Dagur - Tíminn Akureyri - 17.05.1997, Qupperneq 7

Laugardagur 12. apríl 1997 - VII
MINNINGARGREINAR
Bjöm Gestsson
hús í Sólvangi.
I’rátt fyrir annríki við bústörf
gaf Jón sér tíma til annarra
hugðarefna. Fyrr á árum lók
hann talsvert á harmonikku á
skemmtunum. Var þá oft gengið
með nikkuna á bakinu í aðrar
sveitir. Jón greip alltaf af og til í
nikkuna, síðustu árin þó fyrst og
fremst fyrir barnabörnin. IJann
söng á sínum tíma í Karlakórn-
um Goða og síðstu árin í
kirkjukór og blönduðum kór.
Tónlist og söngur var sameigin-
legt áhugamál Jóns og Ásdísar.
Heimili þeirra hefur alla tíð verið
mjög gestkvæmt. Á sumrin er al-
gengt, að 10 - 15 bifreiðar sjáist
á hlaðinu í Sólvangi um helgar.
Jón vildi fá börnin og ljölskyldur
þeirra í heimsókn og var annt
um. að veitingar væru ávallt
nægar.
Jón hafði ákveðnar skoðanir á
ílestum málum. Voru umræður
gjarnan íjörugar og heitar, þar
sem hann var annars vegar.
Hann hafði góða frásagnarhæfi-
leika og var skemmtilegur í við-
ræðum. Stjórnmál og þjóðfélags-
mál hvers konar lét hann sig
varða.
Ilann var á framboðslistum
fyrir Samtök frjálslyndra og
vinstrimanna og Alþýðubanda-
lagið í nokkrum alþingiskosning-
um. Þá sat hann í hreppsnefnd
Hálshrepps í mörg ár.
Eftir að Jón dró sig út úr hin-
um daglega búrekstri fyrir all-
mörgum árum átti hann því láni
að fagna að geta búið áfram á
sínu heimili í Sólvangi. Þannig
gat hann fylgst áfram með hinum
daglegu störfum og gefið góð ráð.
Jón var stirður til gangs mörg
síðustu árin, en notaði bflinn því
meira til að fylgjast með gangi
mála. Margar ferðirnar voru
farnar á hverju sumri út á Flat-
eyjardalsheiði til að fylgjast með
afréttarfénu og renna fyrir fisk.
í lok síðasta árs varð ljóst
hvert stefndi með heilsu Jóns
Geirs. Hann kaus að dvelja á
heimili sínu meðan hann fengi
nokkru um það ráðið. Þar naut
hann umönnunar, ástúðar og
hlýju eiginkonu og barna til
hinstu stundar.
Með Jóni er genginn merkileg-
ur maður, sem ávallt var gaman
að hitta. Hans er nú sárt saknað
af ljölskyldu og vinum. Margt
verður öðruvísi í Sólvangi eftir
fráfall Jóns, en minningin um
þennan góða mann mun lifa.
Magnús Skúlason.
Ljóð og lag
Aö Ijósum perluskeljum
á lífsins fjörusandi
sér leika börnin fagran œskudag.
Og dularfull er gátan
dem draumur þeirra gegmir
en dýrðlegt þeirra bjarta sólskinslag
Svo stœkka börn og þroskast
er straumur tímans niðar
og stœrri leikir hrífa brjóstsins þel.
Og tigin djúpsins alda
sig teggir inn á sandinn
og tgnir þeirra hvítu perluskel.
En gullintónar vaka
og glaðir bernskuleikir
ei glegmast langan. þungan œvidag.
Og tigin Igftist aldan
með tregaljóð ífangi
sem texta við hið bjarta sólskinslag.
Guöfinna Jónsdótlir frá Hömrum
Elsku pabbi og afi, hafðu þökk
fyrir allt og allt. Við erum rík af
minningum um „besta pabba og
afa í heimi“.
Þórunn, Rúnar, Arnar Geir,
llrönn, Silja og Líney.
Björn Gestsson fæddisl 2.
maí, 1918 að Vermundar-
stöðum í Ólafsfirði. Hann
lést á dvalarheimilinu Hlíð 6. maí
síðastliðinn.
