Dagur - Tíminn - 07.12.1996, Qupperneq 9

^itgur-Œmtmn
MINNINGARGREINAR
Laugardagur 7. desember 1996 -IX
Bogi Nikulásarson
Bogi Nikulásarson var
fæddur að Kirkjulæk í
Fljótshlíð 10. aprfl 1912.
Hann lést á Dvalarheimilinu
Lundi á Hellu 1. desember sl.
Foreldrar hans voru Nikulás
Þórðarson, kennari og
hómópati (f. 1861, d. 1927), og
Ragnhildur Guðrún Pálsdóttir
húsmóðir (f. 1888, d. 1945).
Börn þeirra voru, í aldursröð
talið: Sigríður Anna Elisabet,
Páll, Halldóra Guðrún, Ragn-
heiður, Bryndís, Þóra, Geirþrúð-
ur Fanney og Bogi. Ein eftirlif-
andi er Bryndís.
Bogi Nikulásarson aílaði sér
almennrar barnaskólamennt-
unar að hætti þess tíma. Hann
nam við íþróttaskóla Sigurðar
Greipssonar í Haukadal 1931 til
1932, og 1932 til 1934 stundaði
hann nám við Bændaskólann að
Hvanneyri. Frá 1932 til 1952
var Bogi starfsmaður við Til-
raunastöðina að Sámsstöðum í
Fljótshlíð.
Bogi og eftirlifandi eiginkona
hans, Ragnhildur Sigurðardótt-
ir frá Sólheimakoti í Mýrdal (f.
1918), voru gefin saman 1943.
Árið 1952 stofnuðu þau nýbýUð
Hlíðarból í landi Kirkjulækjar í
Fljótshlíð, þar sem þau bjuggu
til 1971. Þá fluttu þau á Selfoss
og hafa búið þar síðan. Fram til
ársins 1989 stundaði Bogi
verkamannavinnu, einkum við
byggingaframkvæmdir.
Dætur Boga og Ragnhildar
eru ijórar: Ragnhildur Guðrún
(f. 1943), skrifstofumaður í
Reykjavik, sem á eina dóttur,
Mörtu Þyri Gunndórsdóttur, í
sambúð með Þórarni Finnboga-
syni. Þau eru búsett í Kaup-
mannahöfn. Sigrún Gerður (f.
1948), sjúkraliði á Selfossi, gift
Sævari Sigursteinssyni raf-
virkja. Þeirra börn eru Sigurður
Bogi, blaðamaður á Akureyri,
Sigursteinn Gunnar nemi og
Ragnhildur nemi. Ragnheiður
(f. 1955), verslunarmaður á Sel-
fossi, gift Magnúsi Kolbeinssyni
lögregluþjóni. Þeirra börn eru
Sigrún, húsmóðir á Selfossi, og
ívar Bjarki nemi. Sambýhsmað-
ur Sigrúnar er Sigurgeir Reyn-
isson og dóttir þeirra er Ragn-
heiður Inga. Yngst dætranna
(jögurra er Geirþrúður Fanneg
(f. 1961), tónlistarkennari í
Njarðvík, gift Ilaraldi Árna Har-
aldssyni skólastjóra. Þeirra
börn eru Bogi, Haraldur og
Hildur, öU eru á barnsaldri.
Útför Boga Nikulásarsonar
verður gerð frá Breiðabólstað-
arkirkju í FljótshUð í dag, laug-
ardag, og hefst kl. 14:00.
í fórum mínum á ég mynd af afa
mínum þar sem hann situr á
hestasláttuvél á bleikum
kornökrum Sámsstaða. Sláttu-
vélin er dregin af þeim Doksa og
Sindra, hans eftirlætishestum. í
baksýn eru reisuleg bæjarhús og
í fjarska sést til annarra bæja í
Fljótshlíðinni, þeirri sveit sem
var fósturmold hans og kærasti
staður. Mér þykir vænt um þessa
mynd. Hún er á margan hátt
lýsandi fyrir hans líf. Við sjáum
bóndann í önnum sínum; mann-
inn sem yrkir jörðina og líkast til
hefur ekkert verkefni verið afa
jafn kært.
f veikindum afa síðustu árin
leitaði hugur hans oft austur í
Fljótshlíð, til þeirra daga þegar
hann annaðist búsmala, erjaði
jörðina og var þátttakandi í
sköpunarverki náttúrunnar.
Fyrst í foreldrahúsum á Kirkju-
læk, síðar á Tilraunastöðinni á
Sámsstöðum og loks á Hlíðar-
bóli, nýbýlinu í landi Kirkju-
lækjar sem hann og amma
byggðu — frá engu til bjargálna
bús. Afí var einn þeirra manna
sem sáu sveitina sína taka fram-
forum sem svara til árþúsunds.
