Dagur - Tíminn Akureyri - 01.03.1997, Blaðsíða 6

Laugardagur 1. mars 1997 - VI
MINNINGARGREINAR
|Dagmr-'ð5tnóm
Albert Sölvi Karlsson
Albert Sölvi Karlsson var
fæddur á Akureyri þann 28.
maí 1953. Hann lést að
heimili sínu 17. febrúar síðastlið-
inn.
Foreldrar hans voru Kristín Al-
bertsdóttir, fædd 5. ágúst 1930 á
Akureyri og Karl Hólm Helgason
fæddur 7. mars 1930 á Sauðár-
króki
Krístín og Karl bjuggu saman á
Akureyri í þrjú ár en slitu síðan
samvistum. Kristín og Albert Sölvi
bjuggu hjá foreldrum hennar í
Eiðsvallagölu 28 á Akureyri, þar
sem Kristín var einstæð útivinn-
andi móðir og má því segja að for-
eldrar Kristínar hafi alið Albert
Sölva upp. Foreldrar hennar voru
þau Albert Guðmundur Sölvason,
fæddur 11. júlí 1903 á Páfastöðum
í Skagafirði, og Karólína Guð-
mann, fædd 20. október 1902 á
Sauðárkróki
Karl Hólm Helgason, faðir Al-
berts, giftist síðar Selmu Guð-
mundsdóttir og búa þau að Stelks-
hólum 6 í Reykjavík. Albert Sölvi
átti 5 hálfsystkini; Hilmar Þór,
fæddur 10. apríl 1951, maki
Pramuan Choaphonkrang; Guðný
Jóhanna, fædd 10. apríl 1956,
makj Eyjólfur Ólafsson, fæddur
24. júní 1953; Pálmi, fæddur 24.
maí 1959, maki Helga Jóhanna
Hrafnkelsdóttir, fædd 16. mars
1960; Gígja, fædd 21. ágúst 1961,
maki Anton Sigurðsson, fæddur
17. desember 1955, og Gylfi,
fæddur 4. febrúar 1966, ókvæntur.
Albert Sölvi lauk námi frá
Menntaskólanum á Akureyri
1975. Fór hann síðan í Háskóla ís-
lands 1976 og dvaldi þar eitt miss-
eri en varð að hætta þar námi
vegna veikinda. Albert hélt síðan
til Bandaríkjanna haustið 1977 og
fór í háskóla Siu-C Carbondale í
111. Lauk hann þar námi með B.A. í
ensku og master gráðu í sögu. Þá
snéri hann heim til íslands vorið
1983.
Albert kenndi í Menntaskólan-
um á Akureyri um tíma. En 1984
hóf hann að kenna hjá V.M.A og
kenndi þar allt fram á síðasta dag
og átti skólinn hug hans og hjarta.
Á sumrin vann Albert sem nætur-
vörður á Hótel Eddu á Akureyri í
22 ár því honum féll sjaldan verk
úr hendi.
Síðustu árin fór hann að skrifa
og hafa verið gefnar út eftir hann
nokkrar bækur erlendis.
Albert Sölvi Karlsson lést. 17 febr-
úar sl. Fregnin um andlát hans
kom flestum á óvart. Albert vann
fulla vinnu við kennslu í V.M.A,
einnig þar að auki við ijarkennslu.
Vinna hans krafðist mikillar yíir-
setu og nákvæmni, það var ekki
vani Alberts að senda frá sér illa
unnin verkefni. Það er óhætt að
fullyrða að hann átti sér fáa líka
hvað það snerti, og bar hann ætið
hag nemanda sinna sér fyrir
brjósti. Albert var vinsæll kennari
og dáður af flestum sem hann
kenndi, hann gat verið strangur
þegar á þurfti að halda en rétt-
sýnn að eðlisfari og fengu þeir sem
það áttu skilið að njóta þess. Þrátt
fyrir að Albert Sölvi skilaði þessari
miklu vinnu frá sér var hann sjúk-
ur maður og barðist við sykursýki
sem var honum ljötur um fót. Auk
þess sem hann hafði fengið hjarta-
áfall og misst sjón á öðru auga.
Aldrei heyrði nokkur maður Albert
Sölva kvarta hvað sem á gekk og
var hann oftast brosandi.
