Þjóðviljinn - 17.07.1948, Blaðsíða 6

ÞJÓSVIL JINN
Laugardagur 17. júli 1945.
21.
Falsarar söoannar
(Sögulegt yíirlit)
blaðinu „Ce Soir“ sumarið 1939. Það væri aðeins ein skýr-
íng á því, hvernig samkomulagsumleitanir Breta og
JFrakka við Sovétríkin væru dregnar á langinn, sagði
hann:
„Neville Chamberlain, Halifa.v og'John Simon kæra sig
alls ekki um að neinir samningar náist við Sovétríkin".
Skiljanlegt er að það sem var augljóst fyrir Lloyd George
~var jafnaugljöst valdamönnvm Hitlers-Þýzkalands, er
skildu fullvel að Vesturveldin ætluðu sér ekki að gera
neitt samkomulag við Sovétrikin, heldur stefndu að allt
öðru markmiði. Ætlun þeirra var að fá Hitler til að hraða
árásinni á Sovétríkin með þvi að bjóða honum eins og :
-verðlaunaskyni að koma Sovétríkjunum í hina erfiðustú
aðstöðu ef til stríðs við Þýzkaland kæmi.
Vesturveldin héldu áfram að draga samningsumleitan-
irnar við Sovétríkin endalausc á langinn, og reyndu að
drekkja aðalmálinu í sæg af minniháttar breytingartillög-
um og gagntillögum. 1 hvert skipti sem koVn að áþreif-
aniegum skuldbindingarákvæðum, tóku fulltrúar Vestur-
veldanna á sig undrunarsvip og þóttust ekki skilja upp
né niður.
Þegar leið að maílokum, báru Bretland og Fralckland
fram nýjar tillögur, sem voru heldur til bóta frá fyrri
tillögunum, en sem enn komu ekki nærri jafn mikilvægu
máli fyrir Sovétríkin og ábyrgð á Eystrasaltsríkjunum
jmemur, er land áttu að Sovétr;kjunum norðvestanverðum.
Þannig héldu stjórnir Bretlands og Frakklands fast við
fyrri stefnu, enda þótt þeir létust slaka til vegna þunga
almenningsálitsins heima fyrir og hengdu í tillögur sín-
ar fyrirvara, sem þeir vissu að hlutu að gera þær óað-
gengilegar fyrir Sovétríkin.
Framkoma brezku og fönsku fulltrúanna í samkomu
lagsumleitunum í Moskvu var svo óþolandi að V. M.
Molotoff lýsti yfir 27. maí 1939 við brezka sendiherrann
Seeds og setta franska sendiherrann Payard, að uppkast
"þeirra um sameiginlegar gagnaðgerðir við friðrofi
Evrópu fæli ekki í sér neina áætlun um skipulagningu
gagnkvæmrar áðstoðar Sovétrikjanna, Bretlands og
Frakklands og það benti hvergi til þess að ríkisstjórnum
Bretlands og Frakklands væri það nokkurt áhugamál að
gera slíkan samning við Sovétríkin. Því var ennfremur
skýrt yfir lýst, að brezk-frönsku tillögurnar vektu ekkí
þá hugmynd að Bretlandi og Frakklandi væru samninga-
umleitanir meira áhugamál en samningurinn sjálfur. Ve’.
gæti verið að samningsumleitar.ir þessar væru Bretum og
Frökkum þarflegur í einhverju eiginhagsmunaskyni. Hver
tilgangurinn vséri vissi sovétstjórnin ekki. En sovétstjórn-
inni væri ekkert áhugamál að talað vær um sáttmála, held-
ur skipulagning gagnkvæmrar aðstoðar Sovétríkjanna,
Bretlands og Frakklands gegn friðrofi í Evrópu. Fulltrúar
Bretlands og Frakklands voru varaðir'við því að Sovét
ríkin ætluðu sér ekki að taka þátt í samniíigaumleitunum
er miðuðu að einh.verju er savétstjóniinnni væri ókunn-
ugt um, og gætu ríkisstjórnir Bretlands og Frakklands
fundíð hæfari félaga til slíkra viðræðna én sovétstjórnina.
