Dagur - 12.11.1998, Blaðsíða 13

FIMMTUDAGUR 12. NÓVEMBER 1998 - 13
Tk^Hr
ÍÞRÓTTIR
Banvænt rjómapar
Fyrir mn það bil
þremur máiiiiöiim
barðist Andy Cole
framherji Manchester
United við það að
sanna, að hann væri
þriðji hesti framherji
liðsins. En það var
áður en Dwight Yorke
gekk í raðir United og
margt heíur hreyst
síðan.
Eftir leik United gegn danska
liðinu Bröndby, lýsti Edde
Skovdahl, knattspyrnustjóri
Dananna, því yfír, að þeir Yorke
og Cole vaeru besta miðheijapar
í Evrópu. En það sé ekki einstak-
lingsframtakið sem geri þá besta,
heldur frábær samvinna þeirra á
vellinum. En hvort sem það var
sagt í einlægni eða hvort það var
bara léleg tilraun til að réttlæta
framgöngu dönsku varnarinnar,
sem þeir félagar hreinlega tættu
í sundur, þá er örugglega eitt-
hvað til í þessu.
Það er nefnilega málið, að þeir
Yorke og Cole hafa miklu meira
fram að færa í sameiningu held-
ur en í sitt hvoru lagi. En þeir
eru samt ekki enn komnir í
hæsta gæðaflokk sóknarpara,
eins og til dæmis þeir Kevin
Keegan og John Toshack voru á
gullaldarárum Liverpool og vant-
ar enn töluvert upp á fjarskipta-
hæfileika sem einkenndi þeirra
samvinnu hjá Liverpool. Þeir
virðast samt vera á réttri leið og
virðast strax hafa góða til-
fínningu fyrir yfírferð hvers ann-
ars um völlinn.
FuUkomin samvinna
Annað markið í seinni leiknum
gegn Bröndby í Meistarakeppni
Evrópu var fullkomið dæmi um
þessa tilfinningu þeirra. Cole
Andy Cole og Dwight Yorke. Báðir frábærir ieikmenn, en saman eru þeir
banvænir.
vinna þeirra félaga er góð innan
vallar, sérstaldega þar sem þeir
virðast mjög líkir á velli.
Frammistaða þeirra virðist jafn-
vel hafa komið sjálfum Alex
Ferguson frekar á óvart. Eins og
flestir muna þá setti hann Cole
aftur inn í byijunarliðið fyrir Ole
Gunnar Solskjær í leikinn gegn
Southampton þann 3. október
og sagðist þá vera að fríska upp
liðið eftir keppnisferð til megin-
landsins.
Jafnvel augljós leikgleði þeirra
á vellinum, góð samvinna og frá-
bær mörk hafa þó ekki hreyft við
Ferguson, sem segir að hann eigi
nóg af pörum til að stilla upp í
lið sitt. Hvort sem það er sagt af
stolti eður ei, þá hefur Ferguson
samt stillt þeim upp í byijunar-
liði sínu í síðustu leikjum.
stökk yfír sendingu og virtist vita
nákvæmlega að Yorke fengi bolt-
ann. Síðan hljóp hann inn á
miðjan teiginn til að taka við
boltanum þar sem hann vissi að
Yorke myndi skila honum.
Mörg dæmi eru til um mið-
herjapör sem hafa unnið ágæt-
lega saman í áraraðir án þess að
ná þessari fjarskiptatilfinningu,
þannig að þessi tilfínning virðist
frekar liggja í eðlinu, frekar en
vera eitthvað sem menn tileinka
sér með æfingu og reynslu.
Dæmin eru ekki bara í íþróttun-
um, þau blasa allsstaðar \dð.
Cole átti að vera skiptimynt
Þrátt fyrir allt átti koma Yorkes á
Old Trafford að þýða endalok
knattspyrnuferils Coles hjá
United og hann jafnvel boðinn
sem skiptimynt fyrir Yorke. En í
sjö fyrstu leikjunum sem þeir
voru saman í byrjunarliðinu,
skoruðu þeir ellefu mörk, auk
þess sem þeir bundust ótrúleg-
um vinaböndum utan vallar.
Cole sem er miklu lokaðari
persónuleiki heldur en hinn eld-
hressi Yorke, líkir samvinnu
þeirra félaga við samvinnu þeirra
Peters Beardsley, þegar þeir léku
saman hjá Newcastle. Þá skoraði
hann 34 mörk í ensku úrvals-
deildinni leiktímabilið 1993-94.
Sjálfur segir Cole að samvinnan
við Yorke sé frábær og það hjálpi
til að þeir hafí ólíkan Ieikstíl.
