Dagur - Tíminn Reykjavík - 08.03.1997, Side 5

JDagur-®mtfam
MINNINGARGREINAR
Laugardagur 8. mars 1997 - V
Geir Friðbergsson
Geir Friðbergsson er fædd-
ur 2. janúar 1932 á Hell-
issandi. Hann lést hinn 19.
febrúar síðastliðinn. Faðir: Frið-
berg Kristjánsson sjómaður
Reykjavík, f. 1. febr. 1906, d. 10.
sept. 1989, sonur Kristjáns Gils-
sonar sjómanns á Hellissandi og
konu hans Sigríðar Cýrusdóttur.
Móðir: Guðrún Guðmundsdóttir
húsmóðir, f. 23. nóv. 1906, d. 15.
ágúst 1984.
Geir kvæntist þ. 21. nóv. 1959
Hólmfríði Geirda! Jónsdóttur
deOdarstjóra, f. 29. apríl 1936.
Börn þeirra eru: Össur hljóm-
listarmaðiu-, f. 22. nóv. 1961.
Sambýliskona hans er Vilborg
Jónsdóttir hljómlistarkona.
Þeirra börn: Saga, f. 22. mars
1986 og Freyþór, f. 14. júní
1993.
Bergur, f. 7. ágúst 1970,
hljómlistarmaður. Sambýliskona
Björk Guðjónsdóttir fram-
reiðslumaður, f. 19. des. 1973.
Systkini Geirs: 1) Kristján, f.
5. júní 1930. K. Hanna Halldórs-
dóttir, f. 18. sept. 1932, d. 24.
mars 1992. Þeirra börn: llalldór
Jón, f. 13. jan. 1955; Guðni Geir,
f. 5. sept. 1953. Seinni kona
Kristjáns: Unnur Halldórsdóttir,
f. 3. sept 1941.
2) Edda Friðbergsdóttir
Bakke, f. 23. mars 1941. Maki:
Ole Bakke, f. 28. des. 1942.
Þeirra börn: Anja, f. 22. nóv.
1969 og Barry, f. 22. maí 1975.
3) Guðni, f. 1. júlí 1945. Maki
Rannveig Bjerkmo, f. 7. jan.
1956. Börn: Kristín f. 22. jan.
1974; Ásmund, f. 9. aprfl 1992;
Sara, f. 22.nóv. 1993.
Að kveðja bróður, vin og fé-
laga, sem ég talaði við um allt og
ekkert eins og venja okkar var;
hugsun um skilnað og dauða kom
ekki inn í samræðurnar. Þrem
dögum seinna er hann allur.
Hvernig getur slíkt skeð án þess
að ég staldri við og minningarnar
hrannist upp. Að sjálfsögðu verða
margar þessar minningar mín
eigin eign og ekki öðrum ætlaðar.
Við vorum aldir upp í vestur-
bænum á svokölluðum kreppuár-
um, mér skilst að fátækt hafi ver-
ið mikil, en kom ekki eins mikið
að sök, því flestir bjuggu við
sömu kjör, þetta var bara sjálf-
sagður hlutur.
Þó settu þessi ár sín spor í
mótun skoðana og viðhorfa til
lífsins. Geir var ekki gefinn fyrir
að trana sér eða sínum skoðun-
um fram. Hann talaði hreint og
beint, gerði öllum ljóst hvar hann
stóð, en karpi eða rifrildi tók
hann sjaldan þátt í. Það lýsir Geir
vel að þeir vinir, sem hann eign-
aðist í æsku eða á unglingsárum
voru vinir hans fram á síðustu
stund. Ekki þekkti ég nokkurn
mann, sem ekki viidi greiða götu
hans, hvort sem var fyrir hann
sjálfan eða hann var að reyna að
greiða götu annarra. Samstarfs-
menn og aðrir, sem umgengust
hann, lýstu honum sem góðum,
áreiðanlegum og samviskusöm-
um. Baktal eða illt umtal var ekki
í hans tali. Eitt átti ég þó oft erfitt
með að skilja. Hvers vegna fylgdi
hann ekki tíðarandanum og
reyndi að trana sér fram. Gáfur
hans og alhliða þekking var öll-
um kunn, sem honum kynntust
náið. En svona var hann. Eftir að
hann dó, hafa nokkrir kunningjar
hans hringt í mig og hef ég tekið
eftir því að allir nota svipuð orð
um hann. Mikið var þetta góður
maður.
