Alþýðublaðið - 24.08.1968, Síða 11

— Brúðkaup? spurði Jean skelk-
uð.
Hún hafði steingleymt því
vegna áhyggna sinna yfir Pukk,
Don greip um hendur henn-
ar. - Þú mátt ekki láta taug-
arnar fara með þig, elskan mín.
Litli innfæddi drengurinn hefur
áreiðanlega hlaupizt eitthvað og
sofnað. Þegar hann finnur ilm-
inn af brúðkaupsmatnum kemur
hann hlaupandi. Svona ....
brostu nú. Don hafði tekið undir
hökuna á Jean og leit nú fram-
an í hana - Keyndu að vera dá-
lítið glaðari og ánægðri brúður,
sagði hann biðjandi.
Nú reyndi Jean að jafna sig,
því að vitanlega hafði Ðon á
réttu að standa og hún gat alls
ekki verið þekkt fyrir að haga
sér svona. Eftir að hún hafði
baðað sig, fór hún í síðan ball-
kjól úr hvítri blúndu, sem hún
hafði tekið með sér frá' Englandi
til að nota við sérstök hátíðleg
tækifseri.
Henni fannst vígsluathöfnin
óraunverulegur draumur. Þó að
viæri liðið að kvöldi var steikj-
andi molluhiti og loftið var höf-
ugt af ilmi stórra blómvanda
liljuhvítra blóma,
Jean svaraði spurningum
prestsins rétt. Presturinn var
iíti'll visinn maður, sem hafði
setzt að á Tarkóa eftir að hafa
verið herprestur í fjöldamörg
ár. Hann var langt frá því að
vera virðulegur og athöfnin var
heldur ekki virðuleg, því að
hann stamaði og hikstaði á þeim
fáu setningum sem áttu að sam-
eina Jean Stevens og Don Brad-
BARNALEIKTÆKI
ÍÞRÓTTATÆKI
Vélaverkstæði
Bernharðs Hanness.,
Suðurlandsbraut 12.
Sími 35810.
shaw að eilífu. Jean. fannst
hún vera vélbrúða, sem gerir
það, sem ætlazt er til að hún
geri, en sem hefur hvorki sjálf-
stæðan vilja né óskir sjálf.
Á meðan varð sífelit heitara
og heitara. Loks þrýsti Jean
höndunum að brennheitu enni
sínu. Don hvíslaði glaðlega að
henni: -Keyndu að þola þetta,
litla vina. Þessu er brátt lokið.
Og þá ...
Hann lauk ékki við setning-
una, því að brúðkaupsgestirnir
viku til hliðar, þegar að inn kom
stynjandi, ungur innfæddin-. mað
ur, sem var aðeins klæddur í
lendarklæði. Hann hljóp til Dons
og það skein óttí úr augum hans.
—' Kabúla! sagði hahn styhjándi
Kobúla og menn hans eru komn-
ir hingað.
Eftir það ríkti ringulreið ,, , ,
7. KAFLI.
Jean hné þreytt og ringluð
niður í hægindastól. Nú fann
i'ún hvtergi til framar. Fyrir fram
»n hana stóð Carter Sims og hellti
' iskíi í glasið sitt. Þau voru tvö
inni. Aðeins ilmurinn frá lilju-
hvítu blómunum minnti Jean
stríðnislega á þá' staðreynd, að
hún var brúður, sem hafði verið
yfirgefin á brúðkaupsnóttina.
Hún leit á rjótt andlit Carter
Sims og spurði:
___ Hvers vegna urðu allir svona
hræiddir, þeijar þedrf
þetta nafn? Hver er,,,
— Kabúla? greip Sims fram í
fyrir henni og hló hásum hlátri.
— Þeir urðu hræddir og brúð-
guminn ekki síður.
— Don varð ekki hræddur,
sagði Jean í mótmælaskyni. En
hún mundi bara alltof vel eftir
skelfingarsvipnum á andliti Dons.
þegar hann hafði snúiö sér frá
henni til að skipa innfæddu
mönnunum stuttlega fyrir.
