Alþýðublaðið - 11.08.1968, Side 5

Vegraþjónustubíll frá F.f.B. aðstoð'ar illa staddan bílstjóra.
ir að hafa einu sinni notið aðstoð
ar og hjálpar félagsins.
Þeir, sem nutu þjónustu F. í.
B. um helgina, hefðu ekki notið
hennar, ef ekki væru fyrir
menn, sem byggt hcfðu upp
þessa þjónustu með því að vera
félagsmenn í F. í. B.
— Hvernig stendur félagið
straum af kostnaði vegna vega
þjónustunnar?
, •(
— Rúmlega 14 þúsund félags
menn eru á skrá hjá’ F. í. B., en
þeir, sem ekki greiða ársgjald
þess, sem er 400,00 krónur á’ ári,
teljast auðvitað ekki félagsmenn.
Vegaþjónustan kostar félagið ár
lega hundruði þúsunda króna og
eru það félagsgjöldin, sem standa
undir þessum kostnaði.
Hið félagsþroskaða fólk í fé-
laginu hefur í rauninni byggt
þetta upp. Þetta fólk hefur skil.
ið þörfina á því að auka tölu fé
lagsmanna stöðugt.
Þess er að geta, áð félagið
hjá’lpar fólki hvort sem það er í
félaginu eða ekki — eins og áð
ur hefur komið fram. Munurinn
á þjónustunni við félagsmenn og
aðra, sem ekki eru félagar, er sá,
; að t. d. fær félagsmaður hjálp-
ina fyrstu klukkustundina -endur
gjaldslaust, og cf ekki er hægt að
gera við bílinn á þessari fyrstu
klukkustund og um meiri háttar
viðgerð er að ræða, þá getum við
dregið bílinn til næsta viðgerðar
staðar. Þá’ borgar félagsmaður
ekkert fyrir fyrsf.u 30 kílómetr
ana, sem hann er dreginn, en síð
an verður hann að greiða fyrir
það, sem umfram er.
Við rekum stöðugan áróður
fyrir því, að ökumenn hafi ætíð
með sér í bílum sínum helzíu
varahluti, svo sem viftureim,
platínur, kveikjulok, kveikjuham
ar og ýmsa aðra hluti, sem sér
stakir eru fyrir hverja tegund
bíla, að ógleymdum varahjól-
barða á felgu Ef ökumaður hef-
ur það ætíð hugfast að hafa í
bíl sínum nauðsynlegustu vara-
hluti, tekur aðstoðin miklu
skemmri tíma en ella.
— Kunnið þið ekki einhverja
dæmisögu frá helginni?
— Jú, einhver F. í. B. bíllinn
hjálpaði einum og sama bifreiða
stjóranum fimm sinnum á leið-
inni frá Hvalfjarðarbotni upp í
Húsafellsskóg. Hjólbarði bilaði
hjá vesalings manninum fimm
sinnum á þessari leið.
Það jer því ekki af ástæðu-
lausu, að við hvetjum fólk til
að hafa ætíð í bílunum hjá sér
eina eða tvær varaslöngur. Nú
tíðkast það, að í hjólbörðum
margra nýrri bíla eru ekki slöng
ur og er þá ekki hægt að gera
við hjólbarðann nema með því
að setja slöngur í þá.
— Rekur félagið ekki viff-
taeka þjónustu fyrir félags-
menn sína? !
— Þegar lögin um ljósaútbún-
að bifreiða gengu í gildi á sin-
um tíma, þá gerði félagið ráð-
stafanir til þess að geta veitt bif
reiðaeigendum ljósastillingaþjón
ustu. Þá sendum vð menn út um
allt land til að aðstoða bifreiða
eigendur við ljósastillingu, svo
að bifreiðar þeirra gætu fengið
fullnaðarskoðun. Fyrsta sumarið,
sem við sendum sérfróðan ljósa
stillingarmann út á land má
segja, að sárafá verkstæði úti á
landi hefðu tök á því að stilla
ljós. Nú er svo komið, að ekki
er þörf á sendimanni frá okkur
úti um landsbyggðina, þar sem
allflest verkstæði hafa nú bæði
tæki og sérstaka réttindamenn
til að annast þessa þjónustu. Fé
lagið hefur samið við einstök
verkstæði víðs vegar um landið
til að sjá um ljósastillingu fyr-
ir félagsmenn F. í. B.
