Dagur - 22.09.1962, Síða 4

4
5
>*......................... ................................."............—----------->

Hver segir ósatt?
FYRIR nokkru skýrðu íslenzk blöð frá
því, að kanzlari Vestur-Þýzkalands, Hr.
Adenauer, hefði í ræðu talið ísland til
þeirra ríkja, sem þegar hefðu sótt um að-
ild að Efnahagsbandalaginu. Þessu harð-
neitaði Morgunblaðið og Alþýðublaðið
og sögðu fréttina rakalaus ósannindi. En
þann 29. ágúst sl. hrá svo við, að öll sunn-
anblöðin birtu þau ummæli kanzlarans,
tekin úr annarri og nýfluttri ræðu, að
ísland væri meðal þeirra landa, sem sótt
hefðu um aðild að Efnahagsbandalaginu.
Þegar hin fyrri frétt var til umræðu í
blöðunum, var erfitt fyrir almenning að
glöggva sig á, hvað hæft væri í nefndum
ummælum Adenauers. Þar stóð fullyrð-
ing íslenzkra blaða gegn fullyrðingu. Þó
virtust undanhrögð stjómarhlaðanna þá
og hvers konar ómerkilegir útúrsnúning-
ar bera því vitni, að eitthvað óhreint
væri í pokahominu hjá ríkisstjórninni,
þrátt fyrir yfirlýsingar stjórnarblaða og
ráðherranna sjálfra í hlöðum og útvarpi.
Jafnvel var gefið til kynna, að liinn aldni
vestur-þýzki leiðtogi væri gamall orðinn
og „virtist helzt sem þessi villa hafi festst
í huga gamla mannsins,“ sagði Alþýðu-
blaðið þá. „Hefur slíkt komið fyrir yngri
menn en hann. Hins vegar hefur verið
margyfirlýst, „að ísland liefur ekki sótt
um neins konar aðild------“ bætir AI-
þýðuhlaðið við. — f sama anda skrifaði
Bjami Benediktsson í Morgunhlaðið.
Síðari yfirlýsing dr. Adenauers, um að-
ild íslands að Efnahagsbandalaginu gefur
vissulega til kynna, að annað hvort fór
kanzlari Vestur-Þýzkalands með fleipur
eitt og svardagar íslenzkra ráðherra eru
á rökum byggðir, eða að kanzlarinn segir
satt, en íslenzkir ráðherrar hafa svarið
rangan eið frammi fyrir þjóðinni.
Því miður er stjórnmálabaráttan hér á
landi ekki á hærra stigi en svo, að ís-
lenzkum ráðhermm hefur heppnazt að
halda embætti eftir að vera afhjúpaðir
sem ósannindamenn. Þarf ekki langt að
leita, þar sem er Guðmundur f. Guð-
mundsson, flokksbróðir Gylfa, og yfir-
lýsingar hans á Alþingi um, að engir
undansláttarsamningar hefðu verið gerð-
ir við Breta, en litlu síðar var liann af-
hjúpaður ósannindamaður, m. a. af Bene-
dikt Gröndal, flokksbróður sínum, sem
þótti Guðm. f. hafa leikið góðan leik, og
skrifaði leikdóm í Alþýðublaðið!
Þegar minnzt er svardaga núverandi
ráðherra, þegar tilslökunin var gerð við
Breta í landhelgismálinu, verða fullyrð-
ingar ráðherra sömu ríkisstjórnar um
Efnahagsbandalagið og aðild fslands að
því, harla léttvægar í augum lands-
manna og nægir ekki, þótt Bjarni Bene-
diktsson og Gylfi rétti upp þrjá fingur.
Það hefur reynslan sýnt.
