Alþýðublaðið - 24.12.1968, Síða 5

24. desember 1968 ALÞYÐUBLAÐIÐ 5
Madras 9. 12. 1968.
EFTIR nærri fjmm ár er ég
aftur kominn til Indlands. Ekki
er hægt að segja að allt sé
óbrcytt. Þjóðin hefur gengið í
gegnum erfiðan tíma, en horfir
(nú fram til batnandi afkomu.
Margt hefur verið gert þótt
margt sé ógert, verksmiðjur
risið, hús verið byggð. Samt er
Indverjinn alltaf eins, kyrrlát-
ur maður með þetta sérkenni-
lega sorgblíða augnaráð.
Yið komum með skipi til
Bombay, en frá þeirri höfn fór-
um við fyrir nærri fimm árum.
Þá voru nokkrir bæklaðjr betl-
arar á hafnarbakkanum, þejrra á
meðal drengur sem varla var
á nokkur mannsmynd. En nú
isást Þar enginn betlari, þar var
meira um vel klædda menn,
kúlíamir voru hreinlegri og af-
greiðsla skipsins gekk greitt.
Auðvitað rakst maður á betlara
inni í borginni, en þeir virtust
alls ekki svangjr og umkomu-
lausir, sumir voru meira að
segjia feitir og pattaraiegir, lifa
sjálfsagt góðu lifi á smágjöfum
erlendra ferðamanna sem alltaf
er mikið um í Bombay.
Bombay er nýtízkulegasta
toorg landsins. Þar er að rísa
hver skýjakljúfurinn af öðrum.
Hún er enda ríkust allra ind-
verskra borga, það sést glöggt
þótt menn gruni naumast
hversu miklu ríkust hún er. Hún
er nefnilega svo miklu ríkust að
helmingurinn af öllum tekju-
skatti sem greiddur er jnd-
verksa ríkinu kemur frá henni.
Oft hef ég tekið eftir því
heima á íslandi að borinn er á
borð fyrir almenning einhver
fróðlejkur um Indland og látið
sem átt sé við all-t landið þegar
aðeins er um að ræða lítinn
hluta þess. Slfltf ætfi þó ekki
að blekkja sæmilega menntað-
®n miann því allir vita að þetta
land er eins og hei-1 heimsálfa,
hér gefur ekki eitt átt við all-a.
Mikið hefur verið tal-að um hve
hungtirsneyðin fyrir tveimur
þremur árum hafi verið óskap-
leg, en um það er sjaldnar getið
'að hún náði ekki yfir -nema fá
ríki landsins iþótt af eðlile-gum
óstæðum setti hún allt á annan
endann með þjóðinni í heild.
Þessi ríki voru Bihar, Vesur-
Bengal og Oriss-a. Annars stað-
ar var ekki beinlínis skortur og
ier yfirleitt ekki nein hætta á
skorti.
Bihar varð langharðast úti.
Það er geysiþéttbýlt og afkoma
fólks byggi-st á því að hver ein-
asti akurblettur fáj va-tn. Ef
monsúninn bregzt skortir va-tn,
ef -liann reynist of kröftugur
koma flóð ei-ns og í haust.
En nú gengur allt betur en
áður. Síðasta ár var metupp-
sker-a um allt Norður-Indland
bæði af því þá féll nægt regn
og eins af hinu að nýlega er
farið að sá nýrri hveititegund
sem gefur miklu meiri upp-
skeru við indversk skilyrði en
aðrar. Uppskera þessa árs er
ekki enn komin und-ir þak, en
því er tr-eyst að hún verði í
góðu meðallagi.
Sum rild Indlands eru aftur
á móti alltaf vel sett. Auðug-
ast er þó eitt minnsta ríkið,
Gujurat, Þar hafa allir nóg,
enda eru þar olíulindir og iðn
þróun komim vel á veg. Næst-
auðugast er svo Maharasthra
með Bombay, en Madras er
þriðja í röðinni.
Álitið er að eftir 10—20 ár
verði komið sæmilegt lag á
hlut-iinia í þessu stóra landi, af-
koma- orðin þokkaleg og mennt
un nokkuð almenn. Sama var
að vísu sagt fyrri fimm árum,
en nú held ég, að fólk sjái bet-
ur hvað að er, a.m.k. þessi hóp
ur menntaðra manna sem mað
ur vonar að eigi etir að ráða
í landinu.
Indland þarf -að fá frið.
En !það hefur engan frið feng
ið seinus-t-u ár.
Ég undraist löngum mest af
öllu þegar ég er staddur í hin
um svokölluðu vanþróuðu lönd
um ,að nokkuð aninað skuli kom
ast að -hjá góðum þegnum
þeirra en það að laga til. Það
er þó vitað að hægt er iað koma
því til leið-ar á nokkrum tíma
að þau verði engu lakar-i' en
þokkaleg Evrópuríki. Þess í
stað sýnist mér víða >að alls kon
ar heimskulegur metnaður ráði
meira en framfaraviljinn. Flest
ný ríki leggja eins mikið upp
úr nýtízku hergögnum og nú-
tíma m-enntunarskilyrðum, byss
ur éru í eins miklúm metum
og br-auð, stundu-m . jaínvel
meiri.
Það gerir tortryggnin. Allir
tortryggja einhvernt og flestir
tortryggja alla. Það er rót meins-
ins. Þess vegna nægir ekki að
semja frið, því þetta sem við
köllum frið í daglegu tali er
stríð, stríð, sem háð er með
viSskiptabrögðum, áróðri og jafn
vel með svokölluðum góðverk-
um. Friður sem því nafni ætti
að nefna er aðeins sá friður sem
ekki þarf að semja um.