Harla h'tið breyttist Hh'ðin frá
þeim tíma þegar kappar Njáls-
sögu riðu um héruð og fram á
öndverða þessa öld. Þá tóku við
þær umbyltingar aldamótakyn-
slóðarinnar, sem á síðasta
mannsaldri hafa skapað það
samfélag sem við lifum nú í.
Á kveðjustundu streyma
margar góðar minningar fram,
sem munu ylja okkur. Indælar
samverustundir, umhyggja gagn-
vart Ijölskyldunni: eiginkonu,
börnum og barnabörnum og nú
síðast Iangafabarni. Við minn-
umst skemmtilegra spjallstunda
um h'fið, tilveruna og það sem
hæst bar á líðandi stund. Þá eru
ónefndir ýmsir góðir þættir í
daglegu fari afa míns, svo sem
orðheldni, sáttfýsi, hæglæti og
hlýhugur. Hann vildi ekki skulda
neinum manni neitt og gerði það
ekki heldur. Hann vék kærleik-
anum að samferðafólki sínu.
„Við verðum að komast af
með friði við samferðafólk okk-
ar,“ sagði hann einhverju sinni
og hafði þar lög að mæla. Mætt-
um við öll taka sitt Iítið af hverju
úr eðlisfari afa okkur til eftir-
breytni, og verða þá fyrir vikið
heldur heilla og skárra fólk en
við ef til vill erum. Afi var nefni-
lega á margan hátt fyrirmynd
þess hvernig við hin ættum að
vera. Hann komst hávaðalaust í
gegnum lífið og fyrst og síðast
var það umhyggja fyrir sínum
nánustu, sem hugur hans var
bundinn við.
Sveitabúskapur var starfsvett-
vangur afa allt fram til ársins
1971. Þá fluttu hann og amma á
Selfoss og við tóku önnur störf,
meðal annars við virkjanafram-
kvæmdir á hálendinu. Við slík
störf og önnur tengd vann hann .
allt fram til 77 ára aldurs.
Tengslum við búskap hélt hann
fram á hin síðari ár með hesta-
eign.
Hér get ég sérstaklega þáttar
starfsfólks á Lundi á Hellu, sem
hjúkraði afa síðustu mánuðina.
Framlag þess fólks er þakkar-
vert og ber fagurt vitni um þess
innri mann. Það fer og vel á því,
þar sem hugur afa leitaði svo oft
austur í Fljótshlíð á síðustu
árum, að hann sé til moldar bor-
inn þar, að Breiðabólstað þar
sem foreldrar hans og margir
ættingjar hvila.
Tjaldið er fallið. Stjarna er í
nattstað. Eftir stendur minningin
ein. Þó getum við ornað okkur
við vísuna góðu, skagfirska að
ætt, sem hér á vel við:
Þegar byljir bresta á,
best er að allir megi
leika sér að Ijósmynd frá
liðnum sumardegi.
(Hjörleifur Kristinsson á Gilsbakka)
Sigurður Bogi Sœvarsson.
Það kom mér ekkert á óvart þeg-
ar mér var sagt að afi væri dáinn.
Hann var búinn að vera mikið
veikur undanfarnar vikur. En
samt trúi ég því ekki. Það var orð-
inn vani að líta inn í herbergið
hans afa, þegar ég kom í heim-
sókn, og gá hvort hann lægi þar á
bekknum sínum, en núna verður
aldrei framar afi minn þar, í
mesta lagi h'til langafabörn að
lúlla hádegislúrinn.
Oftast þegar börnin og barna-
börnin hittust heima hjá ömmu og
afa, var hlegið, borðað og bakað.
Og þá voru andlitin rauð af lilátri,
en núna eru þau rauð af tárum.
Mér þykir rosalega vænt um
afa, og örugglega hugsa allir eins
sem þekktu hann. Ilann var einn
af þessum sem skömmuðu mig
aldrei, og þannig fólk finnur mað-
ur sér aldrei ástæðu til að vera
illa við. Afi var bara þessi maður
sem var vinur allra og vildi að all-
ir væru vinir sínir. Ég man eftir
hvað mér fannst afi alltaf fallegur,
gamall maður. Hann var með tær
og svo góðleg ljósblá augu. Svona
ljósblá eins og við öll óskum okk-
ur. En ég var ekki að horfa á ytri
fegurðina, það var sú innri. Þessi
sem er inni í okkur öllum, en
kemur mismikið út, og í afa tilfelli
kom hún öll út.
