Dagblaðið Vísir - DV - 16.09.1993, Qupperneq 4

30
FIMMTUDAGUR 16. SEPTEMBER 1993
t@iiiist
Uppreisn rokksi
- Boo Radleys tefla saman andstæðum á einni bestu plötu ársins
Nafn Liverpool á Englandi hefur
verið feitletrað á rokkkortinu siðan
Bítlamir slógu í gegn fyrir 30 árum.
Borgin hefur átt fá blómaskeið í tón-
list frá þeim tíma ef undanskilin eru
fyrstu ár síðasta áratugar þegar
hljómsveitir á borð við Teardrop
Explodes, Echo and The Bunnymen
og Frankie Goes to Hollywood gerðu
það gott. Nú er hins vegar komin fram
hljómsveit sem hefur alla burði til að
halda nafni Liverpool á lofti sem
uppsprettu metnaðarfullrar rokktón-
listar um ókomin ár. Hún heitir Boo
Radleys og er skipuð Rob Cieka,
trommuleikara, Tim Brown, bassa-
leikara, Sice, söngvara, og Martin
Carr, gítarleikara, sem semur allt
efhi hljómsveitarinnar.
Boo Radleys var stofhuð árið 1988
en frumburðurinn, EP-platan Ic-
habod & I, kom á markað tveimur
árum síöar. Hljómsveitin hefur verið
á mála hjá þremur óháðum útgáfu-
Frostbite - The Second Coming:
★ ★ ★
Eftir nokkra yfirlegu kom í ljós aö
platan er stútfull af göldrum Hilmars
Amar sem heilabúið ánetjast hægt en
örugglega. -SMS
Deep Purpie - The Battle Rages On:
★ ★ ★
Besta plata Deep Purple í mörg ár.
Jafnvel sú besta síöan veldi hljóm-
sveitarinnar reis sem hæst á árunum
1970-73. -ÁT
fyrirtækjum það sem af er ferlinum.
Hún byrjaði hjá Action! þar sem fyrr
nefhd plata var gefm út en færði sig
yfir til Rough Trade sem gaf út aðra
EP-plötu, Treading Water, eftir að
útvarpsmaðurinn kunni, John Peel,
hafði hampað sveitinni. Eftir að
Rough Trade fór á hausinn hefur
hljómsveitin gefið verk sín út á merki
Creation. Creation hefur verið á stalli
innan óháða geirans en hjá fyrir-
tækinu hafa verið nokkrar af at-
kvæðamestu indí-hljómsveitum Bret-
lands og Bandaríkjanna, eins og Sonic
Youth, Throwing Muses, Sugar og
Primal Scream. „Creation verður
minnst í rokksögunni á svipaðan hátt
og Motown,“ segir Martin Carr. „Við
erum stoltir yfir því að vera á sam-
ningi hjá fyrirtækinu enda verður
hljómsveitarinnar minnst sem hluta
af þeim aírekum sem Creation hefur
unnið í þágu tónlistarinnar. Enginn
á eftir að minnast Rough Trade nema
ef vera skyldi vegna The Smiths."
Risaskref í átt
til frægðar
Boo Radleys sendu frá sér plötuna
Everything’s Allright forever árið
1992 og var henni hampað af gagn-
rýnendum sem meistarverki. Á
henni framreiddi Boo Radleys tónlist
sem bauð upp á ferðalag um hrjóstr-
ugt landslag rokksins þar sem skipt-
ust á auðfarið sléttlendi og snarbratt
ir sækadelískir hljóðmúrarar. Þann-
ig er Boo Radleys spennandi áskorun
sem vert er að taka.
- Okkar vandamál er að fáir hafa
heyrt það sem við höfum haft fram
að færa,“ segir Martin. - .Margir
dæma hljómsveitina án þess að hafa
heyrt hana. Sú skoðun breytist hins
vegar undantekningalítið þegar
menn hafa sest niður og hlustað á Boo
Radleys. Við erum ekki erfiðir við-
ureignar."
Fyrir ári sendi Boo Radleys frá sér
EP-plötuna Lazarus en titillagið var
valið smáskífa vikunnar í New
Musical Express og Melody Maker og
reyndar fleiri virtum tónlistar-
blöðum. Téð lag er að fmna á nýjustu
plötu Boo Radleys, Giant Steps, sem
kom út í síðasta mánuði. Þeirri plötu
hefur verið líkt við það besta sem gert
hefur verið í rokkinu og í samanburði
hafa meira að segja hinir ósnert-
anlegu Bítlar verið nefndir. í bresku
blaði var Giant Steps sögð besta plata
síðan REM sendi frá sér Automatic
for the People og er vel hægt að fallast
á þá skoðun.