Þegar hann var mánaðargam-
all fluttu foreldrar hans Sigrún
Júlíusdóttir og Gestur Vilhjálms-
son að Bakkagerði í Svarfaðar-
dal, þar sem þau bjuggu allan
sinn búskap. Björn var næst elst-
ur flmm systkina, þau eru; Hlíf í
Reykjavík, Ríkarður í Bakka-
gerði, nú Iátinn, Jóhanna María á
Seltjarnarnesi og Kristín á Dal-
vík. Björn kvæntist 27. nóvember
1943 eftirlifandi eiginkonu sinni
Sigríði Magnúsdóttur, fædd 14.
mars 1923 á Björgum í Hörgár-
dal. Þau eignuðust ílmm börn, 1)
Magnús, fæddur 16. aprfl 1944,
k.h. Fanney Margrét Þórðardótt-
ir, 2) Gestur, fæddur 3. desember
1945, k.h. Ingibjörg Kjartansdótt-
ir, 3) Sigrún, fædd 1. mars 1952,
dáin 8. janúar 1953, 4) Sigrún
Lára, fædd 23. júlí, 1954, m.h.
Jón Aðalsteinsson, 5) Kristín,
fædd 8. júní 1964. Barnabörnin
eru ellefu og barnabarnabörnin
eru orðin sex.
Björn var bóndi á Björgum frá
1947 til 1984, en þau hjónin
fluttu þaðan til Akureyrar 1988.
Útför hans fór fram frá Akur-
eyrarkirkju föstudaginn 16. maí.
Það er víðsýnt af hlaðinu á
Bakkagerði í Svarfaðardal. Byggð-
in á Austurkjálkanum blasir við
augum, allt frá Ytra-Hvarfi að
Skáldalæk út undir sjó. Skíðadal-
urinn opnast til suðurs og Stóllinn,
fjallpíramídinn mikli fyrir miðjum
dal, sem ætti að vera í skjaldar-
merki Svarfdælinga, hefur álíka
seiðmagn og Snæfellsjökull.
Árið 1919 hófu ung hjón, Gest-
ur Vilhjálmsson frá Bakka og Sig-
rún Júlíusdóttir frá Syðra-Garðs-
horni, búskap í Bakkagerði og þar
áttu þau eftir að búa farsælu búi í
tæp sextíu ár. Þau eignuðust fimm
börn: Hlíf, Björn, Ríkharð, Jó-
hönnu Maríu og Kristínu. Aðal
Bakkagerðisfjölskyldunnar var
eindrægni og iðjusemi og hlutu
systkinin þann arf í heimanmund.
Sigrún í Bakkagerði var frænka
okkar systkinanna í Syðra-Garðs-
horni og samgangur mikill á milli
ijölskyldnanna á bæjunum. Systk-
inahóparnir á þeim voru jafnstórir
og nokkuð jafnaldra.
Björn hlaut skólagöngu sína í
Grundarskóla hjá Þórarni kennara
á Tjörn, síðan hjá Pétri Finnboga-
syni frá Hítardal og Stefáni Bjarm-
an í Unglingaskóla Svarfdæla, sem
þá var haldinn á Bakka. Hann
stundaði nám í Hólaskóla og varð
búfræðingur þaðan árið 1941.
Björn var félagslyndur og vinsæll
og tók virkan þátt í félagsskap
unga fólksins í sveitinni.
Krossmessumorguninn 1939
kom ég út á hlað heima og sá þar
kominn Björn frænda, sem nú var
ráðinn kaupamaður hjá okkur um
sumarið. Hugsaði ég gott til þeirra
samvista og varð heldur ekki fyrir
vonbrigðum. Björn var ljúflyndur
og skemmtilegur, talaði vandað
mál og seinmæltur nokkuð; fum-
laus og vandvirkur. Ilonum var
gefinn sá eiginleiki að kunna að
sjá hina spaugilegu fieti á tilver-
unni gleggra en margur annar og
veitti oft samferðamönnunum hlut
í þeirri náðargáfu, því hann sagði
vel frá. Guðmundur ráðunautur
Steindórsson hofur sagt mér að
þegar hann var kaupamaður eitt
sumar hjá Birni og Sigríði frænku
sinni, þá búandi hjónum á Björg-
um í Hörgárdal, hafi Björn tíðum
sagt kímilegar sögur yfir hádegis-
verðinum, helst utan úr Svarfaðar-
dal og að það hafi verið svo vart
og skart að hann hafi nokkurn
tímann sagt sömu söguna tvisvar
liðlangt sumarið.
Björn var vel giftur. Eftirlifandi
kona hans, Sigríður Magnúsdóttir,
er frá Björgum í Hörgárdal, dóttir
hjónanna Magnúsar Sigurðssonar,
lengi bónda þar og vegaverkstjóra
og Láru húsfreyju Guðmundsdótt-
ur. Þau Björn og Sigríður fóru að
búa á Björgum árið 1947 og reistu
sér vandað og fallegt einbýlishús.