í vor tók til starfa skoðunar-
stöð félagsins að Suðurlands-
braut 10. og var hún dýr í
byggingu. Við fengum hingað til
lands danskan verkfræðing frá
systurfélagi okkar í Danmörku
„Forenede danske motorejere“.
Hann þjálfaði bifvélavirkja fé-
lagsins í meðhöndlun hinna
ýmsu tækja, mælitækja og ann-
arra. Nú er hægt að framkvæma
í skoðunarstöðinni athugun á 48
mismunandi atriðum og eitt af
þeim er Ijósastilling.
Að undanförnu hefur stöðin
ekki getað annað öðru en ljósa-
stillingu til að svara gífurlegri
eftirspurn vegna breytinga frá
vinstri Ijósum í hægri ljós. Fé-
lagið mun auglýsa það, þegar
skoðunarstöðin getur hafið full
afköst.
í sama húsi — að Suðurlands
braut 10 — hefur félagið komið
Framhald á 14. síðu.
STOÐUVAL
Ungur maður hefir í hyggju að
velja sjer námsefni með tilliti
til áikveðinnar starfsgreinar.
En hann hefir imiklar áhyggj-
ur af því, að hann muni ekki
fá tækifæri til þess að leggja
stund á það, sem hann lang-
ar mest til að nema. Hvernig
ó hann að bregðast við þess-
um örlögum sínum?
Sjálfsagt er þetta ekkert
einsdæmi. Fleiri hafa verið
undir þessa sök seldir áður
fyrr, þegar þjóðin var fátæk-
ari og starfshættir miklu fá-
breyttari. Jeg. minnist eins
smáatviks frá veru minni í
menntaskólanum. Kennari,
sem við höfðum öll miklar
mætur á, þóttist einhverntíma
'v hafa oroið var við fullmikið
áhugaleysi. Hann brýndi rödd
ina, og sagði með skerpu: „Þið,
sem hjer sitjið í dag, ættuð að
minnast þess, að það hafa ver-
ið til og eru til unglingar, sem
hafa grátið yfir því að fá ekki
að vera í þessum sætum“. Sá
óskaplegi; mennta- og skóla-
óhugi, sem hefir gripið um sig
á seinni áratugum, er ef til
vill fyrst og fremst af því
sprottinn, að kynslóð, sem
langaði til að læra í skólum,
hefir viljað allt á sig leggja
til að böm hennar hefðu úr
fleiru að velja en hún hafði
sjálf „í sínu' ungdæmi“.
Jeg þekkti hæfan og ágæt-
an lækni, sem sagði mjer, að
sig hefði mest langað til að
leggja stund á stærðfræði, en
þá voru ekki taldar líkur til
þess, að stærðfræðingar gæti
lifað af vísindum sínum hjer
á landi. En um það leyti, sem
þessi vinur minn hefði útskrif
ast, voru fyrstu leiðir að opn-
azt, voru fyrstu leiðir að opn-
aða menn í þeirri grein. Þessi
læknir hafði stærðfræðina að
tómstunda-iðju alla æfi, og
veitti ungum mönnum með
stærðfræði-áhuga marga gleði-
stund.
íslenzkur sveitaprestur hafði
í æsku sinni mikla löngun til
að verða óperusöngvari. Hann
hafði ekki möguleika á því
námi, en í þess stað lagði hann
sig frarn um að láta söfnuði
sína njóta sinnar fögru radd-
ar, og heima fyrir ljek hann
óperulög á orgelið sitt, til
gleði fyrir sjalfan sig að aðra.