Giant Steps býður upp á ótrúlega
íjölbreytni enda segjast hljómsveit-
armeðlimir leggja mikið upp úr því
að detta ekki ofan í endurtekningar.
Þeir vilja ekki að aðdáendur sínir geti
gengið að verkum hljómsveitarinnar
sem vísum. Þeir vilja ekki verða
endurómun af vísitölubandinu i indí-
geiranum, hljómsveit með týpískt
indí-sánd. Þess vegna geri hljóm-
sveitin uppreisn gegn sjálfri sér á
hverri plötu, brjóti upp form og hefð
ir og feti nýja refilstigu.
The Boo Radleys koma frá Liverpool eins og Bítlamir.
Byrjaö með
tennisspaða fyrir
framan spegil
Sice og Martin Carr, sem hafa ver
ið vinir frá unga aldri, fara ekki í
launkofa með að þeir hafi þráð
heimsfrægð frá því að þeir 11 ára
gamlir stóðu með tennisspaða fyrir
framan spegil heima i Liverpool með
tónleikaplötuna The Beatles at The
Hollywood Bowl á mesta styrk í
stereogræjunum. ímyndunin gekk
lengra því þeir léku einnig að þeir
væru að stíga út úr flugvél á Kennedy-
flugvelli við fögnuð skríkjandi ung-
meyja auk þess sem þeir settu á svið
blaðaviðtöl. Þá hefur lengi dreymt
poppstjömudrauminn og nú er farið
að styttast í að hann verði áð vem-
leika. Giant Steps er áfangasigur á
þeirri leið en platan hefur beint
kastljósinu af meiri styrk á hljóm-
sveitina en fyrri verk.
Sjálfsálitið er líka í lagi eins og það
verður að vera þegar menn ætla sér
langt. í blaðaviðtali í lok síðasta árs
sagði Martin með glott á vör að eftir
næstu plötu, þ.e. Giant Steps, gætu
menn hætt tónlistariðkun. Full-
kommm væri náð og í skólum ætti
að kenna stærðfræði, bókmenntir og
Boo Radleys. -SMS
Billy Joel - River of Dreams:
★ ★ ★
Göðar lagasmíðar Billy Joel’s og það
er léttara yfir honum en á tveimur
síðustu plötum hans. -ÁT
Josefin Nilsson - Shapes:
★ ★ ★
Gulifallegar melódiur í anda hljóm-
sveitarinnar Abba enda eru höfundar
laganna engir aðrir en Bjöm Ulvaeus og
Benny Anderson. -SÞS
UB 40 - Promises and Lies:
★ ★ ★
Frægasta reggýsveit veraldar með
afskaplega áheyrilega tónlist en text-
amir eru ekki eins beittir og áður.
-SMS
U2-Z00R0PA
★ ★ ★ ★
1 safni frábærra platna U2 verður
ZOOROPA vafalaust talin meö hinum
athyglisverðari. -SMS
4 Non Blondes
- Bigger, Better, Faster, More:
★ ★★ '
Frekar hrátt blúsrokk undir áhrifum
frá þjóðlagatónlist, misgóð lög eftir
atvikum. Aðallag plötunnar þó hið afar
vinsæla „What’s Up. -SÞS
JamesTaylor-Live:
★ ★ ★ ★
Fyrsta tónleikaplata gamla sniilings-
ins og jafnframt ein albesta tónleika-
plata síðari ára. -SÞS
> <
ipl’utugagnrýni
$ i #;-r
i
\ . 'Afc
OUTSIDE
íCHTHE RESWO'yK',
Kenny Loggins
- Outside; From the Redwoods:
★ ★
Farinn að
þreytast
Kenny Loggins á að baki langan
og viðburðarikan feril sem lista-
maður. Hann sló fyrst í gegn upp úr
1970, þá í samstarfi við Jim
Messina en eftir að samstarfi þeirra
lauk 1976 hefur Loggins róið einn á
báti og gert það gott. Listinn yfir öll
þau lög sem hann hefur gert vinsæl
um dagana er langur en hluti af
honum er rakinn á þeirri
tónlistarplötu sem hér er til
umfjöllunar.
Tónlist Loggins hefur alla tíð
verið svokallað vesturstrandarrokk
með ívafl frá sveitatónlist og
sveitarokki. Þrátt fyrir 25 ára feril
er ekki annað að heyra en að
Loggins sé enn í þokkalegu formi
og geti þess vegna haldið áfram í
önnur 25 ár til viðbótar. Hins vegar
er meiri óvissa um framtíðar-
velgengni því að óneitanlega hefur
smellunum fækkað undanfarin ár
og glæstustu sigramir eru að baki.
