Vísir - 28.03.1963, Blaðsíða 15

V í S IR . Fimmtudagur 28. marz 1963.
15
©
framhaldssaga
eftir Jane Blackmore
/
stiörnuskin
skugg
ar
in skein á hann. Hann var undir
áhrifum þessarar miklu fegurðar,
er hann sveigði inn á ójafna hlið-
arbraut, þar sem Sorrel kom gang-
andi beint á móti honum, allniður-
lút. Hann blés í hornið henni til
aðvörunar, en hún nam staðar mitt
á brautinni. Vindurinn lék um kop-
arrauðu lokkana hennar og svo
lyfti hún höfði ósköp rólega og
horfði beint framan í hann —
beint í augu hans. Hann hugsaði
um hve stór augu hennar virtust
á þessari stundu og tillit þeirra
virtist bera því vitni, að hún væri
enn á valdi þeirra hugsana, sem
höfðu fyllt hug hennar, er hún
varð skyndilega að nema staðar.
— Hann fann allt í einu blóðið
st-reyma örara um æðar sínar. Það
vaknaði sterk löngun í huga hans,
að kyssa þessar mjúku, hlýju varir.
En svo var allt í einu sem hún
vaknaði af draumi og virkileikinn
blasti við henni. Munnurinn kipr-
aðist saman og munnsvipurinn
varð allur hörkulegri.
Þau horfðu hvort á annað gegn-
um framrúðuna á bílnum. Hann
hafði orðið að beita hemlunum
snarlega og stanza og hún stóð
kyrr í sömu sporum. Það var ekki
armslengd milli hennar og bifreið-
arinnar.
Honum fannst hún allt í einu
minna sig á kött. Það brá fyrir
bliki í grænu augunum, sem virtist
bera ótta vitni,- en líka slægð. Hún
minnti hann á kettling, sem hann
einu sinni hafði fundið úti og hélt
á heim. Hann hélt honum við barm
sér og kettlingurinn fór að mala
af einskærri vellíðan, þar til hund-
, ur fór að gelta, þá risu háfún á
honum og hann læsti klærnar í
handlegg hans og hvæsti gegn ó-
vininum.
Óvininum? Leit Sorrel Thornhill
á hann sem óvin? Varla. En hann
» gat ekki varizt því að hugsa um
þetta nú af nokkurri forvitni og
áhuga. Ekki gat hann vitað, að það
var einmitt um hann, sem Sorrel
Thornhill hafði verið að hugsa, er
þau hittust þarna á veginum —
og að henni hafði fundizt, að þeg-
ar hún mætti honum þarna skyndi-
lega hefði hún komið upp um til-
finningar sinar...
— Davíð!
Þegar móðir hans nefndi nafn
hans hvarf hann þegar af þeim
vettvangi, þar sem hugur hans
hafði dvalizt. Hann vætti þurrar
varirnar og þvingaði fram bros.
—- Svona, svona, mamma, sagði
hann ertnislega, vertu nú alls ó-
smeyk. Það er vafalaust mjög ein-
föld skýring á því sem gerðist í
nótt. Hvernig væri að ég tæki að
mér hlutverk leynilögreglumanns?
— Davið, mælti hún kvíðin,
farðu varlega.
— Þú heldur þó ekki, að ein-
hver bíði eftir mér í stiganum með
kutann £ erminni?
Hún brosti veiklega til hans.
•— Ég lít aftur inn til þfn, þegar
ég er búinn með síðdegissjúkra-
vitjanirnar. Það eru tveir eða þrír
með mislinga og svo er inflúensa
að ganga — já, og vitahlega verð
ég að líta inn til Mullers gamla.
— Hvernig líður honum?
— Betur. Nógu vel til þess að
geta mátað þig aftur í skák á laug
ardaginn kemur.
Hún hallaði sér aftur.
— Hann er hinn eini, sem eftir
er af gömlu vinunum £ þorpinu,
sagði hún lágt.
— Það er seigla f honum, sagði
hann, og það er líka seigla £ þér.