Ég dáðist að hugrekki hans og
sálarstyrk yílr öllu þessu mótlæti
sem hann barðist við og mættu
flestir sem heilir eru heilsu taka
hann sér til fyrirmyndar.
Albert var trúarinnar maður og
sótti hann styrk sinn í bænina sem
aldrei honum brást.
Albert Sölvi var mjög vel lesinn
maður, hvar sem borið var niður
kom enginn að tómum kofa hjá
honum því hann kunni skil á
ílestu. Ef hann vissi ekki það sem
um var rætt, þá gat maður átt von
á því að hann rifjaði upp efnið ein-
hverja nóttina sem um var rætt og
var síðar tilbúinn til að ræða efnið
áný.
Ég átti því láni að fagna að
eignast Albert Sölva að vin, slíkri
vináttu kynnist maður ekki nema
einu sinni á ævinni. Við áttum
margar góðar stundir saman sem
ég minnist með gleði, en söknuður
minn er mikill. Það að sjá á eftir
honum svo ungum að árum aðeins
43 ára gömlum yfir móðuna
miklu.
Elsku Kristín, við vitum að sorg
þín og þinna nánustu er mikil, við
viljum senda ykkur öllum okkar
innilegustu samúðarkveðjur með
von um að minningar um góðan
dreng verði ykkur til huggunar.
Guð blessi ykkur öll.
Björn Kristjánsson
og jjölskylda.
Kveðja frá Verkmenntaskólanum
á Akureyri
“Öllu er afmörkuð stund og sér-
hver hlutur undir himninum hefur
sinn tíma. Að fæðast hefur sinn
tíma og að deyja hefur sinn tíma.”
Óvéfengjanlegur sannleikur
sagður með nokkrum orðum. Við
fæðumst, lifum og deyjum, þetta er
hljómkviða lífsins, síðasti þáttur-
inn vill gleymast, en þegar hann er
leikinn, stundum alveg fyrirvara-
laust, stöndum við ráðþrota,
smæð okkar er mikil og vanmáttur
alger.
Seint að kvöldi sunnudagsins
16. febrúar kenndi vinur okkar og
starfsbróðir sér þreytu. Dagurinn
hafði verið annasamur, hvíldin
hafði eins og svo oft þokað fyrir
eljuseminni. Hann tók á sig náð-
ir,en fyrst kraup liann við rúmið
sitt og fór með bænirnar sínar eins
og hans var vani. Þannig fannst
hann morguninn eftir. Guð, sem
hann hafði lotið höfði fyrir, hafði
afmarkað honum stund, í innri
friði hafði hann gengið á fund
skapara síns. Albert Sölvi Karls-
son var fæddur 28. maí 1953 og
var því ekki fullra 44 ára þegar
hann lést, sonur Karls Hólm
Helgasonar og Kristínar Alberts-
dóttur, tannsmiðs. Ilann ólst upp
með móður sinni á heimili afa síns
og ömmu, Alberts Sölvasonar og
Karólínu Gísladóttur. Hann var
þeim gleðigjafí, líf og yndi og bar
líka nafn afa síns og langafa. Afi
hans og amma voru bæði Skagfirð-
ingar og þar áttu þau stóran
frændgarð.
Ég man hann fyrst lítinn og
brosmildan strákling að leik með
öðrum börnum á Eyrinni. Síðar
var hann nemandi minn í Gagn-
fræðaskóla Akureyrar, glaður og
ljúfur í lund. Þaðan lá leið hans í
Menntaskólann á Akureyri og sfð-
an til háskólanáms í mannkyns-
sögu og ensku, síðustu árin í
Bandaríkjunum, en þar lauk hann
BA prófi í ensku og magistersprófi
í sögu. Þegar hann kom heim
gerðist hann kennari við Verk-
menntaskólann á Akureyri, sem
var stofnaður árið 1984 og þar var
starfsvettvangur hans æ síðan.
Kennslugreinar hans voru saga,
enska og félagsfræði. í kennslunni
naut mikil þekking hans og góð
frásagnarlist sín vel. Hann hreif
nemendur með sér, en hann var
þeim ekki bara kennari, hann var
líka og ekki síður hjálpfús vinur,
sem hvers manns vanda vildi
leysa.
