Dagur - 23.12.1961, Blaðsíða 1

\ MAu.acn I'ramsóknarma.nna
* R'TSTjóri: Ekmnc.uk DavÍhsson
Skiukmoi a i Haknarstuxti 90
Símj i 1(56 . SirrNiN-cu <x; kkjcntun
ANNAST PrENTVERK OllUS
BjÖRNSSONAR' h.k. Akuuevki
V-----------------------------.
Auci.vsiN<;astjóui: )ón Sam-
ÚEI.SSON , ÁRCANGUKINN kostar
KK. J 00.00 . (i J ALJDDAUI ER 1 . Jl. ti.
' ÖL.AOIÖ;kem!jr ;;r Á miovikudöc-
'UM OC Á lAl-OARJÖOtíUM ,
ÞECAH .ÁI.IBA UVKIR TH.
Blikiá yfir kirkjunni
Sunnudaginn 3. maí 1959 inn. — Eg spurði hann íélagshugsjónina — er enn
gekk ég sem leið liggur írá hvort hann heíði verið í þá í starfi með öllum þeim
Hamraborg til Akureyrar. kirkjunni. Hann játti því. er vinna íyrir hugsjón þessa
Þegar ég kom að gatnamót- Eg spurði hvernig samstill- samfélags. Frammi fyrir
um Hrafnag.str. og Eyrar- ingin hefði tekizt. „Ovenju- þeim sannleika er ekkert
landsvegar sá ég ljósblik — fega vel,“ sagði hann. — Eg rúm lengur fyrir vangavelt-
óræðan ljóma — yfir kirkj- varð auðmýktin ein. Guðs- ur og tæpitungumál. Hvergi
unni. Eg var léttur í spori þjónustan hafði gefið okkur er meiri þörf fyrir skarpa,
með gott áform í huga — einstakt tækifæri. Hve aug- lífgjöfula hugsun og næm-
móttækilegur fyrir andleg ljósir eru ekki möguleikarn- an skilning en á vettvangi
áhrif. Þegar ég kom nær, ir til innri og ytri friðar þeg- þess mannlega möguleika
gekk ég inn í eða undir Ijós- ar hans er óskað og leitað af — að skapa frið á jðrðu. —
haf — eins konar friðar- fjöldanum, af heilum hug. Þetta er sú hugsjón mann-
hoga. Þetta gullna Ijós úti- Himneskir geislar voru ná- anna, sem sannleiksandi
lokaði allt annað umhverfis lægir þetta kvöld. allra tíma stefnir að, óskar
mig eitt andartak. Oskýran- Skyggni mín hafði geng- eftir og biður um.
leg lífsorka streymdi um ið undir próf. Fjórir van- Minnumst þess, að ást-
mig. Ég varð hluttakandi í heilir menn gengu inn í úðin til lífsins — ekki síð-
einhverjum leyndardómi „stofuna“ okkar þetta kvöld. ur jarðlífsins _ byggir
langt ofan við allan hvers- Þessir menn gengu heilir út. hrúna milli heimanna. Hún
dagsleika. í þessum hughrif- Þannig lyftir samstilltur ejn gerir duíarheim fornra
um gekk ég það sem eftir kærleikshugur vanheilum andlegra fræða að almennri
var leiðarinnar niður í Hafn einstaklingum upp úr þján- þekkingu nútímans. — Ein-
arstræti 101, og upp á ingunni, án vitundar pg beiting ástúðarinnar hefur
þriðju hæð, þar sem ég heí áreynslu. Þetta er grund- aftur og aítur sannað gildi
ágæt starfsskilyrði. Ahrifin völlur og tilverurök alls and 0g mátt bænarinnar. Þannig
af sýninni voru máttug og legs lífs. Bænadagurinn er endurnýjast forn sannindi í
upplýsandi. Mér fannst ég vígður hugsjón friðarins. nýju tiáningar- og starfs-
hafa samvitund við himin- Hann er helgistund samfé- formi kynslóðanna. Háleit
hrein, lifandi öfl, jarðræn og lagsins. Ég hafði fundið íyr- trú verður að háleitri þekk-
hugræn í senn — þá stund ir þessu gildi hans í um- ingxi, þegar velferð og ham-
er ég beið eftir vini minum hverfinu áður fyrr, eins og jngja mannkynsins alfs verð
og samstarfsmanni, sem ilm blómsins í skauti vor- ur innsta þrá ákveðinna
kom brátt til fundar við dagsins. En nú hafði ég starfshópa, sem með verk-
mig. Við tókum á móti fjór- skynjað árangur hans — um sínum og vinnubrögð-