Barngóður var hann og átti
auðvelt með að vera vinur þeirra
og undanfarin árin voru stundum
stórhátíðir hjá honum, það var
þegar litla sonardóttir dvaldi hjá
afa. Þá var litað, málað, púslað,
sagðar sögur og farið út að
borða. Þessar stundir voru hon-
um mjög dýrmætar.
Geir stundaði nám við Statens
Sindsygehospitale í Nyköping,
Danmörku árin 1955 og 6. Lauk
námi við Hjúkrunarskóla íslands
1959. Stundaði framhaldsnám
við röntgendeild Landspítalans
1965- 1969. Deildarstjóri við
Kleppsspítalann frá 1959 til
1963. Hjúkrunarforstjóri við
Sjúkrahús Hvammstanga 1963 til
1965. Hjúkrunarfræðingur við
röntgendield Borgarspítalann
1966- 1969. Deildarstjóri á sömu
deild frá 1969 til 1979. Hjúkrun-
arfræðingur á geðdeild Arnar-
holts 1979-1980. Varð deildar-
stjóri við eðlis- og tæknideild
Landspítalans, við undirbúning
sjúklinga fyrir geislameðferðir
frá 1. apríl 1980.
Geir var alla tíð mikill félags-
hyggjumaður og sat í heilbrigðis-
nefnd Kópavogs tvö kjörtímabil,
sem ritari.
Sigríður J. Jóhannesdóttir
Sigríður J. Jóhannesdóttir
fæddist 22. nóvember 1908
í Skálholtsvík í Bæjarhreppi
í Strandasýslu. Hún lést á Land-
spítalanum 20. febrúar 1997, 88
ára að aldri. Sigríður var dóttir
hjónanna Sigurrósar Þórðardótt-
ur og Jóhannesar Jónssonar,
sem bjuggu í Skálholtsvík í
Hrútafirði. Ung gerðist Sigríður
ráðskona bræðra sinna í Skál-
holtsvík, en hélt til Reykjavíkur
um 1930 og bjó þar síðan. Hún
starfaði fyrst á prjónastofu, en
um áratuga skeið hjá Mjólkur-
samsölunni í Reykjavflc. Hún bjó í
hartnær fjóra áratugi að Austur-
brún 2 í Reykjavík.
Sigga frænka var hún ævinlega
kölluð af ættingjunum, vinsæl
kona og virt af öllum sem til henn-
ar þekktu. Hún kvaddi heiminn
södd lífdaga og kveið ekki vista-
skiptunum. Hún hafði átt við and-
steymi að stríða af völdum hjarta-
sjúkdóms síðustu tvö árin.
Sigga bjó í litlu íbúðinni sinni á
fimmtu hæð í Austurbrún 2 um
nær fjögurra áratuga skeið. Hún
naut menningarlífs, lesturs góðra
bóka, gönguferða og sundspretta í
Laugardalslauginni, og ferðalaga
innanlands og utan og góðs félags-
skapar af ýmsu tagi. Þannig var
Sigríður Jóhannesdóttir, afar lif-
andi og atorkumikil kona með
kraftmikið og hressandi yfirbragð.
Það kvað að Siggu frænku. Hún
hafði stórt skap, og hún hafði hka
stórt hjarta. Hjálpsemi hennar,
tryggð og örlæti var viðbrugðið,
það þekkja ættingjar hennar og
vinir. Ilennar er sárt saknað. Sigga
var samnefnari ættarinnar, konan
sem allir höfðu samband við, þeg-
ar málefni ættingjanna af Strönd-
um voru annars vegar, og alla tíð
hélt hún merka ættarbók.
