Þjóðviljinn - 26.05.1945, Blaðsíða 4

"ÞJÓÐVIUINN — Laugardagur 2Ö. maí 1945
ÚtgefanHi: Sameiningarflokkur alþýOu — Sósíalistaflolchurinn.
Bitstjórí og ábyrgðarmaður: Stgurður Guðmundsson.
Btjómmálaritstjórar: Emar Olgeirsson, Sigfús Sigurhjartarson.
Bitstjómarskrifstofa: Austurstræti 1%, sími 83Z70.
Afgreiðsla og auglýsingar: Skólavörðustíg 19, sími 2181.
Áskriftarverð: í Beykjavík og nágrenni: Kr. 6.00 á mánuði.
Útí á landi: Kr. 5.06 á mánuði.
Prentsmiðja: Víktngsprent h.f., Garðastrœti 17.
San Franeisco-ráðstefnan,
ísland og Argentína
San Francisco-ráðstefnan mun nú brátt á enda, líklega leftir
/ r
eina eða tvær vikur. Það er nú útséð um að ísland komist Jiang-
að inn og það er rétt að rifja upp orsakir þess fleiri en iingað
til hafa verið ræddar.
íslenzka afturhaldið á þar fyrst og fremst sökina. Það er
hart að jafn frjálshuga þjóð og íslendingar skuli dragnast með
sótsvartasta afturhaldið í heiminum, ofstækisfyllstu og heimsk-
ustu >rkommúnistaæturnar“ sem ekki einu sinni geta séð sjálf-
sögðustu hagsmuni síns eigin lands, sakir bráðræðis þess, er
grípur þá, ef þeir halda að eitthvert tækifæri kynni að bjóðast,
til þess að klekkja á „kommúnistunum“. — Þetta afturhald hef-
ur með framkomu sinni og með þeim áhrifum, sem það hefur
náð í þetta sinn unnið þjóðinni tjón, sem enn er ekki útséð
um hve víðtækt verður. Og það er full ástæða til að ætla að
vissir stjómarandstæðingar hafi uxrnið að þessu óhappaverki í
þeim beina tilgangi að valda einangrun landsins út á við og
spilla þannig fyrir framkvæmd á stefnu stjómarinnar.
Höfuðsökin á því- hve illa hefur til tekizt í þessu stærsta
utanríkismáli íslands, síðan lýðveldið var stofnað, liggur því hjá
íslenzka afturhaldinu.
©
En það er ekki rétt af oss íslendingum að draga neina dul
á það lengur, að vér höfum orðið fyrir alvarlegum vonbrigðum
af framkomu þess ríkis sem vér fyrst og fremst höfðum samið
við um að tryggja oss að öllu leyti afstöðu frjáls og fullvalda
xíkis út á við eftir stríð, — Bandarikjanna.
Vér höfðum samið við þetta stórveldi um hervemd. Vér
höfðum lánað því land vort til hemaðarbækistöðva í stríðinu
gegn fasismanum. Vér höfðum misst fleiri menn í stríðinu en
t. d. flest ríki Suður- og Mið-Ameríku, sem hafa tilheyrt hinum
sameinuðu þjóðum og verið í stríði við Möndulveldin.
Þetta vissu Bandaríkin allt. Þetta vissu Bretar líka og máttu
muna.
9
• \
Það gat að vísú verið erfitt fyrir oss íslendinga að ætlast til
þess að ríki, sem tekið hafði að sér vemd vora, myndi eftir sér-
stöðu vorri á Krímráðstefnunni, og erfitt að ætlast til undan-
þágu fyrir oss, frekar en Bandaríkjastjóm í tilkynningum sínum
gaf fyrir 25. febrúar. — Það mun verða að skoðast algerlega
sem vor sök að komast ekki inn þá.
9
En hvað gerist svo eftir að San Francisco-ráðstefnan hefst?
Bandaríkin og Bretland bjóða Argentínu þátttöku í ráð-
stefnunni. Argentína uppfyllti ekkert af þeim skilyrðum, sem
sett voru á Krímráðstefnunni fyrir þátttöku í ráðstefnunni í San
Francisco. , »
Argentína var ekki ríki, sem hlynt var sameinuðu þjóðim-
um („associated nation“), — íisland var það.
