Dagblaðið Vísir - DV - 03.03.1995, Blaðsíða 4

FÖSTUDAGUR 3. MARS 1995

TONLISIAR
QlGNRTl!
Allan Holdsworth -
Hard Hat Area (1994 Restless)
★ ★★★
Skúli Sverrisson
í góðum félagsskap
Gítarleikarinn Allan Holdsworth er breskur að ætt og uppruna og vel metinn
meðal gítarleikara fyrir afburða tækni og frumlegheit. Hann er ekki ýkja þekktur
miðað við ýmsar gítarstjömur samtímans en margir með snert af áhuga á djassi og
bræðingi kannast við hann. Á plötunni „Hard Hat Area“ sem hér er til umfjöllunar
leikur með Holdsworth fslendingurinn og bassaleikarinn Skúli Sverrisson. Finnst
eflaust mörgum sem vel hæfi skel kjafti þegar þessir tveir eru komnir í samflot.
Athafnasamur bassaleikur Skúla nýtur sín garska vel í tónlist Holdsworths, en
hún er einhvem veginn mátulega bræðingskennd og dálítið „út fyrir' á köflum til
að halda athyglinni vel vakandi allan tímann meðan diskurinn snýst.
Upphaf titillags plötunnar er eins konar eftirlfking smíðavinnu með músíkölskum
hætti. En framhald lagsins er gott, þótt ekki sé það eins spennandi og önnur lög
plötunnar frá harmonísku sjónarmiði. Útsetningin er stór plús. Fyrsta lagið er hins
vegar „Prelude", stutt kynning og mögnuð, og við tekur „Ruhkukah" með flottu
sólói frá hljómborðsleikaranum Steve Hunt. Hljóðgerflanotkun er allmikil á
plötunni og setur glæstan svip á mörg verkin. Holdsworth leikur með rokkuðum
tóni í gítar sínum, oft með löngum og teygðum nótum að hætti rokkara. Einnig
bregður hann fyrir sig hljóðgerfilsgítar, hinum breska synthaxe (stundum eru
rafmagnsgftarar kallaðir axir), en ekki finnast axarsköptin hér.
Eitt besta lagið er „Low Lovels, High Stakes“ og eiga þeir Hunt, Sverrisson og
Holdsworth þar hvem einleikskaflann öðrum betri. Trommari er Gary Husband, og
má sjá að Skúli er síður en svo í slæmum félagsskap. Reyndar má segja að hvaða
músíkant sem er mætti teljast fullsæmdur af félagsskap við Skúla, okkar manni í
hinni stóru Ameríku. Sem sagt ágæt plata handa þeim sem unun hafa af
nútímadjassi og góðri bræðingssveiflu. Aukabónus er svo að heyra Skúla leika á
bassann.
- Ingvi Þór Kormákason
Black Crowes - Amoríca
Eyrnakonfekt
og of lítið
Atlanta-rokkaramir í Black Crowes hafa ekki átt góðu gengi að fagna á
vinsældalistum síðustu ár. Það var hins vegar endurgerð þeirra á gamla Otis
Redding-slagaranum Hard to Handle sem vakti fyrst á þeim athygli en einhverra
hluta vegna náðu þeir ekki að halda sér á floti eftir það.
Fyrsta útgáfa Black Crowes hjá nýju undirmerki Virgin og EMI, American
Recordings, gæti breytt þessu gengi að hluta til. Platan bytjar nefnilega feiknavel.
Latíntaktur, frumlegur hljómagangur og nýstárleg laglína í upphafslaginu Gone
flytur rokkunnandann í hæstu hæðir. Eyrnakonfektið heldur áfram í laginu A
Conspiracy sem er öllu rólegra en jafnframt kraftmeira. Þar á eftir kemur
suður-ameríska lagið High Head Blues sem útvarpshlustendur gætu kannast við.
Rólega lagið Cursed Diamond bindur síðan enda á þessa frábæra byijun og þar
liggur vandinn.
Black Crowes hafa hér fallið í mjög algenga grygu: oflítið af góðu efni. Það sem á
eftir kemur er ágætis rokk en ekkert í líkingu við þær væntingar sem þeir byggja
upp í byijun. Laglínur eiga það til að vera flatar og hljómasamsetningar
ósannfærandi. Öll spilamennska er mjög góð og Chris Robinsson er fyrirmyndar
rokksöngvari. Upptökustjórinn, Jack Joseph Puig, fær einnig lof í lófa fyrir
hljómgóða plötu en það er eitthvað sem vantar. Það hefði sem sagt verið við hæfi að
gefa út fjögurra stjörnu smáskífu í stað tveggja og hálffar stjörnu breiðskífu.
