Vísir - 15.05.1963, Page 15

V í S IR . Miðvik:idagur 15. mni 1C03.
ll^l■■lll ii n ii ii ii in iii i nii i ii i ii i iii ii.

trarnhaldssaga
eftir Jane Blackrnore
’-'iTSgS
jrnuskin
t>að kemur allt í ljós á sínum
tima. Gerið yður engar gyllivonir
um, að komast úr þessum vanda,
Rupert.
17. kapítuli.
Lögreglufulltrúinn beið aðeins
niðurstöðu líkskoðunarinnar. Hann
var alltaf óeirinn, þegar hann varð
að bíða, og gætti þess í framkomu
hans. Þegar Reynolds hafði lokið
frásögn sinni um Sorrel gat Davíð
sem var viðstaddur, ekki stillt sig
um að segja:
— Það er einhver, sem stöðugt
reynir að varpa grun á ungfrú
Thornhill. Það er deginum ljós-
ara. Og þetta kann að hafa sín
áhrif á alla, ykkur lfka. Það er
eins og læstar dyr með slám fyr-
ir girði fyrir aðra skýringu — í
ykkar augum. En hvernig væri t.
d. að athuga þennan stiga nánar.
— Stigann, já, því ekki að skoða
hann betur?
Davíð gekk á undan þeim til
vinnuskálans. í gættinni nam hann
staðar skyndilega. Stiginn var kom
inn á sinn gamla stað.
— Sjáum til, sagði hann og
kenndi sigurhreims í röddinni.
— Athygiisvert, sagði lögreglu-
fulltrúinn.
— Athyglisvert, sagði Davíð, ég
hefði nú haldið það. Einhver hefur
komið hér að sett hann nákvæm-
lega, þar sem hann áður var, með
fram veggnum.
Lögreglufulltrúinn gekk að stig-
anum og athugaði hann mjög vand-
lega. Hann þuklaði á honum með
fingurgómunum, og allt í einu rétti
hann úr sér. Á miðjum stiganum
var dálítil sprunga og í sprung-
unni var mjór, stuttur þráðar-
spotti, svo mjór, að vart eða ekki
var hægt að greina á honum lit,
né að sjá úr hvers konar efni
hann var, þjáli, ull, bómull eða úr
bindigarni.
Davíð horfði á hann spurnar-
augum.
— Já, hver veit, sagði lögreglu-
fulltrúinn.
— Hvað er það?
— Ég veit það ekki — örlítill
spotti.
Hann tók umslag úr vasa sínum
og lagði þráðinn í það og rétti
Dobson.
— Látið rannsaka þetta svo
fljótt sem auðið má.
— Já, herra, sagði Dobson og
skundaði á brott.
Þeir gengu út í garðinn, Davið
og lögreglufulltrúinn. Garðurinn
var baðaður í sólskini. Indæll stað-
ur. Lögreglufulltrúinn hugsaði með
votti öfundar um þá, sem gætu
lagzt þarna fyrir áhyggjulausir til
að hvilast og sleikja sólskinið.
■ — Væri ekki annars hægt að fá
brauðsneið og eitthvað til að skola
henni niður með? sagði hann. Ég
er nefnilega ekki farinn að neyta
morgunverðar.
— Að sjálfsögðu, og ég verð að
biðja yður afsökunar — ég hefði
átt að hugsa um þetta. Ég skal
tala við Porchy strax.
Burke og Reynolds voru einir
eftir.
— Jæja, sagði Burke.
— Gæti verið Rupert, sagði
Reynolds og tottaði pípuna.
— Og hvað gæti hvatt hann til
þess að fremja þennan glæp?
— Peningar.
— Vegna arfs eftir frú Vane?
Reynolds kinkaði kolli.
— Að líkindum.
— En maðurinn er lögfræðing-
ur og hefur nóg að gera?
— Hann þarf að losna við konu,
sem ekki vill veita honum skilnað.
— En orsökin — hvers vegna?
— Sorrel Thornhill ef til vill.
Lögreglufulltrúinn starði á hann.
Þetta gat vart komið heim við
annað. Ef hann vildi losna við
konu sína vegna Sorrel hvers
vegna leiddi hann þá grun að
henni? Hann hafði í rauninni ásak-
að hana um morð.
Þú ert á annarri skoðun, sagði
Reynolds, og ég viðurkenni að
þetta er ekki rökrétt ályktun.
— Þú heidur þá, að það gæti
verið einhver önnur?
— Það er hugsanlegt.
— En hver þá?
— Kannski þessi — þessi Mar-
lene?
— Stelpan, sem var í þann veg-
inn að fá móðursýkiskast?
Reynolds kinkaði kolli.
— Kannski við spjöllum við
hana, sagði Burke, sem lagði þeg-
ar af stað aftur til hússins, í von
um að komast að einhverju, sem
hann gæti byggt eitthvað á. Hann
fór inn f borðstofuna, settist og
lét fara vel um sig, og brátt kom
Marlene inn. Hún leit á þá til
skiptis. Lögreglufulltrúinn horfði
á hana athugandi augum.
— Setjizt andartak, Marlene,
sagði hann vinsamlega.
Marlene fór sér hægt og valdi
sér stól hinum megin við borðið.
Lögreglufulltrúinn sá þegar, að hún
hlaut að vera girnileg í augum
piltanna, því að hún var fögur
og vel vaxin, og á blóma- og
broskaskeiði. Hún var nokkuð
taugaóstyrk, en samtímis var
framkoma hennar dálftið ögrandi.
— Þið ætlið að yfirhevra mig,
sagði hún, en dálftið á valdi tauga-
æsingar en samt furðu róleg.
— Þér þurfið að minnsta kost>
ekkert að óttast.
