Dagur - Tíminn Reykjavík - 08.03.1997, Qupperneq 7

IDagnr-CEíurám
MINNINGARGREINAR
Laugardagur 8. mars 1997 - VII
Bjamheiður HaUdórsdóttir
Bjarnheiður fæddist 28.
september 1922 á Skeggja-
stöðum í Flóa.
Foreldrar hennar voru Guðrún
Gísladóttir f. 18. mars 1888 og
Halldór Jónsson f. 8. ágúst 1879,
bændur á Skeggjastöðum.
Systkini Bjarnheiðar eru Mar-
grét f. 9. júní 1920, Gunnar f. 16.
janúar 1925, Gísli f. 28. júní 1927
d. 21. janúar 1977 og Guðmundur
Helgi f. 24. maí 1929.
Bjarnheiður ólst upp á
Skeggjastöðum og sótti þaðan
nám og störf þar til hún flutti al-
farin til Reykjavíkur 1955.
Hún lést á Landsspítalanum
25. febrúar 1997.
Fyrsta minning mín sem tengist
þessari látnu mágkonu minni er
að hún kom ung stúlka til foreldra
minna í eina viku að ganga í verk
móður minnar, því hún var veik.
Örugglega hefur verið margt og
mikið sem hún vann að degi til því
hjálpartæki voru ekki mikil á ár-
unum upp úr 1940. Það sem ég
man er að hún sat með okkur og
hlustaði á útvarpið á kvöldin og
prjónaði peysu á yngstu stúlkuna á
bænum. Þessi peysa var lengi höfð
fyrir sparipeysu og um talað hvað
hún var falleg og góð hlutföll í
henni. Það heitir hönnun núna.
Svona var allt sem hún gerði alla
tíð, vandað og fallegt.
Upp frá þessari veru hennar
hjá foreldrum mínum þótti þeim
vænt um þessa ungu konu. Þegar
ég eldist og kem svo inn í fjöl-
skyldu Bjarnheiðar tekst með okk-
ur vinátta sem aldrei bar skugga
á.
Bjarnheiður ólst upp á Skeggja-
stöðum, myndarheimili, og vann
þar öll þeirrar tíðar störf. Iiún fór
á húsmæðraskóla og lærði þar
margt sem nýttist vel svo verklag-
inni konu. Eftir að heim kom óf
hún mjög falleg salúnsofín rúm-
teppi og hún glitóf sérlega fallegt
veggteppi. Mér er sagt að það
handverk sé að týnast.
Garðyrkja var henni hugleikin
og hún fór á Garðyrkjuskólann í
Hveragerði. Þar sem annarsstaðar
gekk henni vel. Ilún tók hæsta
próf sem þar hafði verið tekið og
það stóð meðan sambærileg próf
voru þar í skóla. Nokkur ár rak
hún garðyrkjustöðina Alaska
ásamt fleirum af miklum dugnaði.
Seinustu árin vann hún á sauma-
stofu og þótti þar góður starfs-
kraftur.
Bjarnheiði þótti gaman að ferð-
ast og þekkti landið sitt vel. Hún
fór eina gönguferð á Ilornstrandir.
Mér er í minni þegar hún kom og
dvaldi á heimili okkar það sem eft-
ir var af sumarleyfinu, hvað hún
sagði vel og skemmtilega frá þess-
ari ferð allri. Einnig fóru þær syst-
ur Margrét og hún til annarra
landa.
Bjarnheiður var ógift og barn-
laus en hafði þennan yndislega
hæfileika að laða að sér unglinga.
Meðan hún var á heimili foreldra
sinna dvöldu þar börn og ungling-
ar. Þau hændust að henni og báru
hlýhug til hennar alla tíð. Hún
kenndi handavinnu í barnaskólan-
um í Þingborg og þar nýttist þessi
hæfileiki vel.
Þegar börnin okkar Gunnars
komu til sögu sýndi hún þeim um-
hyggju og kærleika sem ekki er
hægt að fullþakka. Hún bauð þeim
til sín yfir helgar og fór með þau í
leikhús og á söfn og þar lærðu þau
að meta umhverfi sitt tengt þjóð-
legum og listrænum iiefðum.
Bjarnheiður var þeim góð fyrir-
mynd, hún hafði látlausa fram-
komu en þó ávallt ákveðin og kurt-
eis. Gjafir gaf hún þeim og valdi
þær af smekkvísi, bæði hvað varð-
aði útht og notagildi.