Eftir því sem Efnahagsbandalag Vest-
ur-Evrópu og einhvers konar aðild fs-
lands að því, er lengur á dagskrá, koma
vandkvæðin á aðild íslendinga betur I
ljós og sú gífurlega og margþætta hætta,
sem fslendingum er búin með verulegri
aðild. Ekkert er þó eins hættulegt og
leynd um Efnahagsbandalagið og pukur
ríkisstjórnarinnar í þessu máli. Náttúr-
lega er það ekki í fyrsta sinn, að almenn-
ingur á fslandi fær fyrstu fréttir af ráð-
stöfunum íslenzkra stjómvalda crlendis
frá. En vonað skal þó í lengstu líg, að ís-
lenzkir ráðherrar hafi ekki ennþá gjört
vandbætt glappaskot í þessu máli.
'---------—------------------------—J
Gjafir og kveðjur
Á ALDARAFMÆLI Akureyr-
arkaupstaðar bárust bænum
margar gjafir og fjölmargar
heillaóskir.
Stærsta gjöfin var frá Kven-
félaginu „Framtíðin“, sem af-
henti bænum eina milljón kr.
sem framlag til byggingar Elli-
heimilisins.
Landsbanki íslands, útibúið á
Akureyri, gaf kr. 250.000.00 í
hinn nýstofnaða Menningarsjóð
Akureyrarbæjar. Sömuleiðis gaf
Kaupfélag Eyfirðinga krónur
100.000.00 í Menningarsjóðinn,
þannig að sjóðurinn nemur nú
þegar — með stofnframlagi
bæjarins, kr. 300.000.00, kr.
650.000.00. Brunabótafélag ís-
lands gaf kr. 50.000.00 í Menn-
ingarsjóðinn.
Höfuðborgin, Reykjavík, gaf
Akureyri bronzafsteypu af högg-
myndinni, Systur, eftir Ásmund
Sveinsson.
Vinabær Akureyrar í Norégi,
Álasund, gaf bronzstyttu, „Litli
fiskimaðurinn“. Styttan sjálf er
um 80 cm. á hæð og mun standa
á meters háum fótstalli.
Vinabær Akureyrar í Finn-
landi, Lathi, gaf Akureyri lág-
mynd úr bronzi, „Sáðmanninn“,
tákn akuryrkjunnar og brauð-
öflunar.
Randers, vinabær Akureyrar
í Danmörku, gaf keramikstyttu.
Vásterás, sænski vinabærinn,
gaf Akureyri tvo forna kerta-
stjaka.
Sauðárkrókur gaf stækkaða
Ijósmynd af Sauðárkróki.
Siglufjörður gaf skjaldar-
merki bæjarins, útskorið í birki
úr Vaglaskógi.
Ólafsfjörður gaf málverk af
Ólafsfirði.
Húsavík gaf stækkaða mynd
af Húsavík.
Karlakór Álasunds sendi
málverk.
Eimskipafélag íslands hf. og
Samband íslenzkra sveitarfélaga
sendu blómakörfur.
Stórstúka íslands sendi af-
mæliskveðju innbundna í skinn.
Muntra Musikanter gáfu
kristalsvasa.
Heillaóskaskeyti sendu: Fé-
lagsmálaráðuneytið, Rektor Há-
skóla íslands, Forstjóri Eim-
skipafélags íslands, Flugfélag
íslands hf„ Stjóm Eyfirðingafé-
lagsins, Reykjavík, Póst- og
símamálastjórnin, íþróttasam-
band íslands, Ambassador
Bandaríkjanna, Ambassador
Danmerkur, Bæjarstjóm Kópa-
vogs, Bæjarstjórn Hafnarfjarð-
ar, Bæjarstjórn Keflavíkur,
Bæjarstjórn Vestmannaeyja,
Bæjarstjórn Neskaupstaðar,
Bæjarstjórn ísafjárðar, Bæjar-
stjórn Seyðisfjarðar, Bæjar-
stjórn Akraness, Bæjarstjórn
Húsavíkur, Bæjarstjórn Siglu-
fjarðar, Brunabótafélag íslands,
Innkaupastofnun ríkisins, Ol-
ympíunefnd íslands, Hrepps-
nefnd Blönduósshrepps,
Hreppsnefnd Dalvíkurhrepps,
Hreppsnefnd Arnarnesshrepps,
Hreppsnefnd Selfosshrepps,
Hreppsnefnd Svarfaðardals-
hrepps, Hreppsnefnd Önguls-
staðahrepps, Agnar Kl. Jónsson,
Anna Klemenzdóttir, Anna
Steingrímsdóttir og Árni Kristj-
ánsson, Álfheiður Briem, Anna-
lisa Huttunen, Áslaug Ágústs-
dóttir og Bjarni Jónsson, Frey-
móður Jóhannsson, Séra Hákon
Loftsson, Hermína Sigurgeirs-
dóttir og Björn Kristjánsson,
Elsa og Kristinn Guðmundsson,
Halldóra Ólafsdóttir, Sigrid og
Otto Erland, Kristján Karlsson,
Sigrún og Páll ísólfsson, Marta
og Guðmundur Jörundsson,
Snorri Sigfússon, Stefán Jóns-
son, Þorsteinn Thorlacius og
frú, Vilhjálmur Þór, Raftækja-
salan hf.
