Vísir - 28.04.1966, Side 2

SíÐAN
Kári skrifar:
Enn um ölið
|7yrir nokkrum dögum léði Kári
Ölvini rúm í horni sfnu
fyrir ofurlitla saknaðargrein um
bjórfrumvarpið. — Síðan hafa
nokkrir ölandstæðingar litið
hann hornauga og talið þau
skrif til lítilla þarfa, nema síður
væri.
Meðal þeirra er höfundur
bréfs þess, er hér fer á eftir.
Það er misskilningur bréfritara
að hugleiðingar Ölvinar túlki á
nokkurn hátt afstöðu Vísis til
þessa máls. Ekki túlka þær held
ur skoðanir Kára. — Það er
hins vegar bjargföst skoðun
Kára að hvert mál megi ræða
frá fleiri en einni hlið. Um það
má til dæmis deila, hver fyrir
mynd er að drykkjusiðum Egils
Skallagrímssonar.
v Hér kemur svo athugasemd
bréfritara, sem ber titilinn:
Þjóðleg drykkjumenning
Svo segir í Vísi laugardaginn
23. apríl sl.:
„Mörgum manninum varð það
á að bölva í réttlátri reiði yfir
þeirri útreið, sem bjórinn fékk
í þinginu. Þykir þeim, sem enn
þá bera innra með sér merki
víkinga og fomkappa, íslenzka
þinginu illa farast við minningu
Egils og annarra máttarstólpa
íslenzkrar fornmenningar. Þeir
fornkappar kunnu að meta innri
gæði öls og ljúfra veiga og sköp
uðu hér þjóðlega drykkjumenn-
ingu..
Nú skulum við líta í Egils-
sögu og kynna okkur drykkju
menningu Egils Skallagríms-
sonar þegar hann gisti hjá Ár-
móði skegg, sællar minningar:
„Því næst var öl inn borit,
ok var þat it sterkasta mungát
... Egill drakk ósleitilega fyrst
langa hríð. En er förunautar
hans gerðust ófærir, þá drakk
hann fyrir þá þat, er þeir máttu
eigi. Gekk svá til þess, er borð
fóru brott. Gerðust þá ok allir
mjög drukknir, þeir er inni
váru ... Egill fann þá, at honum
myndi eigi svá búit eira. Stóð
hann þá upp ok gekk um gólf
þvert, þangað er Ármóðr sat.
Hann tók höndum um axlir hon
um ok kneikði hann upp at
stöfum. Síöan þeysti Egill upp
ór sér spýju mikla, ok gaus í
andlit Ármóði, í augun og nas-
imar ok í munninn, rann svá
ofan um bringuna ...“
Er þetta sú þjóðlega drykkju-
menning, sem Vísir saknar.
Bráðum leikur Farah
við börnin þrjú
Til hvers?
Ckáld vestan af Hornströnd-
um lagði einhvern tíma þá
spumingu í ljóði, jafnt fyrir
sjálfan sig og aðra, er hann var
á göngu um Austurstræti. Til
hvers eru allir þessir menn? Svo
mjög ofbauð Homstrendingnum
f skáldinu múgförin um gang-
stéttir miðbæjarins, stefnu- og
erindislaus að því er virtist, að
hann fékk ekki þessari spum-
ingu varizt... Nú verður manni
sem kominn er það til ára sinna
að hann man tvenna tíma, varla
litið svo út á götu, að hann
spjrrji dkki sjálfan sig ósjálf-
rátt. Til hvers em allir þessir
bílar? Sú spurning er að vísu
varla jafn skáldleg hinni fyrri,
en aö sama skapi raunhæfari,
og ætti því að verða auðveld-
ara að finna henni viðhlítandi
svar.. en þó er ekki aö vita
nema að þaö þvælist fyrir. I
prjónastofu Kiljans er einn aö-
almaðurinn handalaus — rétt-
ara sagt læzt vera það og er
áhorfendum ætlað að dunda sér
við að finna út hvað hann eigi
að tákna. Það virðist vefjast fyr
ir ýmsum, kannski þó fyrst og
fremst að þeir látist ekki skilja
það... hefði náunginn hins
vegar látizt vera fótalaus,
mundi engum hafa blandazt hug
ur um að hann ætti aö tákna
Reykvíking, þ.e.a.s. þann áber-
