Þjóðviljinn - 06.06.1949, Blaðsíða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Föstudagur 6. maí 1949.
Klagað fyrir Ameríku-
mömmu
í © » » w <p ci a •• v ** w -
^'VV > v ■ .. * ..v
Framh. af 3. síðu.
niður í spað og salta svo spað-
ið niður í tunnu.
Menn þessa kölluðu for-
ystumenn Sjálfstæðisflokks-
ins þá: — Unga menn með
hreinar hugsanir. Kröfur
þær, er Sjálfstæðisflokkur-
inn gerði til hreinleika hugar
farsins, voru nú ekki hærri
í þá daga . . Ætli að nokkr-
um finnist sennilegt,’ að þær
hafi hækkað síðan?
Engum mun þó hafa hug-
kvæmzt að klaga þessa þjóð-
hættulegu menn fyrir erlend-
um aðilum. Þetta var algjört
innanlandsmál, sem við urð-
um að leysa sjálfir.
Það er náttúrlega ákaflega
sorglegt, ef það er satt sem
maður hefur heyrt að for-
sætisráðherrann okkar skuli
njóta svo lítillar kvenhylli,
að stúlka skuli láta sér detta
í hug, að löðrunga hann, en
þó held ég að það þurfi ekki
að verða neitt utanríkisklögu
mál.
Við áttum einu sinni for-
sætisráðherra, sem laust
þingbróður sinn kinnhest
inni í sjálfu þinghúsinu. Eng
inn klagaði þó yfir þessu
fyrir útlendingum. En ráð-
herrann var montinn af sínu
verki og stærði sig þar af.
Og flokksbræður ráðherrans
voru jafnhreyknir af sínum
ráðherra eftir sem áður.
Það vantar svo sem ekki,
að við íslencjingar höfum
eldað grátt silfur hverir við
aðra á stundum, þó við höf-
um hinsvegar kunnað þá
háttvísi að ganga ékki klag-
andi út af slíkum hnipping-
um frammi fyrir framandi
þjóðum.
Það er auðvitað ákaflega
sorglegt, að rúður skuli hafa
brotnað vegna stympinga í
þinghúsinu. Vafalaust er bú-
ið að bæta hinar brotnu rúð-
ur þinghússins fyrir löngu. J
En það er ekki búið að bæta I
fyrir bað brot, sem meiri-
hluti Alþingis framdi gagn-
vart þjóð sinni daginn sem
rúðurnar brotnuðu.
Og hver þorir að efast um
það, að þeir sem brutu nið-
ur hlutleysishugsjón og frið-
arvilja þessarar þjóðar muni
fá harðari dóm frammi fyrir
dómstóli sögunnar en hinir
sem rúðurnar brutu.
Annars ætti enginn að
ergja sig yfir því, þótt Bjarni
Benediktsson hlypi klagandi
vestur til ^\mríkumömmu.
Okkur finnst bað að vísu
leitt, þegar fulltrúar þjóðar-
innar, gera sig að fíflum
frammi fyrir erl. aðilum.
En fyrrnefdan mann skoð-
ar enginn sannur íslendingur
sem fulltrúa sinnar þjóðar.
Hann er í þjónustu framandi
afla, fjandsamlegra íslenzk-
um sjónarmiðum. Okkur má
því í léttu rúmi liggja, þótt
framkoma hans verði sem
hæðilegust í augum þeirra
manna, er hann hefur leigt
starfsorku sína. Frumhlaup
hans í Washington mun því
eiga eftir að verða mörgum
íslendingi hlátursefni. Löngu
eftir að íslenzka þjóðin hef-
ur afmáð óþurftarverk þessa
manns, mun verða til þess
vitnað, sem sígilds dæmis
um það hvernig lítilsigldir
menn geta auglýst smæð
sína átakanlega, ef að þeir
ætla að reyna að leika mik-
ilmenni.
Skúli Guðjónsson.
Keykjavíkurmótið
Framh. af 3. síðu.
Óli B. er þá ekki seinn að átta
sig á þessu og með eldsnöggu
skoti gerir hann óvérjandi mark
og jafnar á síðustu mínútum.
