Dagblaðið Vísir - DV - 25.03.1993, Qupperneq 4

30
FIMMTUDAGUR 25. MARS 1993
Tónlist
Vinum Dóra boðið á
blúshátíð í Chicago
- plata með hljómsveitinni er væntanleg hér heima og ytra
Blúshljómsveitin Vinir Dóra er á
fórum á blúshátíð í Chicago um
hvítasunnuhelgina. Hátíðin nefnist
Chicago Blues Festívai og stendur
yfir í þijá daga. Alls er búist við að
um sex hundruð þúsund manns
leggi leið sína á hátíðina. Halldór
Bragason, forsprakki Vina Dóra,
reiknar með að milli áttatíu og
hundrað þúsund manns muni hlýða
á hljómsveitína þegar hún kemur
fram.
„Við bætum tveimur mönnum í
hljómsveitina ytra, þeim Chicago
Beau og Pinetop Perkins," segir
hann. „Pinetop er í flnu formi. Hann
verður áttræður í sumar en lætur
aldurinn ekki aftra sér frá því að
drekka flösku af koníaki á dag. Þá
flytur hann fyrirlestra um hve mik-
ið hann sé á móti öllum reykinga-
bönnunum sem verið er að setja í
Bandaríkjunum. Og svo spiiar hann
og syngur blús með þeim hættí að
honum er erin að fara fram ef eitt-
hvaöer.“
Fleira stendur til hjá Vinum Dóra
á næstunni. Á lokastígi er plötu-
samningur við fyrirtæki í Fíladelfíu
í Bandaríkjunum sem nefnist Evi-
dence Records. Halldór segir að
hann hafi í rúmlega eitt ár verið að
leita sér að útgefanda sem hann getí
sætt sig við og nú sýnist sér hann
verafundinn.
„Þetta fyrirtæki ætlar að sjá um
að gefa út allt það efni sem við vilj-
um senda frá okkur,“ segir hann.
„Það hefur stórt dreifingarfyrirtæki
á bak við sig svo að okkur sýnist
það vera nokkuð öflugt. Við höfum
verið að hlusta á gamlar hljómleika-
upptökur með hljómsveitinni til aö
Halldór Bragason, höfuðpaur Vina Dóra. Blúsinn er alltaf jafnvinsæll.
velja efni til útgáfu. AUt í allt höfum
við úr um fimmtíu hljómleikum að
velja."
Góðirgestir
Á plötunni með Vinum Dóra koma
fram allir Chicago blúsmennirnir
sem hafa komið hingað til lands á
undanfomum árum og haldið
hljómleika með hljómsveitinni.
Þetta eru Chicago Beau, Jimmy
Dawkins, Pinetop Perkins, Shirley
King, Tommy McCracken, Billy Boy
Arnold og Deitra Farr.
„Með þessu móti verður platan
nokkurs konar yfirlit yfir það sem
við höfum verið að fást við undan-
farin ár og um leið markar platan
þáttaskil í starfinu því að það er
ekki von á neinum gestum á næst-
unni,“ segir Halldór, og bætir svo
við að reyndar komi Deitra Farr og
Chicago Beau í júní og skemmti með
hljómsveitinni á listahátíð í Hafnar-
firði.
„Við verðum einnig með íslenska
útgáfu þessarar plötu og þar höfum
við með eitt alíslenskt blúslag, Mér
líður vel,“ segir Halldór. „Fólk hefur
tekið þessu lagi sérstaklega vel svo
að það er full ástæða að hafa það
með.“
Vinir Dóra hafa starfað af fullum
krafti að undanfómu þótt ekki hafi
starfið farið mjög hátt. Hljómsveitin
hefur farið út á land og blandað
saman blústónleikum og skemmt-
un. Halldór Bragason segir að
hljómsveitin hafi góðan meðbyr
eins og hún hafi raunar haft allt frá
stofnun.
