Dagur - 13.02.1999, Síða 7

LAUGARDAGVR 13. FEBRÚAR 1 9 9 9 - VII
MINNINGAGREINAR
Rósa Gísladóttir
Elsku Rósa frænka,
Líf okkar er undarlegt ferðalag.
Það eru um það bil 10 ár síðan
við fiuttum, nær því á sama tíma
frá Akureyri til Reykjavíkur. Þú
komst þér fyrir í Jöklafoldinni,
þar sem þú hefur búið síðan,
fyrst með Ingu dóttur þinni og
fjölskyldu, en eftir lát hennar
með Omari, Rósu og Ragnheiði.
Þú fluttir til þess að verða þeim
stoð í erfiðum veikindum. Það
var góð ráðstöfun bæði fyrir þig
og þau. En það var einnig gott
fyrir mig unglinginn að hafa þig
og ykkur öll svo nærri, þegar ég
flutti að heiman til að mennta
mig og stofna heimili. Eg veit að
foreldrar mínir voru einnig glöð
að vita af mér svo nærri þér. Þú
varst ekki bara ömmusystir, held-
ur vinkona, sem ég gat treyst.
Alltaf var hægt að banka uppá,
alltaf varst þú heima og gafst góð
ráð og gott í gogginn, þú áttir
alltaf tíma, og þegar „norðanfólk-
ið“ var á ferðinni var ætíð hátfð
hjá ykkur sem við fengum að vera
þátttakendur í. Þá var spurt frét-
ta, því þú vildir fylgjast með öllu
þínu fólki, hvernig gengi hjá
unga fólkinu og hvernig liði hjá
þeim eldri. Þú hafðir einstakt lag
á því að spjalla við okkur yngra
fólkið í fjölskyldunni, hafðir mik-
inn áhuga á því sem við vorum að
gera, hafðir skoðanir á málum,
virtist vel inn í öllu, hvattir okkur
og studdir. Að öðru Ieyti var líf
þitt í föstum skorðum, við vissum
að á laugardögum færir þú í
Kringluna, svo þar var einnig
hægt að mæla sér mót.
Fyrir mig var lærdómsríkt að
sjá hve vel þið hugsuðuð hvort
um annað í Jöklafoldinni, hve
samhent þið voruð um það að
gera gott úr hlutunum. Frá því að
Garðar fæddist hafið þið fylgst
með þroska hans og hann verin
umvafinn hlýju og væntumþykju,
þú fékkst virðingarheitið „amma
Rósa“ og áttir stóran hlut í hjarta
hans, enda ekki ófá skiptin sem
hann fékk að vera hjá ykkur.
Síðustu vikur hafa verið erfiðar
hjá þér, en þú sýndir æðruleysi
sem fyrr, fram á síðustu stundu
varst þú að hugsa um okkur hin.
Þar sem við vorum að flytja hafð-
ir þú sérstakan áhuga á því að
vita hvernig það gengi og hvernig
Garðari litist á sig í Kópavogin-
um og undarleg tilviljun er það
að sama dag og flutningarnir áttu
sér stað Iagðir þú upp í þitt ferða-
lag, svo óvænt, þú sofnaðir út af
heima, í faðmi þeirra sem þér
þótti svo vænt um og umvafin
kærleika þeirra sem höfðu stutt
þig af alúð síðustu árin.
Þegar Garðari var sagt að
„amma Rósa“ væri dáin og nú liði
henni vel hjá þeim sem hún
hefði átt og tækju á móti henni
sagði hann „það er gott að hún
dó, þá tekur hún á móti mér þeg-
ar að ég dey“
Við vonum að vistaskiptin hafi
verið jafn góð hjá þér og okkur og
efumst ekhi um að það hafi verið
vel tekið á móti þér, við biðjum
þess að góður Guð umvelji ykkur
öll.
Pabbi, mamma, Gugga og Valli
sakna þín og þess að geta ekki lit-
ið inn til þín þegar þau eru á
ferðinni, en eru þakklát fyrir all-
ar skemmtilegu samverustund-
irnar í Jöklafoldinni og árin á Ak-
ureyri.Við þökkum þér fyrir sam-
fylgdina og biðjum algóðan Guð
að vera með Ragnheiði, Rósu og
Ómari, Gilla, Boggu og Jóhönnu
Maríu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Sigga og Garðar.
