Þjóðviljinn - 01.07.1944, Blaðsíða 3

Þjóðviljinn - 01.07.1944, Blaðsíða 3
Laugardagur 1. júlí 1944. % ÞJÓÐVILJINN UPPELDIS- OG SKÖLAMÁLASÍÐA ÞJÓÐVILJANS Ritstjóri Sigurður Thorlacius skólastjóri Helmilið -- skðlinn - gatan SanWlli1 kenarapiBislBS 19« lera oett i mm ímnMUm n illnshiiyiii Um þetta leyti hálda margs Itonar félög og stofnanir þing og láta samþykktir rigna yfir þjóðina í gegnum útvarp og blöð. Verður þess vart að sum- um þykir nóg um, enda reynir sannast að segja allmjög á þol- inmæði hlustenda og blaðales- enda. Hitt er einnig víst, að mörg þing hafa stórmikið gildi, fyrst og fremst fyrir starfshóp- ana sjálfa, sem að þeim standa og sumpart á þá lund, að vakin er athygli alþjóðar, löggjafar ■og landsstjórnar á gagnlegum umbótamálum. Áttunda fulltrúaþingi Sam- rbands íslenzkra barnakennara •er nýlega lokið hér í Reykjavík. Helztu samþykktir þess hafa verið birtar í öllum blöðum bæjarins. Eru þær næsta athygl isverðar og skulu því gerðar að umtalsefni eftir því sem rúm skólasíðunnar leyfir að þessu ■sinni KJÖR KENNARA VARÐA AX.MENNING Ýmsir kunna að líta svo á, að launakjör kennara séu óvið- Eomandi umræðum um uppeld- ís- og skólamál, þau séu aðeins einkamál þeirra sem við þau t>úa. Þetta er misskilningur. Vil ég í því sambandi vitna í 3. lið launamálasamþykktar kennaraþingsins. Þar segir: „Áttunda fuUtrúaþing S. í. B. vekur athygli ríkistjórnar og Alþingis á því, að nú þegar hafa margir kennarar horfið frá starfi síríu' og enn fleiri neyðst til að ofbjóða starfskröftum sínum við margháttuð aukastörf og það .mun halda áfram, verði ekki kennarastéttinni, þegar á væntanlegu haustþingi tryggð þau kjör, sem gert er ráð fyrir í tillögum milliþinganefndar í launamálum. Bendir þingið í þessu sambandi á þá staðreynd, að síðastliðinn vetur voru um 70 skólahéruð án kennara með kennararéttindum og aðsókn að kennaraskóla Islands fer þverr- andi“. Um Kennaraskólann má bæta því við, að innan við 50 n,em- endur stunduðu þar nám í vet- ur í §tað 75—100 oft áður, sem þó hefur ekki hrokkið til að fullnægja kennaraþörf lands- ins. Þessar staðreyndir þurfa fárra skýringa við. Er einsætt, að annað hvort verður íslenzka þjóðin að afnema skólaskyldu og hætta að starfrækja mikinn hluta barnaskóla sinna eða bæta kjör kennaranna til stórra muna. MENNTUNAR- GG STARFS- SKILYRÐI ÍSLENZKRA MÆÐRA Barnakennurum er það að sjálfsögðu Ijósara en flestum öðrum, hversu veglegt og mik- ilsvert er hlutverk mæðranna við uppeldi smábarnanna og æskunnar allrar. í starfi sínu reka þeir sig áþreifanlega á það, á degi hverjum að kalla má, með hve misjöfnum árangri mæðurnar leysa þessi skyldu- störf af höndum, og kemur þar þó margt til álita, áður en loka- dómurinn skyldi upp kveðinn. Oftlega . er talað um móður- ástina í sambandi við uppeldi barnanna, eins og eðlilegt er. Vissulega hlær hverri heil brigðri móður hugur í brjósti, er hún hampar spriklandi hvít- voðungnum í skauti sér og bið- ur og óskar honum heilla -og gengis á ókomnum æviárum. En því miður munu fleiri kon- ur en Guðrún Ósvífursdóttir og í víðtækara skilningi, neyðast til að játa á efri árum: „Þeim var ég verst, er ég unni mest“. Og margur mun í lífi sjálfs sín finna brot úr sannleika í þess- um ljóðlínum Þorsteins Er- lingssonar: Eg veit þó sitt bezta hver vinur mér gaf og viljandi blekkti mig enginn. En til þess að skafa það allt saman af er ævin að helmingi gengin. Uppeldisvísindin ná að vísu skammt enn sem komið er í margri grein. En þó mundi vafalaust afstýrt margs konar mistökum og óhöppum 1 upp- eldi fjölda æskumanna, ef mæð urnar ættu þess almennt kost að tileinka sér þó ekki væn nema nokkur grundvallarat- riði þessarar fræðigreinar. Að þessu lýtur ábending kennara- þingsins, að teknir verði í skólakerfið sérstakir skólar fyr- ir mæður og mæðraefni kom- andi kynslóða. Þá er ekki síður athyglisverð í þessu sambandi.