Dagur - 20.07.1977, Side 3

Hver treystir sér
Fyrir skemmstu leit kennari
einn inn til blaðsins og ræddi
litillega um það flókna skóla-
kerfi, sem við búum við. Eink-
um ræddi kennarinn prófin. —
Hann hafði'meðferðis prófverk-
efni úr Hamrahlíðarskólanum í
Reykjavík frá 13. maí 1976. Ætl-
ast var til, að unglingarnir lykju
þessu verkefni á einni klukku-
stund, milli klukkan eitt og tvö
þann dag. En hver vill nú ljúka
þessu verkefni á einni klukku-
stund, spurði hann og lagði
verkefnið á borðið. Það hljóðar
svo:
„fslenska 33.
Heimilt er að nota í prófinu
BÓKMENNTIR Hannesar Pét-
urssonar. Verkefni eru fjögur
og gefa samtals 60 stig.
Munið að vanda frágang.
I. (20 stig).
Upplýsingin eða jfræðslu-
stefnan var um skeið áhrifa-
mikil hérlendis:
a) hvenær var það (2 stig)
b) hver var afstaða ís-
lenskra fræðslustefnu-
manna til bókmennta?
(6 stig)
c) nefnið fjögur merk rit í
lausu máli í anda stefn-
unnar - nefnið höfunda
þeirra og greinið frá á
hvaða tungumáli þau
eru samin. (12 stig)
II. (20 stig)
Persónusköpun, boðskapur
og vild í Vonum eftir Einar
H. Kvaran.
III. (10 stig)
Lýsið samskiptum bræðr-
anna Eyjólfs og Páls í
Svartfugli.
IV. (10 stig)
Hvað má lesa í kaflanum á
baksíðunni um:
a) sögumann og sjónar-
horn
b) sögusvið
c) sögutíma
Rökstyðjið svörin.
Ritgerð sem þegar hefur verið
metin skoðast 30 hundraðshlut-
ar prófsins og verkefni úr Svart-
fugh 10 stig.“
Og kennarinn sagði ennfrem-
ur á þessa leið. En nemendur
fá ýmisleg hjálpargögn með
bókmenntaprófi þessu. Þar var
löng og mikil skýring nýyrða,
sem gert var ráð fyrir, að nem-
andinn þyrfti að skilja og nota
í úrlausninni. Auk þess fylgdi
enskuþýðing á hverju orði inn-
inan sviga. Það er eins og lær-
dómsmenn séu að koma sér upp
orðaforða, sem almenningur
ekki skilur, eða hvað?
Eða hvað segja menn um ný-
yrði eins og hópefh, sem á að
tákna samvinnu eða samhjálp?
Eða þá atferlismótun og atferl-
iseðli í uppeldisfræði og
kennsluvísindum? Þá heitir
bæklingur um móðurmálið,
Marklýsingar móðurmálsins, og
ætlaður kennurum til skilnings-
auka. Mér datt nú bara í hug
markaskráin, þegar ég sá þetta
og vísan, sem Kölska er eignuð,
og hefst svo: Mínu lýsi ég marki
hér. Þá er mannmánuður ný-
yrði og á að tákna vinnu eins
manns í mánuð. Athvörf er not-
að um sæluhús og dagheimili,
og orðið ferli á að tákna sögu-
þráð, en „vild“ er stefna eða
skoðun höfundar, t. d. í ritverki.
Karlinn nennti ekki lengur
Oft velja þrestir sér hreiðurs-
stað hjá góðu fólki, og hér hjá
góðum ljósmyndara. En margt
fer öðruvísi en ætlað er, því
áður en útungun var lokið,
nennti karhnn ekki lengur að
stunda aðdrætti og hvarf. Kona
ljósmyndarans tók þá að færa
þrastafrúnni mat og drykk,
sem var með þökkum þegið.
Heiðraðir
Hér með fylgir mynd af Jóni
Kristjánssyni, en blaðinu tókst
ekki að ná í mynd af grasafræð-
ingnum.
Jón Kristjánsson,
form. Fegrunarfél. Akureyrar.
Jón Kristjánsson, formaður
Fegrunarfélags Akureyrar um
fjölda ára var fyrir skömmu
heiðraður með riddarakrossi
fálkaorðunnar fyrir margháttuð
ræktunar- og félagsmálastörf.
Annar Eyfirðingur, Ingimar
Óskarsson, grasafræðingur, var
gerður að heiðursdoktor við Há-
skóla íslands nú í vor.
Það er fagnaðarefni við Eyja-
fjörð, að þessir menn, sem eru
framúrskarandi, hvor á sínu
sviði, skyldu hljóta verðuga við-
urke nningu þjóðfélagsins fyrir
vel unnin störf.