— Ég er líka alls ósmeyk, sagði
hún hnakkakert.
— Þér sofið ekki hérna f hús-
inu?
— Nei.
— Geðjaðist yður að frú Vane?
— Hún var mjög almennileg,
svaraði Marlene og varð orðið
rórra og næstum ánægð með sjálfa
sig.
Lögreglufulltrúinn hnyklaði brún
ir. Af hverju var hún svona ánægð
með sjálfa sig?
— Og ungfrú Thornhill? Hvernig
geðjast yður að henni?
— Fyrirtaks vel, — mér líkar
alveg prýðilega við hana.
— Og frú Bagley?
— Og ég held ég færi nú ekki
að skrifa um hana, ef ég sendi
línu heim.
— Hafið þér eitthvað út á hana
að setja?
— Nei, nei, en hún ætti að kunna
að meta betur það, sem hennar er.
■—Svo sem eins og?
Hún yppti fallegu öxlunum með
fyrirlitningarsvip.
— Hafi kona krækt sér f mann
ætti hún að hafa vit á, að láta
hann ekki ganga sér úr greinum.
Lögreglufulltrúinn hallaði sér
fram.
— Haldið bér, að sökin sé ung-
frú Thornhill? spurði Burke eld-
snögg.
Marlene hvorki bliknaði né blán-
aði. Hún horfði á hann með ögr-
unarsvip.
Var það það, sem hún sagði?
— Það er satt, er það ekki?
— Kannski, sagði hún yfirborðs-
lega.
— En þér trúið þvf ekki?
Nú var Burke lögreglufulltrúi
orðinn óþolinmóður.
— Þetta er ekki neinn leikur,
Marlene. Þér gabbið mig ekki. Það
er yðar vegna að herra Bagley vill
fá skilnað.
Hún horfði á hann stórum aug-
um? Var stúlkan í raun og veru
afburða leikari? Eðr sagði hún satt.
Hafði Reynolds skjátlazt? Eða
— Þvf miður, herra forstjóri, er maðurinn minn veikur, en ég ætla
að jegna hans störfum meðan hann er fjarverandi, svo að þetta er
allt í lagi.
hafði hún fengið sínar fyrirskip-
anir?
— Hafið þér talað við herra
Bagley í dag? hvæsti hann, en Mar
Iene lét reiði hans engin áhrif hafa
á sig.
— Vitanlega. Það geri ég á hverj
um morgni.
— 1 einrúmi?
Marlene brosti lævfslega.
— Eigið þér við í dag?
— Já.
— En þér vitið ósköp vel, að
svo er ekki. Ég var hjá Vane
lækni — og síðan í eldhúsinu hjá
Porchy.
Lögreglufulltrúinn hallaði sér
aftur f sætinu. Hann hafði aftur
á tilfinningunni, að ekkert hefði
þokað áfram.
— Mér þykir sannarlega leitt,
að hafa ekki getað orðið yður að
liði, sagði Marlene blíðlega.
— En það hafið þér, svaraði
lögreglufulltrúinn.
Andartak vottaði fyrir hræðslu
í augum hennar — en nógu lengi
til þess að lögreglufulltrúinn tæki
eftir þvf.
— Þér ljúgið, Marlene. Þér hafið
talað við herra Bagley í dag.
Hún hikaði brot úr sekúndu.
— Og er svo sem nokkuð at-
hugavert við það, sagði hún
þrálega. Það er þó enginn glæpur.
t.
Tarzan: Veit hann að það var
hérna, sem þið funduð hann,' að
það var hérna, sem foreldrar hans
dóu? — Höfðinginn: Nei, nei, við
sögðum honum það aldrei. Mombai
hefur líklega sagt honum að við
værum hérna, og hann hefur þá
elt okkur. Hann skilur mál okkar,
en vill ekki tala það. Honum líkar
strax vel við þig. — Tarzan: Ég
ætla ekki að fara með hann til
menningarinnar strax. Það lítur út
fyrir að enn eitt „menningarstríð"
sé í aðsigi. Ég fer á einhvern frum-
stæðan stað. Kannski ég ætti að
skilja hann eftir hjá ykkur og láta
hann alast upp héma.
— En þér sögðuð ósatt. Hvað
sagði hann?
— Ekki svo sem neitt. Hún leit
á hann, eins og hún væri móðguð.
Hann bað mig bara að fara upp til
frú Bagley með kaffisopa.
Ósköp eðlileg skýring. En hvers
vegna hafði hann enn á tilfinn-
ingunni, að Marlene vissi meira
en hún lét uppi.
— Þér getið farið, sagði hann
stuttur f spuna.
— Strax, sagði hún og vottaði
fyrir undrun f röddinni.
— Já, ég býst ekki við, að þér
hafið neitt mikilvægt að segja mér.
— O, en þáð hef ég.
— En, barnið gott, þér sögðuð
að þetta gæti ekki varðað yður á
nokkurn hátt?
Hann sá, að hann hafði ekki
tekið stúlkukindina réttum tökum.
Ef hann léti sem hann væri sér-
lega áhugasamur um framburð
hennar hefði hann kannski eitt-
hvað upp úr henni.
— En það hef ég, sagði hún
aftur og rödd hennar titraði af
æsingu.
— Hversu má svo vera? Þér
eruð þó bara starfandi hér?
— O, það er sitt af hverju, sem
ég gæti sagt yður.
Lögreglufulltrúinn var nú farinn
að fá verulegan áhuga á því sem
hún kynni að geta sagt honum.
— Segið mér það, sem þér vit-
ið um herra Badley, sagði hann
vinsamlega. Hann sá, að hún var
í þann veginn að byrja, eins og
Strigaskór
Gúmmískór
Barnasfígvél
m