Þjóðviljinn - 07.08.1947, Blaðsíða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Fimmtudagur 7. ágúst 1947
Elliott Rooseveit:
80.
Sjónarmið Hoosereits
forseta
D U L
H E I M & R
Truman. Stalín. Churchill.
mörkum til þess að vinna stríðið. Það þýðingarmesta í
þessu stríði eru vélar. Bandaríkin hafa sýnt að þau geta
framleitt 8000 til 10Ó00 flugvélar á mánuði. England
framleiðir 3000 á mánuði, aðallega þungar sprengju-
flugvélar. Þess vegna eru Bandaríkin land vélanna. Ef
við hefðum ekki — með aðstoð láns- og leigulaganna —
fengið þessar vélar til afnota myndum við tapa þessu
stríði.“
Faðir minn ræddi frá sínu sjónarmiði afdráttarlaust
um hinn volduga rauða her, sem notaði þessar vélar, og
sem á þessu augnabliki, meðan við sætum hér að veizlu-
borði, hrekti þýzka herinn hratt á undan sér vestur til
Þýzkalands aftur.
Svo var ráð fyrir gert að ég flygi næsta dag til stöðva
minna í Túnis. Áður en ég fór sat ég stundarkorn með
föður mínum og Pat Hurley og fór yfir það sem Pat
Hurley hafði — með sáralítilli aðstoð af minni hálfu —
lokið við af uppkastinu að þríveldayfirlýsingu varðandi
Iran. Þetta samkomulag átti svo að undirritast síðar
um daginn, ef Sovétríkin og Stóra-Bretland gætu orðið
sammála um innihald þess.
Faðír minn las það með athygli og gaf öðru hvoru til
kynna samþykki sitt með því að kinka kolli. Að loknum
lestri leit hann á Pat með glampa í augunum.
„Heyrið þér Pat,“ sagði hann, „hvar er nýja stjarnan
yðar?“
„Hvað eigið> þér við, herra forseti?" spurði Hurley
undrandi.
„Já, nýju sjömuna yðar,“ endurtók faðir minn. „Þér
hafið verið hækkaður í tign! Þingið hefur þegar sam-
þykkt það. Er það raunverulegt að enginn hafi sagt
;yður neitt? Þér eruð orðinn generalmajór."
Þannig fékk Pat Hurley að vita að hann hefði verið
hækkaður í tign.
Eg kvaddi föður minn rétt fyrir morgunverðinn. Hann
hafði ætlað sér að dvelja í Teheran til föstudags, en
veðurfræðingarnir höfðu skýrt Otis Bryan majór frá
því að kuldabylgja væri á leið yfir Kairó og myndi hún
sennilega verða komin í fjallaskörðin á föstudag. Þess
vegna hafði faðir minn beðið Rússana og Bretana að
breyta ráðagerðum sínum þannig að hann gæti farið frá
Teheran þetta kvöld. Ef þetta væri ekki hægt ætlaði
hann að skoða að minnsta kosti tvær stöðvar herja okkar
í íran, áður en hann færi aftur til Kairó. Hann sagði
mér að það biðu sín að minnsta kosti tíu klukkustunda
stjómmálaviðræður með Stalín og Churchill, sem ættu
að hefjast eftir morgunverð. Þetta var erfið starfsáætlun
fyrir hann, einkum með tilliti til þess að þegar sáust á
honum þreytumerki. Hann hafði nú verið 21 dag sam-
fleytt á ferðalagi eða ráðstefnum.
