Vísir - 28.10.1966, Síða 11

5‘ii
Hjónaband Gina
Lollobrigida
leyst upp
— eftir 17 ár
tala við mig. Hún hefur aldrei
virt mig svo mikils að svara bréf-
um mínum.
Faðir Sofiu er nú 59 ára gam-
all. Hann líkist Sofiu greinilega
svo að hann getur ekki afskrifað
sig sem föður hennar. Þó að hann
kvæntist aldrei móöur Sofiu og
Mariu í Napoli, þá kvæntist hann
síðar konu í Róm og átti meö
henni tvo sonu. Síðar yfirgaf
hann eiginkonuna og býr núna
með þýzkri vinkonu f Köln.
Bók föðurins kemur einmitt á
þeim tfma, sem Sofia horfist í
fyrsta sinn í augu við erfiðleik-
ana á leikferli sínum. Síðustu
kvikmyndir hennar, „Judith" og
Senor Riccardo Scicolone kallar
sig byggingameistara ... dótt-
irin Sofia hefur sæmt hann tltl-
inum slæpingi.
þau þá verið gift í 17 ár.
Bæði höfðu þau lýst því yfir
fyrir dómaranum að sættir
myndu ekki geta komizt á. Skiln
aðurinn er framkvæmdur á þann
veg, sem ítalska löggjöfin kveður
á um, að hjónabandið sé leyst
upp, en skilnað í eiginlegri merk-
ingu þekkist löggjafarvaldið þar
í landi ekki.
Niðurstöður dómsins urðu þær,
að Gina fékk foreldravaldið yfir
syni parsins, hinum níu ára gamla
Andrei, sem þó mun dveljast hjá
föður sínum í sumarfríum og
jólafríum.
— alast upp í örbirgð og í lausa-
leik.
Þegar Sofia var orðin auðug
kvikmyndastjama lagði hún fé í
málaferli, til þess að litla systir-
in gæti fengið viðurkenndan rétt
sinn til föðumafnsins. Fyrir dóm-
stólunum í Mílanó afsalaði Ricc-
ardo Scicolone sér föðurréttind-
unum, eftir því sem stendur í
endurminningum Sofiu og úthróp
aði móðurina sem vændiskonu.
Þessu svarar Scicolone á þenn-
an veg: — Ég varð svo reiður
að ég reyndi að fá dóttur mína í
sfmann strax. Hún var við kvik-
myndatöku einhvers staðar í
Suður-Ítalíu, en hún vildi ekki
Á mánudaginn var, var endan-
lega gengið frá skilnaði
þeirra Ginu Lollobrigidu og
læknisins Milko Skofic, og höfðu
'Oiccardo Scicolone hefur skrif-
að endurminningar sínar. Og
ef einhverjir hafa áhuga á að
kaupa þá bók, stafar það af því
að senior Scicolone er faðir Sofiu
Loren, sem hefur fyrr í endur-
minningum sínum haft þó nokk-
uð að segja um uppruna sinn og
e. t. v. ekki á þann hátt, sem
pabbanum geðjast bezt að.
Sofia stimplaði föðurinn sem
slæpingja, sem með mestu hugar-
ró lét hana og litlu systurina
Mariu — sem nú er gift syni
Mussolini, Romano píanóleikara
Sofia faðmar litlu systur Maríu.
„Operation Crossbow", áttu litlu
fylgi að fagna í Bandaríkjunum.
Gangi fööurnum vel sem rithöf-
undi, mun það varla hugga Sofiu.
Lögfræðingar og lögreglumenn ryðja veginn fyrir Ginu, þegar
hún var á leið til réttarins til þess að fá skilnaðinn.
SiÐAN
Faðir Sofiu Loren segir:
Hún lýgur!
I
Hr. Scicolone hefur gefið út endurminningar sinar
UM LEITARFLOKKA
Vegna þáttar okkar 21. okt.
um leitarflokka og hégómann,
og bréfs frá „ferðalangi", þá
hefir okkur borizt eftirfarandi
bréf frá gömlum leitarmanni:
„Ég las það nýlega i þætti
þessum, að oft væri mikið ósam
lyndi meðal þeirra, sem stjóma
eiga leitarflokkum, þegar um
stórleitir er að ræða. Þessu er
hægt að kippa í Iag á svo auð-
veldan hátt, að mig furðar á,
að slíIÁ skuli ekki hafa verið
gert. Ég skal nefna hér það sem
gera þarf, og ætti hverjum að
vera íjóst að sú ráðstöfun yrði
til góðs og að þá gengi Ieit
snurðulaust fyrir sig.
Skipta þarf landinu í deildir,
og skal hver deild kjósa góða
og vel kunnuga menn á því
svæði, og skulu þeir hafa yfir-
umsjón með þeim Ieitum, sem
' gera þyrfti á því svæði. Segjum
tvær sýslur í deild, svo sem Ár-
nes- og' Rangárvallasýslur. í
slíku tilfelli, að leita þyrfti
rétta að skipta landinu f deildir
og láta vlðkomandl deildir
velja leitarforingja eða Ieitar-
stjóm, og það á ekki aö afþakka
nelna hjálp við neina leit, eins
Reykjavík og nágrenni, það er
jú kallað á björgunar- og leitar-
flokka, en þeir eru ekki það
fjölmennir, að þeir komist vel
yfir stór svæði I einu, en nú
ÞRANDUR I GOTU
týndrar flugvélar eða týnds
manns, þá Iiggur það í augum
uppi, að yfirumsjón leitarinnar
ætti að vera f höndum þeirra
manna, sem bezt þekkja sínar
sveitir, en ekki einhverra manna
sem þykjast miklir menn, en
vita varla hvernig landiö er,
hvað þá að þeir þekki allar að-
stæður. Nei, hér er það eina
og þvf miður virðist hafa komið
fyrir. Bændur í sveitum lands-
ins þekkja manna bezt sína
heimahaga og sín afréttarlönd,
en ekki nema fáir þessara
ættarnafna- og hökutoppakarla
í Reykjavík, sem vita ekki einu
sinni hvað fjallaveörátta er.
Oft kemur það fyrir, að böm
eða fullorðnlr týnast hér f
eru margir, sem ekki kæra sig
um að vera í slíkum flokkum,
finnst það of bindandi, en vilja
þó reyna að leita, þegar þeir
geta. Hvert á þetta fólk að snúa
sér ? Gæti þá ekki lögreglan
sent út beiðni til almennings um
að koma til leitar að hinum
týnda og stjómað því fóJki
sem kemur? Ég er viss um að
margur myndi koma til aðstoð-
ar. Þetta vona ég að komist á
framfæri í dálki þínum, og að
lögreglan taki ábendingar min-
ar til greina og að björgunar-
og leitarflokkar um land allt
komi sér saman um skiptingu
landsins í leitarsvæði, þar sem
heimamenn hafi yfirstjórn í
leitum".
Gamall leitarmaður.
Ef vandamáliö er það, sem
„Ferðalangur" talar um f bréfi
sínu, sem birt var 21. okt., og
„Gamall leitarmaður“ leggur út
af nú, þá er vandamáiið ekki
að finna skipulagið, hvemig
það skuli vera, heldur hitt að
koma sér saman um það, þann-
ig að allir hlýti þvf. Það virðlst
vanta tonpinn. Ég þakka bréflð.
Þrándur f Götu.