Eftirfarandi skeyti barst á af-
mælisdaginn frá Winnipeg í
Kanada:
„Sendum sonarkveðjur á ald-
arafmæli Akureyrar. — Stein-
dór Jakobsson, Rósmundur
Árnason, Árni Sigurðsson, Jak-
ob F. Kristjánsson, Þorleifur
Hansson.“ □
ÚR ERLENDUM BLÚÐUM
■ t • 1111 ■ • • i ■ ■ i • ■
iii ■111111111111111 Miimiiiiii ii
11111111 ■ 1111 ■ 111 ■ 11
EINS OG NAZISTAR
GERÐU
Og hér kemur bréf frá konu
langt að austan. Hljóðarþaðsvo,
lítið eitt stytt:
Nú er rætt um að taka ullina
af dilkunum, áður en þeim er
lógað. Vilduð þið láta velta ykk-
ur fram og aftur, eins og köttur
veltir mús? Nazistar afklæddu
Gyðingana áður en þeir tóku af
þeim lífið. Og nú ætlið þið,
bændur góðir, að fara álíka með
lömbin, áður en þau eru aflífuð.
Það er ómannúðlegt. .Það er
ekki mannúðlegt að reita gæs-
ina áður en henni er slagtað. —
Mér finnst ekki seinna vænna
að hefja máls á þessu nú, þegar
farið er að ræða um það í blöð-
um og útvarpi, að bezt sé að
rýja dilkana fyrir slátrun. Gegn
þessu þarf að vinna, því að það
má ekki lengja hræðslustundir
lambanna — þær síðustu. Ein-
hver mun segja sem svo: Þetta
tekur svo fljótt af. En hver mín-
úta er löng, þegar hún er kvala-
full, og ætti mál þetta að heyra
undir dýravernd.
U M D A
VEGINN
„FURÐULEG VINNUBRÖGÐ A AKUREYRI“
Glöggt er auga gests, er kemur,
gefur lionuin oft að sjá
ýmislegt, er öðru fremur
eigin reynslu víkur frá,
— en sjaldan við þá ferðafræðslu
fyllast menn af gremju og Iiræðslu.
Þó fór svo, er ók að austan
óðalsbóndi úr næstu sveit,
búskap sá hann blómgvast traustan,
býli hýst af rausn hann leit.
„Nú, þetta er eins og Kaldakinnin,
kunna þeir eitthvað hérna, skinnin?“
Fékk hann svarið, fyrr en varði,
fjarri vegi lítur hann
hvar maður einn hjá moldarbarði
meður skóflu ákaft vann,
en annar stóð, og alvopnaður,
yfir honum, gæzlumaður.
„Ó, — nú sé ég á þeim „fésið“
aldrei meiri grimmd ég leit,
ég hef aðeins um það lesið,
en ckki þekkt í minni sveit.
