Dagblaðið Vísir - DV - 17.03.1994, Blaðsíða 4

FIMMTUDAGUR 17. MARS 1994
I l©nlist
'm'
Meðal þekktari rappflytjenda á plötunni eru Onyx og Erick Sermon.
Rappsafnplata sem vit er í
Úr kvikmynd
- In the Name of the Father:
★ ★ ★
Mikiö samræmi er í tónlistinni á
plötunni og hún er í góðum tengslum við
efni myndarinnar. Úrvalsvinna hjá
úrvalsfólki. -HK
Garth Brooks - In Pieces:
★ ★ ★
In Pieces samanstendur af mörgum
smáum bútum og brotum af ýmsum
tónlistarstefnum sem mynda sterka
heild; einfaldlega góða plötu. -SþS
Úr kvikmynd - Philadelphia:
★ ★ ★
Philadelphia er sérstaklega góð og
heilsteypt plata af kvikmyndatón-
listarplötu að vera og nú er bara að bíða
og sjá hvort myndin er eins góð og
platan. -ÁT
BlindMelon
- Blind Melon:
★ ★ ★ ★
Hljómsveitin spilar ögrandi melódíur
og rödd Shannon Hoon vekur verð-
skuldaða eftirtekt, skerandi en samt
melódísk og með afbrigðum kröftug.
-GBG
Smokin Suckaz Wit Logic
- Playin' Foolz:
★ ★ ★
Góðir rapptextar, fullir af ádeilu með
fónk- og rokkáhrifum sem hafa góð áhrif
á heildarmynd plötunnar. -GBG
Atomic Swing
- A Car Crash Into the Blue:
★ ★ ★
Plata Atomic Swing er eitt besta
byrjendaverk ársins 1993, einkennandi
viö plötuna eru óhefðbundnar hljóma-
samsetningar og áheyrilegar laglinur.
-GBG
INXS
- Full Moon, Dirty Hearts:
★ ★ ★
Þessi plata er það besta sem komið
hefur frá þessari áströlsku hljómsveit í
langan tíma. -GBG
Crowded House
- Together Alone:
★ ★ ★
Þeir sem hafa ánægju af vandaðri
melódískri popptónlist ættu ekki að láta
þessa plötu fram hjá sér fara. -SþS
ægir saman ólíkum sveitum
Rapp verður að teljast ein
vinsælasta tónlistarstefna unga
fólksins í dag. Ekki eru allir á eitt
sáttir um það hvað gott rapp er enda
af nógu að taka. Hljómplötu-
útgefendur hafa um áraraðir sett
saman safnplötur í gróðaskyni og
kært sig kollótta um þarfir neytenda.
En timamir breytast og mennimir
með. Nú nýverið gaf hljómplötu-
fyrirtækið Sony frá sér plötuna
„Head Full of Hip Hop.“ Á henni er
að finna nokkrar mismunandi
stefnur innan rappsins en á heildina
litið virðist platan harðari en gengur
og gerist.
Ólíkar stefnur —
ólíkar sveitir
Eins og áður hefur komið fram í
kálfinum, leita rappsveitir nútímans
æ oftar í áþreifanleg hljóðfæri í stað
þess að vinna allt á tölvur. Þetta á
ekki við um allar sveitimar og er að
vissu leyti það sem aðskilur þær á
plötunni. Harðneskja I orðavali og
áherslum spilar einnig stóran þátt í
aðskilnaöi mismunandi stefna innan
rappsins. Platan ægir saman þessum
öflum og úr verður hin mesta veisla
Hvaða
sveltlr...?
Til þess að gera lesendum hægara
um vik, verða þær rappsveitir sem
plötuna prýða taldar upp hér á eftir.
Fyrst skal til telja öllu þekktari sveit-
IptUlugagnrýni
The Goats
-Tricks of the Shade
★ ★Á
Hæðin
ádeila
Þeir segjast langt frá því að vera
dæmigerðar Kanar, hafa eitthvað að
segja og þeir nota tónlistina til þess.
The Goats er að mörgu leyti ekki svo
frábmgðin öðrum rappsveitum í
hugsunarhætti þegar kemur að
bandaríska kerfinu. Ádeilan er löngu
komin á það stig að eitthvað nýtt
þurfi til að hrista upp í mönnum.