Argentína var hlynt Möndulveldunum og er dulklætt lepp-
liki fyrir þýzkt auðmagn og þýzka herforingja, — ísland hefur
hinsvegar verið Bandamönnum ein mikilvægasta hemaðarstöð
í stríðinu.
Argentína er fasistaríki í náinni samvinnu við fasistaríkið á
Spáni, ríkisstjóm þess komin til valda með ofbeldi og xmdirokar
öll lýðræðisöfl landsins. — ísland er lýðræðisríki, viðurkennt sem
slíkt af öllum hinum sameinuðu þjóðum.
Hvað veldur því að Bandaríkin og ,-Bretlahd hlaupa til og
bjóða þessu möndulsinnaða fasistaríki. inngang á San Francisco-
ráðstefnuna, en ganga framhjá íslandi?
Ef þessi stórveldi ætluðu að brjóta ákvæði Krímráðstefn-
unnar. þá var það aðeins smávægileg tilslökun á bókstafnum að
Um
h V.
SfcAW. uuv..
1
Til eru þau skáld íslensk, og eigi
all-fá, sem verið hafa bragsnjall-
ari en Jónas Hallgrímsson. Jafnvel
þau kvæði hans sem best eru kveð-
in -skilja sjaldnast eftir þá tilfinn-
íngu hjá lesandanum að exgi sé unt
að gera betur. Smnt mætti jafnvel
vera miklu betur frá sjónarmiði
bragsnildar ef það sjónarmið væri
va'lið algildur mælikvarði ská/ld-
skapar. Enn eru þau skáld sem
miklu hafa lagst dýpra en Jónas
Hallgrímsson. Ég held að vfirleitt
hvergi verði fundin sú speki í ljóð-
um hans, að nokkrum komi á ó-
vart. Og ekki liggja eftir hann
störvirki í líkingu við minnisvarða
þá sem höfuðskáld þjóða hafa
réist sínum nöfnum. Hann samdi
lítið ljóðakver, og talsverður hluti
þess tækifæriskvæði smámunir og
brot, án þess nokkursstaðar myndi
heild eða höfuðflokk. Annað kver
liggur eftir hann af smásögum og
ritgerðum, og ekki meira um sig
né í sér en samsvarar kvarnarsóp-
inu úr mylnum evrópiskra höfuð-
skálda er uppi vóru samtímis.
Hann hefur ekki samið neitt aðal-
verk og nær ekki máli þar sem
höfundar eru mældir í álnum og
pundirm.
msson

Nú eru bráðúm Irðin hundrað ár
síðan þessi flibbalausi útigángs-
maðuj var á stjáki um flórhell-
urnar i Kaupinhöfn stúrinn og
Jórtas Ilallgrímsson.
barna að honum skyldi nokkurn-
tíma hafa verið búin gröf; hitt
niiklu trúlegra að hann hafi ekið
glæstum vagni inn í hnúkafjöllin.
Sannjeikurinn er sá að hann dó
ekki, heldur hefur haldið áfram
fið lifa í brjóstum voríim. Það er
þrjóskuleg.ur, eins og títt, er um skoðun mín, að vér Islendíngar
menn á biluðum skóm. Glóðin sem
brann í augum hans lýsti fremur
söknuði en von, enda týridist hann
einn góðan yeðurdag oní danskan
urtagarð og hefur ekki fundist sið-
an. Meðan hann var á mölinni
skrifaði hann fáeina kviðlinga um
það sem hann elskaði mest, smá-
vini sína blómin á íslandi, hreið-
urbúana og hina margvíslegu feg-
urð sumardagsins heima, ásamt
stúlkuisem hann hafði kynst fyrir
laungu. Hann var úngur nlaður,
en gekk þó ekki heill til skógar,
óskaði sér þess oft, að hann væri
„orðinn nýr“. Því má síst gleyma
að í sögunni um vanheilindi hans
er fálin harmsaga miklu dýpri en
oss grunaði í bernsku, meðan Ijóð
hans og fögnuður sumardagsins
léku á einn streing í brjóstum vor-
um. Hann var sem sagt flibbalaus,
skólítill og auðnulaus, og eins og
hann hafði spáð gleymdu menn
hvar gröfin hans var jafnskjott og
allt var komið í kríng; þar sást
ekki framar höfuðlútur ástvinur
cftir að rekunum var kastað.