Ja, hvílíkt manndóms lirun að grunni,
— við hliðina á menningunni.“
„Það má hryggja firða fróma
að fregna um vonzku þesskonar,
þótt vor blómgvist bú með sóma,
bændur hafa aldrei þar
austan heiða, á óðalsbúum,
otað vopni að sínum hjúum.“
„Byssuvæddir böðlar herða
á búum sínum þrælahald,
Akureyri er að vera
engu skárra en Buchcnwald,
þar sem nauðug þý í höftum
þræla undir byssukjöftum.“
„Þeysti ég heim frá þrældómsböndum,
þingeysk byggð á móti hló,
víst ég skynja vanda á höndum,
vona samt að stöðvi þó
VaðJaheiðar veggur traustur
villimennsku sókn í austur.“
DVERGUR.
Þið segið, að útlendingar geri
þetta og því sé það boðleg að-
ferð hér. Já, margt er nú hægt
að læra af útlendingum, en fleira
hvgg ég að við ættum að læra
af þeim — að gera ekki. Tökum
fyrir ósómann, áður en hann
festir rætur. A. G.
FRÚ HALLDÓRA BJARNA-
DÓTTIR, RITSTJ. HLÍNAR,
HEIÐRUÐ
Konur við Eyjafjörð — þ. e. á
Akureyri, allri sýslunni og á
Svalbarðsströnd, hafa látið gera
máiverk af Halldóru Bjarna-
dóttur. — Örlygur Sigurðsson
gjörði myndina, sem talin er
gott listaverk.
Hinn 27. ágúst sl. héldu kon-
urnar Halldóru veglegt samsæti
að Hótel KEA, þar sem henni
var afhent myndin til eignar. —
Aðrir gestir í samsætinu voru
bæjarstjórinn og frú hans og
Örlygur Sigurðsson, listmálari.
Frú Elinborg Jónsdóttir flutti
aðalræðuna, minni heiðursgests-
ins, og afhenti myndina, sem af-
hjúpuð var af Ragnheiði O.
Björnsson, en hún var einnig
veizlustjóri.
Bæjarstjóri hélt ræðu ogfærði
heiðursgestinum minjagrip frá
Akureyrarbæ.
Laufey Sigurðardóttir frá
Torfufelli flutti Halldóru frum-
samið ljóð. Aðrir ræðumenn
voru: Gunnhildur Ryel, Örlyg-
ur Sigurðsson, Aðalbjörg Sig-
urðardóttir, Soffía Thorarensen
og Elísabet Eiríksdóttir, sem öll
fluttu ágætar ræður. Mikið var
sungið og lék Ingibjörg Hall-
dórsdóttir undir.
Þegar staðið var upp frá borð-
um tilkynnti Halldóra Bjarna-
dóttir, að þeim Örlygi hefði
komið saman um, að myndin
yrði bezt geymd á byggðasafn-
inu á Akureyri, og sagðist hún
hér með gefa safninu málverkið
og var því ákaft fagnað af öll- '
um.
Þegar þar að kemur að bær-
inn eignist málverkasafn, renn-
ur myndin að sjálfsögðu til þess.
Var samsætið mjög ánægju-
legt.
Kona við Eyjafjörð.
KENNIMENN í ÖSKJU-
FERÐ
í framhaldi af áður birtri
frétt skal þess svo getið, að
föstudaginn 24. ágúst, að aflok-
inni vísitasíu í Suður-Þingeyjar-
prófastsdæmi, héldu biskups-
hjónin ásamt með Líneyju Ol-
son, safnaðarsystur, héraðspró-
fasti og frú og öllum prestum
prófastsdæmisins og frúm þeirra
að einni undantekinni til Öskju
undir leiðsögn Péturs Jónsson-
ar, hreppstjóra og vegaverk-
stjóra í Reynihlíð. Pétur stjórn-
aði fyrir stuttu síðan vegagerð
um Öskjuhraunið nýja, svo að
nú vantar eigi nema lítið eitt til
að bílfært sé á eldstöðvarnar frá
því í vetur.
