Þjóðviljinn - 22.05.1946, Page 6

6
ÞJÖÐVILJINN
Miðvikudagur 22. maí 194S
OSCAR WILDE: XV
Draugurinn á Kantaravöllum
eihu sinni í viku og skæla sig gegnum stóra myndskreytta glugg-
ann fyrsta og þriðja miðvikudag í hverjum mánuði, og hann gal
ekki séð hvernig hann ætli að geta sloppið frá skyldukvöðum
sínum. Það var satt, að líferni hans hafði verið illt, en að hinu
leylinu hafði hann góða samvizku livað snerti hið yfirnáttúi-
lega. Næstu þrjá laugardaga hélt hann sig samkvæmt reglunni á
ganginum milli klukkan tólf og þrjú á nóttinni og viðhafði ail-
ar varúðarreglur gegn því að til hans heyrðist eða sæist. Hann
tók af sér skóna, sté eins létt og honum var unnt á ormétinn
viðinn í gólfinu klæddi sig í svarta flauelskápu og gætti þess að
bera sólarupprisufeiti á hlekki sína. Raunar var hann ákaflega
inótfallinn því að nota þessa síðasttöldu varúðarráðstöfun. Saml
læddist hann eitt kvöld, meðan fjölskyldan sat undir borðum,
inn á herbergi herra Ótis og sótti glasið með olíunni. Hann varð
hálf Skömmustulegur í fyrstu en varð þó að viðurkenna uð
þessi uppfinning hafði sína kosli, og að vissu leyti kom hún
honum að notum. Þrátt fyrir allt þetta slapp haiin ])ó ekki við
óþægindi. Hvað eftir annað var strengur þaninn yfir þveran
ganginn, þar sem hann gekk í myrkrinu, og einu sinni þegar
liann fór þar um í gervinu „Svarti Isak eða veiðimaðurinn í
■Hoglískógi" steig hann ofan á smurða brauðsneið, sem tvíbur-
arnir höfðu komið fyrir í efsta stigaþrepinu, og datt illa. Þessi
síðasta móðgun gerði hann svo frávita af bræði að hann ákvað
að niðurlægja sig lil að gera hinum ósvífnu tvíburum heimsókn
næstu nótt í einu af uppáhaldsgervum sínum „Rúpert léttúð-
ugi eða hauslausi jarlinn." N
I þessu gervi hafði hann ekki sýnt sig í meira en sjötíu ár,
eða síðan liann hafði hrætt hina fögru lafði Barböru Módiss sál-
ugu, með þeim afleiðingum að liún sveik þáverandi kantara-
vallalávarðinn og liljópst á hrott með hinum snotra Jóni Kast-
elton, og lýsti yfir því, að enginn máttur á jarðríki gæti fengið
sig til að giftast inn í fjölskyldu sem leyfði annarri eins ófreskju
að ganga Jjósum logum um höllina. Aumingja Jón var síðar
T ónlistarfélagskórinn:
KV ÖLDVAKA
kórsins verður endurtekin næst-
komandi fimmtudag 23. þ. m., kl.
8,30, í Sjálfstæðishúsinu við Aust-
urvöll.
Á skemmtiskránni:
íslenzk lög,
Óperulög og „Lög og leikir“,
sem er skemmtiþáttur í 6 atriðum
Söngstjóri er dr. V. Urbantschitsch.
Að því búnu verður dansað.
Hljómsveit Aage Lorange leikur
1 dag má panta og sækja aðgöngu-
miða í Bókaverzl. Kristjáns Krist-
jánssonar, Hafnarstr. 19, sími 4179.
Síðasta sinn
Samkvœmisklœðnaður.
Stjórnin.
; -4
Félag járniðnaðamema
Fundur verður haldinn í skrifstofu
Iðnnemasambandsins, Hverfisgötu 21, í dag
miðvikudaginn 22. maí, kl. 8,30.
Áríðandi mál á dagskrá.
Fjölmennið.
Stjórnin.
en gekk inn í stofuna. Þar vnr
þungt loft og hann opnaði glugg
ana.
„Þá er ég kominn lieim afl-
ur,“ hugsaði hann. „Hvað er ég
eiginlega búinn að vera lengi i
burtu? 1 dag og í gær og tvo
daga áður — kannski viku. Eg
man það ekki. Það skiptir held-
ur engu máli.“
Hann hafði lagt töskuna inn í
litla lierbergið inn af eldhúsinu,
undir rúmið. Nú fór hann þang
að aftur og sótli hana.
Þetta herbergi er autt núorð-
ið. Hún, sem var hér einu sinni,
tók með sér það litla, sem hún
átti, og fór leiðar sinnar. Það
var í vetur, sem leið, og nú er
komið haust. Það er misseri lið-
ið síðan hún rétti honum hörid-
ina síðast og grét að skilnaði.
„Hún svaf í rúminu þarna,“
hugsaði Þorsteinn. Það var ein-
liver glía í augunum á honum.
Hann studdi annari hendinni á
rúmgaflinn og liélt á töskunni i
hinni.
Það var svo ískalt, járnrúmið,
núna. Þarna var svæfillinn, þar
sem höfuð hennar liafði hvílt.
Undarlegt, að hann var ofl nógu
stór handa tveimur! Og mjúkur,
fagurvaxinn líkami hennar hafði
hvílt undir þessari sæng. Stund
um var hún þreytt og sofnaði
með grátstaf í kverkunum e;i
bros á vörum. Ábreiðan liggur
sl^tt ofan á rúminu og hefur
ekki verið hreyfð, síðan hún
fór. Stundum kom það fyrir,
áður fyrr, að henni liafði verið
sparkað til fóta eða niður á
gólf. En nú lá hún hreyfingar-
laus.
Hvað um það? Var ekki bezt
að allt fór, sem fór? Hann átti
hressingu í töskunni og hún
huggaði sig við gítarinn. Og þá
var þeim báðum borgið.
Þorsteinn læsli herberginu og
gekk inn í stofuna með töskuna
í hendinni.
Hann setti hana á stól, opn-
aði hana, tók uppúr henni
flösku, aðra flösku, liverja flösk
una af annarri og setti þær ail-
ar á horðið.
Tvær, fjórar, sex, atta! Hann
taldi þær og kinkaði kolli,
fleygði svo töskunni út í horn,
settist niður í liægindastólinn og
hrosti.
„Nú geturðu komið, hvenær,
sem þú vilt mín vegna,“ sagði
hann. „Eg sá þig á ströndinni,
og ])ú ætlar þér líklega hingað.
Gjörðu svo vel, Magða. Nú hef
ég prýtt heimilið! Nú bíð ég
bara eftir þér!“
Magða liitti alla heima á Berja
flöt, þegar hún kom þangað með
Sigríði. Vilhjálmur sat' á rúm-
stokknum með sitt barnið á
hvoru hné. Þriðji hnokkinn stóð
á bak við hann í rúminu og
liélt um hálsinn á honum.
„Þú ert þá koinin, Magða,“
sagði hann. „Eg héll að þú —
Hann þagnaði og leit á Ragn-
hildi.
„Þú mátt ekki bera af horð-
inu, þegar gestir eru komnir.
Snúðu aftur með grautinn, kelii
mín.“
„Hver heldurðu að anzi þér?“
sagði Ragnhildur brosandi. Ilún
var að vinna verk sín með lílið
barn á handleggnum, og það
minnsta bar hún undir belli.
Það voru mórauðir flekkir í
andliti hennar, en hraustleg var
hún, ung og brosmild.
„Reyndu nú að stikla á milii'
flatsænganna og að borðinu, ef
þú getur,“ sagði hún við Mögðu.
„Gáðu að þér, Sigríður mín, svo
þú stigir ekki ofan á Þóru litlu.
Hún hcfur tannpínu, auminginn
litli, og var rétt að sofna.“
Magða og Sigríður gengu á
milli beggja flatsænganna, þar
sem eldri börnin sváfu, og sett-
ust við borðið. Magða sagðist
annars ekki ætla að borða. Hún
var að fara lengra. Hana langaði
bara til að, biðja þau að lofa
Sigríði að vera í nótt •— ja, það
er að segja, ef ekki væri svo
þröngt.
„Þröngt!“ Vilhjálmur hló og
leit á Ragnhildi, og ])á hló liún
lika. „Hvað lieyrist þér, Ragn-
hildur mín? Hún er að spyrja,
livort sé þröngt hjá okkur. Eins
og það hafi nokkurntíma venð
meira liúsrými en núna. Það
verður því rýmra sem krakk-
arnir verða fleiri, og ef þú held
ur eins vel áfram og þú hefur
gert, þá getum við.bráðum far-
ið að taka leigjendur."
„Æ, blessaður þegiðu!“ sagði
Ragnhildur og hló.
Magða horfði á þau til skipt-
is. Það var einkennilegt hvernig
Ragnhildur var orðin, liún, sem
alltaf var svo fálát, þegar liún
var unglingur. Og ekki hló hún
oft þá. En nú ljómar af henni
kætin. Svona var Þóra.
Og Magða leil á Vilhjálm, þar
sem hann sat á rúminu. Eru það
mennjrnir, sem gera konurnar
að því, sem þær eru? Hún
þekkti mann, sem —.
Magða hrökk við. Ragnhildur
hafði sett disk og skeið fynr
framan hana á borðið.
„Þú ert svo þreytuleg, Magða.
Harry Macfie:
Gull Indiánanna
(Sönn saga).
kló var gullmoli, sem gat hafði verið borað í gegn
um. Þeir voru misjafnir að logun og alveg eins og
þeir höfðu fundizt í sandinum. Þessir gullmolar
gljáðu eins og þeir, sem Sagwa hafði gefið okkur.
Höfðinginn hraít henni út úr dyrunum. En
það var of seint. Við:höfðum séð gullið, sem hann
sagði, að ekki væri tii.
Við kvöddum Jöe la Croix og gengum hálf-
bognir út um dyrnar. Indíánarnir sem úti voru,
horfðu á okkur svipljótir. Þeir fylgdu okkur aft-
ur niður til strandarinnar. Það gerði höfðinginn
líka. Hann ruddi sér braut í gegnum hópinn, gekk
til okkar og sagði:
„Hvítu menn! farið að ráðum Joe la Croix. Snú-
ið aftur undan straumnum niður til Nelson-fljóts-
ins og róið síðan suður vötnin til heimkynna ykk-
ar. Norðurland er eign Megaleep-Indíánanna.“
Indíánarnir, sem gættu bátsins, höfðu gert
það vel. Allt var óhreyft. Við settumst undir árar
og lögðum frá landi. Indíánarnir horfðu á okkur.
Þeim datt þó ekki í hug annað en við hlýddum
höfðingjanum. En við snerum bátnum upp í
strauminn, undir eins og við sáum okkur fært.
Sólin var að ganga til viðar. Indíánaþorpið
var horfið. Greniskógurinn skyggði á það. Við
heyrðum aðeins gjamm hundanna. Og þegar óm-
urinn af hundgánni -dó út, var hljótt í kringum
okkur. Áraglamið vár það eina sem rauf kyrrð ó-
byggðarinnar.