Mörg sumur var hún hjá okkur
hluta af sumarleyfi sínu og þá
hvatti hún börnin til að læra og
taka vel eftir sem flestu. Þetta
voru góðir dagar. Þegar hún var
búin að missa heilsuna svo hún
gat ekki verið hjá okkur fannst
mér sumarið hafa tapað einhverju
góðu.
Ég vil þakka fyrir þá frábæru
umönnun sem henni var veitt á
Dvalarheimilinu Blesastöðum. Guð
blessi alla þá sem þar komu nærri.
Að lokum vil ég þakka fyrir allt
sem hún gerði fyrir mig og mitt
heimili.
Friður Guðs þig blessi.
Sigríður Guðjónsdóttir
Sigurður J. Sigurðsson
Nýlátinn er heiðursmaður-
inn, frændi minni, Sig-
urður J. Sigurðsson á
103. aldursári að Kumbaravogi,
sá síðasti af 6 systkinum. For-
eldrar hans voru Ingibjörg
ívarsdóttir og Sigurður Jónas-
son, búsett ásamt börnum sín-
um við ísafjarðardjúp.
Fjölskyldan leystist upp við
dauða Ingibjargar, og barna-
hópnum, ungum að árum
dembt niður hjá skyldmennum
og vandalausum. Hlutskipti
Sigga frænda var harka og
vinnuþrældómur í uppeldinu.
Ungur að árum gekk Siggi að
eiga Sæunni Sigurðardóttur og
settu þau bú sitt í Hnífsdal þar
sem Sigurður faðir Siggu bjó
með nýrri og barnmargri fjöl-
skyldu. Sæunn var lagleg og
nett kona, sem sá ekki sólina
fyrir manni sínum og fyrirgaf
honum alla hans galla. Voru
þau alla tíð mjög samrýmd. Ólu
þau upp stúlkubarnið Þórunni,
bróðurdóttur Sæunnar. Þórunn
féll frá barnahópnum ung að
árum, og var það þeim Sigga og
Sæunni mikill harmur.
í Hnífsdal var Siggi við ýmis
störf tengd sjónum. Á sjötta
áratugnum fluttu þau Sigurður
og Sæunn suður til Reykjavíkur
til þess að vera nálægt fóstur-
dótturinni og íjölskyldu hennar.
í Reykjavík vann Siggi ýmsa
verkamannavinnu. Síðustu árin
dvöldu þau hjónin á Kumbara-
vogi þar sem Sæunn lést fyrir
nokkrum árum. Ég heimsótti
Sigga frænda nokkrum sinnum
eftir að hann náði tíræðisaldri.
Siggi var alltaf hinn spræk-
asti með tóbaksbaukinn sinn í
höndunum, í jakkafötum og
skyrtu og bindi. En þeir bræður,
Guðjón, Halldór og Jónas, voru
allir hin mestu ljúfmenni og
snjrtimenni, sem aldrei létu sér
slæmt orð úr munni fara um
náungann. Kvenþjóðin á Kumb-
aravogi hafði orð á því líkt
snyrtimenni Siggi væri.
Ég var varaður við því af
starfsfólkinu á Kumbaravogi að
bera nú ekki brennivín í karl-
inn. En Sigga, eins og mörgum,
þótti sopinn góður. Um helgar
eftir að hann fluttist suður, brá
hann sér gjarnan í húsvitjanir
að vinnu lokinni með flösku í
farteskinu, upp á gamla mát-
ann. Á sunnudögum dreif Sæ-
unn mann sinn með sér á her-
samkomur. Sæunn var algjör
bindindismanneskja, sem felldi
tár vegna veikleika manna.
Síðast er ég heimsótti Sigga
spurði hann hvert erindi mitt
væri. Ég kvaðst vera nýi her-
bergisfélagi hans. Við sjáum nú
til með það kall minn, sagði
Siggi þá.
Herbergi Sigga var hreint og
bjart, skreytt myndum af frels-
aranum, foreldrum hans og Sæ-
unni og Þórunni. Siggi frændi
kvaddi þennan heim á sama
degi og annar harður nagli
austur í Kína.
Vertu sæll Siggi frændi.
Frœndi
Guðný Kristjánsdóttir
Elsku amma, nú ertu farin
og leiðir okkar skiljast
um tíma.
Ég átti með þér óteljandi
yndislegar stundir í sveitinni,
þú áttir óþrjótandi tíma og
þolinmæði fyrir litla stelpu.
Aldrei leiddist mér þó að við
værum mikið einar. Þú gast
alltaf fundið upp á einhveiju
skemmtilegu að gera. Allar
skemmtilegu þulurnar og æv-
intýrin sem þú kunnir svo ekki
sé talað um spilin sem við
gripum til oft á dag. Við áttum
okkar uppáhalds framhalds-
þætti í sjónvarpinu, þá sátum
við saman og þú varst óþreyt-
andi að lesa fyrir mig textann.