Kannski má finna vinsamlegar
skýríngar þess að menn skuli ekki
hafa tekið ástfóstri við gröf hans.
Það hefur sem sé ævinlegá látið
sem öfugmæli í eyrum íslenskra
höfum aldrei átt skáld betra en
Jónas Hallgrímsson.
Um það bil, sem vér erum farnir
að ryðga í stórvirkjum snilMng-
anna og komnar gloppur líkt og
eftir möl í tilvitnanirnar sem vér
höfðum áður á hraðbergi, en „skól-
arnir“ er vér fvr sórum hylli vora
ákafastir eru breyttir í endur-
minningar um áfángastaði, þar sem
upp var slegið tjöldum nætur-
lángt, — þá ... já, þá getur vel
farið svo einn góðan veðurdag, að
vér uppgötvum eitthvað í líkíngu
við okkur sjálfa.
Það hefur margan hent, stund-
um í miljónaborg öfugumegin á
hnettinum, að finna til eins og
innsigli væri ixrotið, steini velt
burt og upp risu forkláraðir hinir
hijóðlausu dagar sem vér gleymd-
um að skoða, dagar hins umliðna,
þegar vér stóðum fyrir dyrum úti
í eftirvæntíngu hins komanda,
með hugann við tákn og stórmerki
úti í bláum fjarska, A þeirri stund
og síðan altaf að öðrum þræði
finrium vér að áhrifamestu ævin-
týrin sem vér höfum lifað eru jtau
að hafa geingið í klukku um tún-
ið í gróandanum. starað frá oss
numdir á andlit fjallanna á þess-
um heiðu. laungu hásumardögum.
hlýtt á niðinn
sumarfuglanna
í læknum og kór
í holtinu, að ég
ekki gleymi henni ...systur minni'*.
Hildi Bjarnadóttur. sem leiddi
niig við hönd sér eitt kvöld uin
vorið þegar við komum heim af
stekknum. Og um sama leyt.i og
vér höfum komist að raun um að
þetta eru táknin er föstruðu þann
verður það sem hér segir því auð-
skildara sem menn gera sér þess
ljósari grein hve mjög stíll íslensks
sálarlífs er af öðrum toga en evr-
ópisk menníng.
Sagt hefur verið að Jónas Hall-
grímsson væri skáld íslenskrar
íiáttúru, og hefur að visu ýmsu
verið logið rneir. En þá fer skörin
að færast upp í bekkinn þegar
honum er skipað í flokk með höf-
undum þeim sem evrópisk bók-
mentasaga kallar „natúralista“,
en það nafn er honum einna helst
gefið í ævisögunni framan við ljóð
hans. Sú nafngift Jónasar er auð-
sjáanlega bygð á þeirri reginfirru
að íslensk bókmenntasaga og eVr-
ópisk verði skildar og skýrðar
liver með annari, enda fyrst og
fremst hjákátlegt, að sjá höfund
„Dalvísna“ og ,,Hulduljóða“ flokk-
aðan með Griy de Maupassant og
Ernile Zola.
Vildu menn leggja kapp á að
einkenna Jónas í sem a’llra stystu
máli þá mundi ég kalla hann
skáld íslenskrar vitunáar, því svo
eru kvæði hans órjúfanlega teingd
þeim eigindum er marka íslenska
sérstöðu, að þeirra verður ekki
notið þess utan. Það verður þann-
ig ekki sagt með réttu að skáld-
skapur Jónasar sé fremur bund-
rnn íslenskri ,.náttúru“ en t. d. ís-
lenskri sögu, íslenskri þjóðtrú, ís-
lenskri túngu. íslenskri atvinnu
og lífsbaráttu,
málatilfinníngu
kaupmanninum
igamansemi, —
íslenskri stjórn-
(hatrið gegn
o. fl.),, íslenskri
íslensku sálarlífi
Eftir MaSldér Kí!faíi Laxncss
ekki sagt oss' neina hetju-
sem eigi á hættu að missa
smeygja íslandi inn eftir að ráðstefnan hófst, — fyrst íslending-
ar höfðu ekki vit á að. smeygja sér inn sjálfir áður. En það var
þverbrot á anda og bókstaf Krímráðstefnunnar að bjóða Argen-
tínu.
