Alþýðublaðið - 24.02.1966, Blaðsíða 8

Árið 1957 kom franska söng-
og leikkonan Juliette Greco til
Hollywood til að leita frægðar
og frama í Ameríku. Einn morg
un stóð glæsilegur svartur sport
bíll fyrir utan dyrnar hjá henni
það var kveðja frá einum helzta
kvikmyndaframleiðanda í Holly
wood, Darryl F. Zanuck. En
Juliette sendi bílinn aftur til
gefandans. Næsta morgun stóð
svo Ijós sportbíll fyrir utan
dyrnar hjá henni og með fylgdi
spjald frá Zanuck, þar sem
stóð: Ég býst við því, að svart
hafi ekki verið rétti liturinn?
Og auðvitað varð endirinn sá,
að franska söngkonan og ame-
ríski kvikmyndakóngurinn urðu
mjög góðir vinir. Kunnings-
skapur þeirra stóð yfir í fjögur
ár. Þá sleit Juliette honum með
þessum orðum: Ef hann hefði
ekki verið svo háttsettur í kvik-
myndaheiminum hefði ég
kannske gifzt honum. En ég
met frelsið meira en allt annað.
Einkunnarorð Juliette Greco
eru: Ég segi það, sem mér
dettur í hug. Ég geri það, sem
ég vil. Þegar hún giftist árið
1953 leikaranum Philippe Le-
maire var það áfall fyrir
frönsku frjálshyggjumennina,
og þeir sögðu að hún væri að
svíkjast undan merkjum. En
Juliette hafði þá fengið áhuga
á að gifta sig, eignast barn og
lifa lífinu eins og hver önnur
frönsk húsmóðir. Juliette og
Philippe eignuðust dóttur og
eftir tveggja ára strit í matseld
og heimilisstörfum hafði fiðr-
ildið hún Juliette fengið nóg.
Og í dag er hún fráskilin
móðir, sem á 12 ára gamla dótt-
ur. En það sem er harmleikur
fyrir marga veitir Juliette á-
nægju. Hún segir, að auðvelt sé
að vera án eiginmanns, en barn
verður maður að eiga, og dóttir
hennar, Laurence-Maria er eina
manneskjan, sem getur tjónkað
við móður sína. Juliette hefur
þó aldrei hatað karlmenn, síð-
ur en svo. Eftir að hún skildi
\'ið mann sinn var söngvarinn
Sacha Distel góður vinur henn-
ar, þá Zanuck, þá franskur
blaðamaður, næst leikhúsmað-
urinn von Dalida og eins og er
Alain Dreyfus, milljónaerfingi.
En sé Juliette spurð að því,
hvort liún vilji ekki eignast
fleiri eiginmenn, þá segir hún:
Nei, takk, nema því aðeins að
að Laurence - Maria velji séT
nýjan pabba, þá getur vel verið
að ég giftist honum. Lítil hætta
er þó á því, að dóttirin fari til
þess. Hún er á heimavistarskóla
í Sviss, og Juliette segir, að um
hverfi það, sem hún sjálf lifir í
eigi ekki við 12 ára telpu.
Þjóðverjar vildu fá Juliette
til að leika í Svörtu Lorelei.
Hún vildi það, en neitaði lengi
að leifca viss atriði með þýzka
mótleikaranum. Ég get ekki
kysst Þjóðverja .... sagði hún.
Móðir Juliette og systur voru í
stríðinu sendar í fangabúðirnar
í Ravensbruck. Að lokum varð
þó Juliette að beygja sig og
leika á móti Þjóðverjanum, en
ekki sagðist hún hafa haft á-
nægju af að þurfa að leika að
liún væri ástfangin af Þjóð-
verja.
Hvernig Juliette sleit vináttu
þeirra Zanuck er ákaflega ein-
kennandi fyrir hana. Zanuck
hafði byggt geysistóra kvik-
myndaborg í Kamerun. Allt
var amerískt og Coca Cola kom
út úr eyrunum á okkur, sagði
Juliette. Eftir fjögurra mán-
aða dyöl í Aíríku fékk hún
taugaáfall. En það var hvorki
vegna of mikillar vinnu né lofts
lagsiná. Það var eftir því sem
hún sjálf sagði, af að sjá allar
þessar kímnilausu amerísku
Hollywoodmanneskjur í ljótum
Bermuda stuttbuxum, með mý-
stungur um allan skrokkinn . . .
Þegar Laurence-Maria var lít
il, hafði Juliette hana hjá sér.
Þær fóru saman í ferðalög um
alla Evrópu. Oft þurfti lengi að
bíða eftir henni, hvort sem hún
átti að koma fram á leiksviði
eða mæta í samkvæmi. Juliette
kom þá ekki, fyrr en dóttir
hennar leyfði henni að fara eða
var sofnuð. Einu sinni var beð-
Nei, það var ekki sjalfsmorðstilraun
whisky og ég taldi tvöfalt . . .
. en of mikið
ið eftir henni í veizlu í tvær
klukkustundir. Hún var heið-
ursgesturinn, kampavínið varð
heitt og maturinn varð kaldur.
Pá var farið til hótelsins, þar
sem hún bjó. Þar var þá Juli-
ette og dóttir hennar á fjórum
fótum á gólfinu í dýragarðsleik,
og þá hafði hún engan áhuga á
að fara neitt út.
Juliette er nú 38 ára gömul
og nýtur lífsins í fyllsta mæli.
Þegar Alain Dreyfus fjölskyld-
an, sem er ákaflega snobbuð,
reyndi að eyðileggja kunnings-
skap hennar og hins 24 ára
gamla erfingja með því að
senda hann í ferðalag, fór Juli-
ette á eftir honum. Ég reyndi
að gleyma honum, en ég var
ástfangin, og ég er vön að gera
það, sem ég vil, sagði Juliette
afsakandi.
í í.vrra fannst Julietta nær
dauða en lífi í rúmi sínu. Hún
hafði tekið inn of margar svefn
töflur. Og fólk talaði um sjálfs-
Framhald á 10. síðu.
Juliette Greco: Ég elska aðeins einn mann — í einu,
Strax og ég hef verið honum ótrú, yfirgef ég hann . .
Juliette og dóttir hennar . . . Barn er nauð.synlegt, en föðurins er hægt að vera án.
S 24. febrúar 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