Þrátt fyrir gömul, vinsæl lög og
einvalalið manna með Loggins á
þessari plötu er eitthvert slen yfir
þessu öltu og ljóst að sumir af
gömlu smellunum hafa elst illa.
Undantekning frá þessu eru þó
lögin What a Fool Believes, þar sem
Michael McDonald syngur með, og I
Would Do Anything þar sem
söngkonan Shanice er með-
söngvari.
Fleiri lög hljóma alveg ágætlega
en lög eins og Your Mama Don’t
Dance, Angry Eyes og Footloose
hljóma hins vegar þreytt og slitin.
Sigurður Þór Salvarsson
Ýmsir- Jazzmatazz:
Musík-
tilraunir
Rapptónlist eða hip-hop eins og
hún er oftast nefhd er vinsæl meðal
ungs fólks en nýtur takmarkaðrar
virðingar meðal þeirra eldri. Þeir
rapparar, sem hafa orðið hvaö
vinsælastir, koma yfirleitt úr
fátækum svertingjahverfum og hafa
alist upp við slíka tónlist á götunni.
Djassinn var einnig hafinn til
vegsemdar af sams konar fólki en á
allt öðrum tíma. í raun eiga þessar
tónlistarstefnur ekkert sameiginlegt
nema ef skyldi vera
impróviseringar. Ólíklegt að
nokkrum skuli detta í hug að reyna
að samræma djass og hip-hop. Þetta
er samt raunin á Jazzmatazz, þar
sem þekktir rapparar hafa fengið til
liðs við sig þekkta djassmenn 1
tilraun sem í besta falli er
forvitnileg en kemur varla til með
að skapa nýjan grunvöll í tónlist-
inni.
Það er náungi að nafni Guru sem
á heiðurinn af Jazzmatazz og hefur
hann fengið spámenn i djassinum á
borð við Donald Byrd, Branford
JAZZMATAZZ
Marsalis, Ronny Jordan, Roy Ayres
og Cortney Pine, svo einhverjir séu
nefndir, til að ljá krafta sína.
Þegar hlustað er á Jazzmatazz
kemur strax í ljós að djassinn er i
ósköp litlum mæli, aðeins notaður
til að lyfta undir hip-hoppið, daufur
ómur undir textabulli sem er
ákaflega leiðigjamt. Það er helst i
síðasta lagi plötunnar, Sights in the
City, að Courtney Pine fær að sýna
hvað í honum býr, að öðru leyti er
Jazzmatazz htið frábrugðin öðrrnn
hip-hop plötum en verður að teljast
metnaðarfyllri en flest annað úr
þessum tónlistargeira.
Hilmar Karlsson
A-ha - Memorial Beach:
★ ★ ★
Vanmetnir
Norðmenn
Lítið hefur farið fyrir norska
popptríóinu A-ha á undanfömum
árum þrátt fyrir að hljómsveitin
hafi sent frá sér ágætar plötur.
Hljómsveitm hefur ekki náð að
fylgja eftir þeim gríðarlegu
vinsældum sem hún náði með
plötunum Hunting High and Low
og Scoundral Days sem komu út
um miðjan síðasta áratug. Á þeim
sýndi A-ha hvemig á að búa til
hágæða popptónlist en meðal
gagnrýnenda fékk hún ekki það lof
sem hún átti skilið og töldu margir
sveitina vera að hræra í útþynntmn
poppgraut sem er hreinasta bull.
Báðar hafa plötumar elst vel og A-
ha er á stalli með Pet Shop Boys
sem einhveijir farsælustu
poppsmiðir 9. áratugarins.
Nýjasta plata A-ha, Memorial
Beach, sýnir sveitina á þyngri
nótum en oftast áður. Lögin eru
flest með rólegu yfirbragði og Paal
Waaktaar sýnir eins og fyrri daginn
að hann er meistari melódíunnar.
A-ha er enn sama poppsveitin og
fyrr en er góðu heilli í stöðugri
þróun. Þannig má á Memorial
Beach heyra U2 áhrif i laginu
Angel in the Snow og andi Jimi
Hendrix svífur yfir vötnum í Lie
down in Darkness.
Æ : #®iÖÍ
w'W' ■&

Margir líta niður á létta
popptónlist. Slík gagnrýni á
vissulega rétt á sér í mörgum
tilfellum en fyrir vikið vill brenna
við að geirinn allur sé stimplaður.
Staðreyndin er sú að lagasmíðar A-
ha em í ljósárafjarlægð frá drasjinu
sem óvandaðar poppsveitir senda á
ruslahauga meðalmennskunnar.
Memorial Beach hefur að bjóða
vandaða, metnaöarfulla og
huggulega kertaljósatónlist sem
óhætt er að mæla með.
Snorri Már Skúlason