huga mér, er
við vorum svo hamingjusöm
saman í ítalska bænum. Ef þú
að eins vildir vera hreinskilinn,
tala og skrifa eins og þér býr
í brjósti, en það er eins og þú
hikir ávallt við að koma að
kjarna málsins. Það er engu lík
ara en að tilgangurinn sé að
sannfæra mig um það smátt og
smátt, að ég geti ekki gert mér
vonir um það að verða konan
þín fyrir guði og mönnum — og
þú maðurinn minn — að þú verð
ir minn, aðeins minn.
Ódýr
vinnuföt