Óli var tvímælalaust bezti mað
ur KR-liðsins, bæði í sókn og
vörn. Ólafur Hannesson gerði
Hafsteini erfitt lífið og átti
mörg góð áhlaup og skilaði bezt
allra útherjanna fyrir mark. En
venjulega var Sigurður Ólafs-
son þar fyrir, enda var hann
stoð og stytta liðsins og átti
góðan leik.
Framlína KR bjó yfir meiri
krafti og hraða, en framlína
Vals sýndi meiri samleik en
sem þó var of þver og misnotuð-
ust afturspyrnur sem geta ver-
ið góðar, þegar þær eiga við, en
til þess að þær komi að notum
verða viðtakendur að vera vak-
andi.
Sameiginlegir ágallar voru:
Yfirleitt leikið of hátt, ekki
reynt að taka knöttinn niður,
og senda hann með jörðu. Menn
leita ekki eftir auðu svæðunum
og átta sig ekki á skjótum stað
setningum og skiptingum. •
Þegar tekið er tillit til þess
að keppnin er svona snemma,
var þetta þó góður leikur og
segja mætti mér að þessi tvö
félög ættu eftir að ná góðum
leikjum í pumar. Þessi úrslit
eru að ýmsu leyti nokkuð sann
gjörn þó KR hefði átt að nota
betur úthaldsleysi Vals en raun
varð á. Dómari var Þráinn Sig-
urðsson.
Næsti leikur er í kvöld milli
Víkings og Vals. Er það leikur
inn sem fresta varð í fyrri viku.
iiiiliilllillllflllllllliiililillllllllllllllli
Til
liggurieiðin
IIHllllllfltlflllIIIHtilIllllllllKllllHllllÍ
EVELYN WAUGH:
KEISARARIKIÐ AZANIA
Einn gesturinn sagði: „Eg er orðin steinuppgef
ínn á, að reyna að vera Basil almennilegur. Ann-
að hvort þykist hann ekki sjá mig, eða þá að
hann heldur yfir mér endalausar hrókáræður
um stjórnmálaástand í Asíu. Það er undarlegt,
að Margot skuli hafa boðið honum hingað í dag
— þegar tekið er tillit til þess, að hann kemur
Peter æfinlega í eitthvað klandur."
Skömmu síðar kom Basil frá símanum. Hann
staðnæmdist í dyrunum, með whiskyglas í hönd-
inni og leit ögrandf í kringum sig. Hann bar
höfuðið hátt, skaut hökunni fram, svolítið síginn
í öxlunum. Kuldaleg grá augun voru þrútin,
munnbragðið var í senn drembilegt og barnslegt
og það var ör á annarri kinninni.
„Guð hvað hann er glæsilegur!" sagði ein
stúlkan.
Hann leit í kringum sig í stofunni. „Nú skal
ég segja þér, við hvern mig langar að tala,
Margot. Er Rex Monomark staddur hér?“
„Hann er einhvers staðar hérna, Basil, en ég
harðbanna þér að stríða honum“.
„Eg skal ekki stríða honum.“
í innsta horni stofunnar stóð hinn mikli blaða-
eigandi Monomark lávarður, og var að ljúka
ræðu um mataræði. I skýi af vindlareyk stóðu
í kringum hann menn og konur úr aðdáendahóp
hans. Þar voru þrjár snoppufríðar konur, ískald-
ar í glæsileik sínum. Úr óreglulegum andlitsdrátt-
um þeirra skein djúp virðing. Þar voru nokkrir
rustalegir athafnamenn, sem rumdu samþykkj-
andi, og þar var snyrtilegur eldri skrifstofumað-
ur með ljósrauðan skalla, og þetta þokukennda
blik í augunum, sem er sameiginlegt með sjó-
mönnum og einkariturum mikilmenna, og or-
sakast af svefnleysi.