Það er því eltki nema von að vér spyrjum, Éslendingar,
hvers vér eignm að gjalda — og Iivað lýðræðið eigi fasistastjórn
Argentínu upp að unna, þeirri stjóm, sem ailtaf 'hefiir borið rit-
inginn í erminni, reiðubúin að reka hann í bak Bandaríkjumun,
ef fasisminn sigraði í síríðinu.
yndisþokka íslenskrar lífsvitund-
ar, sem hvorki byltíngar né heims-
styrjaldir'geta afmáð, þá höfum
vér uppgötvað Jónas Hallgríms-
son. Þau tákn sem fyrst léðu sál-
um vorum dýpt og fegurð heita
sama nafni og hann.
Ilinar sælu frumminníngar eru
lausar við þúnga, sögulega dráttu;
þær eru ekkert í líkíngu við fyrir-
ferðarmikla bragarháttu, þrúngna
orðgnótt og mannviti; ekkert er
látlausara en þær. ekkert tígu-
legra. Sama máli gegnir um ljóð
Jónasar HaJlgrímssonar. Hann
hefur MrVí cíiírt íi5c>
sögu.
lit sinn fyrir kaldhæðni lífsins, né
opnað oss ævintýraheima fegurri
tn veruleikann. En í ljóðum hans
er faíin glóð upphafs vors; hann
geingur fram í auðmjúkri tign
raunbendarinnar og yrkir út frá
kjarna vitiindar vorrar; h'f hans og
ljóð er óslitinn sa.ungur um ís-
lensk örlög. Skreytni er ekki til í
honum. Ilann er saungvari vorrar
einföldu gleði eins og hún var ský-
Jausust í góðviðri á sumrin, og
hiris dapra nörræna lángnættis
með andvökum sínum og ángist.
Jónas Hallgrímsson er kristallur
íslenskrar ' vitundar. í honum
brotna geisJar eðlis vors. Þegar ég
segi þannig, að hann sé hið besta
skáld vort, þá á ég við að harin
,-é hið íslenskasta skáld vort, og
yfirleitt. Ljóð hans eru með öðr-
um orðum ísland sjálft, eins og
það hefur skapast í þjóðvitund-
inni á þúsund baráttuárum, og þó
ekki eins og skáld sáu það og spá-
menn, heldur eins og þjóðin sá
það og fann, bóndinn í dalnum og
kona hans og fólk þeirra. Ljóð
hans eru hið íslenska sálarlíf
sjálft, eins og landið hefur skapað
það í þjóðinni. Með sama hætti
og ságt hefur verið að hver sannur
Rússi sé brot af Dostojevski,
þannig má segja að hver ósvikin
íslensk sál sé brot af Jónasi Hall-
grímssyni. Það er þessvegna sem
vér konmmst í bobba séum vér
beðnir að leggja hanrt út fyrir
manni af öðru þjóðerni. Vera má
að orðin megi þýða að einhverju
leyti á erlent mál, en hinn sér-
kennilegi íslenski keimur, leyndar-
dómur þjóðernisins sjálfs, verður
ekki lagður út fyrir öðrum mönn-
um; glóð upprunans verður ekki
skilgreind. íslenskur grassvörður
verður ekki þýddur né ánganin úr
Jýngholtum vorum. íslensku lofts-
Jagi verður ekki snúið á dönsku,
allra síst eins og það ér uppi í
óbygðum á sumarnóttu, né ís-
lenskum fjallasýnum. íslenskri lífs-
baráttu og sögu verður ekki held-
ur snarað á framandi mál og þó
allra síst oss sjálfum, sem erum
stimman af öllu þessu. Það er hægt
að raska stíl sálarb'fs vors og gera
íslenskan mann að and'hæli meðal
útlendínga, en það er líka alt og
sumt. Útlendur maður getur ekki
lært að lesa Jónas Hallgrímsson
nema að undangeingnum nánum
sainruna við þjóðerni vort, — með
því að læra fyrst að hugsa og finna
til, tala og vinna eins og vér og
undir sömu kjörum og vér. Samt
(þori ég ekki að ábyrgjast að þetta
nægði til þess að gera útlendum
manni kleift að skilja Jónas Hall-
grímsson að meira leyti en til
há'lfs.
3
Jónas hefur aildrei látið sér um
niunn fara ástarjátníngar þvílík-
ar sem gert hafa stórskáld vor
önnur til ættjarðarinnar. Hann
sagði a'ldrei neitt svipað þessu:
Svo traust við Island mig teingja bönd
að trúrri’ ei binda son við móður,
Ilé:
svo djúpt ertu Island í eðli mér fest
að einúngis gröfin oss skilur,
og því síður:
ísland! Þig elskum vjjr
alla vora daga.
Það sem önnur skáld játuðu
með svo geystum fögnuði var
Jónasi of sjálfsagt mál til þess að
lionum gæti dottið í hug að taka
það fram. Hann elskar ekki ísland
fremur en maðurinní dalnum;hann
■er ísland eins og maðurinn í daln-
um. Þegar hann talar um landið
og þjóðina, þá fer hann aðeins í
eigin barm. Hann elskar ekki;
hann er. Þótt honum láist að játa
ást sína til ættjarðarinnar bein-
um orðum þá er hvert kvæði hans
œttjarðarkvæði í orðsins fyilstu
merkíngu. Þau eru súngin út úr
jiáttúru landsins’ gegn um brjóst
iþjóðarinnar. Þau eru sem dregin
út úr kjarna hins óskilgreinilega í
íslensku sálarlífi. Jafnvel tú'Jkanir
hans á verkum erlendra skálda
eru, svo órjúfanlega bundnar ís-
lenskum eigindum og sérkennum
að það er aðeins með hálfuin rétti
unt að nefna þær þýðíngar. Hver
iþekkíng, hver framandi hugsun
féll þar í íslenskan jarðveg, sem
Jónas var, og spratt upp aftur ís-
lensk jurt.
Jónas Halílgrímsson er talsmað-
ur fagnaðar þess og fegurðar, sem
einkennir íslenskan hversdagsleik.
Og þessi djúpa heiða gleði hlýtur
i ljóðum hans eins og lífi voru
mótvægi sitt í hinum þúnga ís-
Jenska lífstrega. Hann leikur
þannig naumast svo léttúðugt lag
á kvintstreing fiðlunnar að ekki
heyri um leið þúnga kontrapúnkt-
iska tóna lángt niðri til vinstri
handar, og þarf ekki að taka fram,
að einmitt treginn að baki Ijær
brosi hans áhrifamesta töfra. Ég
ætla ekki að fara að hafa hér upp
lljóð Jónasar, þau eru hvort sem er
nægilega vel prentuð í brjóst þjóð-
arinnar, en ég ætla aðeins að minna
á hlátur drotníngarinnar í skógin-
um, sem hlær svo tvírætt að ég
veit ekki hvort hún á heldur við
áSt mína eða feigð; eða kvæðið
um hana systur mína, þar sem ég
get samt ekki stilt mig um að
^ '7* • .
. V . •
* , . V-. ;
. . /' ' É -
i .; (/crV<x,crUa.
j'y H' . v , . .*■ ’•
? 'V' '
' / ••
, /
*• /•' OMf TT,-‘' Kt »-1 • r-T '
gþj , ,/•
’jtiwV'Jíy' f-ý- /**•
. ■•./ ■ -.
»; ■ •'■ • _. . ' • ■
i i'rí'é. ‘ • ?v 5 - ' , ' '

a-r’ / t
-; 1 - ; * * .;
■ .