„Eg er ekki viss um hvenær ég get hitt þig í Kairó,
pabbi,“ sagði ég, „eða hvort ég get komið því við.“
„Reyndu að koma, þótt það væri ekki nema fyrir
einn dag eða tvo.“
„En ef ég get það ekki, þá sé ég þig samt þegar þú
ferð um Túnis á heimleiðinni, eða er það ekki ? Við kveðj-
umst ekki fyrir nema nokkra daga! Sjáumst aftur,
pabbi!“
Filtir Phyllis Botfome
blátt áfram hrundið henni burtu með fyrirlitningu ?
i ,,Og ég er ekki! Eg er ekki“, hugsaði Jane með
jsjálfri sér og gat ekki látið vera að brosa. „Eg er
íjafnvel ekki í augum Alecs néitt til áð vera hrifin
|af. Það er aðeins dr, Barnes sem finnst slíkt!“
Hún mundi alljt í einu eftir að hún þurfti að fara
áð láfa niður í ferðatöskurnar.
Hún stþð upp og anþvarpaði um leið, því henni
leið*vel í þessu stóra herbergi í sumarrökkrinu og
við hið vingjarnlega og ópersónulega rabb Arnalds.
Hún rétti honum höndina og sagði: „Jæja, að
vissu leyti höfum við skilið áður, þegár við hættum
að vinha saman, en ég er hrædd um að i þetta sinn
verði það fyrir alvöru. Þér eruð sá af starfsbræðr-
um mínum sem ég mun sakna mest!“
Arnold tók í hönd hennar með föstu hlýju taki.
„Eg býst ekki við að ég muni nokkuð sakna yðar“,
sagði hann Jane til nokkurrar undrunar. „Eg hefi
byggt ,þetta starf upp á því, sem þér kennduð mér.
Þar að auki“, hann þagnaði snöggvast og gekk með
henni fram að dyrunum, ,,ég geri ráð fyrir að þér
farið ekki — nema þér viljið það!“
Jane langaði til að vita, hvað hann ætti við með
þessu,. en hún vissi að hún þorði ekki að spvrja
hann.
37. KAFLI
„Hvað í fjandanum ertu að gera við þessar ferða-
töskur ?“
„Annar reiður maður að deila við“, hugsaði
Jane rólega. Hún hafði vonað að henni yrði hlíft
við að sjá Alec, en það var eins og ekki ætti að
hlífa henni við neinu. Hún sagði eftir litla þögn,
meðan hún sótti í sig veðrið.
„Þú ert búinn að sjá Sally!“
Reiðin og undrunin í augum hans hvarf um leið.
Hann gekk inn í herbergði og lokaði dyrunum á
eftir sér og nú skein rósemdin af honum, sem hafði
þokazt til hliðar fyrir augnabliki síðan.
„Já,“ sagði hann. „Eg hefi setið hjá henni allan
þennan tíma — náttúrlega ekki verið að tala —
aðeins brosað við og við — til að fá hana til að brosa
á móti. Það er kraftaverk, hvernig hún hefur komizt
yfir þetta. Guð minn góður — ég verðskulda það
ekki!“ •
„Eg þýst við að þú verðskuldir það ekki sérstak-
lega“, samþykkti Jane dáiitið biturl^ga.
.. Alec gekk til hennar og leit niður í ferðaöskjuna.
scm lum lá á hnjám við.
„Þú hefur ekki svarað spurningu minni“, sagði
hann. „Hvað ertu að gera við þessar bækur?11
Það snerist allt í hring í höfðinu á Jane. Átti
hún að segja, að hún ætláði að selja þær? Vitleysa!
Hvers vegna skyldi hún vera að selja bækur sínar?
Alec vissi, að hún hafði nóg af peningum! Átti hún
að segja að hún ætlaði að fá sér nýtt band á þær
-----eða væri að senda þær til vinar síns, sem væri
veikur? Ekkert* af þessu hljómaði sennilega. Voru
ósannindin annað en augnabliks frestur á kostnað
Alecs? Og voru það ekki þau, sem hún hafði alltaf
borið fyrir sig og hlíft honum á þennan fyrirlitlega
og auðveldlega hátt við erfiðleikunum, sem hann
hefði haft betra af að horfast í augu við ?