Vitur maður hefir sagt:
,,Það er ekki mest undir því
komið, hvort þú færð það, sem
þú vilt, heldur hinu, hvort þú
vilt það, sem þú færð“. Sjálf-
sagt eru þeir ekki margir, sem
geta fengið allt, sem þeim
ikynni að koma til hugar að
óska sjer. En flestir hafa ein-
hverja möguleika, — eiga ein
hverra kosta völ. Og «r þá ekki
skynsamlegasta sjónarmiðið
að velja þarcn kostinn, sem
liggur einna næst því, sem hug
urinn þráir mest. Sem betur
fer geta söm.u hæfi.leikarnir
'komið að gagni í margskonar
starfi. Loks er á það að líta,
að margir unglingar, sem velja
sjer nám og lífsstarf, hafa í
rauninni ekki athugað sjálfa
sig til hlítar, heldur velja
meira eða minna út í bláinn,
jafnvel eftir tízku og aldar-
anda Þegar ti:l kastanna kem-
ur, eru þeir bundnir af fljót-
færnislegum ákvörðunum, og
hljóta að gera eitt af tvennu,
að gefast upp við áformin eða
leggja sig fram um að skyggn-
ast dýpra inn í viðfangsefnið.
Og sem betur fer, eru þess
mörg dærni, að fólki hafi tek-
ist að verða svo tengt verk-
efnum, sem það hafði ekki
sjerlega mikinni áhuga á um
tíma, að áhuginn jókst og
starfsgleðin að sarna skapi.
Á öld sjerhæfni og sjerfræði
er mikið um það rætt, að nauð
synlegt sje að menn sjeu sem
yngstir, er Þeir hafa lokið
hinum almenna undirbúningi
lundir sjergreinar, t.d. að menn
verði sem yngstir stúdentar.
Þessu er erfitt að mótmæla,
en þá verður sú spurning harla
áleitin, hvort menn sjeu orðn-
ir nógu þroskaðir að skapgerð
og hugsun til að taka ákvarð-
anir um sjernám. Æskuskeið-
ið er tímabil stormvinda og
•sviftibylja, hugur og tilfinn-
ingar óstöðugar, lífsskoðunin
á reiki. Auðvitað er ekki al-
veg sama, hvers eðlis viðfangs
efnin eru. Það er hægt að
leggja fyr'r sig stærðfræði-
nám, eðlisfræði og tungumál,
án þess að valið sje háð lífs-
skoðun mannsins út af fyrir
sig. En enginn getur sett sjer
fyrir að búa sig undir prests-
starf, nema hann hafi gert
upp við sjálfan sig afstöðu til
trúar og lífsskoðunar. Þess
vegna eru okkar á meðal lærð
dr
Jakob
Jónsson
tóö prejst
ir menn, sem vel hefðu átt
heima í prestsstöðu, en fundu
ekki sjalfa sig fyrr en eitt-
hvað annað hafði orð’ið fyrjr
valinu. Urðu kannske stúdent-
ar of snemma. Á hinn bóginn
1 hlýtur lífsskoðunin þó að eiga
sinn þátt í öllu námsvali og
stöðuvali. Jeg heyrði einu
sinni gamlan mann segja: „Jeg
valdi mitt starf vegna þess, að
jeg hafði trú á, að það myndi
gera mig að betri manni“.
Það er töluverður munur á lífs
skoðun þessa manns og hins,
sem spyr aðeins, hverju hann
hafi mest upp úr, hvernig
- hann geti rakað saman fje. Og
sá, sem aðhyllist kristna trú
og lífsskoðun blýtur að leggja
mest upp úr því, hvernig
hann geti starfað öðrum til
góðs, — Og hjer kem jeg að
niðurstöðunni: Sá, sem ekki
fær tækifæri til þess, sem
hugur hans stefnir til í dag,
— hann ætti að rannsaka sjalf
an sig, og spyrja síðan, hvort
einhverjir þeir hæfileikar, sem
hann langar mest til að hag-
nýta, geti ekki verið gagnleg-
ir í öðrum verkahring, til
góðs fyrir samfjelagið. Og tak
ist honum að finna jákvæða
lausn á því máli, má vel svo
fara, að hann sjái aldrei efti *
því, þó að óskir hans til eii -
hvers annars hafi ekkl verið
uppfylltar.
Jakob Jónsson.
11. ágúst 1968 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ J