Þjóðviljinn - 19.03.1946, Side 6

6
—
AUGLÝSING
UM UMFERÐ í REYKJAVIK
Samkvæmt ályktun bæjarstjórnar Reykja-
víkur hefur verið ákveðinn einstefnuakstur
á eftirtöldum götum, sem hér segir:
Amtmannsstíg frá austri til vesturs.
Vegamótastíg milli Laugavegs og Grettis-
götu, frá norðri til suðurs.
Meðalholt frá Einholti og út á Háteigsveg-
Hátún frá vestri til austurs.
Miðtún frá austri til vesturs.
Óheimilt er að leggja bifreiðum vinstra
megin á þeim götum, þar sem einstefnuákst-
ur er. Þó mega bifreiðar nema staðar vinstra
megin til afgreiðslu þegar í stað, en öll bið
er bönnuð þeim megin á götunni. Ennfrem-
ur er á götum, þar sem fyrirskipaður er ein-
stefnuakstur, óheimilt að leggja frá sér reið-
hjól, annars staðar en vinstra megin á göt-
unni við gangstéttarbrún, og svo í reiðhjóla-
grindur, sem settar eru á gangstéttir með .
samþykki lögreglunnar.
Lögreglustjórinn í Reykjavík 18. marz 1946
Sigurjón Sigurðsson
settur
Kveðjuhljómleikar
Guðmunda Elíasdóttir heldur kveðjuhljóm-
leika í Gamla bíó, fimmtudaginn 21. marz,
kl. 7,15.
Dr. Urbantschitsch aðstoðar
Aðgöngumiðar seldir í bókabúð Lárusar
Blöndal og Sigfúsar Eymundssonar, eftir kl.
1 í dag.
Auglýsið í Þjóðviljanum
lr-~— ———•—----------------- -
Stúdentafélag Reykjavíkur
heldur umræðufund í I. kennslustofu Há-
skólans fimmtudaginn 21. marz kl. 20,30.
Uinræðuefni:
'r Hin nýja Stjórnarskrá íslands.
Frummælandi Gunnar Thoroddsen
prófessor.
- .STJÓRNIN
LAUGAVEÓ58
NÝKOMIÐ
lírval af
dansplötum
SIMAU Í8%-jill
Norðurlandanótur í miklu úrvali
Leðurvörur í miklu úrvali
Jazzinformation kemur bráðlega.
Tekið á móti áskrifendum að
blaðinu.
DRANGEY, leður- og hljóðfæraverzlun
Laugavegi 58. — Símar 3896 og 3311
ÞJ ÓÐVILJINN Þriðjudagnr 19. marz 1946.
'-------------- -------------------
Oskar Braaten:
GRÍMUMAÐUR
---------------------------!______/
„Það getur verið. Það getur
verið.“
Hann gekk út og leysti
kistuna af sleðanum. Magða
hjálpaði honum. Þau báru
hana inn í stofu. Þorgeir
kvaddi í skyndi og fór. Nú
ók hann hratt. Það var orðið
framorðið og Fugisstaðir voru
við syðri vatnsendann, beint
á móti. Hesturinn var heim-
fús og langaði heim að stall-
inum sínum. Hann brokkaði
greitt og klakinn tvístraðist
undan hófum hans. Þorgeir
þurfti ekki að hafa neína
taumastjórn á honum. Hann
hefði mátt hafa augun aftur
alla leið, hefði hann viljað. En
það sem hann sá, birtist hon-
um jafn greinilega hvorii sem
hann hafði opin eða. aftur aug
un.
Hann sá hvíta rekkjuvoð.
Hann sá rúm. Og guð sé oss
næstur! það var ekki í íyrsta
sinni, sem hann sá þetta rúm.
En nú var orðið langt síð-
an. Hann hafði ekki hugsað
um það í mörg ár.
„Fer þetta ekki að stytt-
ast?“, hugsaði hann. „Nú verð
ég feginn að koma heim til
konunnar.“
Guði sé lof! Þarna sá hann
ljósið á Fuglsstöðum.
Magða kom inn í eldhúsið
á Breiðavatni tveimur. dögum
seinna. Það var verið að borða
morgunverð. Tara’d Brede, ná
vaxinn og feitur maður um
sexugt, sat við annan borðs-
endann.
„Sjaldséðir gestir“, sagði
hann ólundarlega. „Er eitt-
hvað að hjá ykkur?“
Hann hugsaði sig um dá-
litla stuhd eftir að hann
heyrði erindið, og strauk hök-
una.‘ ”■ .
„Nú, já, það er svona. Eg
skal lána þér hést og mann,
svo að þú getir komið móður
þinni sómasamlega til kirkj-
unnar. Við sjáum. Lil. Við sjá-
um til.“
Hann horfði- í ‘ kringum sig
og lét aftur annað augað.
Vinnufólkið * tók það svo að
það ætti að’’ brosa, og það
brosti svolítið. S,'o íeit hahn
á Mögðu.