:/V> þ•> > .... , '>-.' • . r* —■ ,
' ■ •■•.'■' * "v ,
; '-V- V .; ;■ ■ ' ' ’
Laugardagur 2(3. maí 1945 — ÞJÓÐVIUINN
ar frá kl. 10—4.
Látið blómin tala.

’T'*—•—•—•—•—♦—•—•—•—•—♦—♦—♦—♦—♦ - ♦ ♦ ♦—♦—♦—♦—♦—♦—•—♦—♦—♦—♦—♦-
j O 1T f¥l Eldri dansamir í G.T.-húsinu í kvöld kl. 10. —i
j 1\.« J. • Aðgöngumiðar seldir frá kl. 5 e. h. - Sími 3355. j

'i ý'.'iA- Mj ?>
Rithönd Jóiuisar HaUgrímssonar.
segja alla mína harmsögu á ný í
iþessum línum: „fyrrum átti ég fal-
leg gul'l. Nú er ég búinn að brjóta
og týna“. Og úr Heiðlóar-kvæðinu
litla þarf hann að búa til sorgleg-
ustu sögu sem þú hefur nokkurn-
■tíma heyrt. Hvert íslenskt barn
hefur einhverntima grátið yfir því.
En þótt liann hafi öðlast gáfu
sorgarinnar eins og allir vitrir
menn fer því fjarri að hann sé
sorgarinnar maður. Hann eignað-
ist gáfu ljóðsins, en þó er einginn
fjær því en hann, að lifa í Ijóðsins,
heimi eins og guðirnir. Nei; þótt
hann sé einn af skáldunum og einn
af ástmöguin guðanna, þá er hann
þó fyrst og fremst sonur dalsins,
hins íslenska dals sem minnist við
hafið. Einginn hefur talað með
meiri alúð um íslenska atvinnuvegi
og 'nytjagróður en hann. Betri
sá'Jmar hafa ekki verið skrifaðir á
Ísílandi um Krist hvíta cn Jónas
orti um heyskap og fiskirí. Aldrei
sér hann náttúinna fegri en á
grundvelli starfs og arðs, og aldrei
verður hann eins skáldlegur og
þegar hann fer að tala um bú-
skapinn. Systir mín sitrir lömb og
spinnur ull og það er ekki gaman
/ið fegurð silúnganna nema þeir
iéu veiðitækir; síðan bætir hann
við:
Ærin ber, og bæriim fer að blómgast þá;
leika sér þar lömbin smá.
Nú er í veri nóg að gera nóttu bjartri á;
lilutir hækkað fá.
Vötn Jónasar eru fiskisæl, ár
hans silúngsár; feður hans rcistu
sér bvgðir og bú í blómguðu dal-
anna skauti; skip hans flytja varn-
ínginn heim; fjöll hans horfa niður
á heyavölllinn; fénaður hans dreif-
ii sér um græna haga; hann sýnir
Monsietir Gaimard lagðsíðar hjarð-
ir sínar á beit, og Gunnar hans
á Hliðarenda sá aldrei fyr svo
fagran jarðargróða sem úr hólm-
anum. Hann lifði sig í svo djúpum
skáldleik inn í íslenska atvinnu-
vegi, að hann gat farið að tala um
þorskinn og kúna í sínum allra
■fegurstii Ijóðum. Það er altaf eins
og maðurinn í dalnum sé að tala
og kona hans, og þeim er með
öllu várnað þess að gera greinar-
mun á því sem er fagurt og nyt-
samt. Hann er fiskimaður, fjár-
maður og sláttumaður í Ijóðum
sínum, þess er skylt að minnast
áðui' en hitt er tekið fram, að
hann sé skáld. „Dalvísur“ hans
eru fremur safn af hliðstæðum
■Ijóðlínum en kvæði, því það er
hvorki upphaf né endir á þeim og
■eingin stígandi; þær eru einskouar
litaníukend upptalníng á þeim
táknum sem gera sálarlíf dalbú-
ans.
