Þjóðviljinn - 19.12.1940, Blaðsíða 4

86
Kanplð dýrar
vSrnr ðdýrl
Selskinn, töskur og leðurblóm, ýmsar gerðir. Einnig margs-
konar leikföng.
Giímmískógerðín
Sími 5113.Laugaveg 68.
D ANSLEIK
heldur Félag harmonikuleikara í Oddfellowhúsinu í kvöld
kl. 10.
Aðgangur aðeins kr. 2,50.
Margar harmonikuhljómsveitir. .
ATH.: Allur ágóðinn rennur til að styrkja sjúkan félaga.
Ódýrasti dansleíkur ársins
2. Háskólatónleíkar Arna
Krístfánssonar og Björns
Olafssonar
Nætm-læknir í nótt: Halldór
Stefánsson, Ránargötu 12, sími
2234.
Næturvörður er þessa viku í
Ingólfs- og Laugavegs-apótek-
um.
Útvarpið í dag:
19.25 Hljómplötur: Danslög.
19.40 Lesin dagskrá næstu
viku.
20.30 Erindi: Um íslenzka
tungu (Björn Guðfinnsson
magister).
20.55 Hljómplötur: Létt lög.
21.00 Minnisverð tíðindi (Sig-
urður Einarsson).
21.20 Einleikur á píanó (Rögn-
valdur Sigurjónsson): a.
Etudes Symphonique, b.
Phantasiestiicke. — Að
kvöldi. 2. Endurvakning. 3.
Þungir draumar. Öll lögin
eru eftir R. Schumann.
Gjafir til Mæðrastykrsnefnd
ar. Nafnlaust 50 kr., Dani 30
kr., Tvær systur 10 kr., S. Th.
50 kr., Starfsfólk SÍS kr. 271,50
Helga Einarsdóttir 10 kr., Lúlli
30 kr., Jón Hjartarson 1 hveiti-
sekk. Kærar þakkir. Nefndin.
Mæðrastyrksnefndin veitir ^
móttöku gjöfum til jólaglaðn-
ings mæðra og barna frá kl.
2 hvern dag í Þingholtsstræti
18. Sími 4349.
170 ára afmælí
Beethovens mínnst
í Sovétríkjunum
í öllum helztu borgum Sovét
ríkjanna var 170 ára afmæli
Beethovens minnzt 16. des.
með blaðagreinum, fyrirlestr-
um og hljómleikum.
Alþýðublaðíð
Framhald af 1. síðu.
Á þessum tónleikum voru
flutt norræn tónverk eftir
Grieg, Sigfús Einarsson, Karl
O. Runólfsson og Sibelius.
Af verkum eftir Grieg voru
fluttar tvær sónötur fyrir fiðlu
og klaver í c-moll og g-moll, og
auk þess lék Árni Kristjánsson
Ballade í g-moll op. 24.
“Stefjahreimur” eftir Sigfús
Einarsson og “íslenzk rímna-
lög fyrir fiðlu og klaver” eftir
Karl O. Runólfsson, var hinn
íslenzki þáttur þessara tón-
leika, og virtist áheyrendum
falla það vel í geö, enda er
þetta vafalaust bezti “búning-
ur” sem íslenzk rímnalög hafa
verið “færð í” til þessa. Eftir
Sibelius voru leikin tvö lög:
“Epilog, op. 2 b.” og “Rom-
ance, op. 2 a”. Leikur þeirra
Árna og Björns var með ágæt-
um, og var þeim mjög vel tek-
ið, urðu þeir að endurtaka
sum lögin, og auk þess að leika
nokur aukalög. J. T.
Skóviðgerðir
Beztar viðgerðir á allskonar
skófatnaði og gerum einnig
viö allskonar gúmmískó.
Vönduð vinna. Rétt verð.
Fljót afgreiðsla.
Sækjum. Sendum.
Sími 3814.
ir frá: “á þann hátt að veröa
aðeins að nokkru leyti við
þeim kröfum hans að bæta úr
því, sem ábótavant var, en láta
hann fara af skipinu”.
Þaö dugar enginn kattar-
þvottur fyrir málgagn hafn-
firsku útgerðarmannanna og
það hjálpar heldur ekki að
birta viðtal við einn hluthaf-
anna í “Hrafna-Flóka” til.
Það eru ekki þeir, sem sigla á
hættusvæðunum. Það eru sjó-
mennirnir. Og við þá vill Al-
þýðublaðið auðsjáanlega ekki
tala.
Öðruvísi mér eitt sinn brá.
En meðal annarra oirða: Hvem-
ig fór, þegar björgunarbáturinn
á „Óla Garða“ var tekinn niður
tii .V iðgerðar nú þegar togarinn
ko’m af veiðum?
Vill Alþýðubliaðið segja sög-
una um hvað þá gerðist — eða
eigum við að segja hana?
Krómavelfta
Kvennasíðuntiar
Guðbjörg Magnúsdóttir,
Laugaveg 76 C, skorar á:
Kristínu Einarsdóttur, Berg-
þórugötu 15 A og Friðriku
Guðmundsdóttur, Karlag. 7.
Halldóra Magnúsdóttir, Berg
staðastræti 30, skorar á:
Önnu Árnadóttur, Holtsgötu 13
og Hildigunni Olgeirsdóttur,
Spítalastíg 2.
Petrína Jakobsson, Fálkag.
27, skorar á:
Önnu Halldórsdóttur, Þverveg
2 og Hlín Ingólfsdóttur, Karla-
götu 12.