Ágætir tónleikar
Frú Sigurlaug Rósinkranz, sópr-
ransöngkona, söng í Akureyrar-
kirkju sl. laugardag kl. 20.30 við
undirleik Ragnars Björnssonar
organleikara.
Lögin, sem frúin söng, voru:
í rökkurró hún sefur; Þei, þei
og ró, ró og Þeir tóku hann
höndum úr órator. Friður á
jörðu. Öll eftir Björgvin Guð-
mundsson. Eftir Eyþór Stefáns-
son: Sofðu rótt, Söngur harp-
slagarans og Ave María. Eftir
G. F. Handel: Aftanni del pen-
sier úr órator. Ottone og Pi-
angero la sort mia úr órator.
JuUo Cesare og að lokum Rec.
Larghetto og allegro modetta úr
Exultate jubilate eftir W. A.
Mozart.
Ragnar lék eiiileik á kirkju-
Frú Sigurlaug Rósinkranz.
orgelið Konsert í a-moll og
Tokkötu og fugu í d-moll eftir
J. S. Bach.
Ekki er það ætlun þess, sem
þessar línur skrifar að gagn-
rýna söng og leik, heldur færa
fram þakkir til listafólksins fyrir
yndislega stund í kirkjunni. Sá
unaður, sem streymir inn £ sálir
þeirra, er á slíka tónUsta hlýða,
er hrífandi.
Því miður voru áheyrendur
fáir á þessum ágætu tónleikum
og má vafalaust kenna óheppi-
legum tíma (laugardagskvöld í
júlí) og einnig rangri tímasetn-
ingu í auglýsingu í blöðum .
Frú Sigurlaug Rósinkranz og
Ragnar Björnsson. Hafið þökk
fyrir komuna og komið fljótt
aftur. H. S.
Sigríður Sigurðardóttir
frá Egg
Sigríður Guðrún, eins og hún
hét fullu nafni, var fædd í Rein
í Hegranesi 30. ágúst 1910, en
fluttist með foreldrum sínum
árið eftir að Egg í sömu sveit.
Þar átti hún heima eftir það, að
undanskildum 7 síðustu árun-
um, sem hún átti heima á Sauð-
árkróki.
Hún fór í sjúkrahúsið á Sauð-
árkróki um miðjan febrúar, og
þar lést hún 28. maí. Jarðarförin
fór fram frá Sauðárkrókskirkju
laugardaginn 4. júní að við-
stöddu fjölmenni, en jarðsett
var á Ríp í Hegranesi.
Sigríður var dóttir hjónanna
Sigurðar Þórðarsonar frá
Hnjúki í Skíðadal og Pálínu
Jónsdóttur frá Egg. Bjuggu þau
lengi rausnarbúi á Egg. Þar var
oft margt í heimili og mikil um-
svif. Það kom því eins og af
sjálfu sér að Sigríður, sem var
elst dætranna, fór snemma að
hjálpa móður sinni við húsmóð-
urstörfin, og síðustu árin sem
Pálína lifði hvíldu þau mest á
Sigríði, en móðir hennar dó 14.
nóvember 1942. Eftir það veitti
hún heimili föður síns forstöðu,
þar til hann níræður að aldri
fluttist með henni til Sauðár-
króks. Halldóra systir hennar
flutti einnig með þeim, en stuttu
síðar fékk hún slag og var eftir
það lömuð öðrum megin. Sig-
ríður bjó þeim indælt og snot-
urt heimili í nýju húsi, þar ann-
aðist hún þau af sérstakri ná-
kvæmni og umhyggju, en þau
voru bæði farlama og faðir
hennar nær því blindur. Aldrei
heyrðist hún kvarta, heldur
innti þessa kærleiksþjónustu af
hendi með sinni alkunnu still-
ingu og jafnaðargeði.
Á unga aldri hafði gengið í
kvennaskólann á Blönduósi og
fékk þar góðan undirbúning fyr-
ir lífsstarf sitt — húsmóður-
starfið, enda mátti segja, að
hvert verk léki í höndum henn-
ar, hvort sem það var matar-
gerð, saumaskapur, prjón eða
vefnaður, og 'eins var það með
ræktun blóma og trjáa.
Það átti ekki fyrir henni að
liggja að eignast mann og börn,
þó hafði hún alla þá eiginleika
sem prýða mega góða eiginkonu
og móður. Hún var mjög barn-
góð, enda fengu börn Jónínu
systur hennar að njóta blíðu
hennar og ástríkis, mátti segja,
að hún væri önnur móðir þeirra.
En það voru fleiri, sem fengu
að njóta þess. Mörg böm voru
hjá henni þegar hún var á Egg,
sum þeirra sumar eftir sumar
og bundu við hana órofa tryggð.