Auðvitað langaði hana ekki til að draga úr gleði
hans yfir bata Sally, en hvernig gat hún komizt
hjá að hryggja hann? Hvaða ábyrgð bar hún á
því, þótt eitthvað gæti komið og truflað gleði hans?
Hún settist upp og horfði inn í spyrjandi augu
hans, alvarlega og þunglyndislega.
„Ég er að fara í burtu“, sagði hún að lokum,
,,af þvi að yfirlæknirinn álítur að ég sé ekki hollur
félagsskapur fyrir Sally“. — Jæja hún hafði þá sagt
það — — og nú gat hann tekið það eins og hann
vildi. Hún hafði ekki blekkt hann í þeim tilgangi,
að hlífa honum. Hún treysti bæði dómgreind hans
og hugrekki, en hún hafði eyðilagt kraftaverkið
fyrir honum, ef á annað borð er hægt að eyðileggja
kraftaverk.
Hann horfði á hana fullur tortryggni.
„Hvern fjandann", hrópaði hann í ofsareiði, „hef-
ur yfirlæknirinn með okkur að sælda? Og hvaða
hringavitleysa er þetta? Hvenær hefur þú gert
Sally mein ? Ekki í eitt skipti. Hún sem álítur að
engin sé á við þig.
„Já, álítur"! sagði Jane. Hún var eins ná-
lægt því að örvænta, eins og hún mundi nokkurn
ll!!!lllllll!lll!!!!!li!!ll!llllllll!l!l!!!l!ll
!.'!'l!!llll!!!!!!!l!!llllllll!llll!ll!!l!!ll!!!!í:!i;;!::!i|!l||i!i!!i!!ii'íl!!!l!l!!ll!lll!!llll!lll!!l!l!!!!l!!!!!l!l!!!!!!!l!!lll!lllllll!!!!!!lllll!!!!llllll!l!!!!!!!!l!llll!lllllllll!l!ll!!l!l!llll1lllllll!!il!!llllll!l!UI!!!llllll>ll!l!a!!ill
D Æ M I S ÖG U R KRILOFFS
XIX.
Bændurnir þrír.
Þrír bændur höfðu farið til Péturs-
borgar í verzlunarerindum. Nú voru
þeir á leið heim í þorpið sitt. í litlu
gistihúsi við veginn báðu þeir um mat
og næturgistingu.
Það eina sem til var af mat í gisti-
húsinu var kanna með kálsúpu í, dá-
lítið brauð og hálf skál af hafragraut.
Bændurnir voru sársvangir og horfðu
hnuggnir á þessa framreiðslu. Jæja,
J það var þó betra en að fara matarlaus
í rúmið.
En einn þeirra sem var slungnari en
hinir fann ráð til þess að ná í alla mál-
tíðina sjálfur. „Félagar,“ sagði hann.
„Tómas vinur okkar verður sennilega
kallaður í herinn.“
„Hversvegna? Hvenær?“
„Það er yfirvofandi styrjöld við Kína.
Keisarinn hefur skipað Kínverjum að
borga teskatt.“
Hinir bændurnir byrjuðu strax að
tala um stríðið, hvernig því yrði fyrir
komið og hverjir ættu að stjórna því.
Þeir skipulögðu herliðin og háðu bar-
daga, en á meðan át bragðarefurinn
allan kvöldmatinn.
XX-
Hesturinn sem nöldraði.
Bóndi nokkur var að sá höfrum í ný-
plægðan akur.
Ungur hestur sem horfði á aðfarir
bóndans tautaði með sjálfum sér: „Það
er undarlegt að flytja alla þessa hafra
hingað í svona heimskulegum tilgangi,.
Það er sagt að mennirnir séu vitrari en
dýrin, en er hægt að hugsa sér nokkuð
heimskulegra en plægja geysiStóran
Leon Gray og Cram liðþjálfi biðu mín á flugvellin-
um. Við lentum í Kairó sömu nótt og í Túnis næstu nótt.
33
34