Það er í fersku minni þegar af-
komendur hjónanna Jóhannesar
Jónssonar og Sigurrósar Þórðar-
dóttur komu saman fyrir fáeinum
árum og áttu saman góða helgi í
túnfætinum í Skálholtsvík í sumar-
blíðu veðri. Þar mátti sjá hver var
ættarstólpinn. Sigga frænka varð
að sitja fyrir á öllum þeim mörgu
fjölskyldumyndunum sem teknar
voru. Þótt ekki þekktust allir á því
góða ættarmóti, þá þekktu allir
Siggu frænku.
Sigga starfaði ung á búi for-
eldra sinna, og síðar sem ráðs-
kona bræðra sinna. Hún ákvað þó,
þrátt fyrir ágætt samkomulag
systkinannna, að yfirgefa bræður
sína, hafði þá við orð að það væri
eina leiðin til að koma í veg fyrir
að þeir pipruðu! Leiðin Iá til
Reykjavíkur og þar fékk hún starf
við prjónastofu sem Viktoría
Bjarnadóttir rak.
Það gustaði fljótlega um Siggu,
hún sat aldrei auðum höndum og
gerði sig gildandi, og meðal ann-
ars átti hún sinn þátt í að stofna
stéttarfélag fólks sem vann á
prjónastofum bæjarins á kreppu-
árum.
Það var áberandi í eðlisfari
Siggu að vinna að réttlæti til
handa þeim sem minna máttu sín.
Hún hafði skoðanir sem taldar
voru “rauðar”, hún hafði til að
bera ríka réttlætiskennd, sem ekki
mátti misbjóða. Og hún var sannur
friðarsinni, og starfaði lengi innan
Menningar- og friðarsambands ís-
lenskra kvenna og gjaldkeri
þeirra samtaka.
Upp úr 1940 hóf Sigga að starfa
fyrir Mjólkursamsöluna í Reykja-
vík, fyrst við verkakvennastörf, en
síðar á skrifstofunni, þar sem hún
hafði samskipti við mjólkubúðir
samsölunnar og síðar við kaup-
menn. Það er mál manna að í því
starfi hafi Sigga verið fljótvirk og
örugg, og hún þótti talsvert snögg
upp á lagið. Þegar leiðrétta þurfti
pantanir sá hún til þess að það var
gert - strax. Þá fengu bílstjórarnir
víst orð í eyra frá Siggu. Alla tíð
hafði Sigga sterkar taugar til síns
gamla vinnustaðar, þar sem hún
eignaðist marga góða vini.
Þegar starfslok runnu upp í
Mjólkursamsölunni, lagðist Sigga
ekki fyrir í verkefnaleysi, öðru
nær. Hún fór að bera út dagblöð,
hún stundaði handavinnu og
prjónaskap af kappi, og fór í
gönguferðir og sund. Sigga fór
líka að læra norsku í námsflokk-
unum á efri árum. Fyrr á ævinni
hafði hún lært þar ensku, dönsku
og íslensku. Og hún gerðist dag-
amma fyrir okkur hjónin, og það
annaðist hún af heilum hug. Hún
annaðist um son okkar í rúm 6 ár
og vitum við að kynni hans af
Siggu ömmu sem hann kallaði svo,
voru lionum holl. Án efa þroskað-
ist hann vel undir hennar hand-
leiðslu. Hún las mikið fyrir hann af
góðum bókum, hann nam tungu-
tak hennar, og kunni skil á orðum
og hafði orðfæri umfram jafn-
aldra sína þegar í skóla kom.
Áreiðanlega var hún besta dag-
amma sem hugsast gat.
