Alþýðublaðið - 11.08.1968, Side 15

Hún óskaði þess, a3 hún væri
jafnþaulvön hestum og Ajlsa,
þá hefði hún verið helmingi
fljótari. Nú var komið að hádegi
og sólin komin hátt á himin.
Hitinn var ósegjanlegur. Lands-
lagið glitraði í hitamóðunni, en
hún bjóst við að hún færi að
koma að fljótinu.
Að lokum lét hún hestinn um
að rata meðan hún hugsaði um
brottför sína frá „Rauða landi“
og ást sína á Símoni. Hún reyndi
að telja sjálfri sér trú um, að
hún vær; hætt að elska hann,
en óttaðist hann aðeins. Hún efað
ist ekki um, að hann hefði reynt
að neyða hana til að giftast sér.
Ekki vegna óttans heldur vegna
þess valds, sem hann hafði yfir
henni. Hann þurfti aðeins að
taka hana í faðm sér til að hún
missti vald á sér. Þess vegna
flýði hún. Hún flýði undan áhrifa
valdi hans. Undan áhrifavaldi
manns, sem Iét stjórnast af þrá'
sinni eftir „Rauða landi“. Þrá,
sem var svo sterk að hann hafði
framið . . . morð! Andartak lok-
aði hún augunum, en svo hætti
hún að gráta. Hún varð að kom-
ast á brott.
Skömmu seinna heyrðj hún
hófaslátt að baki sér og hróp-
að. Þegar hún leit við, fraus
blóðið í æðum hennar, því að
hún þekkti manninn, sem þaut
þarna áfram að baki hennar um-
vafinn reykskýi.
—Stanzaðu, June!
Símon hafði komizt að því, að
hún ætlaði að fara og nú ætlaði
hann að koma í veg fyrir það.
Hún greip svipuna. Hún gæti
aldrei sloppið, en einhver æsing-
ur neyddi hana til að halda
áfram. Það heyrðist svipusmell-
ur, en andartaki síðar kom
Símon upp að kerrunni og hann
kallaði:
— Þú verður að nema staðar
í guðánna bænum! Þú ert að
koma að fljótinu!
Nú sá hún fljótið, því að kerr-
SVEINN H.
VALDTMARSSON
hæstaréttarlögmaSur.
Sölvhólsgata 4 (Samhandshús,
3. hæð).
Símar: 23338 — 12313.
BARNALEIKTÆKI
ÍÞRÓTTATÆKI
Vélaverkstæði
Bernliarðs Hanness.,
Suðfurlandsbrajut 12.
Súni 35810.

