Dagur - 27.03.1999, Blaðsíða 7

X)^«r
LAUGARDAGUR 27. MARS 1 9 9 9 - VII
MINNINGA R GREINA R
Friðrik VrLhjálmsson
Það var nokkuð óvænt þegar
móðir mín tilkynnti okkur
systkinunum haustið 1982 að
hún hygðist gifta sig á ný enda
hafði hún þá búið ein frá árinu
1970 þegar þau faðir minn skildu.
Þegar svo í ljós kom að væntan-
legur brúðgumi var eins og hann
frá Norðfirði var ekki laust við að
á okkur færu að renna tvær grím-
ur. Litlu breytti þótt fljótlega væri
upplýst að þeir væru þar að auki
sömu ættar að hluta til. Það var
ekki fyrr en við kynntumst vænt-
anlegum eiginmanni að öllum
efasemdum var feykt á brott, því
strax kom í ljós að móðir mín
hafði valið vel og viturlega. Frið-
rik Vilhjálmsson reyndist öllum
sem honum kynntust drenglund-
aður og hjartahlýr mannkosta-
maður. Samkomulag Friðriks við
okkur systkinin var gott frá fyrstu
tíð. Er á engan hallað þótt segja
megi að Friðrik og Brynja systir
hafi náð sérlega vel saman.
Reyndist Friðrik henni stoð og
stytta á meðan hann hafði mátt
og getu til. Flann fann sárt til
þeirrar takmörkunar sem Brynju
var búin vegna blindu. Þegar hún
var í heimsókn sótti hann gjarnan
bók eða blað og tók af sér gleraug-
un svo hann gæti rýnt í smátt letr-
ið og lesið upphátt fyrir hana,
eitthvað sem honum þótti fróð-
legt og skemmtilegt, þrátt fyrir að
hann væri sjálfur töluvert sjón-
dapur.
Margs er að minnast í sam-
skiptum mínum við Friðrik fóstra
minn, enda komu þau móðir mín
reglulega í heimsókn til okkar
Rannveigar í sveitina þau ár sem
við bjuggum ásamt börnum okkar
austanfjalls. Skruppum við þá
stundum saman á Þingvöll eða
aðra fallega staði í nágrenninu.
Upp úr stendur þó ef til vill end-
urminning frá okkar fyrstu kynn-
um, í einu veiðiferð okkar Friðriks
saman, austur í Vesturárdal í
Vopnafirði. Hann var félagi í
Veiðifélaginu Vopna á Norðfirði
sem hafði Vesturá á leigu og bauð
mér eitt sinn með sér þangað í
veiði. OIi Kristján sonur okkar
hafði verið í heimsókn hjá ömmu
og Frissa afa á Norðfirði og fékk
að koma með í veiðiferðina.
Amma hans sá um að ekkert
skorti í mat og drykk fyrir sísvanga
veiðimenn. Eg hafði aldrei fyrr
rennt fyrir lax eða silung og eini
veiðiskapurinn sem ég þekkti
hafði verið stundaður til sjós á
stærri fiskiskipum. Það var því
með hálfum huga að ég þekktist
þetta boð. Allt gekk þó að óskum
og reyndist undirritaður engu síð-
ur en hver annar geta staðið með
prik og spotta úti f á. Þá reyndist
OIi litli ekki síður fiskinn. Við
veiddum ekki mikið af Iaxi en því
meira af bleikju. Veiðin sjálf
skipti þó ekki öllu máli. Það sem
skipti máli var útivera og samvist-
ir f fögru veðri, auk þess að þarna
kynntist ég í raun Friðriki í fyrsta
sinn, eins og hann var í raun.
Undir rólyndislegu yfirbragði
Ieyndist í raun ákafamaður til
allra verka sem hug hans föng-
uðu. Þegar fyrsti laxinn var kom-
inn á land eftir að hafa glapist á
stöng viðvaningsins var Friðrik
ekki mönnum sinnandi fyrr en
hann var búinn að landa öðrum
stærri. Lítil Iaxgengd hafði verið í
ána á þessum árum og laxveiði því
oft dræm þótt bleikjan gæfi sig
oftast. Því var það að leita þurfti
laxinn uppi í ótal hyljum í þessari
þrjátíu km löngu á. Friðrik hentist
tindilfættur til og frá á milli flúða
og fossa í ánni í leit að laxakóng-
inum, og við ókum ófærur inn á
heiðar, langleiðina að upptökum
árinnar í Arnarvatni, í leit að þess-
um stóru boltum sem áttu víst til
að leynast þarna einhvers staðar.
Við urðum þó að láta okkur nægja
meðalþungan lax á mann og
kynstur af bleikju sem vitaskuld
hafði veiðst í grennd við ósinn.
Það kom ekki að sök því fengur
sálarinnar var því meiri og gleðin
yfir því að hafa fengið að vera
þátttakandi í þessu ævintýri. Síð-
an hef ég aldrei þurft að renna
fyrir lax. Endurminning um þessa
einu ferð nægir.