Samningaumleitanirnar í Moskva'drógust endalaust‘á
Janginn. Londonarblaðið Times glopraði út ’ástæðunnni
fyrir þessum ófyrirgefanlega dræiti er það lét svo um-
mælt: „Afdráttarlaust og sterkt-baridalag við Sovétrikin
kynni að spilla fyrir öðrum samningum". ,,Times“ .var
a.ugsýnilega að ympra á samníngaumieitunum sem brezki
utanríkisráðherrann-, Robert Hudson, átti þá í við efna-
Louis Mr&mfield
21. DAGUE
STUNÐIR.
sleikjur og meira að segja auðvirðilegar heldn-
mannasleikjur. Það var úpp með sér af því að
þekkja frú Towner og véra gestir á heimili hennar
í Park Avenue. Þetta vissu allir nema Fanney.
Hann fór að tala við sjálfan sig upphátt, fannst
hann vera glæsilegur og snjall, fullur af viti og
heilbrigðri skynsemi. Upphátt sagði hann: „Það
versta er að flestir þeirra eru jafn sóðalegir inn-
vortis og útvortis. Af hverju fá, þeir sér ekki heil-
brigoa kynferðisútrás í ,’taðinn fyrir að vera alltaf
að tala um þessi auðvirðilegu ástarævintýri sín ?
Eg kæri mig ekkert um að heyrg um þau.“ '
Hann sagði við sjálfan sig að þeir væru í slag-
togi við ömurlegustu kvinnur, glamrandi af ómerki-
legum skartgripum, og segðu manni síðan frá öllu
saman, eins og manni væri ekki fjandans sama hvað
fyrir þau bæri. Sumar af veizlum Fanneyjar minntu
hann á þvottasnúi-ur fullar af illa þvegnu líni sem
blakti í vindinum. Þetta var hálfbakað, annars
flokks fólk, og Fanney iiélt að það væri allt glæsi-
legt og gáfað. Nú, ef til vill var einn af fimmtíu
einhvers virði, en hinir fjörutíuogníu voru litilmót-
legt pakk, eða ef til vill var hann ekki nógu greind-
ur sjálfur til að skilja vitsmuni þess. Við hverju var
að búast 'þegar konan manns hafði mætur á þess-
háttar lífi, en maður Jiafði sjálfur mætur á hest-
um......og .... fögru kvenfólki ef til vill um of ?
Við St. Thomas hornið fór hann gætilega yfir
götuna og tók óljóst eftir því að snjórinn var þegar
kominn í háar hrannir við fagrar kirkjudyrnar.
Hann staulaðist áfram og hélt áfram að spyrja
sig hvað hefði komið fyrir Fanneyju. Hún var ekki
svona þegar þau giftust. Hún var ekki einu sinni
orðin svona fyrir fáein\im árum þegar hún var
komin yfir þrítugs aldur og hefði átt að fara að
stillast. Það var ekki fyrr en upp á síðkastið að
hún fór að tala um hve líf hennar væri innihalds-
laust, eins og tvö börn og eiginmaður og allir vinir
hennar meðal góðs, menntaðs fólks ættu ekki að
nægja til að fylla líf hennar.
I miðjum hugsunum hans hrópaði einhver ein-
hversstaðar: „Halló, Jim'“ Hann sneri sér við en sá
engan, og svo kom hann óljóst auga á-mann hand-
an við götuna sem gekk hratt í öfuga átt. Hann
reyndi dauflega að þekkja hann en mistókst vegna
fannkomunnar og sneri sér hægt við og hélt áfram
leiðar sinnar. -
Þau Fanney yrðu að tengjast nánari böndum éftir-
leiðis, hvað svo.sem fyrir bæri, annars myndu þau
bæði fara til fjandans, aðeins vegna þess að hún var
að nálgast fer-tugsaldur og fannst hún verða að
láta' hendur standa fram úr ermum, Nú þegar virt-
ist hún ekkert tillit taka til þess hvað fólk segði
eða'hugsaði um hana.