Páll Pálsson
Páll Pálson, áður bóndi í Eski-
Qarðarseli andaðist á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu Neskaupstað
þann 12. janúar 1999.
Páll fæddist í Veturhúsum við
Eskiljörð 26. júlí 1910. Hann
tók við búi af foreldrum sínum
er faðir hans lést árið 1940.
Hann festi kaup á jörðinni
Eskifjarðarseli árið 1945 og bjó
þar til ársins 1971, er hann
lenti í bílslysi og lamaðist.
Eftir það dvaldi hann fyrst á
Landspítalanum í Reykjavík en
lengst af á Reykjalundi, eða 24
ár. Síðastliðið vor fluttist hann
svo á Heilbrigðisstofnun Seyð-
isfjarðar.
Foreldrar Páls voru Páll Þor-
Iáksson frá Keldunúpi á Síðu, f.
9. júní 1877 d. 1940 bóndi í
Veturhúsum og kona hans Þor-
björg Kjartansdóttir frá Eski-
fjarðarseli f. 12. apríl 1882 d.
1962.
Páll átti níu systkini og eru
tvö þeirra á lífi, þau eru: Berg-
þóra, rithöfundur f. 28. janúar
1918, hún dvelur nú að Ási,
dvalarheimili aldraðra í Hvera-
gerði, Magnús Pálsson, for-
maður V.F.A. f. 28. október
1926, búsettur á Egilsstöðum,
Hin voru: Emerentsíana
Kristín, f. 23. apríl 1900, d.
1993. Ólafúr, f. 29. september
1901, d. 1984. Kjartan, f. 26.
júlí 1903, d. 1986. Arnbjörg, f.
3. ágúst 1905, d. 1932. Pétur
Björgvin, f. 19. september
1912. Björgólfur, f. 10. október
1913, d. 1981. Steinþór, f. 3.
október 1922, d. 1962.
Útför Páls fór ffarn frá Eski-
fjarðarkirkju miðvikudaginn
20. janúar.
Þann 20. janúar síðastliðinn
var jarðsunginn Páll Pálsson frá
Veturhúsum við Eskifjörð, mér er
það bæði ljúft og skylt að minn-
ast þess góða manns með örfáum
orðum, sem engan veginn verða
tæmandi.
Líf alþýðunnar á íslandi á
fyrstu áratugum aldarinnar var
harla frábrugðið því sem nú ger-
ist, brauðstritið tók sinn tíma og
skólaganga barna var ekki löng.
Páll naut lítilsháttar tilsagnar,
slitrótt en eðlisgreind hans varð
honum Ieiðarljós í því að Iæra af
lífinu og því sem fyrir augu bar.
Heimilislífið einkenndist af
samhjálp og kærleika og hefur
Berþóra Pálsdóttir, rithöfundur
systir Páls lýst æsku og uppvaxt-
arárum Veturhúsa fjölskyldunnar
í ágætum barnabókum sínum þar
sem stuðst er við endurminning-
ar hennar. En af þeim má ráða að
þar hafi ríkt fagurt og gott mann-
Á unglingsárunum tóku við bú-
störf með ýmisskonar íhlaupa-
vinnu úti á Eskifirði svo sem:
Uppskipun, vegavinna o.fl. Við
búskapnum tók Páll alfarið á átj-
ánda ári þegar faðir þeirra kenn-
di heilsubrests. Eskifjarðarsel
handan árinnar keyptu þau árið
1945 og fluttist Páll þangað með
móður sinni og systrum. Frá ár-
inu 1962 bjuggu þau Palli og
Berga ein í Seli til ársins 1971 er
Palii lenti í slysinu og þau systk-
inin yfirgáfu jörðina sína og flutt-
ust til Reykjavíkur.