þið eigið eftir að tefla skák og
rifast mörg laugardagskvöld á
næstu árum, trúðu mér.
— Þú ert góður sonur, Davið.
— Það ert þú, sem ættir að fá
hrósyrðin, því að þú hefir verið
góð móðir, — og svo bætti hann
við spaugandi um leið og hann
fór, — en þú hefir dekrað allt of
mikið við mig.
Dyrnar úr dagstofunni lágu að
mjóum, myrkum göngum. Rétt að
ofanverðu við hann, þar sem hann
nú stóð, til hægri f endanum á
göngunum, voru dyrnar að stigan-
um, sem lá að svefnherbergi móð-
ur hans uppi. Hann leit þangað
sem snöggvast hikandi. Svo gekk
hann hægt til vinstri að opnum
dyrum, sem vissu að garðinum
fyrir aftan húsið. Hlýja og birta
streymdi gegn honum. Tvær dúfur
voru kurrandi á þaki dúfnaskýlis-
ins yfir stofunni, sem móðir hans
hafði notað sem vinnustofu, er
hún fékkst við að mála myndir.
Það var ákaflega mikil ró yfir
öllu þarna £ garðinum. Birta haust-
sólarinnar mild, en samt var hlýtt.
Haustblómin ákaflega skrautleg.
Og næstum ósjálfrátt lagði hann
leið sfna eftir hellulagða stfgnum
f garðinum til þess að njóta kyrrð-
arinnar og fegurðarínnar.
Hann varð allt í einu var ein-
hverrar hreyfingar í garðsófanum.
Yfir honum var sóltjald, sem náði
alveg niður að bakinu á honum.
Einhver, sem þar hafði setið, hafði
orðið hans var, og hafði staðið á
fætur. Og auðvitað var það Sorrel
Thornhill — hann hafði fundið
það á sér, — vissi það, áður en
hún kom f ljós.
Hún var klædd grænum kjól,
sem eins og vafðist þétt að líkama
hennar. í rauninni hafði hann
aldrei gert sér grein fyrir því fyrr
en nú hve smávaxin hún var. Hún
náði honum varla f öxl. Honum
fannst aftur, eins og þegar hann
sá hana nokkru áður, að loftið
rafmagnaðist og einhvern æsandi
straum legði um hverja taug, vekti
nýjar tilfinningar og magnaði þær,
en hugsanir hans voru einhvern
veginn aðskildar tilfinningunum,
og hugsanirnar skelfdu hann, þar
til hann sá, að hann hafði verið á
afvegum. Þessi smávaxna, frekn-
ótta unga kona var ekki þeirrar
manntegundar, sem áformaði að
bana annarri manneskju. Og hann
reyndi að beina hugsunum sínum
á þá braut ,að það væri í rauninni
óhugsandi, að nokkur þarna í hús-
inu vildi móður hans illt. Og samt.
— Eruð þér á förum nú, Vane
læknir?
— Eftir nokkur augnablik.
— Þá er bezt, að ég fari inn til
móður yðar.
— Hún getur beðið.
Hún leit sem snöggvast á hann
rannsakandi augum, en hún sagði
ekkert. Það var ró yfir henni, sem
bægði burt skuggalegum grunsemd
um hans.
— Sorrel.
— Já, Vane Iæknir.
Það var spurnarhreimur í svari
hennar og hann brosti, er hún þann
ig gaf honum til kynna, að hún
biði eftir, að hann héldi áfram.
Honum geðjaðist að rólegri fram-
komu hennar, sem virtist bera þvf
vitni, að henni væri fjarlægt að
trana sér neitt fram — hún væri
kona, sem alltaf varðveitti eitt-
hvað sem sitt eigið. Yrði hún ást-
fangin, gæfi sig á vald manni, sem
hún elskaði. mundi hún ávallt
halda eftir einhverju, sem aldrei
gat orðið neins nema hennar sjálf-
rar. Og honum féll vel að hugsa
til þess, að hún væri þannig. Hann
var þannig gerður og þannig upp
alinn, að hann dáðist að því. Þann-
ig hafði móðir hans hjálpað til að
móta hann.