Indland hefur engan frið
annan en þann, sem það semur
um. Þess vegna þarf það að
eyða fé og afli í hergögn sam-
tímis því sem það keppist við
að rétta efnahaginn við, því það
tortryggir bæði Pakistan og Kína
og Kína og Pakistan tortryggir
það. Ég skal láta ósagt hver á
upptökin í deilunum milli Pak-
istan og Indlands. En Indland
hefur a.m.k. ekkert gert á hluta
Kína annað en það eitt að vera
til. Það meira að segja gekk
svo langt í friðsamlegri afstöðu
sinni til Kína, að það lagði 1
fyrstu blessun sína yfir töku Tí-
bets þótt segja megj að það hafi
reynzt óviturleg afstaða.
Ég er samt ekki að gefa í skyn
að Kína ætli í stríð við Ind-
land, og varla mun Pakistan
heldur gera það. Ef svo fæi'i
stæði það í beinu sambandi við
refskák stórveldanna á þessum
hnetti. En bæði þessi ríki líta
á Indland sem lamaðan risa,
sem alls ekki megi öðlast mátt,
þá geti hann orðið háskalega
stór og sterkur.
Friður sem er enginn friður
er líka hættulegur. Indverjar

Ekkerf vanþróað land er jafn fjölmennt og Indland.
óttast að á landamærunum
verði haldið uppi nægilegri ó-
k.vrrð til þess að þeir megi al-
drei slaka á hernaðarlegum víg-
búnaði. Þeir eru að vísu ekki
sterkir hernaðarlega, en þeir
eiga góða hermenn. Þar að auki
eru óeirðir og uppreisnartil-
raunir Kína-kommúnista ekki ó-
algengar. Nú alveg nýlega hafa
verið skærur í Kerala, og áður
var barizt nálægt Naxalbari í
Bengal, eins og getið hefur ver-
ið í fréttum. Það fer ekki leynt
að uppivöðslumenn þessir hafa
beint samband við Kína. Samt
er ekki talið að Kina sé að reyna
að hrinda a-f stað almennri bylt
ingu þótt ekkert væri því kann-
ski kærara. Hversu mikil hætta
er á því veit ég ekki, það veit
víst enginn. En þess þarf ekki
með. Rússar skerast heldur
varla í leikinn meðan ekki er
allt opinberlega í báli. Og það
er nóg að halda risanum áfram
lömuðum, hann má ekkj fá næði
til að safna kröftum.
Indverjum cr oft legið á hálsi
fyrir það hve allar framfarir
ganga seint. En þeir sem það
gera vita ekki alitaf við hvað
er að berjast. í rauninni er Ind-
land stærsta vandamál nútím-
ans sem reynt er að leysa með
friðsamlegum bætti. Ekkert van-
þróað land er jafnfjölmennt,
en um leið er þar meira lýð-
ræði og frelsi en í flestum þró-
unarlöndum. Einmitt vegna
frelsisins lítur það út fyrir að
vera veikara heldur en önnui*
lönd sem líkt er ástatt um.
Og ef Indland; tekst að
vernda lýðræði og frelsi og
koma á mannsæmandí kjörum.
or einn af stærstu sigrum nú-
tímans unninn. — Sigvaldi.
Austur-Þjóðverjar
%
Frambald af bls. 3
flutt yfir á agrar plötur, sem
seldust í risaupplögum, aðallega
í Vestur-Þýzkalandi.
Ekki ósjaldan kemur það fyrir,
að fréttir berast af því að Bier-
mann sé sýndur ýmiss.sómi. Þeg
ar bandaríska mótmæla- og þjóð
vísnasöngkonan Joan Baez;
kom til Austui'-Beriínar til hljóm
leikahalds leitaði hún Biermann
uppi og tók -hann með sér til
hljómleikanna og vís-aði honum
þar til sætis á fremsta bekk.
Þetta gerðist fyrir framan á aug
un á valdhöfunum, sem þar með
fengu að læra að það getur ver
ið viðurhlutameira að ætla sér
að þagga niður í Hstamönnum
en leyfa þeim að koma fram.
Nuna lifir Biermann kyrrlátu
lífi í lítilli íbúð í Austur-Berlín.
Iíann liefur ekkj miklar tekjur,
en hann heldur áfram að yrkja
kvæði og lög, Fái hann góða
vini í heimsókn getur skeð að
hann taki gítarinn fram og
syngi nýlegar vísur, en annars
fer skáldskapurinn nú orðið að
mestu leyti í skrifborðskúffuna.
Ennþá hefur Biermann ekki
verið varpað í fangelsi, en hann
liefur til skiptis verið skammað-
ur á kerfisbundinn liátt eöa
reynt að þcgja hann í;hcJ..Æsku
lýður Austur-Þýzkalands læíur
hann liins vegar ekki gleymást,
og gerir sitt til þess að lcoma
verkum Biermanns á framfapri
við austur-.þýzku þjþcSina. Ólög-
mæt útgáfa og dreifing verka
hans jókst tjl að .mypda mjög
í haust, er innrásin í Tókkóslpv-
akíu var gerð. Það er þá dreif-
ingu sem yfirvöldin hafa verið
að. reyna að stöðva með; dómþn-
um yfir ungíihgúriúm sjö.
(Endursagt frá A-Pressen)