Albert Sölvi var stór maður,
rúmir 2 metrar á hæð og mikill að
vallarsýn. í brjósti þessa stóra
manns, bærðist göfugt hjarta,
vammlaust og vinalegt. Það rúm-
aði í senn gleði, gáska og gaman
sem og fórnfýsi og djúpan mann-
skilning. Hagur annarra var hon-
um hugðarefni, gæti hann hjálpað,
sparaði hann ekki fyrirhöfn.
Albert Sölvi bjó frá ungum aldri
við skerta heilsu, duldi það sam-
ferðafólki sínu um of og ætlaði sér
ekki ætíð af sem skyldi. Mér finnst
eftir á, að þetta hafi verið stærsti
gallinn í fari hans, að ósérhlífnin
og viljinn til að
hjálpa hafi borið heilsu hans of-
urliði.
Hann bjó alla tíð með móður
sinni, var henni bæði stoð og
stytta, góður sonur og ljúfur vinur.
Missir hennar er mikill og verður
ekki sagður með orðum.
Nú er hlátur hans hljóðnaður
og hann segir okkur ekki fleiri
skemmtisögur á kennarastofunni,
eftir stendur ófyllt skarð, minning-
in ein er eftir.
Við sendum Kristínu móður
hans og öðrum ættingjum okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum góðan Guð að milda sorg
þeirra.
Við kveðjum Albert Sölva Karls-
son, góðan félaga og vin.
Bernharð Haraldsson
skólameistari.
Kæri bróðir, nú ert þú lagður af
stað í ferðina löngu. Við hálfsystk-
ini þfn viljum kveðja þig hinstu
kveðju. Þó að við höfum ekki hist
oft, þú fyrir norðan og við fyrir
sunnan, þá fylgdumst við alltaf vel
með þér þó úr fjarlægð væri. Við
vorum ákáflega stolt af þér sem’
góðum dreng, miklu prúðmenni og
í alla staði vel gerður. Við vottum
móður þinni Kristínu okkar dýpstu
samúð og biðjum algóðan guð að
veta henni styrk á þessari erfiðu
stund.
Hilmar Karlsson
Guðný Karlsdóttir
Pálmi Karlsson
Gígja Karlsdóttir
Gylfi Karlsson
Elín Guðjónsdóttir
Elín Guðjónsdóttir fæddist 2.
apríl árið 1921 að Voga-
tungu í Leirársveil, Borg-
arfjarðarsýslu. Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á Akureyri
þann 8. febrúar síðastliðinn.
Foreldrar Elínar voru Guðjón
Jónsson, bóndi í Vogatungu, og
Halldóra Böðvarsdóttir, hús-
freyja og símstöðvarstjóri. Systk-
ini hennar voru sjö; Ólöf, Böðvar,
Ólafur (látinn), Engilbert, Anna,
Sigurður og Ásta . Einnig voru á
heimilinu foreldrar Halldóru
ásamt vinnufólki. Á bænum var
símstöð sveitarinnar auk þess
sem þar var endastöð mjólkur-
bflsins. Elín ólst því upp á stóru
heimili þar sem mikið var um að
vera og mikill umgangur gesta.
Þrátt fyrir það var hún strax í
barnæsku hlédræg og hógvær og
lét lítið fyrir sér fara.
22 ára gömul flutti Elín til Ak-
ureyrar ásamt yngri bróður sín-
um sem þar stundaði nám. í höf-
uðstað Norðurlands kynntist hún
síðan tilvonandi ciginmanni sín-
um, Steinþóri Jensen f. 12. feb.
1919, og gengu þau í hjónaband
þann 28. júlí 1945. Fyrstu árin
bjuggu þau í sambyggingunni að
Gránufélagsgötu 41 ásamt móð-
ur Steinþórs og fósturíoður, en
flutlu síðan með þeim í nýtt hús
að Ránargötu 31 þar sem þau
bjuggu Iengst af.
Börn Elínar og Steinþórs eru
tvö: Guðjón Birgir f. 6. sept.
1947, kvæntur Svövu Ástu Jóns-
dóttur f. 8. aprfl 1949, og Þórey
Edda f. 12. mars 1950, gift Jó-
hannesi Bjarnasyni f. 5. mars
1949. Barnabörn þeirra eru sex
og eitt barnabarnabarn.