Safnið áskrlfendnni
SKÓVINNU STOFAN
Njálsgötu 23.
JENS SVEINSSON

Daglega nýsoðin
S VIÐ
Kaffistofan.
Hafnarstræti 16.
wðurHafs-
sevintýri
Skáldsaga ettir MarkCay wood
arstað ;a nnaðhvort í fangelsi eða hákarlsmaga. Nú sá ég
vélstjórann, Sandy, í fyrsta skipti. Hann var meinleysis-
legur og minnti helzt á kanínu. Við nálguðumst sundin án
þess að nokkurs-staðar væri ljóstýra uppi. Ég lét Abel atýra
og stóð hjá honutn og gaf leitarljósum tundurspillisins
gætur, seim annað veifið léku um rifið.
Áður hafði ég veitt því eftirtekt, að misjafnlega langt
leið á milli þess að leitarljósunum væri beitt. Stundum
ekki nema fimm mínútur, en stundum allt að hálftíma. Við
vorum enn í skjóli fyrir þessum hættulegu geislum, en
brátt kom að sundinu og þá gáturn við búizt við því
versta. Ég var að hugsa um að doka við, þangað til Ijós-
inu yrði brugðið upp og síðan slökkt aftur, en þá sá ég
allt í einu eitthvað á hreyfingu, rétt fyrir framan skipið.
Brátt gekk ég úr skugga um, að þetta var eintrjáningur.
Hart á hakborða, fljótt Abel, skipaði ég og hringdi um
leið niður í vélarrúm. Fulla ferð áfram. Við verðum að
sfgla þetta illfygli niður, annars komumst við aldrei und-
an.
Abel sneri stýrinu og kom um leið auga á bátinn. Hann
var harðneskjulegur á svipinn. Snekkjan stefndi á
bátinn með ofsahraða, eins og höfrungur á eftir flugfiski.
Blökkumennirnir í bátnium ráku upp óp og reru af öllum
kröftum til þess að reyna að komast úr vegi. Abel snefi
stýrishjólinu. Brak og bæstir, báturinn flaut mölbnotinn
aftur með sklpinu. Áhöfnin synti áleiðis til Iands í mesíc
ofboði.
Virginía hafði lokað augunum, nú opnaði hún þau aftur.
Við máttum til, hjartað mitt, , sagði ég. Jimmy hefur
ekki heyrt skothríðina, en ef hann hefði fengið skilaboð
frá da Silva, þá hefðu engar Iíkur verið til þess, að okk-
ur yrði undankomu auðið. Þeir hefðu innan skamms náð
til tundurspillisins. Ég snéri mér að Abel. Taktu aftur
okkar fyrri stefnu. Nú hefst úrslitaþátturinn.
Nú var slökkt á leitarljósunum og ég stefndi á sundið.
Þaö var ennþá hættulegra að fara út, heldur en inn. Auk
þess var svartamyrkur, svo að ekki sá til neinna miða.
Samt langaði mig mest til að hringja á fulla ferð aftur,
því að okkur reið svo mikið á að komast út áður en leit-
arljósiií yrðu tekin í notkun aftur. Svo var viðbúið, að
tunglið færi að koma upp. En ég stillti mig samt. Það
hefði veriö sama og að fremja sjálfsmorð. Ég var heldur
ekki viss um að við værum á miðju sundinu og hér mátti
engu muna. St'undum þóttist ég sjá að nú væri farið að
lýsa í auistri af tunglinu, en það reyndist ímyndun. Taugar
mínar voru svo óstyrkar. Þetta ferðalag gekk vonum frarn-
ar. Hvergi sást tundurspillirinn. Ég gerði ráð fyrir, að
hann lægi svo sem fjórðung mílu fyrir austan rifið. Nú
voru nokkrir faðmar eftir. Ég beygði snöggt á bakborða í
þeirri von að við værum komnir út úr sundinu. Nú sást
herskipið. Það bar við sjóndeildarhring eins og svart fer
líki. Það beið þar eins og köttur eftir bráð. Á hverju augna-
bliki bjóst ég við að sjá leitarljósin og heyra fallbyssu-
drunur. Á þessu færi hefðu þeir strax sprengt snekkjuna
í loft upp. Nú sá ég (allt í einu, hvað það var, sem bjarg-
aði okkur. Snekkjuna bar við kolsvarta Paradísareyjuna
og því urðu þeir lokkar ekki varir. Rétt á meðan ég var
að vegsama forsjónina fyrir þetta, sá ég að nú var bom-
in greinileg ljósrák á austurloftið. Skyld- ekkur takast að
ná fyrir Lonely AtoM í tæka tíð? Ég titraði af geðshrær-
ingu. Ég þorði varla að draga andann. Meðan ég var að
íhuga þessa nýju hættu var brugðið upp tveimur kastljósum
á tundurspillinum. Jimimy var að líta í kringum sig í
síðasta skipti áður en lýsti af tungli. Ég varð alveg hams-
laus. Fyrst rak ég upp skellihlátur. Svo æddi ég hölvandi
fram og aftur. Ég hringdi niður og bað skozka bolsann
minn um að auka hraðann, ef þess væri nokkur kostur.
Ég greip utanum Virginíu og þrýsti henni að mér og
skipaði Abel að stýra fast að rifinu. Síðustu augnablikin
hélt ég niðri í Imiér andanum ag starði á skímlum í a'ustri
og svo ........