Þjóðviljinn - 13.12.1950, Blaðsíða 6

ÞJÓÐVILJINN
Miðvikudagnr 13. des. 1950.
.Undlr eilífðarst)örnum
E F T I R
Halldor Hclgason
Ásbiarnarsíöðum
r
a
Næsta föstudag keimir út ljóðabók Halldórs
Helgasonar, Stolnar stundú-, og veröur strax send
áskrifendum í póstkröfu. Nýir kaupendur geta
ennþá tryggt sér bókina á áskriftarveröi .hjá
útgefanda, Heimskringlu. Laugavegi 19, sími 5055
Ekki þarf aó minna á vinsæidir Halldórs á
Ásbjarnarstööum meóal þnrra sem ljóö lesa í
þessu landi, og þó mun þaö ef til vill fá, mönnum
undrunar, hve síungur er andi þessa aldna skálds
og yfir hve mikilii og vaxandi tækni hann á að
x'áða.
Bókautgáfan Hðimskringla

Bréf til Láru
(\ A
Þó Þórbergur Þórðarson hafi í síöai'i verkum sínum
náö enn hærra í stílsnilli og andagift en í Bréfi til
Láru fcelst þó sú bók alltaf til merkustu verka hans.
— Eftirmáli er við þessa útgáfu, sem höíundurinn
skrifaði á síðastliðnu sumri, þár sem meðal ahnars
er kafli, er segir frá Unuhúsi, sem öllum mun veröa
ógleymanlegur sakir frábærrar andagiftar höfundar
og ritleikni.
„
Bókin er í fallegu bandi
Helgafallsbók

Eftir A.J. Cronin
41.
D A G U R

var orðinn áhugalaus. Hann var orðinn leiður á
Jenný. Jæja, það var ef til vill of sterkt til
orða tekið — hún var enn mjuk og faðmlög
hennar eftirsóknarverð, og ástafundir þeirra,
þegar ástríða hans blossaði upp, sem þau áttu
í leyni, ýmist hér í stofunni, í herbergi hans,
úti í myrkrinu, í stigagöngum, portum, bakyið
Elswick hesthúsin, á hinum óti'úlegustu og ó-
væntustu stöðum, þeir voru enn heitir og á-
stiúðufullir. En nú var það.. já, nú var það orðið
alltof auðvelt. Það voru engir erfiðleikar, engin
mótspyrna að yfirvinna lengur hjá Jenný;
stundum var hún jafnvel áfjáð.og stundum virt-
ist hún yfirgefin og vanrækt, þegar hann skipti
sér eklci af henni í of langan tima. Fari það
bölvað. Það var rétt eins og hann væri kvænt-
ur Jenný.
Og hann vildi ekki kvænast Jenný, né neinni
annarri Jenný. Hann vildi ekki láta binda sig
ævilangt á- klafa. Hann var of slunginn ,til að
láta veiða sig í slíkra gildru. Hann vildi komast
áfram, verða eitthvað, safna sér peningum.
Harin vildi sleikja rjóma, ósvikinn rjóma ofanaf
trogunum.
Dyrnar opnuðust og Jenný kom inn. Jói leit
ólundarlega upp:
„Ertu loksins tilbúinn“.
„Ég er tilbúin“, sagði hún fjörlega. „Hvernig
lízt þér á nýja hattinn minn?“ spurði hún og
hallaði undir flatt. „Ekki svo afleitur hattur,
lierra minn?“
Þi'átt fyrir önuglyndi sitt vai'ð hann að viður-
kenna, að hún leit vel út. Nýi hatturinn, sem
hún bar með yndisþokka, undirstrikaði fagra
andlitsdrætti hennar.
Hún var ákaflega fallega vaxin, fætur hennar
voru mjög fagurlagaðir og sömuleiðis mjaðmini-
ar. Það hafði verið henni líkamlegur ávinningur
að missa meydóminn. Húri hafði þroskazt, var
öruggari í fasi og ekki eins tilgerðarleg; hún
var röskari; hún var á fegursta skeiði.
„Jæja, komdu þá“, sagði hún og hló. „Þú líka
pabbi. Látið þið mig ekki standá hér og bíða,
— þá komum við of seint“.
„Láta þig bíða?“ endurtók Jói.
Og Alfred andvarpaði og hristi llöfuðið með
meðaumkunarsvip.
„Þetta kvenfólk".
Þau tóku sporvagn út í Gosforth Park, Jenný
sat teinrétt og ánægjuleg milli mannanna
tveggja, meðan' þau skröltu eftir North Road.
Þau borguðu tvo shillínga hvert. Jenný var í
sjöunda himni, hún drakk allt í sig með galopn-
um nugum og eyrum: hvítu grindurnar sem
báru við grænan skeiðvöllinn, marglita bún-
inga knapanna, gljáandi, tígulega hesta, hróp
kallaranna undan marglitum sólhlífunum, óró-
ann, æsinginn, taugaóstyrkiim hjá fólkinu, glæsi-
legu snyrtiherbergin og veibúna fólkið sem virt-
íst svo nálægt gegnum kíkinn.
Skömmu fyrir, klukkan sex komu þau gang-
andi í hægðum sínum eftir Newgate stræti inn á
Haymarket, Önuglyndi hans var horfið eins og
dögg fyrir sólu. Hann var vingjamlegur og um-
burðarlyndur við Jenný, leyfði henni jafnvel að
leiða sig.
En skyndilega þegar þau beygðu inn í North-
umberland stræti, stanzaði hann snögglega og
lirójiaði:
.„Hver skollinn.... nci, það getur ekki verið“.
Síðan rak hann upp óp: „Dabbi. Halló. Dabbi
Fenwick“.
Davíð nam staðar, sneri sér við; eftir andar-
tak þekkti hann Jpa.
„Hvað, Jói. . . . Er þetta þú sjálfur“.
„Já, hvort það er ég“, Jói teygði úr sér og
heilsaði Davíð með alúð og innileik. „Það er ég
og enginn annar. Það er aðeins einn Jói Gowlan
í T>mecastle“.
Þau hlógu öll. Jói bandaði hendinni virðu-
lega og kyTinti þau.
„Þetta er ungfrú Sundley, Dabbi. Vinkona
mín. Og þetta er Dabbi, Jenný, aldavinur Jóa
í gamladaga“ .
Davíð leit á Jenný. Hann horfði beint í stór,
skær augu hennar, Og þegar Iriin bixisti, þá
6?^

