Þjóðviljinn - 18.04.1946, Side 6

6
ÞJÖÐVILJINN
Fimmtudagur 18. apríl 1946.
TILKYNNING
'fr;i Félagi löggiltra rafvirkjameistara, Rvík
og undirrituðum löggiltum rafvirkja-
meisturum
í „VLð undirritaðir leyfum oss að vekja at-
: "Lygli á, að vegna annríkis á verkstæðum
vorum munum vér fyrst um sinn verða að
I Va þau tæki ganga fyrir með viðgerð og
: teagingu, sem keypt eru í samráði við oss.
F. h. Félags löggiltra rafvirkjameistara
Reykjavík
Jónas í. Ásgrímsson,
Þorlákur Jónsson,
Holger P. Gíslason.
E
• ■ P'
í r
í u
ílarl Eiríksson,
g..rður Bjarnason
íi. Lúðvíks Guðmundss.
Pálmi Guðmundsson.
iraldur Jónsson.
inar Bjarnason.
Lajálmur Haligrímsson.
'. Jmundur Þorsteinsson.
irsteinn Sætram (Glóðin)
uaur B. Kristjánsson
:Lcar Hanss. (Rafmagn h.f.)
Valtýr Lúðvíksson (Norður-
Ijós).
Óskar Sæmundsson (Raf-
lögn).
Sveinbjörn Egilsson.
F. h. Rafvirkjans
O. Jónsson,
Einar J. Baohmann.
Kári. Þórðarson (Ekkó
Hafnarfirði).
í Félagi Löggiltra rafvirkjameistara eru:
A:ioi£ Björnsson (Segull h.f.)
Einí'kur "Hjartarson
Eir.íkur Ormsson (Br.
Ormsson).
N. Jensen.
C. issur Bálsson.
Haildór Ólafsson,
Baury Aaberg
i: Jger P. Gíslason
(Rafall)
J Jiann Rönning
Ján Ormsson
•J5u Sveinsson (Ljósafoss)'
Jónas í. Ásgrímsson
(Skinfaxi h.f.)
Jónas Á. Magnússon
(Ljós & Hiti)
Jónas Guðmundsson.
Júlíus Björnsson.
Kristján Einarsson
Kristmundur Gíslason
Magnús Hannesson (Volti)'
O. P. Níelsen.
Þorl. Jónsson (E. Hjartar-
son & Co.)
fMnnið
;
• Kaffisöluna
ílafnarstræti 16

Takið eftir,
Kaupum notuð hús-
gögn og lítið slitin
jakkaföt.
Fornverzlunin
Grettisgötu 45. 5ími
5691.
liggur leiðin
Daglega
NÝ EGG, soðin og hrá.
Kaffisalan
HAFNARSTRÆTI 16.
Samúðarkort
Slysavarnafélags
r
Islands
kaupa flestir, fást hjá
sly§avarnadeildum
um allt land, í Reykja
vík afgreidd í síma
4897
Ragnar Ólafsson
HæstaréttarlögLmaðer
og
löggiltur endurskoðandl
Vonarstræti 12, sími 5999
Hún leit á hann og brosti
hlýlega. „Nei, þér eruð ein-
mitt maðurinn, sem ég íief
augastað á. En við getum tal
að um það seinna. Þér kom-
ið að minnsta kosti á skemmt
unina“.
„Eg reyni það“, svaraði
Þorsteinn.
------Hann horfði á eitir
henni. Hún var grönn og ;étt
já fæti, rúmlega tvitug og
líkaminn liðuguv og mjúkur
innan undir kápunni. —
Hann hafði sjáífúr —.
Nei, nei, Iiann vildi ekki
hugsa um það. — Þarna var
hún stöðugc að hugsa urn að
gera þeim gott, sem. tiágt
áttu. Iiefði puð verið húu,
sem var konan hans, munui
það aldrei haía ko.nið ívr-
ir, sem gerðist k\öldið
það — —.
Það kom í ljós, að fröken
Bö hafði ekki lofað of
miklu, þegar hún sagði Þor-
steini frá gamalmenna-
skemmtuninni.
Þegar leið að kvöldi,
næsta laugardag, tók bæna-
húsið að fyllast af örvasa
gamalmennum. Þau voru
flutt á vörubílum og sótt
heini í allra afskekktustu
skógarkotin, ef því var að
skipta.
Ungar og viðmótsþýðar
konur stóðu úti, tóku á móti
þeim og leiddu þau til sæt-
is. Salurinn var bjartur og
hlýr. Þar var langt borð,
þakið bollum og brauðdisk-
um, og notalegur kaffiilmur.
Allt var eins og það gat bezt
verið. Seinast mátti svo
heita, að salurinn væri full-
ur. Dyrunum var lokað og
nú gat skemmtunin hafizt.
