Þjóðviljinn - 22.01.1947, Qupperneq 6

4
ÞJOÐVILJINN
Miðvikudagur 22. jan. 1947.
Stúlkur vantar
á barnaheimili.
± Upplýsingajr í síma 5063 milli kl. 10 og 12 og 2 til 4.
r44ý44444-H-H"l"l"H-H-H"H"H"H"H"H-M-H"H"H"H"H"H"H-H
Tilkynning
Síðasti gjalddagi allra útsvara til bæjarsjóðs
Reykjavíkur árið 1946 var 1. nóvember síðastliðinn,
en þeim gjaldendum, sem er heimilt að greiða út-
svarið reglulega af kaupi, ber að standa skil á síð-
ustu afborguninni eigi síðar en 1. febrúar.
Atvinnurekendur og aðrir kaupgreiðendur, sem
skyldir voru til að halda eftir af kaupi starfsmanna
til útsvarsgreiðslu, eru alvarlega minntir á, að gera
bæjarskrifstofunum fullnaðarskil nú þegar um mán-
aðamótin.
Að öðrum kosti verða útsvör starfsmanna inn-
heimt hjá kaupgreiðendum sjálfum, án fleiri að-
varana.
Lögtökum til tryggingar ógreiddum útsvörum
± 1946 verður haldið áfram án sérstakra aðvarana.
Minnist þess einnig, að greiðslur útsvara 1947
+ hefjast 1. marz.
Auglýsmgasíminn er 6399
44444444444444444H-44I44444444444444444444444444
ATVSNNA
Duglegur og reglusamur maður og stúlka vön ;;
± vélritun óskast í skrifstofu hjá ríkisstofnun.
Verzlunarskólamenntun eða önnur hliðstæð mennt t
± un áskilin.
Umsóknir, merktar „Atvinna“, sendist í pósthólf ;;
± 1090 fyrir 1. febrúar.
4444444444444 H 444444444444444444444444444444444-
Við þökkum hjartanlega, öllum þeim sem á svo
margvíslegan hátt hafa sýnt okkur samúð við frá-
fall sonar okkar og unnusta
Einais Eyjólfssonar
9 ' . ■ . . ' • '"' l C l' . ,
Sérstaklega þökkum við Bæjarútgerð Hafnar-
f jarðar hina , .virðulegu minningarathöfn er hún,
. Iií IIM I I ,!j n ' 1 i« “ IXl«Jtj
gekkst fyrir þann 18. þ. m. ......... ' . ..
Guðlín Jóhannesdóttir, Eyjóifiir Kristjánsson,
Soffía Júlíusdóttir
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hluttekn-
j - ingu við andlát og jarðarför
Sigrúnar Jónatansdóftur
Svanhvít Stefánsdóttir,
, '’nmóís,' ! Jónatan Jaknhssop.
Torolf Elster:
SAGAN UM GOTTLOB
þetta má ekki komast upp |
strax. Líf mörg hundruð manna
eru í húfi.
Páll á einnig erfitt með að
tala.
— En — en — Elsa....
— Veslings litla Elsa.
Andrés situr á blautri jörð-
inni, meðan Páll dregur líkið
lengra inn í kjarrið og hylur
það vel með kvistum. Hann
þerrar skammbyssuna á skyrt-
unni sinni, og fleygir henni við
hlið líksins. Hin daufu hljóð
úti í myrkrinu, greinar brotna,
þung skref fram og aftur, allt
þetta fyllir nóttina óhugnaðri
og virðist ætla að sprengja
höfuðið á Andrési. Hann getur
ekki hugsað framar.
— Svo snúum við til baka.
— En hvert heldurðu.. .. .
. k
— Hvernig ætti ég að vita
það.
Þögulir líða þeir undan brékk
unni gegnum kjarrið, eins hart
og þeir geta, án þess að hirða
um föt sín, sem eru öll í tætlum
og blóðið, sem streymir niður
andlit þeirra. Brátt eru þeir
komnir fram hjá kofanum, þar
sem lögregluþjónarnir masa
saman og reykja. Þeir hlaupa
síðasta spölinn, hrinda upp hin-
um hrörlegu dyrum og æða inn
í kofa Jaróslavs.
— Hver ósköp eru að sjá
ykkur, segir frú Jaróslav.