WHlJYMÍ?
TREYSfÍ-
itli.X.Íi
ÍekéMM
J i:-:. *:•
Attöh:
22.
HLUII
an var komin upp á litla hæð og
þaut nú niður að ólgandi vatn-
inu. Hún greip aftur svipuna
uin leið og Símon rétti fram
höndina til að grípa í hana.
Hann ætlaði að sveifla sér upp
í kerruna, en mistókst og um
stund leit helzt út fyrir að hann
dytti niður undir kerruna.
Svo fann hún sér til skelfing-
ar, að hún réði ekki lengur við
hestinn. Hún tók í taumana, en
það var ekki til neins og þegar
hún reyndi að hemla voru taum-
arnir rifnir af henni.
Hún veinaði: — Símon!
Þar sem hún var hrædd um,
að barnið hentist út úr kerr-
unni, þrýsti hún honum að sér.
’ Síðan leit hún við og sá, að
Símon hafði rétt sig upp í
hnakknum og nú reyndi hann
aftur að ná henni.
Nú voru þau komin að fljót-
inu, en í þetta skipti tókst Sím-
oni að komast upp að hestinum,
hann greip í taumana og nú
hófst áköf barátta milli manns
og hests.
Fljótið var aðeins fáeina faðma
undan, þegar kerran loks nam
staðar og Símon stökk m‘ður af
kerrunni að löðursveittum hesfc-
inum og róaði hann. Síðan tók
hann June niður af kerrunni:
— Litla asnakolla!
Hana langaði til að hrópa að
honum, en hún gat aðeins stunið
upp sundurlausum orðum, síðan
brast hún í grát. Hann tók Toby
af henni og meðan hann hélt á
honum á öðrum handleggnum
greip hann utan um hana með
hinum. Hann beið, þar til að
og sagði svo:
__ Hvers vegna varstu að
hlaupast á brott?
Hún starði tárvotum augum á
hann. Andlit hans var þakið ryki
og óhreinindum og henni fannst
hann svo ógnvekjandi, að hún
reyndi að slíta sig lausa.
— Þarftu að spyrja um það?
spurði hún.
Hann leit út á fljótið. — Þú
veizt víst ekki, hvað hefði komið
fyrir, ef þú hefðir haldið út í
fljótið. Þú hefðir drukknað. Hér
er ekkert vað og áin afar straum
hörð.
— En Ailsa sagði . . .
Hann tók fastar utan um hana.
— Sagði Ailsa, að þetta væri leið
in inn í bæinn? Þegar hún kínk-
aði kolli, hélt hann áfram:
Sagði hún þér að þú ættir að
fara hérna yfir fljótið?
— Já.
Hann sleppti henni, en hreyf-
ingar hans voru rólegar og á-
kveðnar. Svo rétti hann henni
barnið svipbrigðalaus, hjálpaði
henni upp í kerruna, spennti
hest sinn fyrir hana og greip
taumana. Rödd hans var kulda-
leg þegar hann sagði: — Við för-
um heim að „Rauða landi". Þegar
hún reyndi að mótmæla, sagði
hann. — Við tölumst seinna
við.
Það var ekki fyrr en þau sáu
heim að búgarðinum að hann
talaðj aftur við hana: — Farðu
inn með Toby og komdu svo og
talaðu við mig. Raddblær hans
sýndi glögglega, að hann myndi
ekki hlusta á nein mótmæli og
auk þess var hún alltof þreytt
til að hugsa.
Hún háttaði Toby litla inni í
barnaherberginu svo að hann
gæti fengið sér blund með pel-
ann sinn og eftir að hann hafði
sofnað fór hún niður.
— Hr. Símon er inni á skrif-
stofunni, sagði Mammy.
Hann sat Við skrifborðið sitt,
þegar June kom inn og hún gat
ekki lesið neitt úr svipbrigðum
hans.
— Á morgun förum við bæði
til lögfræðingsins í Boraville,
sagði hann. — Ég skal sjá' svo
um, að þú getir farið til Englands
með Toby. Hann hlaut að hafa
tekið eftir því, hvað henni brá
mikið. — Færðu þá ekki það,
sem þú vilt? spurði hann og bætti
svo við, þegar hún svaraði engu:
— Færðu það ekki?
Hún gekk að glugganum og
horfði út yfir sléttuna meðan
hún heyrði Símon ganga nær.
— Eða viltu það ekki lengur?
spurði hann.
Þá leit hún við og aftur jafn-
aði hún sig. — Því sagði Ailsa
mér að fara þarna yfir fljótið,
Símon? spurði hún. — Hvers
vegna?
— Hvers vegna sagði hún þér
allar hinar lygasögurnar? svar-
aði hann. — Hún hlýtur að hafa
logið að þér og rægt mig, annars
hefðir þú ekki breytzt jafnmik-
ið í minn garð og þú hefur gert
á fáeinum tímum. Hann horfði
á hana. — Hvað sagði hún þér
um bílslysið? Að ég hefði valdið
því?
June kinkaði kolli.
— Talaðu þá við Mammy
Brown, sagði hann stuttur í
spuna. — Hún getur sannfært
þig um að ég var í fleiri mílna
fjarlægð héðan og hafði alls
ekkj verið á' „Rauða landi“ í
fleiri daga. Hann sá undrunar-
svipinn í augum hennar. —
Hvað sagði hún fleira, June?
Eitthvað um nautin, sem fæld-
ust? Að það hefði líka ver-
ið mér að kenna?
Þegar June leit í hreinskiln-
ingsleg, opinská og þó reiðileg
augu hans, skildi hún, hvað
henni hafði skjátlazt.
— Hvernig gat ég trúað þessu?
hvíslaði hún.
Hann sneri sér frá henni. —
En þú trúðir því án þess að
gefa mér færi á að verja mig.
Svo mikils virði var þá ást þín,
June. Hann hafði aftur setzt við
skrifborðið og nú sagði hann:
— Ég legg til að þú takir til
dótið þitt.
Eftir þetta tók hann upp
skjalahrúgu og fór að vinna.
June skildi fyrr en skall í tönn-
um og hún fór upp til sín, settist
á rúmstokkinn og starði út í blá-
inn. Hún blygðaðist sín. Ást
hennar á Símoni Conrad hafði
ekki venið nægilega heit. Hún
hafði trúað lygurai Ailsu.
Hún andvarpaði þreytulega og
tók fram töskuna sina — hún
hafði tekið svo lítið með sér,
þegar hún fór til BoravUle og
meðan hún lét niður í töskurn
ar reyndi hún að hugga sig við,
að það yrði skemmtilegt að kom
ast aftur í leikhúsið og hitfca alla
sína fyrri vini. Hún gæti án efa
fengið einhvern til að líta eftir
Toby, þegar hún tæki aftur upp
þráðinn þar sem frá var horfið.
Hún hafði notið þess að leika
áður og hún gæti lært að gera
það á nýjan leik.
En hún settist áður en hún
var hálfnuð við að taka saman
dótið sitt.
Var hægt að snúa við eftir að
hafa kynnzt lífinu eins og það
hafði verið þessa mánuði? Eftir
að hafa kynnzt ástinni? Hafi
ást hennar á Símoni verið of
veik áður hafði hún núna
styrkzt að mun. Hana langaði til
að fara til hans, biðja hann fyr
irgefningar og að leyfa henni að
reyna að sanna, að hún væril
hans verð. En hann fyrirgæffj
henni aldrei — um það var hún!
sanfærð. ■< *
— Það getur ekki verið satt,
sem hr. Símon segir, sagði hún.!
— Þér eruð ekki á förum. Þér
getið ekki farið. Hér eigið þér
heima.
Nú gat June ekki lengur hald '
ið aftur af tárunum og það hugg ’
aðj hana að finna haldið utan i
um sig. Það leið góð stund áður |
en hún mátti mæla aftur. ,j
— Mig langar ekkert til að j
fara, Mammy.
SMURT BRAUÐ
SNITTUR
BRAUÐTERTUR
BRAUÐHUSIP
SNACK BÁR
Laugavegi 126,
sími 24631.
Sendisveinn óskast
Unglingsdrengur með mótorhjól getur fengið vinnu nú þegar, til ýmissa
sendiferða, gott kaup.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ

11. ágúst 1968 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ. 15