Við töluðum um að þegar þú
yrðir gömul og gætir ekki
lengur lesið sjálf tæki ég við og
læsi textann fyrir þig, Því mið-
ur varð lítið úr því, við sáumst
svo alltof sjaldan síðustu árin.
Þú varst góð vinkona og
þegar ég var ílutt til Húsavík-
ur gat ég ekki hugsað mér
betri hátt til að verja helgi en
að koma í sveitina til ykkar
Tedda og spila 5 upp, manna
eða rommý og bara slappa af í
rólegheitunum hjá ykkur.
Þú varst hlý og góð, kímin,
hreinskilin og hafðir skoðanir
á öllu, þú kenndir mér svo
margt sem er mér mikils virði
og hafðir einstakt lag á að
fylla mig sjálfstrausti. Ég á
svo margar góðar minningar
um þig að ég gæti endalaust
haldið áfram að rifja þær upp,
en ég ætla að geyma þær með
sjálfri mér.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé loffyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Takk fyrir allt sem við áttum
saman og allt sem þú gerðir
fyrir mig amma mín.
Guð veri með þér.
Pín Dagný
Elsku langamma, mig langaði
að koma norður og kveðja þig
en það var ekki hægt. Ég
hugsa mikið um þig og við biðj-
um fyrir þér, ég veit að nú líður
þér vel hjá Guði. Ég man ekki
mikið eftir þér öðru vísi en á
sjúkrahúsinu, en mamma hefur
sagt mér frá því hvernig þú
lékst við mig þegar ég var lítill
og enginn skildi í því hvað þú
entist til að krjúpa hjá mér á
gólfinu komin á níræðisaldur-
inn, ég á myndir af okkur sam-
an frá þeim tíma.
Ég kveð þig með þessari bæn
sem er í uppáhaldi hjá mér.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sœnginni yfir minni
Takk fyrir allt
Arnar Már
Ólafur Halldórsson, læknir
Nú þegar hinn aldni heið-
ursmaður, Ólafur Hall-
dórsson læknir, er látinn
koma margar minningar frá
liðnum samvistardögum fram í
hugann. Kynni okkar og fjöl-
skyldna okkar hófust þegar þau
Ólafur og Guðbjörg ásamt dótt-
ur sinni, Kristíu, fluttust til Ak-
ureyrar árið 1972. Fjölskyld-
urnar bjuggu um skeið i sama
stigagangi að Víðilundi 14 og
tókst þá traust vinátta með
þeim Guðrúnu og Kristínu sem
haldist hefur æ síðan.
Okkur varð fljótlega ljóst að
Ólafur Halldórsson var sérstak-
ur persónuleiki. Hann var
læknir af gamla skólanum en
hann staðnaði aldrei. Ilann lifði
lífinu lifandi og af brennandi
áhuga. Hann lét sér fátt mann-
legt óviðkomandi. Þótt hann
væri orðinn roskinn þegar við
kynntumst var hann áberandi
léttur á fæti og andinn leiftr-
andi. Áhugamálin fyrir utan
starfið voru mrg og ólík og
hann ástundaði þau af kappi.
Hann var t.d. snjall esperantisti
og í þann mund þegar eðlilegt
hefði verið að setjast í helgan
stein tók hann sig upp og fór til
Noregs og lærði þar svæðameð-
ferð. Hann var sífelit að koma
samtíð sinni á óvart. Þannig var
Ólafur.
En líf Ólafs Halldórssonar
var ekki alltaf dans á rósum.
Hann missti fyrri konu sína eft-
ir erfið veikindi. Það varð hins
vegar gæfa hans að finna lífs-
förunaut sem er eftirlifandi eig-
inkona hans, Guðbjörg Guð-
laugsdóttir. Hún er einstök
kona og elskhugi, einlægari og
hjartaprúðari manneskja er
vandfundin. Hún saknar nú vin-
ar í stað.
Nú við leiðarlok viljum við
koma á framfæri hlýrri þökk til
fjölskyldunnar fyrir kynnin
góðu og áralanga tryggð. Við
minnumst Ólafs Halldórssonar
með virðingu og þakklæti. Guð-
björgu, Kristínu og öðrum að-
standendum sendum við inni-
legar samúðarkveðjur og biðj-
um þeim guðsblessunar.
Óttar, Jóhanna, Steinunn,
Guðrún og Þuríður