Hér er að Iokum ábending til þeirra sem huga að útgáfu: Ekki gefa út nema nóg sé
til af góðu efni. Black Crowes geta nefnilega betur en þetta, en stefnan er tekin í
rétta átt.
- Guðjón Bergmann
Extreme-
Waiting for the Punchline
★ ★
Steiktur gítar en
vantar hjálp í viðlögum
Forboði plötunnar Waiting for the Punchline kom út síðasta sumar í formi
smáskífunnar There Is No God. Lagið boðaði nýja tíma kaflaskiptinga og um það
blöktu ferskir vindar. Nýlega leit síðan platan dagsins ljós, tæpu ári eftir útgáfu
smáskífunnar. Á henni eru margir góðir punktar en í stuttu máli stenst hún ekki
væntingar.
Alheimsvinsældir Extreme komu í kjölfar ballöðunnar More Than Words af
plötunni Pornografiiti. Þeir Patrick Badger, Nuno Bettencourt, Gary Cherone og
Mike Mangini (nýr trommari sem kom í stað Paul Geary, en Geary spilar að vísu
inn á meirihluta plötunnar) leita nú inn á nýjar brautir gítarrokksins.
Upptökustjóri plötunnar er gítarleikarinn sjálfur, Nuno Bettencourt og þar liggur
meginvandinn. Bettencourt semur nefnilega einnig öll lög plötunnar ásamt
söngvaranum Cherone. Hann virðist ekki hafa neina yfirsýn.
Ekki er þó hægt að segja aó gítarleikurinn sé slæmur enda Nuno einn fremsti
rokkgítarleikari þessa heims, en heildarsvipur plötunnar er gereyðilagður með
sífelldum gítarsteikingum á kostnað annarra. Einnig virðist samstarf Cherone og
Bettencourt ekki hafa verið upp á marga fiska, þar sem Cherone virðist sífellt vera
að keppa við flóknar gítarlínur Bettencourt. Einstaka sinnum koma ágætis
laglínur í gegn, en þegar kemur að gerð viðlaga skjóta félagamir oftast fyrir ofan
garð eða neðan og úr verður hvorki fugl né fiskur. Bettencourt virðist síðan ekki
eiga erindi sem erfiði þegar kemur að bassahljómnum, sem hefur heyrst betri á
„low budget“ neðanjarðarplötum.
Þrátt fyrir þessa útreið á upptökustjóranum á platan sínar góðu stundir, best þykir
mér að vísu að hlusta á hana aftur á bak. Hún hefst á smáskífunni frá síðasta
sumri, en allt fram að kassagítarsteikingu Bettencourt í sólólaginu Midnight
Express er lítið að gerast. Lög eins og Unconditionally og Fair-Weather Faith eiga
það síðan meira að segja á hættu að verða vinsæl.
Ofangreindar ástæður gera það að verkum að platan getur' ekki talist góð sem
heiidarverk en gftarannendur fá án vafa eitthvað fyrir sinn snúð. Extreme ætti
hins vegar að leita út fyrir eigin raðir í leit að næsta upptökustjóra. Cherone og
Bettencourt ættu einnig að prófa að semja sinn í hvoru homi.
- Guðjón Bergmann
Hermiþáttur
hugsj ónamanna
á geislaplötu
- 75 mínútna dansveisla
Á hausti þessa árs mun Party Zone,
þáttur útvarpsstöðvarinnar X-ins,
halda upp á sitt fimmta aldursafmæli.
Party Zone-þátturinn kom fyrst fram
á hljóðsviðið á Útrás árið 1990, þá eft-
irhermuþáttur af MTV-sjónvarpsstöð-
inni. Umsjónarmaður þáttarins var
Helgi Már Bjamason. í fyrsta þættin-
um kom hann með upptökur af MTV
tO þess að spila í þættinum.