En lengst var þó Unnur Jóhann-
esdóttir, sem kom smábarn til
þeirra og var óslitið til full-
orðinsaldurs. Milli þeirra var
alla tíma mjög ástúðlegt og Sig-
ríður arfleiddi hana að húsinu
sínu á Sauðárkróki ásamt öllu
innbúi. Unnur mun nú flytja
þangað ásamt manni sínum,
Axel Júlíussyni frá Hrísey.
Sigríður sáluga var mjög dul,
fáorð um sín eigin áhugamál.
Sigríður Sigurðardóttir.
Jafnvel fyrir nánustu ættingj-
um opnaði hún ógjarnan hjarta
sitt. Hún var hin hljóðláta, hug-
prúða og hjartagóða kona, sem
öllum vildi gott gera og tókst
það, því að ég held, að öllum
sem unnu með henni eða kynnt-
ust henni hafi þótt vænt um
hana, og vissulega átti hún
enga óvildarmenn. Nú mættu
ókunnugir halda, eftir þessari
lýsingu, að hún hafi verið mjög
geðlítil, en það var fjarri því,
hún mun hafa verið talsvert
skaprík, eins og hún átti kyn
til, en svo vel kunni hún að
stilla skap sitt, að sjaldan var
hægt að sjá að hún skipti skapi.
Ég þekkti hana vel í rúm 40 ár
og aldrei sá ég hana missa
stjórn á skapi sínu, en þó lét
hún skoðun sína á ljósi ákveð-
ið ef því var að skipta. Alltaf
fylgdi hún því sem hún vissi
sannast og réttast. En hvaðan
fékk hún þetta hugarjafnvægi,
sem hún ávallt átti? Hvaðan
fékk hún þennan fórnfúsa kær-
leika, sem fórnaði öllu lífi sínu
fyrir aðra? Hvaðan fékk hún
styrk til að ganga óttalaus móti
sjúkdómi og dauða?
Hún eignaðist lifandi, ákveðna
trú, er hún var ung stúlka og
þeirri trú hélt hún til æviloka.
Hún sagði við mig er ég heim-
sótti hana á sjúkrahúsið rétt
fyrir páskana, að hún fagnaði
því að fara héðan til að vera
með Drottni og það væri gott
að fá að fara héðan, áður en
ellin og allt, sem henni fylgir,
kæmi til hennar. — En — bætti
hún við, það væri líklega betra
fyrir þau (föður hennar og syst-
ur) að ég fengi að lifa lengur
og annast um þau. Þarna kom
í ljós eins og svo oft áður henn-
ar óeigingjarni kærleiki, til
þeirra, sem þurftu á hjálp
hennar og umhyggju að halda.
Trú hennar var ekki innantóm
varajátning, heldur trú, sem
starfaði í kærleika. Hún hróp-
aði ekki á strætum og gatna-
mótum um trú sína, en hún lifði
hana. Allt líf hennar bar vitni
um þessa einlægu trú, sem hún
átti í hjarta sínu. Hún var ekki
þeirrar gerðar, að hún hreykti
sér upp, eða léti á sér bera,
ekkert var fjær henni. í lítillæti,
auðmýkt, þolinmæði og hrein-
lyndi speglaðist trú hennar.
Það var hennar hjartans
áhugamál, að aðrir fengju að
eignast þá einlægu trú á Drott-
in Jesú, sem hún átti sjálf, þess-
vegna stofnaði hún, ásamt
nokkrum konum af Sauðárkróki
og Hegranesi kristniboðsfélag,
sem hlaut nafnið Frækornið.
Þær höfðu við og við munasölu,
þar sem seldir voru ýmsir mun-
ir, sem þær höfðu unrþð. Það
sem inn kom fyrir það var látið
renna til heiðingjatrúboðs. Ég
hefi góðar heimildir fyrir því,
að í þessu hafi hlutur Sigríðar
verið mestur, og formaður
þeirra sagði mér, að hún hefði
verið lífið og sálin í þessum fé-
lagsskap þeirra.
Að lokum viljum við hjónin
flytja öllum ástvinum hennar
innilegar samúðarkveðjur. Sér-
staklega hinum háaldraða föður
hennar og Halldóru systur
hennar, sem hafa svo mikið
misst við burtköllun hennar og
dvelja nú bæði á sjúkrahúsi.
Þeim öllum og öðrum vinum
hennar og kunningjum vil ég
gefa þetta heilræði, sem stend-
ur í síðasta kafla í Hebreabréf-
inu:
„Virðið fyrir yður hvernig
ævi þeirra (hennar) lauk og
líkið síðan eftir trú þeirra
(hennar).“
Guðvin Gunnlaugsson.
DAGUR•3