Ég var ekki nema þriggja mán-
aða gömul þegar amma byrjaði
að passa mig á meðan mamma
var í vinnunni. Má því segja að
fyrstu árin hafi ég að miklu leyti
alist upp hjá henni og afa á Rán-
argötunni. Þar átti ég mína vini
og mitt dót og ekki spillti það að
hafa langömmu til að heimsækja
á neðri hæðinni. Það var alltaf
friður og ró yfir lífinu þar. Ég
minnist allra sunnudaganna þeg-
ar við afi fórum í sund snemma
um morguninn og komum
sársvöng til baka í ilmandi sunnu-
dagssteikina hjá ömmu. Mér var
sagt það að á sunnudögum væri
ekki við hæfi að fara í önnur hús
til leikfélaganna, því þeim degi
vildi fólk fá að eyða í rólegheitum
heima hjá sér. Þannig liðu sunnu-
dagarnir hjá okkur á Ránargöt-
unni og alltaf var sérstakur hátíð-
arblær yfir þeim.
Amma var alltaf boðin og búin
til að passa okkur barnabörnin og
hjálpa til við hvaðeina sem á
þurfti að halda. Hún hugsaði
alltaf mikið um íjölskyldu sína og
hafði áhyggjur af því ef eitthvað
amaði að, en kvartaði aldrei sjálf
eða vildi láta hafa neitt fyrir sér.
Allt sem amma gerði, gerði hún
vel. Ilvort sem það var matar-
gerð, saumaskapur eða prjóna-
skapur sem í hlut átti, þá var hún
ákaflega vandvirk og kenndi okk-
ur hinum að vera það líka.
Afi og amma höfðu ákaflega
gaman af því að ferðast, hvort
sem það voru utanlandsferðir eða
bara bíltúr í bænum. Ég man
margan sunnudagsrúntinn út að
Hlíðarbæ eða fram á Leiru, og
þær voru þó nokkrar ferðirnar
með þeim út á land og í berjamó
á haustin. Sérstaklega minnisstæð
er þó fyrsta utanlandsferðin mín,
sem ég fór með þeim þegar ég var
tólf ára gömul. Sjálf höfðu afi og
amma ferðast mikið til útlanda og
það brást ekki seinna meir, þegar
ég var sjálf að hugsa um að Ieggja
lönd undir fót, að amma gat sagt
mér eitthvað um hvern stað og
rifjað upp þegar hún hafði komið
þangað sjálf. Þá dró hún upp
póstkortin sem hún átti þaðan og
síðan sátum við og skoðuðum
saman.
Amma var létt í skapi og hafði
mikla kímnigáfu. Hún hló mikið
og innilega þegar hún heyrði góða
brandara eða gamansögur og
henni tókst alltaf að sjá skoplegu
hliðarnar á öllu. Einnig hafði hún
ákaflega gaman af því að lesa
kvæði og oft klippti hún út úr
blöðum ljóð eða greinar sem
vöktu athygli hennar. Stundum
fengum við hin að sjá eina og eina
úrklippu, en ílestar þeirra geymdi
amma útaf fyrir sig og las öðru
hverju sér til gamans.
Ljóðið sem hór fer á eftir er ort
um hana og segir í raun allt sem
segja þarf um söknuð fjölskyld-
unnar eftir góðri eiginkonu, móð-
ur, ömmu og langömmu.
Amma
Nú er skarð því að skjólið er horf-
ið
er skýldi í bernskunnar tíð
og margt er í minningu sorfið
er markaði gleði og stríð.
Þau gleymast ei gömlu sporin
er gengum við þér við hlið,
um nóttlausu veraldar vorin
við hlýddum á fuglanna klið.
Ég veit að Guð þig mun geyma
þó glitrar mér tár á kinn,
við elskum og virðum allt heima
vökum og biðjum um sinn.
Við kveðjumsl með klökkva í sinni
er kallinu þú hefur hlýtt,
en lífsstarf þitt lifir í minni
þín leiðsögn og viðmótið blítt.
(Reynir Hjartarson)
Elsku amma, ég vona að þú
hafir vitað hversu mikils virði þú
varst okkur öllum. Þakka þér all-
ar góðu minningarnar sem við
eigum um þig.
Ella Dísa