„Við höfum verið að leika okkur
að því að víkka út sviðið að undan-
fornu og bjóða upp á tónlist í anda
Cream og Zeppehn í bland við gamla
blúsinn,“ segir hann. „Það fer ekk-
ert á milli mála að stefnan á fjöl-
marga fylgismenn. Það sanna við-
tökur plötunnar Unplugged með
Eric Clapton og tónlist KK-bands-
ins.“
Halldór segist stundum ekki vita
almennilega hvernig hann eigi að
taka velgengninni. Hljómsveitin
hefur þrívegis farið í hljómleika-
ferfiir út fyrir landsteinana og jafn-
framt notið þeirra forréttinda að
spila með erlendum eðal blústónlist-
armönnum. „Maðurnýtur þess
fram í fingurgóma að fást við tón-
listina," segirhann. „Þegar hljóm-
sveitin var að byrja ímyndaði ég
mér að ég myndi þreytast á öllu
saman ef of mikið yrði að gera. Því
er þveröfugt farið. Þetta verður
meira gaman því meira sem viö
höfum aö gera. Við leggjum okkur
jafnvel fram við að spila í þorpi úti
á landi og fyrir þúsundir áhorfenda
á hljómleikahátíðum ytra. Þetta er
eflaust svipað og í knattspyrnunni.
Menn gera alltaf sitt besta hveijar
sem aðstæðumar eru. Á þann hátt
skapastleiknin."
Auk Halldórs hafa leikið með
hljómsveitinni í vetur þeir Eðvarð
Lárusson gítarleikari, Bjarni Bragi
Kjartansson bassaleikari og Björg-
vin Ploder, trommuleikari Snigla-
bandsins, sem leysir Ásgeir Óskars-
son af hólmi meðan hann vinnur
að plötu hljómsveitarinnar Pelican.
-Á.T.
Plötugagnrýni
Saigon Kick - The Lizard
★ ★
Seljum meira
Eftír að Pixies sálugu tókst að slá
í gegn og græða vel á plötusölu hafa
stórfyrirtæki tónlistariðnaðarins í
auknum mæli beint augum sínum
að neðanjarðartónlist. Hljómsveitir
eins og Pearl Jam, Nirvana og Red
Hot Chili Peppers bera vitni um til-
raunir til að gera þessa annars óað-
gengilegu tónlistarstefnu að sölu-
vöru og virðist ganga best að blanda
saman þungarokki og danstónlist.
Ein af þessum hljómsveitum er
Saigon Kick sem m.a. ruglar saman
þungarokki og bítlatónlist(!). Fyrsta
platan þeirra, Saigon Kick, fékk
góða dóma hjá gagnrýnendum en
seldist ekki vel. Nýju plötunni
þeirra, The Lizard, er greinilega
ætlað að gera það sem fyrri plötunni
tókstekki-seljast.
Jason Bieler, gítarleikari hljóm-
sveitarinnar, semur megnið af efn-
inu á plötunni. Það er helst að
söngvarinn, Matt Kramer, grípi í
textasmíð með honum, sem er eins
gott, því Bieler hættir tíl að bulla
ansi mikið en það gerir textana hans
oft all-óskiljanlega. Hann er þó
greinilega góður lagasmiður, á köfl-
um allavega. Honum tekst best upp
í þungum og hráum rokklögum en
verst í mjúku tónlistinni.
Lélegasta lag plötunnar er Love
Is on the Way, hræðilega væmin og
klisjukennd ballaða, sem að sjálf-
sögðu hefur gengið vel á vinsælda-
listum og fær mikla spilun í út-
varpi. Cruelty, Freedom, My Dog og
Peppermint Tribe eru góð lög úr
þyngri geiranum meðan Chanel er
besta mjúka lagið á plötunni. Þaö
lag minnir reyndar mjög á Bítlana.
Besta lag plötunnar er þó Body
Bags, sem m.a. inniheldur langbesta
textann (þann eina sem Bieler á
engan þátt í). Saigon Kick væri
sennilega frábær hljómsveit ef hún
væri ekki svona upptekin af þvi að
verðavinsæl.
Pétur Jónasson
The Auteurs - New Wave:
★ ★★★
Gottglamúr
Lundúnasveitin The Auteurs
sendi nýlega frá sér sína fyrstu
stóru plötu og kallast hún New
Wave. Titill sem felur í sér ákveðna
mótsögn. Frumburður The Auteurs
inniheldur nefnilega glamúrrokk í
anda þess sem David Bowie, hljóm-
sveitin T-Rex og Marc Bolan gerðu
vinsælt fyrir tuttugu árum. Gjöm-
ingur tveggja hljómsveita síðustu
mánuði, Suede og The Auteurs, hef-
ur orsakað fortíðarvímu hjá mörg-
um og hefur glamúrrokk áttunda
áratugarins með formerkjum þess
tíunda verið hafið til vinsælda sem
nýtt rokk-afbrigði.