Eftir að Friðrik kvæntist
Þórönnu móður minni flutti hún
frá Reykjavík og hóf að halda
þeim heimili eystra, jafnframt því
sem hún tók upp störf sem
sjúkraliði á Fjórðungssjúkrahús-
inu í Neskaupstað, þar sem hún
gegndi síðan fullu starfi á meðan
þau Friðrik bjuggu enn að stað-
aldri á Norðfirði, og hann starf-
rækti Netagerðina sem við hann
er kennd. Þau hjónin höfðu því
nóg fyrir stafni, og þeim leið vel
saman. Sameiginlegt áhugamál
þeirra var m.a. að ferðast og skoða
sig um í heiminum. Það höfðu
bæði gert hvort í sínu lagi áður, og
nú fóru þau meðal annars saman
í heimsreisu árið 1984, auk þess
að fara á hverju ári í sólarferðir, á
meðan heilsa Friðriks leyfði. Auk
þessa gafst oft tækifæri til að fara
á veiðarfæra- og sjávarútvegssýn-
ingar, bæði heima og erlendis.
Veitull var Friðrik jafnan og
gjafmildur og lét sér annt um
samferðarfólk sitt, hann var bón-
góður og vildi greiða götu hvers
sem til hans Ieitaði. Sjálfur kunni
hann vel að meta góðar veitingar f
mat og drykk. Við slík tækifæri var
helst ekki við annað komandi en
hann væri í hlutverki gestgjafa. Þá
var Friðrik félagslyndur að eðlis-
fari, söng í kirkjukór og hafði
gaman af spilamennsku.
Á útmánuðum árið 1988, fóru
þau Friðrik til Lundúna þar sem
hann gekkst undir hjartaaðgerð.
Hann hafði lengi vitað af ætt-
gengri æðakölkun sem hrjáði
hann. Eftir dvöl á sjúkrahúsi ytra
var hann furðu fljótur að ná sér
og fann strax mikinn mun á heils-
unni. Að lokinni endurhæfingu á
Reykjalundi um sumarið hafði
hann á orði að honum fyndist
sem hann væri orðinn ungur í
annað sinn. Þegar fór að nálgast
sjötugt fannst honum heilsa sín
vera með þeim ágætum að hann
fór að ræða í alvöru að halda
áfram störfum eftir að þeim aldri
væri náð er flestir ráðgera að setj-
ast í helgan stein. Hér sannaðist
hið fornkveðna, að mennirnir
áætla en drottinn ræður. I nóvem-
ber árið 1991 var Friðrik lagður
inn á Sjúkrahús Reykjavíkur til að
gangast undir aðgerð á hálsæð.
Fór svo að hann varð aldrei sam-
ur maður eftir, því hann missti að
mestu mál og hreyfigetu og var
upp á móður mína kominn með
daglega umönnun og aðhlynn-
ingu, þegar sjúkrastofnunum
sleppti. 1 einu vetfangi hafði hon-
um verið kippt burt úr daglegri
umsýslu fyrirtækis síns og þeim
trúnaðarstörfum öðrum sem
hann gegndi fyrir samfélag sitt
austur á ljörðum. I framhaldi af
þessu fiuttust þau til Reykjavíkur
og hafa verið búsett þar síðan.
Friðrik dvaldi að mestu leyti
heima þar til fyrir hálfu ári að
hann fluttist á Hrafnistu í Reykja-
vík. Því kom það sér vel að móðir
mín var lærður sjúkraliði og
kunni þá list að hugsa um sjúk-
linga og hlú að þeim og láta þeim
liða bærilega. Þau voru löngum
stundum ein saman hjónin, enda
hugsaði móðir mín alein um hann
allt fram undir það síðasta og
nutu þau aldrei heimilishjálpar
eða heimahjúkrunar. Eftir að
Friðrik kom á Hrafnistu naut
hann góðrar umönnunar starfs-
fólks sem hér skal notað tækifæri
að þakka fyrir.
Börn hændust að Friðriki alla
tíð enda sýndi hann þeim þá virð-
ingu að taka vel eftir þeim.
Osjaldan gaukaði hann og að
þeim sælgætismola eða einhvetju
smáræði svo þau gætu keypt sér
sjálf. Þegar yngri börn undirrit-
aðs komu til Frissa afa í heimsókn
á sjúkrahúsið í fyrsta sinn eftir að
hann Iamaðist og hafði misst mál
fór hann að benda og reyna að tjá
sig um eitthvað sem erfiðlega
gekk að koma til skila í fyrstu.
Þegar svo upplaukst fyrir nær-
stöddum að hann vildi að börnun-
um yrði gefið smáræði í vasann,
þá ljómaði hann og dæsti ánægð-
ur yfir að hafa komið að því sem
hann vildi sagt hafa. Þannig var
Friðrik.
Blessuð sé minning hans.
Rúnar Ármann
IftTHMtv
kjúkliijgur
jHATIÐAR
mm
Háttóarkjukíingui er séraíinn við bestu aðstæður
i lengrí tíma en aðrir kjúklingar og nær allt að 5 kg þyngd.
HVOR FINNST ÞÉR LOSTÆTARI SÁ REYKTI EÐA HINN?
„Hátíðarkjuklingurinn frá
Reykjagarði er risastórt stökk fram
á við á íslenskum matvæla-
markaði; safaríkur, bragðgóður og
afar auðveldur í matreiðslu.
Hátíðarkjúklingur verður á mínum
borðum um páskana og ég lofa
því að enginn verður svikinn af
því að gera slíkt hið sarna!'1
Árni Þór Arnórsson
matreiöslumeistari
HÁT f ÐA RRÉTTU RIN N
SEM. ÞÚ VERÐURAÐ PRÓEA
Kynnmgar-
afsláttur!
Hátíðarkjúklingurinn verður
með kynningarafslætti í
matvörubúðum fram