„Eg geri þetta ;með mestu
ánægju, stúlka mín. Það er*
mér- sönn ánægja.. Viltu- ekki
fá þér sæti og borða?“
„Nei, þakka þér fyrir. Eg
var að borða", svaraði Magða
og flýtti sér út.
Það var mesta- •furðá, | hvað
margir fylgdu Ingiriði á Vatns
enda til grafar. Frumbýling-
amir komu auðvitað: ekkír Þeir
þckktu hána cþki. Én margir
sveitungar hennar komú; Það.>
var heldur ekki ólíklegt að
þetta yrði nýstárleg líkræða.
Presturinn var gamall og |
strangur. Hann var ekki van- |
ur að bera lof á látna menn, |
ef þeir áttu ekki lof skiliði
Hann hafði oft sagt Ingiríði
sannleikann í lifanda lífi. Hún
sagði frá því sjálf, þegar
henni þótti orðaval hans ó-
þarflega grófgert. Henni vai
aldrei vel við að hitta hann.
En hjá því varð ekki komizt
þegar hún þurfti að láta skýra
eða ferma.
Nú kom Ingiríður til hans i
síðasta sinn, og þ"i þótti ekki
ósennilegt, að hann léti ein-
hver vel valin orð falla.
— En því miðuz var jarðar-
förin sorgleg, hvað þetta
snerti. Gamli presturinn var
veikur og sendi aðstoðarprest-
inn, ungan tilþrifalítinn mann,
sem talaði meira um náð en
synd. „Hvíl þú í friði, þreytta
sál,“ sagði hann og hafði ekki
hugmynd um, hvað hann var
að segja og um hvem hann
var að tala. Þetta hefði átt
vel við um einhverja aðra —
auðvitað.
Til allrar hamingju var þó
ekki alveg tíðindalaust’ við
jarðarförina. Dætur Ingiríðar
þrjár — þær fullorðnu —
sátu á aðstandendabekknum og
grétu. Og við hlið þeirra sat
aldraður lotinn maður, Tobías
í Garði, með Sigríði litlu á
kjánum. Hann skeytti hvorki
skömm né heiður sá maður.
Hann gekk á eftir kistunni
og hélt í höndina á Sigríði,
stóð hjá syrgjendunum, þegar
presturinn heilsaði þeim við
gröfina, samkvæmc venju. Og
hann tók huggunarorðunum
eins og sjálfsögðum hlut, fölur
og utan við sig af sorg.
Fleiri voru ekki frá Garði,
hvorki kona Tobíasar né son-
ur — sem varla var von.
— — Tobías kom seint
heim um kvöldið. Ilann var ó-
styrkur á fótunum, þegar
hann gekk upp stigann. Kona
hans sat í stofunai og var að
prjóna. Hún heyrði til íians.
Þorsteinn heyrði líka til hans.
Hann lá andvaka í rúmi sínu.
Nú er hann fullur," hugsaði
Þorsteinn. „Eg ta;a við hann
á morgun.“
Þorsteinn hafði frétt af
jarðarförinni.
— En faðir hans kom ekki
niður af loftinu, daginn eftir
og ekki næstu tvo sólar-
hringa. Enginn fór til hans.
Enginn spurði eftir houum.
Það heyrðist stundum niður í
stofuna, að hann fór upp úr
rúminu og gekk um gólf ber-
fættur.
Loksins heyrðist fótatak í
stiganum seinni hluta dags.
Þorsteinn leit upp úr bók-
inni og hvarflaði augunum til
móður sinnar. Hún sat við
gluggann með pi jónana sína,
bein í baki og ströng á svip.
Það mátti hver koma og fara
eins og honum þóknaðist fyrir
henni. Það kom henni ekki við.
Þetta var erfið vinna og hasttuleg. Hann gat
ekki gætt að gullinu risans nema með hjálp ux-
ans, hundsins og hestsins. Fyrst reyndi hann að
ná hestinum, en «það var ómögulegt. Þá lá hann í
leyni fyrir honum og stökk á bak honum, en
hesturinn fleygði honum af sér hvað eftir annað.
Að lokum tókst honum.þó að ráða við hestinn.
Hesturinn hneggjaði reiðilega:
„Aldrei hefði ég trúað því á þig, Lárus í Sand-
hölum, áð þú gengir í þjóiiustu risahs”, sagði
hann.
,,Það eru orsakir til þess, sem hestur getur ekki
skilið", sagði Lárus.
Nú fór ' hann að leita hundsíns. Hundurinn var
illur- viðureignar og grímmari en tígrisdýr, en
nú var Lárus á hestbáki, og að lokum gat hann
gert hundinn spakann.
„Aldrei héfði ég trúað því á þig, Lárus TSand-
hólum, a§ þú gengir í . þjónustu risans“, úrraði
h.u;idurinn. ;
„Það eru orsakir til þess, sem hundur getur
ekki skilið‘\ sagð i Lárus.
Það fór með uxann eins og hestinn og hund-
inn. Lárus gerði hann þægan. En ekki var hann