Hlýtur þetta að teljast óvenju-
legt mannval í Öskjuferð, enda
lá andagift manna ekki í lág-
inni. Voru margar ferðavísur
kveðnar og átti þar drýgstan
hlut að máli sr. Friðrik A. Frið-
riksson, prófastur. Er hér að
lokum ein staka, ort um leið-
sögumanninn í ferðinni:
Vegsögn bæði og vegagerð
vasklega stundar Pétur.
Enginn hefði í Öskjuferð
okkur leiðbeint betur.
Fréttaritari, Laugum.
Svíar kaupa mjólk í Noregi.
Mjólkurlítrinn er 50 aurum
dýrari í Svíþjóð en í Noregi, svo
að upp á síðkastið hefur mjólk
SEXTUGUR:
r
Jóhann 0. Haraldsson
tónskálcl
„EINSTAKLINGSFRAMTAKIÐ ALDREI
VIRKARA Á AKUREYRI EN NÚ“
MERKUR kaupsýslumaður á
Akureyri staðfestir mjög greini-
lega í afmælisblaði íslendings,
29. ágúst sl„ hvernig „einstakl-
ingsframtakið“ á að vera í sælu-
ríki íhaldsins. Þessi maður
bendir réttilega á framkvæmd
fésterkra einstaklinga, en getur
þess ekki að venjulegu launa-
fólki hefur verið lagður svo
þröngur klafi um háls, að fram-
tak þess er lamað. Óðaverð-
bólgan, okurvextirnir, frysting
sparifjár og bein fyrirmæli hins
opinbera, að bankarnir dragi úr
útlánum við almenning, er að
meginhluta efni þess klafa, sem
núverandi stjóm hefur hneppt
allan almenning í. Svo koma
boðberar íhaldsins með bros á
vör og segja: Þetta er hið eina
og sanna einstaklingsframtak,
sem stjórnarfIokkarnir lofuðu!
Minni framkvæmdir í íbúða-
byggingum ög húsnæðisskortur,
og minni framfarir í sveitum
undirstrika þetta mjögrækilega.
Þegar íhaldið talar um að auka
„einstaklingsframtakið“, merkir
það þetta: Hinir ríku verði rík-
ari og hinir fátæku enn fátæk-
ari. Þetta staðfestir reynslan á
síðustu og verstu tímum, og
stundum gloppast þessi sann-
indi upp úr fylgjendum þessar-
ar stefnu, hálfsögð eða fullsögð.
„Einstaklingaframtakið á Ak-
ureyri aldrei virkara en nú,“
heitir greinin, sem vitnað er í
hér að framan. Áróðurstónninn
er þar svo falskur, að flestum
hlýtur að blöskra, nema vera
eigi napurt háð um það ófremd-
arástand, sem almenningur á
við að búa, vegna óskynsam-
legrar og hættulegrar efnahags-
stefnu.
KNUD FABER,
danskur læknir.
Á fyrstu læknisárum sínum
hafði Faber sjúkling einn með-
al annarra. Þetta var öldruð
jómfrú, sem sí og æ kvaldi
Faber með öllum sínum mörgu,
ímynduðu sjúkdómum. Einn
dag sagði læknirinn: „Vitið þér;
hvað eg held, að bezt mundi
hjálpa yður?“
„Nei, herra læknir.“
„Þér ættuð að gifta yður.“
„Guð komi til,“ sagði sjúkl-
ingurinn og roðnaði, „eg á þó
líklega ekki að taka þetta sem
bónorð?“
„Nei, nei,“ útskýrði Faber
skelfingu lostinn. „Við lækn-
arnir ráðleggjum meðulin, en
það er mjög sjaldgæft, að við
tökum þau inn sjálfir.“
TIL Jóhanns Ólafs Haraldsson-
ar, tónskálds, á sextugsafmæli
hans 19. ágúst 1962.
Heill þér, Jóhann!
Hljóðs mér kveð ég.
Ekki hæfir
að ég þegi.
Margar góðar
og glaðar stundir
þakka vii ég
á þessuin degi.
Þú hefur gleði-
‘gjafi verið,
góðlátlega
glettinn, kíminn.