«
Þótt nærri stappi öfugmælum í
íslenskum eyrum er það stórborg-
in sem fóstrað hefur skáldgáfu
Jónasar Hallgrímssonar og komið
■henni til þroska, og er hann í því
eingin undantekning frá öðrum
stórskáldum hciiris. Stórskáld eru
ævinlega undir áhrifum borgalífs-
ins eða annara stórra staða í and-
stöðum'erkíngu við sveitirnar.
Sveitamaðurinn getur ekki farið
að yrkja af skygni dýpri vitundar
um náttúruna. starfið og Jífsbar-
áttuna fyr en höfuðstaðirnir hafa
opnað honum fjarvíddir og frjóvg-
að sál hans lærdómi og listum.
Aður en hann kemur til borgar-
innar, er hann snar þáttur hins
urtræna frumlífs, ekki sjáandi þess.
En það er ofverk annara en snill-
ínga að lykja um frumlþáttu og
■meginþáttu. náttúru og örlög, land
og líf, þjóð og sögu og tjá kiarna
hinnar dýpstu samvitundar í ein-
földu, upprunalegu Ijóði. Til þess
að geta ort meistaraiega krefst
fult vald yfir tvcim sjónarmiðum,
hins lærða og hins leika. En til
þess að ná. fuIJnaðarvaldi yfir lífs-
eiðhorfi hins leika, frummanns
stói'borganna eingu síður en
svcitamannsins krefst ekki aðeins
skygnisgáfa. skáldsins, heldur einn-
ig gerhygli sú or, þekkíng stór-
borgarinnar ein fær veitt. Sveita-
maðurinn er altaf aumt skáld, en
hann er það sem öllum skáldum er
ofar: vrkisefnið. Það er éit af hon-
um, manninum í dalnum, sem
Jónas kveður öll sín innilegustu
Jjóð og án þess að nefna hann
nokkursstaðar á nafn.
Meðan Kauþmannahöfn við
Framh. á 8. síðu.
TILKYNNING
frá Landssöfnunamefnd
Söfmmiimi lýkur í kvöld eins ©g
tilkynnt var, þegar hún hófst.
Skrifstofan í Vonarstræti 4 verð-
ur opin til kl. 10 e. h.

Landssöfnunin

Aðalfundur
Sölusambands íslenzkra fiskframleiðenda verð-
ur haldinn í Reykjavík laugardaginn 9. júní kl.
10 árdegis.
Dagskrá samkvæmt félagslögum.
Rætt verður um beiðni Fiskimálanefndar um
kaup á Niðursuðuverksmiðju S. í. F.
Sölusamband íslenzkra fiskframíeiðenda.
Magnús Sigurðsson,
formaður.
r.vAWW»r>r.%vvLVAfwvwuvvv
VWVWVWUVWWVV
tilkynningI
irí ttaMrt siðHrtrtisiis i
Tekið verður á móti pöntunum á aðgöngumið-
um að skemmtunum Sjómannadagsins 3. júní
n. k. í skrifstofu sjómannablaðsins Víkingur Báru-
götu 2, fyrst um sinn alla virka daga kl. 2—4 e. h.
Allir pantaðir aðgöngumiðar verða að vera
sóttir fyrir mánaðamót.
!
I. 0. G. T.
Umdæmisþingið verður
sett í Templarahöllinni í
kvöld kl. 8.30.
Dagskrá:
1. Stigveiting.
2. Athugun kjörbréfa.
S. Skýrslur embættismanna.
Mæðraclagurinn er á sunnudag-
inn. Eins og að undanförnu hefur
Mæðrastyrksnefnd blóma- og
merkjasölu þann dag, og verða þau
afhent á eftirtöldum stöðum: Aust-
urþæjar- Miðþæjar- Skildinganess'
Mýrarhúsa- og Laugarnesbama-
skólum, Elliheimilinu, Suðurborg oa
Þingholtsstræti 18, á sunnudags-
morguninn kl. 9. — Börn fá sölu-
laun. — Verðlaun verða veitt dug-
legustu börnunum.
KAUPIÐ ÞJOÐVILJANN