Eg heyrði Páls fyrst getið sem
„Palla í sveitinni" þar sem allt var
svo gott að hvergi var betra að
vera. Palla, sem bar Eygló, bróð-
urdóttur sfna á bakinu yfir ána til
þess að tína þar Reyrgresi sem
hana langaði svo í vegna þess að
það ilmaði svo vel og minnti
hana svo allan veturinn á hið dá-
samlega austfirska sumar.
Kynni okkar hófust hinsvegar
þegar Palli var fluttur lamaður
upp í háls eftir bílslys, á Land-
spítalann, þar sem hann lá
næstu misseri. Eftir það lá leið
hans á Reykjalund þar sem hann
undi hag sínum vel og tók fram-
förum sem leiddu til þess að
hann gat gengið stuttan spöl
með stuðningi tveggja og gat
notið töluverðs frelsis með hjálp
síns góða rafdrifna hjólastóls.
Á Reykjalundi eignaðist Palli
marga af sínum bestu vinum og
velgjörðamönnum meðal annars
í hópi starfsfólksins. Hann fór í
sínar fyrstu utanlandsferðir á æv-
inni og naut þar félagslífs í ríkum
mæli, og skulu öllu því ágæta
fólki færðar okkar innilegstu
þakkir.
I maí síðastliðinn fluttist Palli
síðan á Heilbrigðisstofnun Seyð-
isfjarðar, reyndust honum þar
allir hið besta. Fékk hann þar
góða hjúkrun og endurhæfingu
sem þökkuð er af alhug.
Það var mörgum undrunarefni
hvað Palli var vel á sig kominn
líkamlega, þrátt fyrir sína miklu
hreyfihömlun.
Unglegur og glaðsinna en ým-
islegt var þó farið að ganga önd-
vert í hans 89 ára líkama. Palli
var fluttur með kransæðastíflu á
Sjúkrahúsið á Neskaupsstað og
lést þar að morgni 12. janúar.
Eg vil að leiðarlokum þakka
þessum hjartahreina góða manni
samfylgdina og allt það góða sem
hann var mér, Eygló og börnum
okkar.
Guð blessi minningu Páls
Pálssonar
Jón Símon Gunnarsson.
Kveðjuorðfrá systur
Nú kveð ég þig kæri bróðir,
því komin er nóttin löng.
Nií gengur þú góðar slóðir,
því ævigangan var ströng.
Nii lifir þú ljúfar stundir,
Lausnara þt'num hjá.
Hann leiðir við Ijóssins mundir,
lífsmáttinn færðu að sjá.
Þú prófið hans stóðst með sóma,
erftð þótt væri stund.
Minning þín mun í Ijóma,
merla á lífsins grund.
Fordæmi frábært varstu,
erfirðum og bæjum gafstu.
Geðprýði góða sýndir,
góðmennsku aldrei týndir.
Dagsbirtu drottinn gefur,
döpur er Uður nótt.
Fundum hann heitið hefur,
við heilagan Ufssins þrótt.
Bergþóra Pálsdóttir
frá Veturhúsum.
Margrét Þorgeirsdóttir
Margrét Þorgeirsdóttir fæddist
að Ytra-Nýpi í Vopnafírði, 18.
janúar 1933, dóttir hjónanna
Kristínar Jónsdóttur og Þorgeirs
Þorsteinssonar. Hún var fímmta í
röð átta systkina sem eru öll á
lífi. Þau eru Þorsteinn á Ytra-
Nýpi, Jón í Skógum, Sigríður á
Ytra-Nýpi, Gróa í Reykjavík, Jós-
ep á Vopnafirði, Guðlaug á Höfn
og Kristín Karólína í Reykjavík
auk fóstursysturinnar Kristínar
Sveinsdóttur á Akureyri.
Margrét ólst upp á Ytra-Nýpi
og lauk, auk hefðbundinnar
skólagöngu heima í Vopnafirði,
prófi frá Húsmæðraskólanum á
Löngumýri í Skagafirði vorið
1954. Hún giftist eftirlifandi
manni sínum, Halldóri Björns-
syni frá Svínabökkum, árið 1957.
