Austanfari - 05.08.1922, Síða 3

7. tbl.
AUSTANFARI
3
•.% Góðar teg.
fÁÍÍ®J%af ÚrUm °g
1® k 1 ukku m.
Guðm.W. Kristjánsson
úrsmiður, Seyðisfirði.
Knattspyrna
fer fram sunnudaginn 6. þ. m.
m.illi íþróttafélagsins „Huginn“ á
Seyðisfirði og ungmennafélagsins
„Fram“ í Hjaitastaðaþinghá. —
Aðgöngumerki kosta 1,00 krónu.
— Nánar auglýst á götunum. —
Tvíbökur, Kringlur og
Hollenzkt Súkkulaði
fæst í verzlun
HalldónJónssonE
inn í viðræðum. Gekk okkur nú
klakklaust yfir ána og áðum hin-
ummegin fjarðarins, skamt utan
við leiruna. Létum við hestana
njóta gróinna haga, en neyttum
sjálfir vatns og matar, og kviðum
fyrir ferðinni út hinn ókunna
tröilaveg. Loks héldum við af
stað, ég á Kaffi-Brúnku og Sveinn
á Skjóna. Hinum höfðum við rið-
ið yfir skarðið. Brátt kom þar að,
er leiðin liggur með sjó fram
undir háum hömrum og all-ægi-
legum. Og í fjarska, út með firð-
inum gat að líta háa og hrika-
lega, tinda sveifta hillingabláma.
Loks kom að Fossánni. Riðum
við hana alveg út við sjó og gekk
alt klakklaust yfir fyrstu kvíslarn-
ar. En þá datt Sveini í hug að
freista þess, hvar vera mundi vað
á ánni um flóð. Riðum við því
síðustu kvíslina ofan við flóðmál.
Fór Sveinn á undan. En áður en
Verzlun T. L. Imslands erf.
hefur nú sett niður verð á allri á 1 n a v ö r u um alt að
Ættu menn að nota sér sem fyrst þessi
óheyrðu happakjör, áður en birgðirnar eru
þrotnar. .......... ......................—
Bændur, það marg borgar sig að fara aukaferð í kaupstaðinn!
40°
Hf. Eimskipafélag íslands.
Es. „Willemoes“
fer í strandferð frá Reykjavík suður
og austur um land hinn 8. ágúst
Afgreiðslan á Seyðisfirði
„Agr a Manna“
smjörlíkið frá Agra Margarinefabrik, Kristiania, er áreiðanlega það
bezta og ódýrasta er flyzt til landsins. Fæst nú orðið hjá kaupmönn-
um nálega um ait land. Aðalumboðsmenn fyrir ísland og Færeyjar:
Herm. Thorsteinsson & Co.
ég vissi af, var Brunka komin á
taglhvarf og leizt mér nú sízt á
blikuna, því að enn virtist eigi
komið í það versta. Dugðu nú
eigi önnur ráð en þau er snjöll
gætu talist, og hugsaði ég mig
ekki lengi um, en rendi mér yfir
á Grána, er óð sterklega við hlið
Brunku. Þótti Sveini sviplegt, er
hann leit um öxl, að sjá Brunku
með auðan hnakkinn. Mup hann
fyrst hafa haldið það atturgöngu
mína, er sat berbakt á Grána og
barðist um hnévot og hin ægileg-
asta. Og því varð hann fegnastur,
er hann sá, að ég mundi með
sömu ummerkjum og áður. En
nú tókum við fullir óhugs og
hrolls, að setja okkur fyrir sjón-
ir, hversu dapurlegur bústaður
Fossárdalurinn mundi vera. Klett-
ar við sjóinn, svo að hvergi sér
upp í dalinn, áin illúðug og
straumþung og öldubrotið freyð-
andi fyrir landi. En í Fossárdaln-
um eru tveir bæir. Bjuggumst við
nú við fleiri ófærum, og þóttist
eg þarna kunnugri Sveini og kvað
vera mundu hinn ægilegasta veg
undir Búlandstindinum, háum og
hrikalegum, er teygir fald sinn upp
yfir hamrastalla hnjúkanna um-
Ég undirritaður
tek að mér að senda ull og tusk-
ur til Noregs til vinslu. Hef ég
sýnishorn af efni í karlmannaföt,
klæði í kvenbúnað og hvað ann-
að sem vera skal. Sömuleiðis í
ullarábreiður, áklæði á húsgögn,
og m. fl. Fyrsta sendingin getur
farið með Sirius 17. þ. m. Allar
sendingar eru fljótt og vel af-
greiddar, og um afgreiðslu verk-
smiðjunnar þarf ekki að efast.
Norskar ullarverksmiður eru al-
kunnar að því, að vinna vel og ódýrt
Ragnar Imsland
Seyðisfirði.
A LÚÐAR þakkir og blessunar-
óskir flyt ég öllum þeim, er
sýndu mér vináttu og veittu mér
gleði og sóma með gjöfum, heim-
sókn og öðru á áttræðisafmæli
mínu 18. þ. m.
Sjávarborg í Seyðisfirði, 30/7. 1922
Vigfús Eiríksson.
