Þjóðviljinn - 09.04.1946, Side 6

6
ÞJ OÐVILJINN
fcafcSjudagur 9. apríl 1946.
BÓK þessi segir frá tveim konum, annarri
amerískri, en hinni enskri, sem búa saman í
Frakklandi, þegar styrjöldin hefst. Fyrsta
: skeið stríðsins verða þær hildarleiksins lítið
; varar, en sumarið 1940, er Þjóðverjar flæða
Í yfir Frakkland og skilja mikið setulið eftir í
Parísarborg, hefjast hin merkilegu æfintýri
kvennanna tveggja. Fyrir einkennilega rás
atburðanna dragast þær inn í stórhættulega
og taugaæsandi starfsemi, fyrst hræddar og
’ hikandi, en síðan með vaxandi einbeittni og
viljastvrk. Þær taka mikilvægan þátt í að
■ byggja upp kerfi til að smygla brezkum her-
mönnum og frönskum ættjarðarvinum, —
; mönnum, sem eru að forðast klær leynilög-
■ \ reglunnar þýzku, — yfir til Englands. Lýsir
■ Í bókin á mjög áhifaríkan hátt dáðum þessara
: j kvenna, þreki þeirra, hugprýði og úrræða-
semi. Þær komast í kast við hina ægilegu
: • Gestapolögreglu, sleppa þó um sinn og halda
•; störfum sínum ótrauðar áfram. Að lokum fer
;j ’þó svo, að þær eru teknar höndum og yfir-
: jheyrðar á hinn grófasta og hrottalegasta
j hátt. Sitja þær síðan í varðhaldi, unz ame-
-'i ríska konan, frú Etta Shiber, er loks send til
:: . Ameríku í skiftum fyrir þýzkan kvennnjósn
| . ara, sem Bandaríkjamenn höfðu fangelsað.
: \ • Síðan segir frú Shiber sögu sína og hinnar
; | onsku vinkonu sinnar, nákvæmlega eins og
í- atburðirnir gerðust. Kemur þá í ljós, að hér
h.afðí lífið sjálft leikið sér að því að flétta
Þ saman svo furðuleg atvik, að jafnvel slyng-
ustu og hugkvæmustu höfundar leýnilög-
j ' ]:eglusagna mættu verða græmr af öfund.
Bókin um dáðir kvennanna tveggja, frú Ettu
: Shiber og frú Kitty Beaurepos, hefur verið
: lesin með geysilegum ákafa um allan hinn
enskumælandi heim og þýdd á ýmsar þjóð-
tungur, Hefur verið gerð stórbrotin kvik-
mynd eftir bókinni, og er hún sýnd beggja
rnegin Atlantshafsins við mjög mikla aðsókn
ILesið KVENDÁÐIR áður en kvikmynd-
; ,in um ævintýri Ettu Shiber og Kitty
Beaurepos kemur hingað til landsins.
Fæst hjá bóksölum.
Bókaútgáfa Guðjóns Ó. Guðjónssonar.
4- —------------------------------------------
iv.
Þremur vikum ftsinna gengn
maður og kona niður Álfs-
staðabrekkurnar — ung stúlka
og gamall maður. Það voru
Helena og Davíð.
Helena varð að nema oft
staðar og bíða eftir föður sín-
um, sem reyndi fvrir sér með
stafnum í hverju spori. Það
var svo hált.
„Gáðu að þér pabbi. Þú
dettur. Lofaðu mér að leiða
þig. Við komust aldrei áfram
með þ§ssu móti. Þú veizt, að
við verðum að vera komin
heim fyrir myrkrið."
„Slepptu mér. Eg get gengið
óstuddur," sagði gam’i maður-
inn og horfoi eftir hálkulaus-
um bletti, til þess að geta fært
fótinn þangað. „í ú veizt, að
enginn fugl fellur til jarðar,
nema —-. Nei, nú var ég nærri
dottinn. Réttu mér snöggvast
höndina. Svona! Svona! Nú
kemst ég áfram hjálparlaust."
5 Þau mættu ýmsum, sem
^köstuðu á þau kveðju og
tfgengu fram hjá, en allir námu
f staðar og horðu á eftir þeim.
Þetta var undarlegt ferðafólk!
Hver var þessi gam’i, skeggj
aði maður, sem Helena var
með. Þeir mundu ekki eftir
neinum gömlum rnanni. Sjá,
hvernig hann er kafklæddur,
í hverri treyjunni utan yfir
annari ,og vafinn í treflum!
Honum er heldur ekki létt um
hreyfingar. Þetta er þó ekki
_____?
Nei, það er ómögulegt. Það
getur ekki verið. Davíð, sem
gengur svona niður allar
brekkur, eins og ekkert sé. Og
hann sem aldrei var vanur að
vera í öðru en stakknum sín-
um, hvernig sem viðrar, og
kemur aldrei í yfirhöfn. Davíð
var líka svo unglegur í andliti
og skegglaus.