Þau bjuggu á Svínabökkum til
ársins 1959 er þau fluttu í nýbýli
sitt Engihlíð
Börn Margrétar eru fimm: Þor-
geir, búsettur á Djúpavogi,
kvæntur Guðbjörgu Leifsdóttur,
Jóna Kristín, búsett á Vopnafirði,
gift Gunnari Smára Guðmunds-
syni, Björn, búsettur f Dan-
mörku, kvæntur Else Möller,
Olafía Sigríður, búsett f Reykja-
vík, gift Þorsteini Kröyer og
Gauti, búsettur í Vopnafirði,
kvæntur Halldóru Andrésdóttur.
Margrét andaðist að heimili sínu
sunnudaginn 10. janúar síðast-
Iiðinn. Útförin fór fram frá
Vopnafjarðarkirkju laugardaginn
23. janúar sl.
Elsku amma okkar, nú ert þú
farin frá okkur. Sá tími sem við
fengum að verja með þér var góð-
ur tími en bara svo stuttur. Þú
hafðir ekki lifað tvo aldarþriðj-
unga þegar þú varst kölluð frá
okkur svo alltof fljótt. Það er
stundum sagt að fólk yfirgefi
þessa jarðvist þegar það hefur
lokið þeim verkefnum sem því
eru ætluð. Kannski er þetta rétt
því amma var svo sannarlega
búin að ljúka verkum sem margir
komast ekki yfir á langri ævi.
Hún var allaf að, ýmist við vinnu
að heimilsstörfum og búskap eða
þá að sinna íjölskyldu og vinum
sem hún var alltaf boðin og búin
til að aðstoða. Hún hlúði að
mönnum og dýrum, ekki var
henni síst lagið að hjálpa ánum
sínum að bera.
Engri manneskju höfum við
kynnst með jafn stórt hjarta og
ömmu okkar og eru hjálpsemi,
ósérhlífni, dugnaður og umfram
allt hlýja þau orð sem fyrst koma
upp í hugann þegar litið er til
baka til þess tíma sem hennar
naut við.
Amma gat gert hreint ótrúleg-
ustu hluti. Með lagni, útsjónar-
semi og einstakri þolinmæði
tókst henni margt sem aðrir
höfðu orðið frá að hverfa en samt
var hún svo hógvær um eigin af-
rek. Það var með ólíkindum hvað
hún gerði með stóru höndunum
sínum. Hún bjó til fíngerð lista-
verk af ýmsu tagi og saumaði frá
fjósasloppum til brúðarkjóla. Ófá
jólafötin var amma búin að
sauma á okkur og ef vantaði
sokka eða vettlinga átti amma
alltaf par.
Þó að aldursmunur okkar væri
nokkur fundum við ekki fyrir
honum vegna þess hve skilnings-
rík og ung f anda amma ætíð var.
Það voru góðar stundir sem við
fengum að njóta í návist ömmu
og var margt skemmtilegt brallað
enda alltaf stutt í brosið hennar.
Oftar en ekki bakaði hún lumm-
ur handa okkur, lummur sem
voru engu öðru líkar. Ekki síst
viljum við minnast allra
skemmtilegu spilastundanna, því
þó amma hefði ætíð margt á
sinni könnu átti hún alltaf stund
til að spila við okkur. Hjá ömmu
mynduðust margar af okkar
bestu minningum og hún hlúði
vel að okkur, hveiju á sinn hátt,
líkt og blómunum sem hún rækt-
aði af svo mikilli ástúð og með
auga fyrir þörfum hvers og eins.
Það eru einmitt blómin sem
okkur finnst lýsa verkum ömmu
okkar best. Það var hugsað um
hverja plöntu af þeirri alúð og
natni sem einkenndi öll hennar
verk, hvort sem það var innan
heimilis eða utan.
Elsku amma okkar, takk fyrir
allt sem þú gerðir fyrir okkur. Án
þín er tóm sem ekki verður fyllt.
Guð veri með þér í blómagarðin-
um þar sem þú ert núna.
Egill, Kári, Halldóra,
Kristín, Jóna, Einar,
Margrét, Bergþór og
Þorsteinn.