um samborgurum okkar, staðið frammi íyrir varan- um stefna að manngöfgi. —
sem leituðu á fund okkar leik hans og raungildi, er áð- „Þjóðirnar eru það sem guð
þetta kvöld. Bjartsýnt hug- ur nefndir einstaklingar öðl- jrnjr gera úr þeim.“ „En guð
boð háfði gripið þetta fólk, uðust líkamlega og andlega irnir birtast þeim sem ákalla
að við öll gætum átt sam- heilbrigði á andartaki. Þann þa> sannleikurinn er sál
leið upp í hæðir andans etn- ig geislar og gegnumlýsir guðs,“ sagði spekingurinn.
inu tií uppbyggingar og and hinn andlegi sannleikur efn- Þetta er skýringin á blikinu
anum til staðfestu. Og þetta isveruleikann í umhverfi yfjr kirkjunni. M. ö. o hug-
tókst undursamlega. Þessir okkar sí og æ. geislun — ljósleiftur and-
gestir okkar dvöldu ofurlitla „Musteri guðs eru hjört- ans, samanþjöppuð hugar-
stund hver um sig. Allir un sem frúa.“ Við þurtum orka göfgra hugsana og há-
höfðu þeir heimsótt okkur ag öQfasf skilning á þessum leitra bæna, sem andi sann-
kvöldið áður og látið vel yf- orðum skáldsins — fullan leikans hafði blásið lí'fi í. —
ir, en nú höfðu þeir sérstak- skilning. Munu ekki einmitt Presturinn, tónlistarfólkið
lega orð á því hversu gott trúuðu hjörtun sækja og kirkjugestirnir leystu
væri að koma til okkar og kirkjuna á bænadaginn? hér af hendi andlegt afrek,
betra en áður. — Loftið Hjörtun, sem skynja tilgang undir sameiginlegum fána
væri þrungið af einhverjum fjfsins og töf þróunarinnar. — fána kærleikans.
unaði og krafti sem ekki Ekkert lögmál tilverunn- Ljómi dularheimanna
væri unnt að lýsa. Stundar- ar er ófreskum mönnum hefur verið opinbert leynd-
fjórðungi eftir að síðasti augljósara og sannmerkari armál aldanna. En ríki
gesturinn kvaddi, bjugg- veruleiki en þetta: Að þar himnanna — mitt á meðal
umst við félagar til brott- sem g0Qjr eru fyrir, þar mannanna — fékk þá fyrst
farar. Þegar við vorum að koma góðir að. Og því ein- almennt, eilíft gildi er Krist
fara í yfirhafnirnar spurði leegari og sannari sem þátt- ur flutti — og lifði — boð-
vinur minn, hvort ég hefði taka okkar er í andlegum at skap sinn um guð kærleik-
ekki verið við messu „í dag . höfnum, því einlægari, sem ans og bræðralag samfélags
Ég kvað nei við því. Hví jejt Qkkar er að æðri sann- ins. „í húsi mínu rúmast all-
ekki, las ég út úr svip hans. indum, — því auðveldari ir, allir.“
„Var nokkuð sérstakt um að er 0[[ samstilling og sam- Eftir hin miklu umsvif á
vera?“ spurði ég. „Bæna- vinna milli heimanna og sviði iðnaðar og í sambandi
dagurinn var í dag,“ sagði þar með augljósari, hugljúf- við þau, er átök stéttanna
hann. Á, ég hatði ekki fy^lgzt avj Qg varanlegri árangur- hörðnuðu um efnaleg gæði,
með rás viðburðanna. En jnn> sem næst. Konungur óx efnishyggjunni vald og
því spurði vinur minn, að sannleilcans, sem af mann- fylgi, kynslóðirnar tileink-
hann vissi, að mér var þessi legri og guðlegri skyggni uðu sér fremur mátt efnis-
dagur sérstaklega hugfólg- stofnsetti og varðveitir sam- ins heldur en mátt andans,
og öll andleg skynjun varð
þrengri en áður. Enda
hneigðust flestir vísinda-
menn 19. aldarinnar til
þess, að slæva rödd trúar-
innar og véfengja gildi henn
ar. En nú roðar aítur fýrir
nýjum degi — nokkrir stór-
merkir vísindamenn 20. ald
ar greina nú órætt geisla-
blik allt í kringum efnið.