Sigga hafði menntast af eigin
rammleik. Hún Iærði að spila á
orgel á unga aldri í Ólafsdal, og
orgelspil og söngur í stofunni
hennar gladdi marga sem komu í
heimsókn. Tungumál voru henni
hugleikin og hún las býsnin öll af
góðum bókum á mörgum tungu-
málum um hin fjölbreytilegustu
málefni, heimspeki, skáldsögur,
ævisögur og trúmál, og ljóðlistin
var henni alltaf hugleikin.
Það var gott að koma á menn-
ingarheimilið á fimmtu hæð í
Austurbrún, rabba við Siggu
frænku, skoða bækur og blöð, og
þiggja veitingar, kaffi, kökur, og
ævinlega nokkra konfektmola. Fátt
þótti henni skemmtilegra en að fá
heimsóknir og fá að stjana við
fólk, það gerði hún alveg framund-
ir það síðasta á sinn hæverska og
fallega hátt.
Sigga var barn aldamótakyn-
slóðarinnar, kynslóðar sem nú er
nánast horfin af sjónarsviðinu.
Hún var alin upp við fremur fá-
tæklegar aðstæður sem fyrr á öld-
inni voru algengar í íslenskri sveit,
en hún naut ástríkis og eindrægni
fjölskyldunnar. Hún var eðlis-
greind kona, sem naut lítillar
skólafræðslu, en bætti sér hana
upp sjálf, þegar tækifærið gafst.
Hún var kona sem í dag hefði not-
ið sín við langskólanám.
Það vakti aðdáun hversu dug-
leg Sigga var að sækja fundi og
mannfagnaði af ýmsu tagi meðan
heilsan leyfði. Hún naut þess sem í
boði var í stórri borg og stundaði
félagsstarf eldri borgara og starf
innan safnaðarins. Ilún var félags-
vera af guðs náð, enda þótt hún
kysi að búa ein alla ævi sína. Og
þó var hún ef til vill meira nátt-
úrubarn en borgarkona. Hún fann
frið í ferðalögum út í náttúruna í
góðum hópi og ferðaðist töluvert,
jafnvel þótt ellin væri farin að
sækja á. En hvergi leið henni þó
betur en á sínum æskustöðvum í
Skálholtsvík. Þar voru hennar ræt-
ur.
Án efa mun Sigga frænka nú
standa á nýrri ströndu, alheil af
sínum krankleikum, umföðmuð af
systkinum og vinum, sem á undan
henni hafa horfið yfir móðuna
miklu. Það er góð tilfinning. Hjart-
ans þakkir fyir samveruna, Sigga
frænka! Guð blessi minningu þína.
Fjóla Arndórsdóttir
Jón Birgir Pétursson
Ragnar Hallsson
Hin langa þraut er liðin
nú loksins hlaustu friðinn
og allt er orðið rótt.
Nú sœll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
V. Bricm
Elsku Raggi frændi, okkur
langar með þessum orðum
að kveðja þig og þakka fyr-
ir að hafa fengið að kynnast þér.
Þó lífsbrautin hafi á stundum
verið grýtt, stóðst þú eins og
klettur í hafi, þig brast aldrei
kjark. Þvert á móti voru glettni
og galsi þín einkunnarorð í líf-
inu. Góðmennska þín var líka
einstök, sem og hjartahlýja og
minnumst við sérstaklega allra
stundanna í Þingvallastrætinu
hjá Önnu ömmu. Ánægjustund-
irnar voru hka ófáar á heimili
þínu í Hátúninu. Einkum minn-
umst við með gleði og hlýju sex-
tugsafmælisins í desember síð-
astliðnum, hvar gleðin skein úr
hverju andliti. Góði Guð, veittu
okkur öllum styrk á þessari
stundu, Önnu ömmu, Billa,
Tedda, Erlu og ljölskyldum
Guð blessi minningu Ragga
frænda.
Anna, Halla, Björk, Þröstur og
jjölskyldur
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta
skalt.
V. Briem