— Hvar er konan mín?
— Hún er líka farin.
— Farin. Hvert fór hún?
— Hún sagði ekkert um það,
svarar Jaróslav. Hún var orð-
in alveg frávita, við héldum, að
hún væri veik. Hún gekk um
gólf, spennti greipar og sló sig
í enriið eirís og hún hefðí misst
vitið, og loks fór hún að gráta.
— Gráta? Anna?
— Já, svei mér þá, hún grét.
En ósköp eru að sjá útganginn
á ykkur. Hafið þið lent í slags-
málum ?
— Nei, þetta er ekkert alvan-
legt, við duttum í myrkrinu. En
hvað ætli gangi að Önnu —
þetta er einna líkast móður-
sýkiskasti? Við verðum að fara
niður til Júllis og vita, hvort
við finnum hana ekki þar. En
fyrst megum við til að fá að
þvo okkur.
Eggert tók hvíld til að
styrkja röddina, sem var orðin '
hás og veik, að við heyrðum
varla til hans. Hann hallaði sér
aftur á bak og horfði upp í him ■
ininn. Við hin hermdum það
ósjálfrátt eftir honum. Ennþá
blikuðu nokkrar stjörnur á
morgúnhimninum, en nóttin
var jafnköld og áður.
Eg leit í kringum ’mig á sam-
ferðafólkið. Allir voru æstir í
að hlusta á söguna. Blóð rann
niður andlitið á Lind úr hári á
enninu. Hann hafði dottið, þeg
ar hann reyndi að ausa bátinn.
Hann hafði strokið hendinni yf-
ir andlitið í hugsunarleysi, og
nú grillti í það í morgunslnm-
unni atað blóði. Ester sát hreyf
ingarlaus og starði á Eggért.
Bjuggust þau við, að hann
kæmi með lausnina á leyndar-
dómnum um Gottiob,? Annars
greip frásögn hans okkur helj-
artökum. Það var svo auðvelt
| að sjá þetta fyrir sér, sex trygg
ir vinir komast að því, að einn
þeirra er svikari; ég vissi ekki,
hvern ég vildi helzt láta vera
þann seka, það var næstum
því eins og ég hefði þekkt þau
öll saman í langan tíma.
En að Elsa — Elsa Ingimund
ar Hanssens — skyldi vera
drepin.
— Nú snúum við okkur að
Sagha og Brúnó. Án þess að
mæla orð af vörum ganga þeir
eftir þröngum hliðargötum til
borgarinnar. Þarna niðri í lægð
inni er hlýrra í veðri, og þeir
taka naumast eftir rigningunni.
Við og við stíga þeir ofan í
hina glitrandi vatnsdropa á
götunn. Varla nokkur lifandi
vera er sjáanleg úti við, og
fótatak þeirra bergmálar frá
húsveggjunum. í eitt skipti
heyra þeir háa, skerandi rödd
út um opinn glugga. Frá aðal-
götunni berast til þeirra veik-
ar drunur bíla og strætisvagna
gegnum rakt loftið.
Það er ekki auðvelt að geta
sér til, um hvað þeir eru að
hugsa, en áhrifin frá þessu
borgarhverfi, sem áður hefur
verið auðugt, en er nú merkt
fátækt og eymd, leggjast á þá
eins og mara og dreifa döprum
hugrenningum þeirra. Ef til vill
tortryggja þeir hvor annan,
kannski eru þeir báðir fullir af
sjálfsásökunum, ef til vill
hugsa þeir um, hvað muni bíða
þeirra.
Og áreiðanlega hafa þeir báð
ir Elsu í huga.
Fyrir utan lögregulstöðina í
Smikoff standa tveir lögreglu
þjónar. Ósjálfrátt og án veru-
legrar ástæðu sveigja þeir út á
hliðargötu. Og brátt leggur á
móti þeim svalann frá fljótinu,
hinu svarta gapi í miðri borg-
inni.
Það er Sagha, sem rýfur
þögnina:
— Ef öðruvísi hefði farið,
mundi ég vera í Ameríku núna.
— Hvers vegna dettur þér
það í hug?
— Eg veit það ekki. Stund-
um finnst mér útlitið svo von-
laust. Þetta brölt er alveg vita
gagnslaust allt saman. Hvers
vegna hélt ég ekki áfram vís-
indanáminu? Það var meira að
'segja búið að bjóða mér til
Ameríku.