.........v 1 111
hverfis. En allar hinar hrikaleg-
ustu vonir brugðust. Leiðin var
að eins illa rudd, en annars lífs-
háskalaus. Miðaði okkur nú óð-
um til Djúpavogs, og áður en
varði vorum við komnir á breið-
an akveg og hinar greiðustu mel-
götur. Loks sáust hús umkringd
grænum túnblettum, er hraungrýt-
ið skýlir fyrir næðingum og nepju.
Loks blasti við vogurinn með
vinalegu sólbrosi — og við vor-
um komnir áður en varði að hús-
dyrum Elís Jónssonar, verzlunar-
stjóra. Frh.
Þegar ég var hættur að hlæja
fanst mér ég hafa drýgt glæp, en
ég vissi ekki hvað hann var mik-
ilt.— og það kvaldi.---------Vinur
minn hafði staðnæmst þegar ég
byrjaði að hlæja, og hvort það
var ímyndun ein eða ekki, fanst
mér sem blóðið hætti að renna
í æðum hans. -— Það var dálítil
þögn — svo kom hann — fast
að mér. — Ég fann að hann
þrýsti mér niður með margföldu
persónuvaldi, sem reiðin gaf hon-
um. Hann beygði sig yfir mig og
helti sér reglulega út — ekki með
skömmum, heldur rneð blýþung-
um áhrínsorðum. Ég lá með köldu
glotti, sem hann reyndar sá ekki,
en hlaut að finna, því hann marg
versnaði og hvæsti síðustu orð-
unum. — Svo snaraðist hann frá
mér og stakk þungt niður hælun-
urn fram gólfið. Við skímuna frá
ofninum sá ég snöggvast reiði-
þrútiö andlitið. — Nú náði ég
mér og spratt upp til hálfs — en
þá skelti hann hurðinni, svo að
þilið nötraði.
Ég gerði mig reiðan líka og
hugsaði: „Fari hann þá í helvíti“
— lagðist út af aftur og teygöi
mig. — Ég heyrði forstofuhurð-
ina skella og ótt og títt fótatakið
niður riðið. — Það marraði í
snjónum fyrir neðan. — — —
Þögn.--------Jæja, nú var ég orð-
inn einn.-----------Ég háttaði —
gat ekki sofnað — ætlaði að lesa
en gleymdi því sem ég las. —
Hugurinn hlýddi ekki, hann var
eirðarlaus. — Ég las það sama
upp aftur — gleymdi á ný — varð
þreyttur, slökti ljósið og ætlaði
að sofna. — Þá kom óskiljanleg
hræðsla, hún streymdi að mér
eins og vatn, sem ómögulegt er
að stöðva. — Þegar fyrir það er
birgt á einum stað, brýst það út
á öðrum. — Það var ósvikin
dauðahræðsla. — Nístingskaldur
hrollur, sem byrjaði aftan í hnakka-
grófinni, fór um heilann og hvísl-
aðist svo út um allan líkamann.
— Og ég fór að hlusta — gat
ekki við það ráöið. — Hugsasér!
— að liggja vakandi um hánótt,
aleinn og geta ekki ráðið við það
að fara að hlusta — verða allur
að eyrum — hlusta með öllum
líkamanum og þora varla að láta
bakið koma við undirsængina. Ég
vildi ekki bíða og kveikti. —
Hræðslan hvarf, en yfir mig kom
vitleysa. — Mér fanst sjálfsagt að
vinur minn stæði fyrir framan
hurðina og rnyndi, er minst varði,
hrinda henni upp, æða inn og
lúberja mig.
Ég varð að skygnast framfyrir.
— Ég stökk upp, fór á skó og í
yfirfrakka, tók lampann og lauk
upp hurðinni — tómt myrkrið
flúði fyrir Ijósinu — þó ekki al-
veS — baö þurfti endilega að
verða dálítið eftir í hinum end-
anum á ganginum. — Nístings
kulda lagði upp eftir berum leggj-
unum á mér. — Kringlóttu glugg-
arnir yfir forstofuhurðinni störðu
á möti mér með voðalegri ró —
og fötin, sem hengu-þar frammi á
snögunum, gerðu þögnina enn tví-
ræðari og ömurlegri. — Dyrnar
voru harðlæstar — það friðaði.
— Ég sneri við — en gekk öfug-
ur og hafði Ijósið fyrir mér —
það var vissara. — Alt í einu
rak ég fótinn í prik, er stóð upp
við vegginn — það skall og rauf
ónotalega kalda þögnina. — Hroll-
urinn aftur. — Ég tók prik skratt-
ann upp. — Göngustafur vinar
míns — gleymt honum í bræð-
inni. — Fleiru? — skóhlífunum.
— Nú mundi ég að mér hafði
heyrst hann rasa á riðinu. — Hann
var stórfættur. — Þær voru stórar
og hlussulegar — sátu úti í horni
og biðu eftir fótum til að gleipa
— ég fékk megnasta ógeð á þeim
og fótunum, sem áttu þær líka
— gat ekki að því gert. —
Frh.