En þetta er þó ekki ólíkt
Davíð. Hann er að minnsta
kosti í of síðum buxum og eng
in flík mátuleg, því að Davíð
er lítill maður og hann hefur
alltaf gengið í uppgjafafötum
af öðrum.
- En bíðum við. Var ekki
sagt, að Davíð væri veikur —
og meira að segja dauðans
matur? Það eru veikindi, sem
hafa breytt honun; — auðvit-
að. Enda hlýtur þetta að
vera Davíð. Dóttir hans hefur
verið hjá honum og Helena er
aldrei vön að sjá3t með nein-
um öðrum karlmönnum.
— Helena lagfærði svolítið
utan á honum fatagarmana,
áður en þau sneru inn á aðal-
veginn og gengu fram hjd
kaupmannshúsinu og pósthús-
inu. Hún var ekki ánægð með
hann. Það var ekki sjón að
sjá, hvernig hann hlóð utan á
sig þessum görmum, sem hann
hafði sótt upp á loft. Það var
hætt við, að krakkarnir hlægju_
að honum — nú voru þeir ein
mitt að koma heim úr skólan-
um. Hann var því auðvitað
vanur, en nú var hann o-rðinn
citthvað svo kjarkiítill og við-
kvæmur eftir veikindin.
Skeggið er það versta. Það
hylur hálft andlitið, alveg upp
að eyrum, sítt og úfið. Iiún
tók skæri í morgun og ætlaði
að klippa gf honrm skeggið.
Hann þverneitaði. Hann sagð-
ist hafa haft skeggið, þegar
kraftaverkið skeði og skeggið
ætlaði hann ekki að skerða
héðan í frá. „Mundu það, að
öll okkar höfuðhár eru talin“,
bætti hann við. Hann var oft
farinn að vitna í ritninguna
núorðið. „Og svo er skjól að
því.“
„Eg ansa ekki öðru eins og
þessu“, hugsaði Helena. „Það
er ekki minnst á skcgg i biblí-
unni og ég klippi það af þér,
þegar fer að hlýna í vor og
þá verður líka farið að fyrna.t
yfir kraftaverkið.‘;
Það var faðir hennar, sem
hafði fundið upp á því, að
þau færu niður í sveit og ól
á því í marga daga, Þó að
hann væri svo lasburða, að
hann gæti varla dregið sig um
gólfið.
„Við verðum að fara og
þakka kennaranum fyrir okk-
ur“, hafði hann sagt. „Hefði
kennarinn ekki komið, væri ég
þrjár álnir niðri í jörðinni.
Við verðum að sýna, að við
kunnum mannasiði. Vertu nú
góð stúlka og náðu í föthanda
mér.“
I dag hafði hún látið undan.
Hún varð líka að fara að hcim
an, hvort eð var, það var ekki
matarbiti til í kotinu. „Eg
vildi, að við værum komin
heim aftur“, hugsar Helena.
— — Þorsteinn var í þann
veginn að leggja sig útaf,
eftir hádegið, þegar Magða
kallaði til hans neðan úr eld-
húsi:
„Þorsteinn, það er kominn
gestur að spyrja eftir þér.“
MARRY MACFIE:
Gull Indiánanna
(Sönn saga).
sagði hann okkur, hver k»»n vmr og hvernig á
ferðum hans stóð. Hami kvaðst vera af fjölmennri
og voldugri Indíánaættkvísl, sem ætti heima
skammt frá „salta vatninu“.
„Það var eina nótt“, sagði hann, „Þegar sólin
var eldrauð og elgirnir grófu rætur upp úr skóg-
artjörnunum — þá kom hvítur maður í þorpið
okkar. Tveir Indíánakynblendingar höfðu róið
með hann yfir vatnið. Hvíti maðurinn var veik-
ur og hann var borinn heim í þorpið. Margir
mánuðir liðu, áður en hann varð svo hress, að
hann gæti setið við eldinn úti fyrir kofanum mín-
um. Og þá voru kynblendingarnir hans fyrir
löngu rónir heim aftur yfir vatnið. Tjja0i mað-
urinn var þess vegna einn síns liðs hj:á *lisur.
Og við gerðum hann heilbrigðan.
Wonitopa (sólbráð á vatni). dóttir mín
hvíta manninum á meðan hann var ósjáÍÍPffcrga
eins og nýfætt barn. Það var hún, sem hreif hann
úr klóm vondu andanna, sem áttu sök á veiki
hans. Hann varð heilbrigður og fór með okkur,
þegar við rérum til fiskjar. Og þegar hreindýra-
] hjarðirnar komu norðan af freðmjýrunum um
I haustið, var hann líka á veiðum með okkur.