— Þannig þýðir ekki að
' hugsa. Drottinn minn, sá tími,
sem við höfum haft til starfa,
er ekki nema ein stutt sekúnda
af veráldarsögunni. Allt gött
starf gerir sítt gágn.
— Gagn, segir þú. Það elna,
sém við berum úr býtum, er
að ókkur verður komið fyrir
kattarnef, einu í senn eins og
Elsu núna. Eg óttast vissulega,
að eitthvað illt hafi komið fyr-
ir hana. Er ekki eðlilegt ég
hugsi þannig?
Sagha snýr fíngerðu föla
andliti sínu að Brúnó eins og
hann sé áð biðja.* úm. huggunar
orð. Það er éins og þéssi stórí
og myndarlegi maður sé að gef
ast upp, og hvert skref kosti
hann sireynsiu.
Köld gola ' næðir um þá á
brúnni. Þeir bretta upp krag-
ana og herða gönguna. Ljós frá
öðrum brúm og virkjum spegl-
ast í vatninu. Strætisvagnarnir
fara framhjá fullir af fólki og
með hávaða, sem nístir þá í
merg og bein.
— Eg gefst upp, heldur
Sagha áfram; ég fer til Pól-
lands.
— En Elsa?
— Elsa?
— Ertu hættur að hugsa
um Elsu?
— Eg sé Elsu ekki framar.
— Láttu ekki svona þvætting
út úr þér. Vitanlega sérðu Elsu
aftur. Engin ástæða er að álíta,
að neitt alvarlegt hafi komið
fyrir hana. Hún hefur hitt
kunningja og snúa við til borg
arinnar með honum, og nú er
hún komin í sollinn, það er ekki
í fyrsta skipti.
— Heldurðu það?
Það má allt í einu greina of-
urlitla von í röddinni.
— Vitanlega. Elsa er þrátt
fyrir allt ekki svo mikilvæg
persóna, að þeim detti í hug að
ryðja henni úr vegi.
— Það getur þú ekki sagt,
segir Sagha þungbúinn. Eg hef
aldrei skilið Elsu til hlítar.
—- Álíturðu það?
— Já — hvað álítur þú?
— Ja — að því leyti er hún
sjálfsagt eins og flestar aðrar
konur. Ekki óljúft, að menn
séu með einhverjar óþarfa grill
ur út af því, hvernig hún muni
vera. Þannig eru þær flestar.
— Þú hlýtur að vita þetta.
-— Já, ég veit það.
Rigningin fer vaxandi. Heim-
ilislausir leita sér skjóls með-
fram húsveggjunum. Brúnó
hristir vatnið af hattinum sín-
um.
— Hvað eigum við að gera
— eigum við að líta inn á Júlis?
— Já, kannski.
Sagha snýr sér allt í einu að
Brúnó.
— Eg losna ekki við þá til-
finningu að þessu sé lokið. Það
er búið að vera með allt starf
okkar hér. Vinátta okkar er far
in út um þúfur. Þetta kemst
aldrei í lag aftur. Elsa er horf
in — Elsa er horfin. . . .
Skömmu síðar bætir hann
við.
Þegar ég hefi fundið Elsu,
förum við héðan — til Ame-
ríku. Við höfum penjnga til
þess. Nægilega handa okkur
öllum.
— Peninga? Hvenær hefurðu
átt meira en 10 krónur?
— NorðmaðUrimi gaf okkur
peninga. Hann gaf Elsu pen-
inga. ; T'í'
-fn Gaf hann Elsu peninga ?
0, þessi iéttúðuga manneskja.
Það eru auðvitað peningarnir,
sem hún er að svalla fyrir núna.
Elsa getur ekki átt peninga
nema fáeina klukkutíma í einu.
— 0, ef það væri ekki annað
en það. Eg. trúi því ekki. — Jú,
kannski er það þannig þrátt
fyrir allt. Guð minn góður, sú
skal fá fyrir ferðina. Gera okk
ur öll frávita af hræðslu. Nei,
annars, ekki skal verða sagt
við hana eitt einasta illt orð —
ekki í þetta sinn.
— En þó vitum við, að 'ein-
hver okkar sex er njósnari.