Á plötunni Tricks of the Shade er
að finna þarft vopn í baráttu
blökkumannsins við kerfið. Vopnið er
háðsleg ádeila í leikritsformi sem
hlustandinn finnur milli laga. í
tónlistinni hefur hljómsveitin horfið
frá hljóðgervlum og tekið hljóðfæri
inn í staðinn (þetta er mjög í tísku
þessa dagana). Platan inniheldur 12
lög hvert öðm betra og það er lagið
„Typical American" sem nær
toppnum. Rappið er harðfylgið i stíl
við tónlistina og það er nokkuð ljóst
að hljómsveitin steöiir hátt jafnt í
pólitíkinni sem og tónlistinni.
Guðjón Bergmann
Freaky Fukin' Weirdoz
- Mao Mak Ma
★★★
■ ■
Oskrar
a mann
Ef þú leitar að hljómsveit sem
spilar kraftmikið fónkreggae,
inniheldur tvo bassaleikara og tvo
söngvara og er spröttin úr hinni
svokallaðri MTV kynslóð, er hún
fundin í „Freaky Fukin’ Weirdoz"
(eins og nafnið gefur til kynna). Það
em þeir Marco „Mullamann"
Minnemann (trommur og slagverk),
Rif Rif (gitar), A.K.A. (bassi og
söngur) og Gringo (bassi og söngur)
sem skipa þessa hljómsveitina sem
verður að teljast til þeirra fyrirbæra
sem Twilight Zone hefur fært okkur.
Nýjasta afurðin heitir „Mao Mak
Ma“ og líklega verður maður að líta í
dýpri fræði en kvikmyndabók
Maltins til að skftja þessa nafngift.
Platan er uppfull af kraftmiklu rokki
í bland við rapp, reggae og fónk. Þrátt
fyrir hálfvitaímynd sveitarinnar eru
allir meðlimir fantagóðir spilarar, en
það skín mjög vel í gegn eftir
smáhlustun. Platan er frábær heild
en bestu lögin verða að teljast „Sticky
Weed“, „Managa", „Mao Mak Ma“ og
frábær endurgerð af Ian Dury laginu
„Hit Me With Your Rhythm Stick“.
Guðjón Bergmann
Snoop Doggy Dogg
- Doggy Style
★★★
Fyrirþá
sem ekki
skilja
ensku
Rapptónlistin hefur á síðari árum
orðið æ umdeildari og þá fýrst og
ffernst vegna þess orðbragðs og
boðskapar sem fram kemur í textum
margra rapparanna. Þá hafa tengsl
sumra rappara við hreinræktaða
glæpastarfsemi vakið upp spumingar
um heilnæmi þess” að láta ungt og
óharðnað fólk hlusta á þessa tónlist.
Snoop Doggy Dogg er einn
ir eins og Cypress Hill með lagið
„Cock the Hammer", The Goats með
lagið „Typical American", Onyx með
frábæra útgáfu af „Slam“, Funk-
doobiest með lagið „Bow Wow Wow“,
SSL með lagið Mutha Made Em“ og
Erick Sermon með lagið „Imma Gitz
Mine“.
Aðrar sveitir á plötunni eru; Boss,
Comptons Most Wanted, Tim Dog,
Prime Minister Pete Nice & Daddy
Rich, C.E.B., Hoodratz, DMX, South
Central Cartel og Da Germ.
-GBG
umdeildasti og umtalaðsti rappari
samtímans og hann tengist öllu því
sem að ofan greinir. Þannig bíður
hann nú réttarhalda vegna ákæru um
þátttöku í morði og þurfti að borga
eina milljón dala í tryggingu tO að fá
að ganga laus. Það er ekki að sökum
að spyrja að sóðakjaftinum í Snoop
Doggy á þessari metsöluplötu, enda er
varað við orðalaginu utan á plötunni.
Það kemur eflaust mörgum á óvart að
þrátt fyrir óheflaða ffamgöngu í
textum og tjáningu er tónlistin fjarri
því að vera agressív á nokkum hátt.
Fyrir það mesta er þetta værðarlegt
fónk sem ekki myndi stuða nokkum
mann ef textamir væra ekki með.
Þeir era hins vegar mestanpart
samtvinnað bölv og ragn þar sem fk
er annað hvert orð. Engu að síður má
finna vott af söguþræði í textunum en
þeir fjalla meira og minna um Snoop
sjálfan og rista ekki djúpt fyrir minn
smekk.
Það má eiginlega segja að þessi
tónlist henti helst þeim sem ekki
skilja ensku. Þær gætu metið hana
hlutlaust og óháö fordómum á því
sem kemur ffam í textunum.
Sigurður Þór Salvarsson