Fræði launhelganna fornu
ættu nú að geta orðið að
almennum sannindum og
öðlast endurnýjaðan lífs-
mátt. Raddir mannlífsins
eru margbreytilegar og ber-
ast víðsvegar frá, en boð-
skapur reynslunnar er ein-
faldur og óbrotinn, samt
máttugur og framsýnn.
Andleg sannindi eru raun-
hæf, hversu fjarlæg jörðinni
sem þau kunna að sýnast í
fljótu bragði. — Þau gefa
blindum sjón og milda ör-
lög mannanna. Máttarvöld
himnanna vaka yfir velferð
mannkynsins eins og göfg-
ustu mæður yfir börnum
sínum, hins vegar verða þau
börn sjaldan hamingjusöm,
sem vanmeta göfga móður.
Þjónustan við guð i Ak-
ureyrarkirkju umræddan
bænadag, snart til lífsins
dulin öfl í eðli og vitund
þeirra, sem þátt tóku i guðs-
þjónustunni. — Þess er
lyfti höndum yfir söfnuð-
inn með blessunarorð á
tungu, sem lifa eilíflega,
þeirra, sem með söng og tón
leik hófu sálir hlustend-
anna með sér upp í djúpin,
og gestanna allra sem kirkj-
una sátu og í leyndum
hjarta síns báðu „föður and-
anna“ um frið á jörðu. —
Hugséði heimurinn er auð-
ugur og máttugur heimur.
Hann er heimkynni and-
legra fræða. Þegar vígður
maður flytur kjarnyrði guð
spjallanna og tónlistarfólk-
ið túlkar ódauðleg listaverk
snilfinganna, er sem elding
kvikni milli tveggja skauta.
Himinn og jörð mynnast.
Þeir, sem beittu sér fyrir
upptöku ákveðins bæna-
dags innan þjóðkirkjunnar,
til eflingar friði á jörðu, eru
forvígismenn nýrra alda-
hvarfa — ef þjóðin veit sitt
hlutverk. Þessi ákvörðun
felur í sér göígan lífsvilja,
og er ávarp til allra safnaða
í landinu, að bregðast ekki
þeirri samstöðu, sem vel get
ur orðið þess umkomin, að
leggja drög að heilli menn-
ingarsögu lands og þjóðar.
„Sannleikurinn er sál
Guðs,“ sagði spekingurinn,
„og guðirnir birtast þeim,
sem ákalfa þá.“ Faðir and-
anna lætur mörg „gullbros
af náð“ falla yfir þennan
mannheim. Blikið yfir kirkj
unni var dæmi um „ljósið í
lýðanna stríði“, sem skáld-
inu hafði vitrazt. — Ljós
hins eilifa samfélags sam-
eiginlega kveikt af sjálfboða
liðum hins æðra og hins
(Framhald á bls. 5.)