Þau ráku þar stórt og arðsamt bú,
aðallega kúabú, til ársins 1987 er
þau fluttu til Akureyrar. Allmörg
fyrstu árin bjuggu þau í tvíbýli við
eldri hjónin. Alltaf var gott og
notalegt að koma í Björg, þar var
mikil gestrisni. Bjargarbændur
fylgdust vel með nýjungum í bú-
skap. Á sjötta áratugnum reistu
þeir t.d. eitt fyrsta hjarðíjós
(lausagönguQós) á landinu, og
þótti viðburður á sínum tfma.
Björn veiktist af berklum á
miðjum aldri og afleiðingar þess
háðu honum alla tíð síðan þó að
hann stundaði búskapinn eftir sem
áður af alúð og skyldurækni. Birni
og Sigríði var Ijögurra barna auð-
ið. Þau eru: Magnús, Gestur, Sig-
rún og Kristín. Síðustu æviárin var
Björn mjög þrotinn að heilsu.
Ég kveð þennan ágæta frænda
minn með þökk fyrir samfylgdina.
Við Þuríður vottum Sigríði og
öðrum ástvinum hans innilega
samúð.
Minningin um hann lifir og
vermir.
Júlíus J. Daníelsson
Nú hefur hann elskulegur afi minn
kvatt þetta jarðlíf og sálin hans
loksins fengið frelsi á ný. Mikið er
gott að vita til þess að nú getur þú
farið að glettast á ný og segja sög-
ur. En á sama tíma er sorgin og
söknuðurinn mikill, því við höfum
misst svo mikið.
Minningarnar um þig eru
margar og allar svo yndislegar,
það sem þú gast alltaf verið þolin-
móður og góður við okkur barna-
börnin, alltaf fengum við að skott-
ast með þér, í fjósinu, ijárhúsun-
um, við girðingavinnu, heyskap og
svo auðvitað smölun. Þær voru
ótal sögurnar sem þú sagðir okkur
af alls konar fólki, og öll ævintýrin
eins og um hana Búkollu, og bræð-
urna nafna þína Einbjörn, Tví-
björn, Þríbjörn, þar var aðal gam-
anið fólgið í því að sjá hvort þór
tækist að fara með síðustu rulluna
án þess að fipast, svo lilóstu þínum
dillandi hlátri í lokin. Ósjaldan
sungum við saman lög eins og Ég
fer líka í sveit eða Rúgbrauð með
rjóma á .
Já, alltaf virtist þú líka hafa
tíma til að hlusta á það sem lá
manni á hjarta og þó þú værir orð-
inn veikur síðustu árin, þá lagðir
þú alltaf mikið kapp á að fylgjast
með því sem við vorum að gera.
Þegar ég hafði verið heilt ár í
Bandaríkjunum, þá veit ég að þú
fylgdist með mér allan tímann því
þegar ég hitti þig eftir að ég kom
heim þá varstu alveg með það á
hreinu hvar óg hafði verið og hafð-
ir ýmsar spurningar um þetta ijar-
læga land.
Elsku afi við munum öll geyma
minninguna um þig í hjarta okkar.
Elsku amma þinn missir er
mikill, megi góður Guð styrkja
okkur öll.
Hin langa þraut er liðin
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sœll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grœtt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
V. Briem
Þín Hanna Berglind.
Nú þegar Björn á Björgum er lát-
inn, fljúga ýmsar minningar í
gegnum hugann. Hann var ein-
staklega blíður og góður maður,
en alltaf stutt í grín og glens hjá
honum. Það var ekki ósjaldan sem
sagt var heima: eigum við ekki að
skreppa í Björg og haldið var af
stað og tóku þau Sigga móðursyst-
ir mín og Björn á móti okkur eins
og höfðingjum.
Oft fékk ég að gista og man óg
að þegar ég byrjaði í skóla, þá
þótti mér það verst hvað það var
bindandi, því þá gat óg ekki farið í
Björg eða austur í Reyki, þar sem
hin móðursystir mín bjó og gist
þegar mig lysti.
Það var alltaf ijölmennt við eld-
húsborðið á Björgum og allir áttu
sín sæti og Björn við endann á
borðinu. Alltaf var gaman að
hlusta og heyra sögurnar hans og
létta stríðni með tilheyrandi orð-
sprokum.
Það fór ekki fram hjá neinum
hvað hann unni ijölskyldu sinni.