áskorun kenn- araþingsins til milliþinganefnd- ar í skólamálum, að hún „at- hugi rækilega með hverjurn hætti er unnt að bæta svo starfs- og lífsskilyrði íslenkra mæðra, að þær fái sem bezt leyst uppeldisskyldurnar af höndum“. í þessum efnum er sannarlega stórra átaka þörf í voru landi. Eg veit ekki, hvort rétt er að tala um mæðurnar sem sérstaka stétt, en sé svo, þá eru þær sú stéttin, sem minnst hefur réttaröryggi allra þegna þjóðfélagsins. Á það vita skuld fyrst o^ fremst við um hinar fátækari mæður, en einn- ig margar hinna, sem við sæmi- legan efnahag búa. Sjálfsagt mætti dálítið úr þessu bæta með breyttum hugsunarhætti og aukinni nærgætni karlmann- anna, eiginmanna og sona á heimilunum. En hvað sem því líður, þá er margvíslegra og víð tækra ráðstafana þörf frá hálfu hins opinbera, ríkis og sveita- | félaga. Hér dugar hvorki gam- alkunnugt nöldur um svikular og dýrar vinnukonur né há- fleygar skálarræður um göfugt uppeldishlutverk mæðranna. Raunhæfar framkvæmdir sem henta samtíðarhugsunarhætti og lífsskilyrðum er það sem koma skal. GETA SKÓLAR í KÖLDU LANDI STARFAÐ TIL GAGNS ÁN HÚSNÆÐIS? Skólaskylda hefur verið í landi hér um nærri 40 ára skeið. Þó fer því fjarri, að skólahús séu til fyrir öll skólaskyld börn í landinu. Fjöldi fræðsluhéraða víðsvegar um byggðir landsins hafa engin skóla- lnis fyrir börn sín og sums staðar í kaupstöðum og kauptúnum, þar á meðal í höfuðborginni, þar sem skólahús eru til, eru þau svo yfir- full, að ómetanlegt tjón er að í starfi skólanna. Kennaraþingið lagði mikla á- herzlu á gagngerðar og skjótar um- bætur í þessum efnum og voru allir fulltrúarnir, sem til sín létu hcyra, sammála um, að húsnæðis- skorturinn stæði barnafræðslunni stórlega fýrir þrifurn og, engra rót- tækra endurbóta væri að vænta á starfsháttum barnaskójanna nema leyst væru vandræði húsnæðismál- anna og þannig sköpuð frumstæð- ustu starfsskilyrði fyrir börn og kennara. Ivennaraþingið' saméin- aðist einróma um þá sjálfsögðu lág- markskröfu, að á næstu árum hafi öll býggðarlög’landsins fengið sitt skólahús og í þéttbýlinu sé hús- rúm skólans miðað við þá ófrá- víkjanlegu nauðsýn, sem viður- kennd er um öil menningarlönd nema hér, að hvef deild (bekkur) skólans hafi stofu til afnota út af fyrir sig, svo að aldrei þurfi tvær eða fleiri deildir að nota söniu kennslustofu. í sambandi við þessa kröfu er fróðlegt að geta þess. að hér í Reykjavík munu nú vera rúmlega 70 kennslustofur í barna- skólum bæjarins, en þyrftu að verða a. m. k. 100—170. ef alls staðar væri einsett í stofu, en það er miklu nauðsynlegra og þýðing- armeira fyrir allt starf skólans en í fljótu bragði kann að virðast. Á það eitt skal Itent að sinni, sem þó er ekki allra inest um vert. að með því eina móti er unnt að láta börn- in vera í skólanum þann tíma dagsins, sem þeim er hollast og vænlegast til árangurs í náminu. UPPELDISRANNSÓKNIR. KENNARAM EN NTU N OG TILRAUNASKÓLI. Víst má telja, að strax að stríði loknu verði róttækar mikilsverðar breytingar á skólastarfi víðsvegar um lönd. Oss íslendingum^ er margvíslegra umbóta þörf i þess- um efnum ekki síður en öðrum þjóðum. En oss hcntar ekki allt hið sama og öðrum. Er því þegar af þeim sökum hin brýnasta nauð- syn að upp rísi við háskóla vorn