i Stjiirnubíó:
Thuuderhooí.
Þrumuhófur heitir
hann, og hefur brugð-
ið því prakkarabragði
að strjúka frá hrossa-
búi Sínu í Texas og
flýja með hryssu
sinni inn á eyðimerk-
ur itexíkólands. Þang-
að fara þau að leita
hans: maðurinn, eig-
inkonan — og fylgd-
armaðurinn. Inni á
þessari grábrúnu eyði-
mörku hefjast miklar
ástir í hrossaleitlnni,
enda fótbrotnar eig-
inmaðurinn i viður-
eign við strokuhest-
inn, og verður upp
frá því aUhlægilegur
í göngulagi. Gengur
eljarinn allvendilega
frá lionum i auðninni
og segir konunni að
karlinn sé strokinn.
Eri upp koma svik, og
reikar frúin oð lokum
einmana út á sand-
inn, þar sem eigin-
maðurinn finnur hana
eftir að Þrumuhófur
hefur fundið hann
hálfdauðan og leyft
honum að klöngrast á
balc sér. Og þannig
er það eljarinn sem
eftir liggur, því það
skal vera réttlæti og
sálarfegurð.
Af þessum atriðum
sést nú svona hérum-
bil hvernig myndin
er. Samt er hún ekki
af verstu tegund. Það
ríkir nefnilega viss
hófsemi í lýsingum
hennar. En eins og
víðar er eiginkonan
höfuðkostur hennar.
Hún kann sem sé að
leika, þótt. hún brygð-
ist manninum um
stundarsakir og heiti
María Stúart. Og þá
eru aliir kostir mynd-
arinnar upptaldir. —
Hitt yrði of seinlegt.
B. B.