Vísir - 28.10.1966, Qupperneq 7

affiresimagaggggaam
VÍSIR. Fðstudcgar 28. el:íA^ ■ 1168,

Á Manila-ráðstefnunni, sem
haldin var nú í byrjun vik-
unnar, voru saman komnir full-
trúar sjö bandalagsþjóða, sem
standa saman í styrjöldinni gegn
kommúnistum í Vietnam.
Þar var mættur sjálfur John-
son forseti Bandaríkjanna, en
auk hans Ky forsætisráðherra
hinnar ógæfusömu og stríðs-
hrjáðu Vietnamþjóðar, Marcos
Filippseyjaforseti, Park frá
Suður-Kóreu, Kittikachom frá
Síam og loks Ástralíumaðurinn
Holt og Nýsjálendingurinn
Holyoak.
Þetta var hinn hátíölegasti
fundur og margar ræður og yfir-
lýsingar gefnar þar méð fögrum
hugsjónum og fyrirheitum, og
hefur sumu af þessu verið siegið
upp í fréttum sem miklum nýj-
ungum, svo sem það að Banda-
ríkjamenn ætii að hverfa á brott
frá Vietnam með allan sinn her-
afla ef tryggilegur friður kemst1
þar á, og ennfremur yfirlýsing'
Kys forseta um að hann sé
reiðubúinn aö semja við inn-
lenda skæruliða og veita þeim
grið, ef friöur kemst á.
Hér vitöist>,.mér þó ekki um
neinar sérsta'rar nýjungar að
ræða, — hvenær sem tekst aö
bindá lokahnútinn á þessa
styrjöid, þá má það verða ljóst,
að það verður einungis gert
með samningum, þar sem þó
verður búið tryggilegar um
hnútana,'ervFrakkar gerðu, þeg-
ar þeir hlupu þar brott frá öllu
fyrir rúmum áratug.
er fróðlegt að íhuga af-
stööu.liinna ýmsu þjóða til
Vietnamstvrjaldarmnar. Til
dæmrs er í hæsta máta athyglis
vert, að engin Evrópuþjóð tók
þátt í Manila-ráðstefnunni. Nú
er svo komið fyrir Evrópuþjóð-
nm, -að þær virðast vera orðnar
álgerlega áhugalausar fyrir því
sem er að gerasb austur í Asíu
og eru þá um leið ekki fram-
sýnni en svo, að þær virðast láta
sér á sama standa þó kommún-
istar vaði yfir suðaustur Asíu.
Þannig er þetta, þegar það er
ekki einu sinni hús nágrannans
sem er að brenna, heldur hús í
allt öðru hverfi, jafnvel fjar-
lægri heimsálfu. Sú var þó tíðin,
að Evrópumenn þóttust stund-
um eiga hlut að máli austur í
Asíu, þegar Englendingar, Frakk
ar, Hollendingar og Portúgalar
sendu herflota austur um öll
heimshöf til þess að hernema
og kúga Asíuþjóðir og gera þær
sér undirgefnar.
En nú er horfið til hinna öfg-
anna, þar sem brottreknir evr-
ópskir nýlenduherrar láta sér í
léttu rúmi liggja hvað verður
um fjarlægar Asíuþjóðir og eru
þó mörg vandræöin gamlar
skuldir frá nýlendudögunum.
Það eina sem Evrópumenn gera
er að de Gaulle skreppur austur
í Kambodja til aö gaspra þar
um það, að bezt sé að gefa kín-
versku kommúnistunum með
þeirra dægilegu menningarbylt-
ingu öll þessi litlu og veiku
. smáríki eins og tertu á fati, svo
þeir geti gleypt þau í sig. Og
svo á hinn bóginn er það mjög
í tízku, að níöast á og svívirða
Bandaríkjamenn í tali fyrir það,
að þeir hafa nú tekið á sínar
herðar þau stóru vandamál,
ssm eru afleiðing margra alda
illrar nýlendustjórnar Evrópu-
manna.
því við skulum ekki gleyma
því, að á þessu svæði í suð-
Forustumennirnir ganga til fundar á Manila-ráðstefnunni. Talið frá v instri: Marcos frá Filippseyjum, Kittikachorn frá Síam, Johnson
Bandaríkjaforseti, Ky frá Suður-Vietnam og Holt frá Ástralíu.
TVÆR RAÐSTEFNUR UM VIETNA
austur-Asíu eru allmargar þjóð-
ir, sem hafa allan sama rétt og
við hér vestur frá til þess að
reyna aö lifa frjálsar í hættuleg-
um heimi kínverskra stórvelA,-
drauma. Fyrir rúmum áratug
átti aö reyna að tryggja einni
slíkri þjóð frið með hátíðlegum
samningum og með því aö draga
ákveðna landamæralínu. En svo
voru allir þeir samningar svikn-
ir og markalínan einskis virt.
'Þannig var undirrót styrjaldar-
innar, að ekki var nógu tryggi-
lega' búið um hnútana. Og nú
þegar Bandaríkjamenn hafa
tekið upp afskipti af málum
þessa lands, hafa þeir frá upp-
tókst með skipulegum aðgerð-
um að hreinsa upp meiniö. Það
er sagt, að enn séu þó smá-
leifar af þessum kommúnistum
í fjöllqm Filipp.^yja, þar sem
þeir starfa sem nreinir útilegu
menn og fara : ránsferðir til ac
hrifsa 'til sín kvikfé og eigui
sveitamanna, en þeir eru ekl.i
lengur neitt pólitískt afl eða
hætta og fáir munu þeir vera i
því iandi nú, sem óska leið-
sögu slíkra bófa.