Meira er ‘þó hitt,
að menntagyðja
minnzt við þig hefur:
Þú ert maður hlýminn.
í sönglist þinni
eru sólskinstöfrar,
æska og fegurð,
sem ei ég gleymi, —
einhver dýrð,
sem er yfirjarðnesk,
eitthvert sólblik
frá æðra heimi.
Á heirriili þínu
hef ég löngurn
setið við lindir
söngva þinna,
átt þar dýrmætar
óskastundir,
dulheima notið
drauma minna.
Skemmtinn varstu
á vinafundum,
gerðir þar margt
að gamanmálum.
Gestum þyrstum
þú gafst að drekka
gleðinnar vín
í gylltum skálum.
Til að auka
yndi mörgum
sálum á vængjum
söngs að lyfta,
vekja gleði
og verma hjörtu,
endist þér aldur,
afl og gifta.
Gretar Fells.
orðið all-mikilvæg landamæra-
vara. Stundum koma Svíar yfjr
landamærin og kaupa 10 1. og
jafnvel meira í norskum ná-
grannabæjum. Annars eru mest-
megnis skógarsveitir meðfram
landamærunum á þessum slóð-
um, og bændabýlin því mjög
dreifð, svo að skilyrði til mjólk-
ursölu eru takmörkuð.
Brotnir kvistir í öllum skógum.
í Björgvinjar-blaði birtist
þessi frétt: Nú eru stöðugt fleiri
og fleiri „gelgingar" (unglingar
á gelgjuskeiði) handteknir fyrir
ölvun á almannafæri. í fyrra
voru 403 piltar og 27 stúlkur
kærð fyrir áfengismálanefnd
sökum drykkjuskapar. En ann-
ars hafði drykkjuskapur samkv.
lögregluskýrslum? minnkað um
4% niður í liðlega 14.600 alls.
•
Ríkir erfingjar.
Þrjú norsk börn, sem ame-
rísku sendiráðherra-hjónin Bay
tóku að sér, meðan mr. Bay var
ambassadör í Noregi, hafa ný-
lega orðið milljónamæringar. —
Þegar mr. Bay andaðist, voru
fósturbörnin einkaerfingjar
hans og erfðu 27 milljónir dala,
eða 200 milljónir norskra króna
(rúmar 1200 millj. ísl.). Nú er
frú Bay einnig látin, og eftir
hana erfa börnin hluta af 15
millj. dala eða um 105 millj.
norskra króna. Kristófer er 18
ára, Friðrik 13 ára og Sunneva
16 ára.
Uppskrift á slaðri.
Þú tekur fullt pelamál af lýgi,
handfylli af kjaftæði, agnar-ögn
af hertri öfund, sex dropa af
hreinni illkvittni og fulla mat-
skeið af afbrýði. Síðan síarðu
blönduna gegnum rangfærslu-
síu og hellir henni á meinfýsis-
flösku og hristir hana vel í
heitu herbergi, svo að drykkur-
inn gerjist. Og þegar hann hefur
náð réttu bragði, á hann að
svíða tunguna. — Áður en þú
ferð í heimsókn eða samsæti,
skaltu taka nokkra dropa í
skeið, og er árangurinn t alinn
hreinasta afbragð!
Nú á kvenfólk að reykja pípu.
Síðan alkunnugt varð, að
vindlingareykingar valdi
lungnakrabba, hefur reykjar-
pípuverksmiðja á Litla-Hamri í
Noregi hafið smíði sérstakrar
reykjarpípu-tegundar, sem
nefnast reykjarpípur kvenna,
og eru gerðar af þeim 5—6 teg-
undir til að velja úr. — Hér
heima reyktu sumar ömmur
okkar og langömmur pípu, en
þá var víst aðeins um leirpípur
að velja!
•
Norskir tog-leistar til Japan.
Undanfarið hafa norskar
prjónapeysur selzt til Japan. Og
nú virðast Japanir einnig hafa
orðið hrifnir af norskum tog-
leystum. Voru 15.000 leistapör
send nýskeð frá Björgvin til
Tókíó.