Þorsteinn og Magða sátu
á innsta bekk, næst ræðu-
stólnum. Fröken Bö hafði
vísað þeim þar til sætis.
„Eg vil gjarnan að þér
séuð einhversstaðar nálægt“,
sagði hún brosandi við Þor-
stein.
Þörsteinn svaraði engu.
Magða leit á þau bæði.
„Hvað átti hún við?“
spurði Magða.
„Það er bara svolítið, sem
ég ætla að hjálpa þeim við“,
sagði hann.
Það var undarleg sjón að
horfa yfir fullan sal af út-
slitnum gamalmennum, körl
um og konum, hrukkóttum,
lotnum, gráhærðum og með
upplituð augu.
Magða virðir þau fyrir
sér, því að hún snýr andlít-
inu að þeim, og rauðeyg
gamalmennin horfa á hana.
Sum eru . blíðleg og svipur-
inn rólegur. Önnur eru
deyfðarleg, eins og líf
þeirra hafi þegar fjarað út.
En önnur andlit bera vott
j um gráðuga forvitni
mörg stara á hana illileg og
tortryggin.
Hún finnur til óbeitar, en
skammast sín fyrir það, og
veit að það er ljótt. Það er
henni ósjálfrátt. Þeir allra
elztu, sem eru nærri því
blindir og heyrnarlausir,
sitja á næsta bekk við hana.
Gömlu mennirnir hafa hend-
urnar á hnjánum, en gömlu
konurnar láta þær liggja í
kjöltu sinni — stirðar,
krepptar hendur, sumar
hnýttar, ónýtar til alls.
Mögðu verður litið á hend-
ur sínar, hraustlegar og
sterldegar. Hún vill ekki
verða eins og þessi gamal-
menni. Það er ónotalegt að
horfa á þau. Hana langar að!
fara.
„Þú átt að sitja hreyfing-
arlaus“, segir Þorsteinn
mvnduglega. „Nú verður fav
ið að syngja“.
Fröken Bö stendur í ræðu
stólnmn og brosir. — Góð-
mennskan ljómar af henni,
ihún býður gestina ve’komna
með fáeinum hlýJegum orð-
um. Það var svo gaman að
jSÍá svona mörg gamalmenni
s.vnarko nin, sagði hún. Og
svo I.-að hún alla að rt-a á
fa'tur, jiví að nú ætti að
syngja calm.
Það brakaði og brast í
stirðum limum, en einhvern-
veginn rísa allir á fætur. —
Þeir, sem hressir eru, styðja
þá hrörlegpstu. Orgelið læt-
ur til sín heyra mjóa tóna..
„Hversvegna syngja þau
ekki?“ hugsar Þorsteinn og
horfir stranglega yfir sal-
inn. Þetta er þó gamalkunn-
ur sálmur. En það heyrast
aðeins örfáar skrækar radd-
ir. Flestir standa þegjandi
með opinn munninn. Hvern-
ig fólk getur hagað sér.
og
MAIIIIY MACFÍE:
Gull Indíánanna
(Sönn saga).
á jörðinni, fullgerður, og hvíldi á hlunnunum, er
við höfðum sett undir hann.
Við vorum lengi að koma honum niður til
strandarinnar. Báturinn var þungur og klunna-
legur og úr blautum viði. Hann flaut þó furðu
vel, þegar hann kom á vatnið, og við álitum, að
við mundum komast á honum til Ingolf með nauð-
synlegasta farangur okkar.
Við þurftum ekki að eyða tíma í að smíða ár-
ar. Þær áttum við heima í bjálkahúsinu.
Báturinn var nærri því flatbotna. En okkur
miðaði furðu vel áfram, þegar við stjökuðum
okkur út með ströndinni. Froskarnir léku sér í
sefinu og fyrstu lirfurnar svifu á glitrandi
vængjum í sólskininu.
Bátsmíðin hafði tekið okkur tvo daga og þeg-
ar henni var lokið, fannst okkur við í raun og
veru lagðir af stað í leiðangurinn. Sólin skein í
vestri, hátt yfir skógarbrúninni, 'fagurrauð.
Fyrstu trönuhóparnir komu fljúgandi og stefndu
norður. Kvak þeirra var eins og hvellur trumbu-
sláttur.. Samúel söng.
Morguninn eftir bárum við niður að ströndinni
allt það, sem við ætluðum að hafa með okkur til
Ingolf, og hlóðum bátinn. Og þegar við vorum
sjálfir seztir upp í hann, var hann svo sökkhlað-
inn, að ekki stóðu nema tveir til þrír þumlung-
ar af borðstokknum upp úr vatninu.
Við horfðum heim að litla bjálkahúsinu okk-
ar, sem við höfðum lokað vandlega áður en við
fórum. Skyldum við eiga eftir að sjá þessa fögru
vík oftar og sitja framan við viðareldinn, óhult-