Maðurinn sem hafði kallað til hans, hver svo
sem það var haffii ver-ið, myndi sennilega ganga uni
á morgun og segja: „Það er leiðinlegt með hann
Jim Tovvner. Eg sá ha.nn aftur í gærkvöld, keng-
fullan.“ Hann sagði við sjálfan sig að hann vært
í raun og veru ekki drukkinn. En það var ein-
kennilegt hvernig gróusögurnar gátu breiðzt út uni
jafn stóra borg og New Ýork. Samt hafði énginn
heyrt um Rósu. Hann hafði ástæðu til að vera
þakklátur fyrir það. Rósa var góð stúlka. Hún
kunni að gera mann hamingjusaman, og atlot henn-
ar voru liið eðlilegasta í'yrirbæri lifsins. Hún hag-
aði sér ekki eins og Fanney, eins og það væri eitt-
hvað að skammast sín fyrir.
Hann hægði á sér og einblíndi á framhliðar brúnna
steinhúsanna sem stóðu hlið við hlið og hurfu ;
fjarska í snjóbylnum, öll nákvæmlega, óumbreyti-
lega eins i útliti. Hann fór hikandi fram hjá eiiia
á fætur öðru, þar til hann kom að húsi, þar sem
í glugga stóð skilti: MADAME ELLINE, TIZKU-
VERZLUN. Hann vék af inn í anddyrið. Nú þurfti
hann á nýjum sjússi að halda.
Hann hringdi dyrabjöllunni og beið, en enginn
svaraði, og þar sem hann stóð og hallaði sér að
iiuiiiiiimiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiJiJiiiiiiimiiiiiitiiiiiiiiiiiimnjiu
iiiijiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiimuii
Únglingasaga um Hróa hött og
félaga hans — eftir
— GEOFREY TREASE - —
D A V ! Ð
Hann leit kringum sig dapur og ráð-
þrota. Ómögulegt að leyna drápinu.
Hann gat ekki komið skrokknum undan
hjálparlaust. Og þá myndu aðrir þvaðra
frá því. Alls staðar höfðu þeir eyrun og
augun, skógarverðir konungsins.
Hvergi væri hann óhultur, nema í skóg'
inum. Sherwoodsskógur var athvarf hins.
fátæka.. Um það gengu sögur, að hann
væri fullur af útlögum:. gömlum her-
mönnum, sem hvergi hefðu herþjónustu
lengur, kvaðabændum, 'sem strokið
hefðu undan okinu, og mönnum sem eitt-
hvað hefðu brotið í bága -við lagastaf-;
inn. — í stuttu máli, skógurinn átti að
vera fullur af mestu svakámennum, sem
frekar væru vísir til að stýfa af honum
höfuðið en að taka hann í hópinn senr
félaga.
Hrói höttur einn var á aðra lund. Tæk-
ist honum aðeins að komast á hans fund.
og ganga í þjónustu hans, komast í flokk.
hans, flokkinn, sem þorpsbúar töluðu-
um með aðdáun, en þó í hálfum hljóðum
og með fullri varfærni......
Dikon varð litið til skógarins. Þai’na
stóð hann dulárfullur og óaðlaðandi, svo.
myrkur til að sjá, og staldí í stúf við
akrana í silfurbirtu turiglsins. Þarna áttu
úlfar heima, villigeltir og varasamir
menn. Einhversstaðar jþarna var Hrót
höttur, ef hann á annað borð lifðiænn.
Én hitt, að finna hann í þessu skógár-
flæmi og lyngflákum, .virtist litlu auð-
veldara en að ieita að saumnál í -heýr
sátu. • - - ... ... :