•
Kunna hundar umferða-
reglumar?
Þessi spurning vaknar ósjálf-
rátt hjá okkur, er við sjáum þá
sértömdu hunda, sem fylgja
blindum mönnum um borgar-
götumar. Ætli þeir yfir götu, og
götuvitinn sýni rautt ljós, verð-
ur hundinum ekki hnikað, fyrr
en græna ljósið kemur! Norska
Blindrasambandið hefur fasta-
kennara, sem temja hundana,
og ætla sér að stofna skóla í
þessu skyni skammt frá Ósló.
17. júní 1962
Hvert er heim að halda
hugumstóra litla þjóð?
Hvar skal veginn vísa,
várða þíria gæfuslóð?
Hugboð eitt sem eygir
einhvern þroska á hverri Ieið,
líkist brumi í laufi
á lífsins meið.
Yfir Urðarbrunni
askur sígrænn ljómar enn,
drýpur regn í dali,
daggarsvalann þekkja menn;
enn á júní-óttu
opin steridur skímarlaug;
reynist ráð að klífa
rastarbaug.
Skuld í Heljarskörðum
skrifar ei í gljúpan sand.
Inni í aldaþröngum
uppi hillir glatað land.
Þjóðin vilt á vegi
vígahrakin feldi tjald.
Reikningsskilum réði
ragna vald.
Leiðir löngu týndar
lifa enn í sögu þó.
Stígir hlykkjastirðir
stefna yfir hæð og mó,
fara fram með straumi,
fylla hug manns kvíðaraun,
er þeir Iiggja ofar
hui í hraun.
Á bleikum sagnablöðum
blindþoku um áttir slær,
eins og súg til sævar
sæki kaldur fjallahlær.
Gruni þrungin gáta
gægist fram við sérhvern stein;
er þar máske að ugga
einhvers bein.
Stjörnur fölar stara
stígamótum gleymdum frá,
líkt og xteinsins storka
stjarfar, riýja véröld á.
Voru þær að villa
var það kannske þeirra sök,
að ferðalýðir féllu
í feigðarvök.
Var það falskra vita
vítisglóð, sem fólkið sá,
meðan bnmnu í brjósti
bjargarvon og lífsins þrá?
Þá er ei að undra
þótt unnir brattar risu um höf
aldalangra ógna,
að örv’ænts gröf.
Eins ög himin-heimur
hár og bjartur skein á ný
kynslóðuin, sem komu
kíæddar hetjubrynjur í,
svo skal ganga götu
gætilegar nú en fyr,
þar sem „stjörnuþokur“
þeyta hyr.
Vegfarendur velja
verða sjálfir eigin leið,
þiggja af þungri sögu
þúsund ráð, um næstu skeið.
Falskra kyndla flökti
farmenn allir beygi hjá,
alt að fjarsta ögri
í örlög sjá.
(s)
• ■•iiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin
111111111111111111111111
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIM*
FRÁ FJÓRÐFNGSSJÚKRAHÚSINU Á AK.
F J ÓRÐUNGSS JÚKRAHÚ S-
INU hafa nú sem fyrr borizt
ýmsar góðar gjafir:
Nokkrir vinir Sigurðar Jó-
hannssonar, tannlæknanema,
Norðurgötu 42 (f. 4. júlí 1935),
sem lézt af slysförum í Erlang-
en í Þýzkalandi 23. febr. 1959,
gáfu til minningar um harin
„Admi-lifter“ sjúkrakörfu með
lyftiáhöldum og öðrum tækjum
til notkunar við slasaða sjúkl-
inga.
Er þetta tæki dýrt og mun
enn fágætt.
Hjónin Guðrún Guðmunds-
dóttir og Þorsteinn Jónsson,
Sólvöllum 13, hafa enn á ný gef-
ið bókasafni sjúkrahússins
mikla og verðmæta gjöf. Eru
það um 90 bindi, flest úrvalsrit
(Framhald á bls. 7.)