stofnun, sem annist rannsóknir í uppeldis- og sálarfræði og leiðbein- ingar í þágu íslenzkra skólamála. I sambandi við þvílíka stofnun sé stofnaður tilraunaskóli, þar sem beztu kennurum landsins gefst kostur á að færa sönnur á gildi nýrra eða gamalla aðferða, sem yfirburði hafa miðað við íslenzka lands- og þjóðhætti, en varpa hin- um lakari vinnubrögðum fvrir borð. Kennaraþingið lagði ríka á- í herzlu á, að stofnanir af þessu tagi I kæmust á fót sem allra fyrst. Var einnig bent á, að því aðeins mundi uppeldisvísindadeild haskólans geta leyst hið margþætta hlutverk i sitt af höndum, að Ú—4 sérfræð- ingar störfuðu þar hið fæsta, og væru fengnir til útlendir menn, ef nauðsyn þætti bera til. Ennfrem- ur taldi þingið sjálfsagt, að deild uppeldisvísinda hefði með hönd- um lokastig undirbúningsmennt- j unar barnakennara. ; Hér hefur mjög lauslega verið j drepið á nokkur helztu atriði sam- i þykkta kennaraþingsins. Ætla ég I að þeir sem athuga gaumgæflega tillögur þingsins muni komast áð þcirri niðurstöðu, að ef þær vrðu t framkvæmdar fijótt óg skynsam- lega í meginatriðum. þá mundi það hafa liinar víðtækust.u umbætur í för með sér á skömmurn tíma á öllu skóla- og uppeldisstarfi í land- inu. Syndir vanþekkingarinnar „Byrjið þess vegna á því. að rannsaka betur nemendur yðar, því að vissulega Jiekkið þér þá alls ekki“. *) Þessi látlausu áminningarorð til uppalenda, foreldra og kennara eru í fullu gildi enn þann dag í dag, þótt miklar framfarir hafi orðið síðan á 18. öld, einnig í þessurn efnum. Því að hvaða foreldrar geta miklast af því, að þau þekki börn sín svo vel, að eigi verði um bætt — og það til mikilla .muna? Eða. hverjir eru þeir foreldrar eða kenn- arar, sem ekki breyta einhvern- tíma ranglega gagnvart börnun- um, vegna þess að þeir misskilja þau? Nú eru vissulega takmörk fyrir því hvers er hægt að krefjast af foreldrum og kennurum í þessum efnum. Uppeldisvísindin kunna að vísu á mörgu skil og við ýmsu ráð, sem enn er óráðið og huiið. Ennfremur eru flestum foreldrum og kenhurum skorinn þrengri stakkur af umhverfi, lífskjörum og starfsskilyrðum. En oft virðist held ur ekki þurfa nema heilbrigða skyn semi ásamt umhyggjusemi og ár- vekni, til þess að forðast alvarlega árekstra, sem óhjákvæmilega fara í kjölfar sinnuleysis og vanþekk- ingar. Nokkur dæmi skulu nefnd til skýringar. Lítill drengur hafði gengið í skóla um nokkurt skeið en gat ; ekki að því er virtist, lært neitt af neinu tagi. Kennarinn fór að hallast að þeirri skoðun, að dreng- urinn væri fábjáni, en við nánari kynni kom sú raunverulega or- sök í ljós. Barnið fékk svo lítið að borða, að sulturinn gerði því ó- mögulegt að beina athyglinni að viðfangsefnum skólans. Þegar mat- arþörfinni var fullnægt, urðu snögg umskipti í námi litla drengsins. Eitt sinn hafði dreng vantað í skóla nokkra daga. Kennslukonan hafði enga tilkynningu fengið um að drengurinn væri veikur. Þegar hann koin aftur í skólann, ávítaði hún hann harðlega fyrir að svíkj- ast um skyldur sínar. En orsökin til fjarveru drengsins var sú, að hann liafði misst föður sinn. Allir munu skilja hve örlagarík áhrif svona atvik getur háft á barnið, afstöðu þess til kennarans, skólans, ' námsins, tilverunnar. Einnig gæti það haft áhrif á virð- ingu hinna barnanna í bekknum fyrir kennaranum. En kennslukon- an. sem hlut átti að rnáli, var tal- in brjóstgóð og ærukær. Ilér var I því ekki um ásetningssynd að ræða. En atvik af þessu tagi geta *) J. J. ltousseau í {ormálanum fyrir Emile. Framhald á 5. síðu.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.