Ég hugsaði um það þegar afi lá
banaleguna, hvort ég ætti að
heimsækja hann í hinsta sinn. Og
ég sé ekki eftir því að hafa sleppt
þvi, þær minningar sem ég á um
hann eru það góðar að ég hefði
séð eftir því alla ævi, ef ég hefði
skemmt þær.
Afi hefði aldrei átt að vera
bóndi, hann hefði átt að vera eng-
ill. Og nú er hann engill, eins og
honum var alltaf ætlað. Og nú hð-
ur honum vel.
Ragnhildur Sœvarsdóttir.
Alda Guðlaugsdóttir
Alda Guðlaugsdóttir fæddist í
Vestmannaeyjum 21. desem-
ber 1928. Hún lést 24. nóv-
ember s.l. á Sjúkrahúsinu á Húsa-
vík. Foreldrar Öldu voru Ragnhild-
ur Friðriksdóttir húsmóðir, fædd
12. júní 1902 að Rauðhálsi í Mýr-
dal, dáin 16. ágúst 1977, og Guð-
laugur Halldórsson útgerðarmaður,
fæddur 20. maí 1898 að Stórabóli,
Mýrum í Hornafirði, dáinn 2. apríl
1977. Systkini Öldu voru: Friðþór,
fæddur 11. okt. 1926, búsettur í
Vestmannaeyjum; tvíburasysturnar
Guðbjörg og Elín, fæddar 21. apríl
1930, Guðbjörg búsett í Reykjavík
og Elín í Vestmannaeyjum; og Vig-
fúsína, sem lést 1994.
Eiginmaður Öldu var Hreiðar
Sigurjónsson, fæddur 7. ágúst
1920, fyrrverandi bifreiðarstjóri frá
Heiðarbót í Reykjahverfi, Suður-
Þingeyjarsýslu.
Börn þeirra hjóna eru: 1) Ragn-
hildur, f. 30. ágúst 1948, búsett á
Húsavík, maki Sveinn Rúnar Ara-
son, f. 14. feb. 1946. Þeirra börn
eru Helga Eyrún, f. 1. okt. 1966,
Örvar Þór, f. 5. nóv. 1970, og Alda,
f. 23. apríl 1977. 2) Sigurjón, f. 5.
des. 1952, búscttur í Keflavík, maki
Helga Árnadóttir, l'. 31. okt. 1956.
Börn þeirra eru Hreiðar, f. 29. júní
1975, Birkir Freyr, f. 30. sept. 1977,
Tinna Rós, f. 10. apríl 1984, og
Kristján, f. 12. sept. 1995. 3) Hreið-
ar, f. 4. mars 1966, búsettur á
Húsavík, maki Steingerður Ágústa
Gísladóttir, f. 12. júlí 1 ‘'69. Þeirra
börn eru Sigurður Ágúst, f. 3. okt.
1991, og tvíburarnir Ragnhildur og
Sigurjón, f. 16. ágúst 1966. Barna-
barnabörnin eru sex.
Alda ólst upp hjá foreldrum sín-
um í Vestmannaeyjum, en dvaldist
sem barn nokkur sumur hjá frænd-
fólki sínu að Pétursey í Mýrdal.
Alda fluttist til Húsavíkur 1947, en
þá var hún trúlofuð Hreiðari. Þau
giftu sig á annan í jóium 1948. Alda
vann ýmis störf utan heimilisins,
síðast vann hún við ræstingar í
Borgarhólsskóla, en hætti þar í
desember 1995, þá nýorðin sextíu
og sjö ára.
Fyrir rúmum mánuði stóðum við
Alda mín hlið við hlið með bros á
vör í brúðkaupi barna okkar,
Steingerðar og Hreiðars, ótrúlega
montnar með afkvæmin þegar þau
stóðu þarna og játuðust hvort
öðru. Litli augasteinninn hennar
Öldu, hann Sigurður Ágúst, stóð
tilbúinn með hringa foreldra sinna
á púða, sem hann sveiflaði með til-
þrifum þegar að þeim þætti kom.
Og ekki minnkaði stoltið þegar tví-
burarnir voru færðir upp að altar-
inu til afanna, þvílíkt ríkidæmi!
Þarna voru þeir skírðir og látnir
heita í höfuðið á eldri börnunum
hennar, Ragnhildi og Sigurjóni.
„Ja, alltaf kemur hún manni á ó-
vart,“ varð Öldu að orði og glamp-
aði á gleðitár í augum hennar þeg-
ar athöfninni lauk, og átti þá við
nýbakaða tengdadóttur sína í sam-
bandi við nöfnin á tvíburunum.