Síðan hafði Don farið út og
innfæddu konurnar höfðu elt
menn sína.
Don hafði aðeins getað kysst
Jean léttlega og sagt: — Mér
finnst þetta afar leitt, elskan
mín. En einhver hefur kveikt
í einstakalega dýrmætum varn-
ingi. Við verðum að bjarga vör-
unum, ef unnt er... og finna
afbrotamanninn og refsa honum.
Við höfum átt erfitt með að finna
hann fyrr.
Það var eitthvað í raddblæ
Dons og augnaráði, sem gerði
það að völdum, að það fór hroll-
ur um Jean.
— Hver er Kabúla? spurði
hún Carter Sims.
Hann fékk sér sopa af viskíinu
áður en hann svaraði: — Hann
er - eða var - sonur gamla höfð
ingjans á Tarakóa sem dó á
leyndardómsfullan hátt skömmu
eftir, að við Bradshaw komum
hingað. Það er sagt, að Kabúla
hafi myrt föður sinn. Hann
flýði að minnsta kosti upp í
fjöllin, þar sem vinir hans
komu til hans. Áf og til ráðast
þeir inn í þorpin, ræna og kveikja
í húsunum.
— Svo er hann morðingi,
sagði Jean. Hún var náföl og
ságði ásakandi: — Hvers ,vegna
;fóruð þér ekki með Don, hr.
Slms?
Hann hló stuttlega. — Ég hef
aldrei verið fyrir mannaveiðar.
Og með tilliti til manns yðar,
' skal ég fullvissa yður um það, að
Don er einfær um að gæta sín
og sinna. hagsmuha. Ef það er
einhver sem ég kenni í brjósti
um ér það hinn ungi fífldjarfi
liugsjónamaður, Kaþúla.
Hann lyfti glasinu, Ieit þegj-
andi á Jean og augu hans leiftr-
uðu undiarlega. Síðan bar hann
glasið að vörum sér.
Jean fór að hátta skömmu
síðar. Hún lagðist upp í rúmið
og bað til guðs. í bæn sinni
bað hún um, að ekkert kæmi
fyrir Don. Svo minntist hún
allt í einu Púkks, sem e.kki
hafði sézt. Hafði eitthvað komið
fyrir drenginn?
Loksins heyrðist fótatak fyrir
utan og Jean spratt á fætur.
'Vsjt- þetía 'maðuriinn þfeinHar?'
Hjartað barðist í brjósti hennar
af gleði, þegar hún heyrði fóta-
takið nálgiast dyrnar.
— Don! hvíslaði hún hrifin.
En það var Bruce Mason og
Púkk stóð við hliðina á honum.
Jean svimaði og henni tókst' að
stama upp:
— En Bruce ... hvað ertu
að gera hérna?
Hann gekk nær henni og aug-
un brunnu í náhvítu andliti hans.
— Þú sendir eftir mér, Jean,
og ég kom. Þú vissir að ég myndi
aldrei svíkja þig elskan mín,
þegar Púkk kæmi með þennan
til mín.
Og hann rétti henni innsiglis-
hringinn með stóra,,M” inu
greiptu í svartan steininn.
Jean starði um stund mállaus
á hann og svo niður á' sakbitið
andlit Púkks. Hann hlaut að hafa
stolið bát og farið til Flamingó-
eyju, þar sem hann hafði sýnt
Bruce hringinn og sagt, að hún
þarfnaðist hjálpar hans.
— Ég vissi alltaf, að þú hefðir
ekki farið til Tarakóa af fúsum
vilja sagði Bruce og greip um
axlir hennar. — Komdu nú,
Jean... við förum saman heim
Hún sleit sig lausa og sagði
eins rólega og henni var unnt:
— Púkk isfkjátlaist. Ég bað þig
ekki um að koma. Drengurinn
hefur fundið upp á þessu sjálfur.
Mér líður ágæt'lega hérna. Ég ...
Hún lyfti upp hægri höndinni
og slétti gullhringurinn. sem
Don hafði sett á' fingur hennar
fáeinum klukkustundum áður,
glampaði í ljósunum.
Bruce greip andann á lofti.