„Tveir hráir laukar og hafragrautardiskur",
sagði Monomark lávarður. „Það heíur verið
morgunverðurinn minn síðustu átta mánuðina, og
mér líður tvö hundruð prósent betur — and-
lega, líkamlega og siðferðilega.“
Hópurinn var lítið eitt afsíðis frá hinum geSt-
unum. Það var ekki oft, að Monomark lávarður
yfirgæfi heimili sitt og heimsækti aðra. Hinir fáu
nánu vinir hans, sem hann sýndi þann sóma,
héldu dyggilega ákveðin fyrirmæli, sem ekki
mátti kvika frá: Það mátti ekki kynna hann
ókunnugu fólki, ef hann heimtaði það ekki ský-
laust sjálfur, stjórnmálamönnum varð að halda
í hæfilegri fjarlægð, vinum hans varð að bjóða
með honum og það varð að taka fullt tillit til
þeirra heilbrigðiskerfa, sem hann fylgdi í það
og það sinn. Ef þessum skilyrðum var fullnægr,
hafði hann ekkert á móti því, að sýna sig við
og við í samkvæmislífinu — ódulbúinn Harun al
Rachid meðal samborgara sinna. — Hann virti
fyrir sér skuggaleik tízkunnar, og skemmti sér
ÁSM. JÖNSSON
þýddi.
við að velja einstaka sinnum einstakling úr þess-
um skuggahóp, og samrýma hann harðsoðnum
veruleika hins raunhæfa heims, sem hann lifði og
hrærðist í. Aðrir gestir komu og fóru, eins og
þeir vissu ekki af nærveru hans, og forðuðust
að þrengja sér inn í geislabauginn, sem ljómaði
frá( honum.
„Ef ég mætti ráða“, sagði Monomark lávarð-
ur, „skyldi ég fyrirskipa þetta skyldumorgun-
verð í öllu landinu Eg er búinn að láta prenta
flugmiða sem mæla eindregið með þessu matar-
æði, og ég lét útbýta þeim á öllum skrifstofum
mínum. Helmingur starfsliðsins eyðir í hugsun-
arleysi hálfum öðrum eða jafnvel tveim shilling-
um í miðdegisverð á dag — og það fólk, sem
ekki hefur nema átta til níu pund á viku.“
„Þér eruð dásamlegur, Rex“
„Lestu þetta fyrir lafði Everyman, Sanders“.
„Monomai’k lávarður æskir eindregið að benda
starfsliði sínu á þann hag, sem það hefur af
heppilegu mataræði —“ Basil þrengdi sér vin-
gjarnlega inn í hópinn.
„Daginn, Dex. Já — ég bjóst við að hitta yður
hér. Þetta með laukinn og hafragrautinn er
hreinasta bull, skal ég segja yður. Það gerði loks-
ins alveg út af við Griffenbach, þegar ég var í
Vín fyrir þrem árum síðan .Annars var það nú
ekki mataræði, sem ég ætlaði að tala um.“
„Jæja, Seal ,svo yður finnst það ekki? Það
er langt síðan ég sá yður siðast. Eg minnist
þess nú, að þér skrifuðuð mér fyrir dálitlu síðan.
Um hvað var það nú aftur, Sanders?"
„Afghanistan“.
„Já — það er alveg rétt. Eg sendi það til eins
ritstjórans míns. Eg vona, að hann hafi skýrt
yður frá málavöxtum.“
Áður fyrr, þegar Basil var efnilegur ungur
maður, hafði Monomark lávarði dottið í hug að
hafa hönd í bagga með honum, og hafði boðið
honum í skemmtiferð um Miðjarðarhafið. Fyrst
afþakkaði Basil boðið, og tilkynnti síðar — eftir
að skipið var farið — að hann kæmi um borð
í Barcelona. Monomark og gestir hans höfðu síð-
an beðið Basils í tvo leiðinlega daga, og loksins
farið án hans. Þegar þeir hittust síðar í London,
gaf Basil þá þokukenndu skýringu, að á síðustu
stund hefði hann allt í einu uppgötvað, að hann
hefði ekki tíma til að fara. Það voru óteljandi
atvik þessu lík, sem höfðu orðið þess valdandi,
að vinsældastjarna Basils hafði lækkað til muna
upp á síðkastið.
„Heyrið þér, Rex“, sagði hann. „Mig langar
mikið til að vita, hvað þér ætlið að gera við
Seth?“
„Seth?“ Monomark lávarður horfði spyrjandi
á Sanders „Hvað ég ætla að gera við Seth?“
„Seth?“
DAVÍÐ