Þennan ógleymanlega dag kom
kona til mín og sagði: „Þið hjónin
eruð svo heppin með tengdafor-
eldra Steingerðar. Þau eru svo
hress og samband ykkar við þau
svo náið og ljúft.“ Það má með
sanni segja að það hafi verið „ást
við fyrstu sýn“ fyrir átta árum,
þegar þessi glæsilegu hjón komu í
fyrsta sinn í heimsókn til okkar
hjóna. Allur taugaóstyrkur hvarf
eins og dögg fyrir sólu, þegar þau
birtust með sína stóísku ró og
hlýju.
Það reyndist auðvelt að tala við
þau um allt milli himins og jarðar.
Aldursmunurinn hafði ekkert að
segja. Ekki leið á löngu þar til við
Alda vorum farnar að hlæja og
flissa, en það áttum við eftir að
gera æði oft síðar og ekki þurfti
mikið til, enda var konan með hár-
fínan húmor og dillandi hlátur.
Það var gaman að tala við Öldu,
maður kom aldrei að tómum kof-
unum hjá henni, hún hafði yfirleitt
myndað sér skoðun á því sem um
var rætt.
Alda var frábær húsmóðir og
uppskriftirnar hennar, sem hún lét
mig fá að ýmsu góðgæti, eru vel
geymdar. Það var gaman að vera
undir hennar handleiðslu í slátur-
og laufabrauðsgerð, eins og við
mæðgur reyndum. Heimilið henn-
ar var sérlega snyrtilegt og hlýlegt
og garðurinn bæjarprýði, enda
sameiginlegt tómstundagaman
þeirra hjóna.
Þegar andlátsfregnin kom og
Guðný, átta ára dóttir mín, var
búin að átta sig, sagði hún: „Ég
verð að segja kennaranum mínum
frá því að amma min sé dáin.“ Til
að fyrirbyggja allan misskilning,
sagði ég: „Þú verður að segja Alda
amma, því hún var ekki alvöru
amma þín.“ „Ég veit það, en hún
sagði að ég mætti kalla sig ömmu.
Hún var alltaf svo góð, það var
alltaf svo notalegt heima hjá
henni. Hún var alltaf að búa til
eitthvað handa okkur, pönnukökur
eðavöfílur. ...“
Þetta var eins og talað út úr
mínu hjarta. Það var svo sannar-
lega notalegt að vera heima hjá
Öldu og Hreiðari og oft erfitt að
koma sér af stað, þegar komið var
að heimferðartúna.
Alda kunni svo sannarlega að
meta börnin sín og fjölskyldur
þeirra, þau voru hennar lífsgæði.
Hún átti afar auðvelt með að um-
gangast börn og ungt fólk. Þar
þekktist ekkert kynslóðabil, enda
fordómalaus og jákvæð kona á
ferð. Hún hafði gott lag á að
byggja upp í stað þess að rífa nið-
ur. Vel tók hún á móti dóttur
minni, nítján ára gamalli, þegar
þau hjónin buðu unga parinu að
koma og búa hjá sór meðan þau
kæmu undir sig fótunum. Það varð
strax mjög kært á milli þeirra
Steingerðar og Öldu og gott að vita
af dóttur sinni undir handarjaðri
þessara heiðurshjóna.
Það er mannbætandi að hafa
kynnst Öldu og það kom sannar-
lega í ljós hvaða mann hún hafði
að geyma þegar hún tókst á við
veikindin sín fyrir tæpu ári. Hún
sýndi mikinn viljastyrk. Hún ætlaði
ekki að leggjast í vol og víl, heldur
takast á við veikindin sín eins og
hvert annað verkefni sem fyrir
hana væri lagt, og taka einn dag í
einu. Fyrsta heimsókn mín til
hennar á sjúkrahúsið var eftir-
minnileg vegna þess hversu já-
kvæð hún var og svo þakklát fyrir
allt sem fyrir hana var gert og ó-
spör á hrósyrði hjúkrunarfólkinu
til handa. Hún var svo bjartsýn að
maður trúði á kraftaverk.
Við Sigurður viljum þakka þess-
ari heiðurskonu alla hlýjuna, góð-
mennskuna og skemmtilegheitin.
Héðan í frá verður þetta mál-
tæki hjá mér um konu sem er „allt
í lagi“: „En hún er engin Alda“,
eins og Helgu Jónu dóttur minni
varð að orði, þegar ég var að
spyrja um mannkosti ákveðinnar
konu og Helga Jóna taldi ágætis
manneskju, en komst þó ekki í
hálfkvisti við Öldu.
Sigríður Guðnadóttir.