The Auteurs er tríó hvar Luke
nokkur Haines er í aðalhlutverki.
Hann semur, syngur og slær gítar-
strengi. Hljómsveitin vakti athygli
sl. haust þegar hún hitaði upp fyrir
Suede á tónleikaferðalagi hennar en
fyrsta smáskífa The Auteurs, Show
Girl, kom út í árslok. Það er þó ekki
fyrr en með nýju plötunni New
Wave að sveitin kemst á kortið enda
á ferðinni ein athyglisverðasta plata
sem komið hefur út á árinu.
Hljómur plötunnar ber greinileg
merki glamúrrokksins og fer sá
búningur sterkum lagasmíðum Hai-
nes einkar vel. Grunnt er á dillandi
melódíum sem festast í vitund hlu-
standans án mikillar fyrirhafnar.
Þó er fráleitt hægt að tala um létt-
siglda tónlist. í raun er New Wave
dæmigerð vel heppnuð fyrsta plata
hljómsveitar, full áræðni, gáska og
ferskleika. Hljóðfæraleikur sker
hvergi í eyru þrátt fyrir gítarriff a
la Mick Ronson og sellóstrokur og
slaghörpuspil hér og hvar fara reffi-
legu rokkinu vel. Ekki er hægt að
skiljast við án þess að geta söngs
Luke Haines. Hann er allur á lágu
þansviði en frábær engu að síður
eins og lögin Bailed Out, Housebrea-
ker og Early Years bera vitni um.
Það ætti ekki að vera tiltökumál
fyrir rokkunnendur að kynnast The
Auteurs enda New Wave frábær
gripur sem á næstu mánuðum mun
auka veg glamúrbylgjunnar í Bret-
landi og vonandi víðar.
Snorri Már Skúlason
Rod Stewart-Lead Vocalist:
★ ★
Samtíningur
Ekki veit ég hvað hefur rekið Rod
Stewart til útgáfu á þessari plötu þar
sem hann blandar saman samtín-
ingi af gömlu efni, nýjum lögum og
nýjum útsetningum á frægum flug-
um annarra. Á Lead Vocalist er
sparðatíningur sem nær alla leið
aftur til upphafsáranna þegar Rod
söng með Jeff Beck Group. Síðan
eru nokkur lög frá Faces árunum
og önnur frá fyrstu árum sólóferils-
ins. Ekki er þó um neitt samfellt
yfirlit að ræða heldur virðast þessi
lög hafa verið valin með happa og
glappaaðferðinni
Og það er til marks um undarleg
vinnubrögð við efnisval á þessa
plötu að engin lög er að finna héma
frá sólóferli Rods frá 1977 og fram
úr því síðustu fimm lög plötunnar
eru „ný“ lög í þeim skilningi að Rod
hefur ekki sungið þau inn á plötu
áður. Og þetta eru lög eftír ýmsa
aðila, þekkt og óþekkt lög. Má sem
dæmi um þau fyrmefndu nefna lög-
in Ruby Tuesday eftir þá Stones fé-
laga Jagger og Richards og Tom
Traubert’s Blues eftir Tom Waits.
Bæði þessi lög njóta sín prýðilega í
meðforum Rods og eru nú töluvert
spiluð á öldum ljósvakans.
Hin þijú lögin em lagið Stand
Back eftir Stevie Nicks, þokkalegt
rokklag en ekkert meir, Shotgun
Wedding eftír Roy Hammond, sem
er einhvers konar kúrekarokk, og
síðan lagið First Look at the Purse
eftir Smokie Robinson sem er til-
þrifalítið blúsrokk.
Það verður því að segja eins og er
að ekki er mikill fengur í þessari
plötu Rods Stewarts nema hvað
áhrærir útsetningar og meðferð
hans á lögunum Ruby Tueasday og
Tom Traubert’s Blues en þar nær
Rod sér vel á strik í dramatískum
tilþrifum.
Sigurður Þór Salvarsson