A síðastliðnum árum hefur þáttur-
inn Party Zone slípast, þroskast og
smám saman orðið áheyrilegri. Að
mati Kristjáns og Helga (núverandi
stjómenda þáttarins) hefur óskipulagt
Kaos Party Zone á íslandi orðið mun
betra og vinsælla og í raim kaffært
Party Zone þáttinn á MTV (sem hefúr
fært sig nær evrópska stranddiskó-
inu).
Vaxandi
vinsældir
Þættimir, sem eru nú á dagskrá X-
ins 97,7 milli 19.00 og 22.30 á laugar-
dagskvöldum, hafa notið sívaxandi
vinsælda. Hámarkinu í vinsældunum
náðu þeir með útgáfu plötunnar Par-
ty Zone ‘94. Á útgáfuhátíðinni í Tungl-
inu þann 18. febrúar síðastliðinn var
til dæmis slegið aðsóknarmet - hvorki
meira né minna en 1250 manns létu
sjá sig.
Helgi og Kristján stæra sig af því að
spiia „underground“-danstónlist eins
og hún gerist best. „í hverjum þætti
fáum við plötusnúða í heimsókn sem
gefa okkur sýnishom af því sem er að
gerast hverju sinni. Öll tónlistin er
spiluð cif „12“ vinylplötum og heyrist
oft í þættinum hjá okkur sex mánuð-
um áður en hún kemur á almennan
markað."
Fyrsta skipti á
íslandi
Útgáfan markar skýr spor í plötu-
útgáfu á Islandi þar sem íslenskir
plötusnúðar hafa aldrei áður hljóð-
blandað plötu af þessu tagi. Það -voru
hugsjónamenn innan Skífunnar sem
komu hugmyndinni í gegn en plötu-
snúðamir D J Margeir og D J Grétar úr
Scope sáu um hljóðblöndunina.
Platan inniheldur brot af bestu lög-
um ársins 1994 úr þættinum Party
Zone, alls 13 stykki. Flytjendur á plöt-
unni eru Sagat, Jamiroquai, South
Street Players, D-Mob, Headrush,
S.U.A.D. (Jay-Dee), Transglobal Und-
erground, River Ocean, Paperclip
People, Scope, Fire Island, Aphrohead
og Phuturescope (DJ Pierre). .
Umslag plötunnar er einnig fýrsta
sinnar tegundar hér á landi (örhtið í
anda Vitalogy umslagsins). Það er
grafísk hönnun í höndum Jökuls Tóm-
assonar en Svenni tók allar ljósmynd-
irnar.
Útgáfa sem þessi er því til staðfest-
ingar að ný bylgja hefur nú náð tök-
um á íslenskri tónlistarmenningu og
hefur nú innreið sína með offorsi. Við
bjóðum „underground“-danstónlist
velkomna til landsins og er ekki að efa
að hún er komin til að vera.
-GBG
J.J. Soul Band - Hungry for News:
★★★
Heildarsvipur plötunnar er írekar
rólegur en lögin em mörg hver
ágætlega samin og útsetningar era
góðar. Lög eins og titillagið, Hungry
for News, Jazzman, Look og Under
the Sun era allt vel flutt lög og hægt
að taka þau fram yfir þótt önnur lög
standi þeim lítt að baki.
-HK
Ýmsir-Headz:
★★★
Þrátt fyrir nokkuð löng lög er
tónlistin virkilega góð, nægilega til
þess að stemningin endist út lagið.
-PJ
Mannakorn - Spilaðu lagið:
★★★
Það era þekktustu smellimir frá
tveggja áratuga ferli Mannakoms
sem hljóma á plötunni. Þar sem
Mannakomsmenn gerast frjálsleg-
astir og óformlegastir í útsetningum
tekst þeim best upp.
-ÁT
Ýmsirfiytjendur
-The Unplugged Collection:
★★★
Platan er áheyrileg og góð auglýs-
ing fyrir Unplugged-sjónvarpsþætt-
ina hjá MTV sem njóta sívaxandi
vinsælda. -ÁT
Tweety-Bít
★★★
Nýju lögin era flest poppaö rokk
og standa ágætlega sem slík.
Áheyrilegust era Gott mál og Alein.
Önnur era hversdagslegri.
-ÁT
Van Halen - Balance
★★★
Eddie Van Halen fer á kostum í
Balance eins og hans er von og vísa
og ég er ekki frá því að Sammy Hag-
ar sé upp á sitt állra besta um þess-
ar mundir.
-ÁT