Eitlu nágrannaríkið Indónesía
hefur einnig sína sögu aö
segja. Þar notfærðu kommún-
istar sér einnig máttleysi ríkis-
tíma hélt ég áö Indónesía væri
glötuð kommúnistunum. Af
frásögnum þaðan virtist mega
ætla að þeim hefði tekizt að
vinna þorra þjóðarinnar á sitt
band og sjálfur þjóðarleiðtog-
inn, sem þá, var Súkarnó for-
seti var einnig á þeirra bandi.
Hverjum gat þá dottiö í hug, aö
undir niðri ólgaði með jressari
bjóO þvílíkt hatur á hinum
icommúnísku ofbeldismönnum,
að þegar það loksins losnaöi úr
læðingi leiddi bað ósjálfrátt til
einhverra mestu fjöldalífláta
sem sagan getur um. Enginn
skyldi nræla þeim ósköpum bót,
þar sem sennilega var safnaö
Á fundi í Moskvu: Kosygin forsætisráðherra Rússa Pólverjinn Gomulka og Breshnev foringi rúss-
neska kommúnistaflokksins.
hafi lýst því yfir, að þeir krefj-
ist einskis annars en að hinir
áratugsgömlu samningar verði
að nýju virtir.
Þó er þetta ekkert einstakt
dæmi.'Einmitt í því landi, sem
Manila-ráðstefnan vár haldin,
Filippseyjum, ríkti fyrir svo sem
15 árum uppreisnarástand. Þar
voru það kommúnistaflokkar, í
rauninni nokkurs konar ræn-
ingjaflokkar, sem notfærðu sér
ástandið og gerðu tilraun til að
hrifsa ti-1 sín völdin. En yfir-
völdin tóku þar rögg á sig og
valdsins til þess að vaða uppi
og hrinda landi sínu út í neyð
og einangrun. Síðan átti að slá
smiðshöggið á þetta og ætluðu
kommúnistar að hrifsa til sín
völdin með blóðugri byltingu
Þeim tókst meira að segja í upp-
hafi byltingartilraunarinnar að
myrða allmarga andstæðinga
sína með hrylliiegum hætti, en
þá brutust út viðbrögð þjóðar-
innar i heild í hamslausri reiði
og heift út í þessa kommúnísku
ofbeldismenn.
Ég verð að játa, aö á sínum
saman yfir 100 þúsund kommún
istum og þeir teknir af lífi
miskunnarlaust án dóms og
laga, en þó ættu þessir atburðir
að vera þeim nokkur áminning,
sem ímynda sér, að öll alþýða
manna austur þar aðhyllisf og
elski kommúnistana.
Tjvert á móti er það yfirlýst
baráttuaðferð kommúnista
í þessum löndum í samræmi við
byltingarrit Mao Tse-tungs, að
hrifsa til sín völdin meö tiltölu-
lega fámennum flokkum. Þeir
halda því fram, aö meðal þess-
ara vanþróuðu þjóða, þar sem
landið er og erfitt yfirferðar og
frumskógar v.eita örugg ræn-
ingjabæli, 'sé hægt aö hremma
völdin með 1 prósenti þjóðar-
innar að baki sér. Fámennir
hópar geta komiö á slikri ógn-
aröld, að enginn þorir aö hreyfa
sig. Ef einhver úr hópi alþýJ-
unnar dirfist að gera þeim i
gegn þá er hann heimsóttur að
næturlagi, kona hans og börn
myrt og hann sjálfur síðam skor-
inn á háls. Þannig eru ógnarað-
ferðir kommúnista víða í þess-
um löndum ^og um tíma var á-
standið oröið slíkt í Vietnam
að þar þorði fólk varla að draga
andann af skelfingu við komm-
únistana og leiddust síðan út
í þvingað, samstarf við þá.
Nú er ástandið þar orðið allt
annað. Nú er fólkið hætt að ótt-
ast þessa ofbeldismenn eins
mikiö og áður og samhjálp al-
þýðunnar gegn þeim er smám
saman skipulögð í héruðum þar
sem áöur var ekki hægt að segja
að neitt ríkisvald væri til. En
þá um leið breytist hernaður-
inri þannig aö kommúnistastjórn
in í Noröur-Vietnam sendir stöð
ugt skipulagða herflokka gegn-
um hlutlaust land inn í Suður-
Vietnam. Að vísu stafa smá
sprengjutilræði hingað og þang-
að um landið frá skæruliða-
flokkum, en nú er hernaðurinn
fyrst og fremst orðinn opið strið
við innrásarher Norður-Viet-
nam. Og enn eru aö verða þátta-
skil. Það er nú að verða miklu
örðugra fyrir kommúnistana að
senda herlið gegnum hlutlausa
ríkið Laos, svo að nú sækja þeir
meira á að senda herinn stvttri
leiðina yfir hlutlaus'a svæðiö.
mjóa ræmu sem 4 að aðskilja
Norður- og Suður-Vietnam sam-
kvæmt Genfarsamningunum.
Þannig er smám saman aö mynd
ast föst víglína í landiriu.
Tl/f ér varö það á fyrir tæpu ári,
i að spá því, aö þá væri
komið að lokum Vietnam-
styrjaldarinnar. Þá var þegar
farið að halla svo undan fæti
hinna kommúnísku innrásar-
herja, að frekari barátta þeitra
virtist tilgangslaus. I stað þess
hafa þeir haldið baráttunni á-
fram, og á það víst að sýna ein-
Frh. á bls. 4.
**■
ET"'