-Þú ... þú getur ekki .. ertu gift?
Eitthvað í svip hans vakti
meðaumkun Jean og hún sagði
blíðlega:
—Jú, ég er gift, Bruce. Púkk
átti að sækja þig. Ég elska Don
og...
Hún þagnaði, því að hljóðlaust
og algjörlega óvænt, féll Bruee
meðvitundiarlaus á gólfið.
Hann hafði verið alltof veikur
til að þola ferðina og tíðindin.
Púkk hjálpaði Jean til að setja
Bruce upp í rúmið. Hann vakn-
aði við það að hún gaf honum
koníak og , hvíslaði: — Þá er
ég aftur orðinn hjálparvana
sjúklingur í þínum höndum,
elskan mín.
Síðan sofnaði hann.
Don kom ekki aftur fjrrr en
daginn eftir og hann tók því
mun betur að hafa Bruce Mason
á heimilinu, en Jean hafði búizt
við. Hana grunaði ekki, að Don
vær himinlifandi yfir að hafa
óvininn á sínu valdi. Heldur
ekki, að Bruce vissi í hvílíkri
hættu hann var staddur, því að
hann sýndi það ekki.
Don krafðist þess eins, að
Bruce færi þegar á brott' og hann
lét gestinn fá bát og einn trygg-
an fylgismann sinn með sér.
Jean bjóst við, að Púkk færi með
„stóra Túan” en innfæddi dreng
urinn var kyrr og viðurkenndi
fyrir henni, að hann gerði það
hðeins vegna þess„ að Túan
Mason hefði sagt honum 'að vera
á Tarakóa og gæta frk. Jean fyrir
hann. Þetta var mikil huggun
fyrir Jean, því að brottför Bruce
— jafn óskiljanlegt og það nú
var — hafði mikil áhrif á hana
og gerði hana niðurdregna og
sorgmædda.
Don lagði aftur af stað. Upp-
reisnarforinginn Kabúla lék enn
lausum hala en það var vitað,
að hann hafði fengið skotsár í
fótinn og gat því ekki komizt
langt undan.
Það var búizt við því, að hann
feldi sig í frumskóginum um-
hverfis þorpið.
Don fullvissaði hana um að
hann kæmi fljótlega aftur. En
allur dagurinn leið án þess að til
hans sæist.
Það var tunglsljós inni hjá
Jean, þegar hún fór að hátta.
Hún lá í rúminu og það fór hroll-
ur um hana, þegar henni datt
í hug, að nú væri Don kannski
aleinn, særður já, jafnvel deyj-
andi úti í hinu ógnvekjandi,
græna víti.
Taugar hennar voru þandar
til hins ýtrasta, þegar hún heyrðl
hljóð við hlið sér. Hún opnaði
munninn til að hrópa, en hönd
tók fyrir varir hennar og í tungls
ljósinu sá hún andlit, sem hún
þekkti þó að það væri nú af-
skræmt af hatri og hræðslu.
— Hvar er hann? hvíslaði Sara
hásum rómi. —Segðu mérþað
strax, eða ég... hönd hennar
nálgaðist hálsinn á Jean og hún
tetidrfrtók: — HVar er stjóri
Túan?
Nú var röðin komin að Jean
áð verða hrædd. —Er hann
ekki löngu kominn til Flamingó-
eyju? hvíslaði hú^A ^rHIann
fór í dag. Don maðurinn minn ...
Túan Bradshaw á ég við — sá
um það.
— Maðurinn þinn. Sara tók
höndina til sín og hló fyrirlit-
lega. — En hvað þú ert vitlaus.
Veiztu ekki sannleikann enn?
Veiztu ekki, að sá, sem þú kallar
manninn þinn er ...
Meira sagði Sara ekki, því
að nú sást silfur blika á lofti
og það lenti í brjósti hennar.
Hún féll þvert yfir rúmið og
stundi.
Tuglið skein á silfurrýt-
ing, sem stóð í baki hennar.
Jean starði skelfingu lostin á
msm
M
mmw
24. ágúst 1968 - ALÞÝÐUBLAÐIð