andi sjálfsblekkingarhátt í skap
höfn höfuðstaðarbúans yfir höf
uð, að látast ekki vita að hann
hafi fætur ,aö minnsta kosti alls
ekki til hvers þeir séu ætlaðir
... Haldist þessi þróunarstefna
er og alveg eins líklegt að þess
verði ekki svo ýkjalangt að bíða
að hann þurfi ekki að vera, að
brjóta heilann um það ... sam-
kvæmt því náttúrunnar lögmáli
að allt sem misst hefur sinn til
gang, og starfa, hrömi smám
saman og hverfi loks úr sög-
unni, og þá tíðast fyrir stökk-
breytingu — svo sem rófan á
mannskepnunni, þegar hún
hætti að klifra tré frumskóg-
anna — sumir segja líka að hún
hafi horfiö, þegar mannskepn-
an tók upp á því að dingla
hinni andlegu rófu sinni — þá
ætti það ekki að veröa langt
undan að hér fæddist fótvana
kynslóö .. kannski aftur á móti
með þrjár hendur, til þess að
hafa eina lausa þó að ein væri
á stýri og önnur á handhemli
eða á öörum stjómtækjum bíls
ins. Vafalaust hefði sú stökk
breyting það í för með sér aö
ný bílgerð kæmi á markaðinn,
heimili á hjólum, hreyfilknúið,
þar sem fjölskyldan byggi í
stað þess að hafa grunnfast
húsaskjól, og mundi þá allar
húsabyggingar í núráöandi skiln
ingi leggjast niður væri raunar
ekki svo gífurleg stökkbreyt-
ing, því að margur mun nú þeg
ar halda sig lengri tíma í bíl sín
um en innan fjögurra veggja
heima hjá sér eða öðrum, börn
hafa þegar fæðzt ( bílum — og
kannski fleiri verið getin i
bílum en annars staðar, þótt
ekki liggi fyrir neinar skýrslur
um það. Sem sagt — þá þarf
enginn lengur að spyrja til
hvers þeir séu, allir þessir bílar,
kannski spyr þá einhver aftur á
móti — til hvers voru þessi
hús ...
á sig. Læknarnir fylgjast mjög
vel með heilsu hennar því að í
fyrra fæddi hún andvana barn
og nú á aö hindra aö sagan end
urtaki sig.
Farah, sem yfirleitt hefur
ekki mikinn tima aflögu handa
börnum sínum eyöir nú dögun
um með þeim, fylgist með leikj
um þeirra og talar við þau. Keis
arinn sagði í upphafi hjóna-
bands þeirra að hann vildi eign
ast þrjú böm, hann á þegar
son og dóttur og hann vonar að
þriðja bamið verði sonur. Farah
segir aftur á móti að bömin tvö,
Reza og Farahnaz séu óskaböm
og hvort sem þriöja bamið
verði sonur eða dóttir þá verði
það óskabarn.
Farah, keisarafrú í Persíu hef
ur dregið sig í hlé í bili og tek
ur ekki þátt í opinberum athöfn
um eða samkvæmum. Ástæöan
til þess er sú, að hún á von á
barni áður en langt um líður og
hún verður að fara mjög vel
með sig og má ekkert reyna
Patti Boyd, sem ööru nafni
nefnist frú Harrlson hefur horf
ið aftur að fyrra starfi sínu —
sem fyrirsæta. Ef einhver skyldi
ekki vita hver Patti Boyd er,
þá er það elginkona Bitilslns
George Harrison, en þau giftu
sig fyrlr skömmu og fóru í
mikla brúökaupsreisu tii Barba-
dos.
Patti var þegar búin að vinna
sér nafn sem ljósmyndafyrir-
sæta áður en hún giftist George
Bítli, en að sjálfsögðu hefur
frægð hennar aukizt til muna
eftir að hún varð frú Harrison.
Þessi mynd var tekin af ungu
frúnni er hún var í vinnunni fyr
ir nokkrum dögum og vinnu-
staður henar var á götu einni
í London, mjög fjölfarinni.
Unga frúin var klædd bláum
tricelkjól með rauðum og gul-
um röndum — og faldurinn, ja,
hann sjáið þið.
Kjóllinn kallast „Hoopla."