Það er mér minnisstætt að hann
sagði alltaf: Sigríður mín, með
sérstakri áherslu og blíðu. Ég man
að ég hugsaði sem barn: Birni
þykir rosalega vænt um Siggu .
Elsku Sigga, Krístín, Sigrún,
Gestur og Magnús og ijölskyldur.
Þið eigið minningu uin góðan Qöl-
skylduföður sem unni ykkur öllum
og öllum leið vel í návist.
Blessuð só minning Björns.
Svandís.
Mágur minn, Björn Gestsson frá
Björgum, andaðist þann 6. maí
síðastliðinn eftir langt og erfitt
veikindastríð. Þegar sólin er kom-
in hátt á loft, jörðin að lifna og
fyrstu sprotar trjánna að byrja að
þrútna þá hlýtur að vera líkn fyrir
gamlan mann, sem þrotinn er að
kröftum að loka augunum í hinsta
sinn og komast í ljósið og birtuna
hinum megin.
Björn var mikill mannkosta-
maöur. Hann hafði tamið sér
óendanlegt langlundargeð, sást
sjaldan skipta skapi og reyndi
ávallt að miðla málum ef svo bar
undir. Hann var barngóður. Er
óhætt að segja að hann vildi láta
öllum líða vel, sem hann hafði í
sinni umsjá, bæði mönnum og
málleysingjum. Ilann var mikill
ijölskyldufaöir og alltaf var stutt í
glaðværðina og glettin og
skemmtileg tilsvör.
Það er gaman að láta hugann
reika til áranna þegar við systur
vorum enn í föðurhúsum. Pabbi
hafði ráðið til sín kaupamann,
ungan búfræðing, Björn Gestsson
frá Bakkagerði í Svarfaðardal.
llann varð strax hvers manns hug-
ljúfi. Um haustið var hann heit-
bundinn Sigríði systur minni og
þau giftu sig 27.11. 1943 og eign-
uðust 5 börn. Síðan hafa þau búið
í ástríku hjónabandi og stutt hvort
annað í gegnum súrt og sætt.
Björn varð strax einn af íjöl-
skyldunni. Hann reyndist okkur
systrum sem besti bróðir og for-
eldrum okkar var hann afar góður,
enda bjuggu þau félagsbúi á með-
an foreldrar okkar voru við bú-
skap. Oft var glatt á hjalla þegar
Ijölskyldurnar komu saman hjá
Siggu og Birni. Mikil gestrisni ríkti
hjá þeim hjónum og átti hann þar
stóran hlut að máli.
Sjúkdómssaga hans er búin að
vera ströng og þjáningamikil.
Hann barðist við tvo illvíga sjúk-
dóma. Berklana sem ungur maður
og síðan Parkisonsveikina á efri
árum.
Þessi fátæklegu orð eru þakkar-
orð mín og fjölskyldu minnar til
þessa góða manns, fyrir alla hans
hlýju og vináttu í gegnum árin. Við
biðjum guð að blessa fjölskyldu
hans.
Far þú ífriði,
friður guðs þig blessi.
Hafðu þökkfyrir allt og allt
Pálína.
Hinsta kveðja.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náðar kraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson).
Elsku Björn mágur!
Loksins er kallið komið. Nú líð-
ur þór vonandi vel. Ég vil þakka
þér öll þín gæði, frá því fyrsta að
ég kynntist þér. Þegar ég var um
tíu ára aldur komstu að vinna hjá
pabba og mömmu á Björgum.
Seinna giftust þið Sigga systir. Allir
tóku þér heils hugar í fjölskyld-
unni, enda varst þú mörgum
mannkostum búinn. Lundbetri
mann var vart hægt að finna, og
kom það sér oft vel í um 30 ára fé-
lagsbúskap á Björgum.
Þótt þú gengir í gegn um
allskyns erfiðleika, heilsuleysi á
unga aldri og ýmsar raunir, þá
gastu alltaf verið með spaug og
létt gaman til að lffga upp á sálina
hjá þeim sem þú umgekkst.
Fyrir um það bil áratug greind-
ist þú með parkinssonssjúkdóm.
Þá brá manni heldur í brún að sjá
þig missa ört þína fyrri hæfileika.
Þegar þú hefur losnaö úr sjúk-
dómsQötrunum verður þér von-
andi létt um sporin í nýjum heim-
kynnum.
Ég votta þór Sigga mín og ijöl-
skyldunni allri, innilega samúð, en
vona að þið getið ornað ykkur við
minningarnar um frábæran íjöl-
skylduföður.
Far þú í friði vinur, hjartans
þakkir fyrir mig og mína jjöl-
skyldu.
Magga mágkona.