Honum var allt í einu ljóst, að
þau höfðu staðið þögul um stund,
en þögnin var ekki þvingandi, hvor
ki fyrir hann né hana. Hún stóð
í sömu sporum, sólin skein á rauð-
gullna hárið hennar, og hún beið
þess róleg, að hann segði eitthvað
frekar. — Og svo kom það yfir
hann aftur: Að það væri engin j
furða, að móðir hans væri ótta- j
slegin. Það væri svo auðvelt — á
skömmum tíma — að verða háður !
þessari konu. Og samt....... Hann j
hélt áfram nokkur skref eftir stein- j
lagða stígnum.
Þetta er bezta lausnin, Fríða.Reyndu að gleyma, að þú hafir
nokkurn tínia þekkt mig ...
ÞJALIR - RASPAR
FYRIRLIGGJANDI
ÞVERSKERUÞJALIR - ÞRÍSTRENDAR
ÞJALIR - FERKANTAÐAR ÞJALIR -
SÍVALR ÞJALIR - FLATAR ÞJALIR -
HÁLFRÚNNAR ÞJALIR TRÉRASPAR,
grófir og fínir GÚMMÍRASPAR.
Laugaveg 15
Simi 13333
— Hvað er að?, spurði hún loks.
Rödd hennar var kuldaleg. Er það
eitthvað varðandi frú Vane?
Hann snéri sér að henni:
— Hefir hún sagt nokkuð við
yður?
— Nei, sagði hún eins og dálítið
hikandi.
— Hafið þér veitt nokkru sér-
staka athygli, spurði hann og horf-
ði á hana rannsakandi augum.
— Frú Vane virtist dálítið tauga-
óstyrk f morgun.
— Heyrðuð þér nokkuð f nótt?
Hún hristi höfuðið.
Það var þá eitthvað, hugsaði
hann.
— Hún virtist hafa heyrt eitt-
hvað.
— Ég var smeyk um það, svar-
aði hún.
— Hrædd?, sagði hann stuttlega.
Augu hennar voru róleg og skær.
— Ekki beint hrædd. Áhyggju-
full.
— Yður — hann leitaði að orð-
unum — yður þykir vænt um móð-
ur mína?
— Ég dáist að henni, svaraði
Sorrel hægt.
Hann stóð þögull og horfði á
hana athugunaraugum. Hann var
að hugsa um, að það lægi eitthvað
THE PAKICIKIG SU^ENLY ŒASEP AN1C7 GOLAT,
VIU' 11 , | THE KING, AE7R.OACHE7 THE
T
A
R
Z
A
N
Þegar leitarmennirnir þrír
höfðu heyrt trumbuslögin,
gleymdu þeir allri þreytu og
Húseigendur
á hitaveitusvæði.
Er hitareikningurinn óeðlilega
hár? Hitna sumir miðstöðvar-
ofnar illa? Ef svo er, þá get ég
lagfært það.
Þið, sem ætlið að láta mig
hreinsa og lagfæra miðstöðvar-
kerfið í vor og sumar, hafið
samband við mig sem fyrst.
Ábyrgist góðan árangur. — Ef
verkið ber ekki árangur, þurf-
ið þér ekkert að greiða fyrir
vinnuna.
Baldur Kristiansen
pípulagningameistari
Njálsgötu 29 — Sími 19131
SÆNGUR
Endumýjum gömiu sængum-
ar. Eigum dún og
fiðurheld ver.
Dún og fiburhreinsun
Kirkjuteig 29. Sim) 33301
*
ÍÍulr^bTFnhéd'Feature~sjn7ic»t*r*Inc. 10-11-9996
þutu gegn um skóginn. Skyndi-
lega stöðvaði Tarzan vini sína.
„Sjáið“. hrópaði hann. í skógar-
rjóðri framundan var hópur risa-
stórra apa að dansa villtan dans
umhverfis Ivi Vines, semlá með-
vitundarlaus á háum trjástofni.
Ódýrt
handprjónagarn