„Það verður til þess að við flækj-
umst ekki fyrir hvor öðrum og
ekki skemmir að við erum góðir
félagar utan vallar," sagði Cole.
Þeir opinberuðu vináttu sína
nýlega er þeir hjálpuðu til \ið að
kynna nýja bók, sem íjallar um
líf Arthur Wharton, sem var
fyrsti breski blökkumaðurinn
sem lék knattspyrnu sem at-
vinnumaður. Hann lék með Iið-
um eins og Darlington, Preston,
Rotherham og Stockport á árun-
um 1885 til 1902, en Iést við
sára fátækt árið 1930. Wharton
var mikill íþróttamaður og átti
um tíma heimsmetið £ 100 yarda
hlaupi og var einnig atvinnu-
maður í krikket.
„Nóg af pönun,“ segir
Ferguson
Þrátt fyrir allt virðist það hafa
komið mörgum á óvart hve sam-
Saman eru þeir banvænir
Eftir leikinn gegn Wimbledon,
þar sem þeir gjörsamlega
splundruðu vörn Wimbledon og
skoruðu þrjú mörk af fimm,
sagði írski landsliðsmaðurinn
Cunningham: „Það er eins og að
ganga á streng að eiga við þá.
Þvílík er knatttæknin og yfirveg-
unin hjá þeim með boltann. Við
reyndum að þjappa okkur saman
og halda boltanum sem mest frá
þeim. Þú fylgist stöðugt með
Cole, þó hann sé í 20 til 30
metra fjarlægð frá þér og Yorke
er stórhættulegur með boltann
og getur hæglega platað menn
upp úr skónum. Báðir eru þeir
frábærir Ieikmenn, en saman eru
þeir banvænir.“
Ferguson hlýtur að vera farinn
að gera sér grein fyrir heppni
sinni, með kaupunum á Yorke.
Aldrei, síðan á dögum Denis
Law, hefur félagið haft leikmann
innan sinna raða sem er öruggur
með 20 mörk á leiktíðinni, en nú
eiga þeir tvo sem hjálpa hvor
öðrum að ná settu marki. Saman
eru þeir „ijómaparið" í ensku
knattspyrnunni í dag.
SKOOIIN
GUNNAR
SVERRISSON
Aðgangs-
eyrir ofhár
Það hefur verið frekar fámennt
á áhorfendapöllum leikja í
körfuknattleik og handknattleik
upp á síðkastið. Hver ætli sé
ástæðan?
Liðum sem standa sig ekki
nógu vel er refsað af stuðnings-
mönnum. Þeir einfaldlega mæta
ekki. Svo er oft erfítt fyrir fólk
að rífa sig upp frá sjónvarpinu,
þar sem er hægt að horfa á bein-
ar útsendingar frá t.d. knatt-
spyrnu erlendis frá. En það
kostar líka góðan skilding að
fara á völlinn, eins og oft er sagt.
Fyrir fullorðna kostar 600-700
krónur á handbolta- og körfu-
boltaleiki og 300 krónur fyrir
börn. Það sjá það allir í hendi
sér að það kostar nokkrar krón-
ur fyrir fjögurra manna fjöl-
skyldu að sjá eitt stykki íþrótta-
viðburð. Svo má ekki gleyma
öllu meðlætinu. Það er ekki nóg
að horfa á leikinn. Það þarf að
metta magann með nammi og
flatbökum og væta kverkarnar
með gosi. Börn fara ekki nú orð-
ið á kappleik nema nærast og
næra íþróttafélögin.
Eftir að blessuð börnin okkar
eru búin að kýla vömbina, hefur
sykurmagn líkamans aukist til
muna og þá byrjar Ijörið. Þau
fara í eltingarleik og hlaupa
fram og til baka um stúkuna og
trufla áhugasama íþróttaunn-
endur. Nú er búið að breyta
íþróttahúsinu í leikvöll og
barnaheimili. Nú er ég kannski
aðeins kominn út fyrir efnið.
Iþróttafélögin í landinu þurfa
að bjóða upp á meira en bara ár-
skort. Þau þurfa að bjóða upp á
árskort fyrir alla íjölskylduna. Að
fara á góðan leik í t.d. handbolta
og körfubolta á að vera hin
mesta skemmtun fyrir alla fjöl-
skylduna.
ÍÞR ÓTTAVIÐ TALIÐ
Góðar aðstæður og alvöru laun
SteinarDagur
Adolfsson
knattspymumaður
Steinar Dagur Adolfsson
hefuráhuga á atvinnu-
mennsku ífótholta. Hon-
um líst vel á það sem
Norðmenn eru að gera í
boltanum og vill gjaman
leika þar næstu árin.
- Hvemig líður knattspymu-
numni sem bíður, milli steins
og sleggju, eftir því hvort félag
hans er tilbúið, eða ekki, til
greiða götu hans út í atvinnu-
mennskuna?
„Mér Iíður náttúrulega bara
illa. Hugurinn er allur við að
komast í atvinnumennsku við
góðar aðstæður og lítið annað
kemst að eins og er. Nú er ekkert
annað £ stöðunni en að vona að
úr rætist og félögin komi sér
saman um skynsamlegt verð.
Eins og staðan er nú er málið í
höndum Skagamanna og þeir
ætla að svara mér í dag“.
- Nií er það erfitt fyrir félög-
in að missa marga góða leik-
menn úr sínum röðutn, oft fyr-
ir nánast engar greiðslur, til
útlanda. Hvemig er best fyrir
bæði leikmenn og félög að
standa að útflutningi leik-
mannanna?
„Eina Iausnin sem félögin hafa
er að gera lengri samninga við
sína menn þannig að þeir séu
ekki svona oft samningslausir.
Félögin standa svo oft frammi
fyrir því að leikmenn geta bara
farið án þess að þau geti nokkuð
að gert. En eins og í mínu tilfelli
verður félagið að gera það upp
við sig hvað það vill gera. Vill það
stoppa mig af á grundvelli samn-
ingsins, sem rennur út á næsta
ári, vegna þess að það telur sig
ekki fá það verð sem það eigi að
fá. Ef ekki nást samningar getur
félagið þurft að horfa upp á að
maður fari fyrir ekki neitt daginn
sem samningurinn rennur út.
Það er svo alveg rétt að oft eru
verðin sem erlend félög eru að
bjóða í íslenska leikmenn óraun-
hæf. En gangvart leikmanninum
horfir málið þannig \dð að hann
fái tækifæri til þess að stunda
íþróttina við bestu aðstæður og
fái alvöru laun. Það er það sem
heillar auk þess að geta náð mun
lengra sem knattspyrnumaður
en íslenskar aðstæður Ieyfa.
Maður nær ekkert lengra sem
knattspyrnumaður við að hlaupa
allan veturinn í sjö vindstigum
og snjósköflum. Þess vegna ligg-
ur það í hlutarins eðli að þeir
sem leika með íslensku liðunum
eiga miklu minni möguleika á að
komast í landsliðið en þeir sem
- . • ((
eru uti.
- Hvað kemur til að þú velur
Noreg?
„Ég æfði í vikutíma í Noregi í
haust og leist vel á það sem ég
sá þar. Það er ekkert hægt að
bera æfingarnar saman við það
sem er að gerast hér. Norðmenn
eru búnir að gera mjög mikið til
þess að lyfta knattspyrnunni
upp. Arangur norsku liðanna í
Meistaradeild Evrópu og EUFA
keppninni sýnir vel hver standar-
dinn er í norska boltanum.Mað-
ur hefur líka fylgst með norska
boltanum af auknum áhuga eftir
að íslendingum fór að fjölga
svona mikið þar og það sem
maður heyrir frá þeim er allt já-
kvæt. Norðmenn eru að vinna
mjög fagmannlega f sínum knatt-
spyrnumálum og það er það sem
ég sækist eftir.
ÖII úrvalsdeildarliðin eru með
tvo þjálfara, aðal- og aðstoðar-
þjálfara, auk sérstaks mark-
mannsþjálfara, sem þýðir að
hverjum einstökum leikmanni er
sinnt mildu betur en hægt er að
gera hér á landi þar sem einn
maður þarf að sjá um allt liðið.
- Og nú er bara að vona að
draumurinn verði að veru-
leika?
„Já, það má segja það. Nú þarf
ég einfaldlega að velja um það
hvort ég fer að vinna við mitt fag
og hætti í boltanum eða fara út í
atvinnumennsku. Eg er nýút-
skrfaður lögfræðingur og ef ég
ætla að fara að vinna í þeirri
grein er lítill tfmi eftir fyrir fót-
boltann. Miðað við aldur á ég
vonandi bestu árin eftir í boltan-
um og langar til að eyða þeim \dð
góðar aðstæður, í atvinnu-
mennsku, þar sem ég get bætt
mig í íþróttinni. Draumurinn er
að snúa sér að lögfræðistörfum
þegar knattspyrnuferlinum lýk-
ur.“
■f