Þjóðviljinn - 15.12.1950, Blaðsíða 6

ð
ItfÖÐ'VILJTflN
Föstudagur 15. desember 19Sflk
Undir ellífðarstjörtium
!? Samkvæmt samkomulagi við Verzlunarmanna-
iélag Reykjavíkui verSa
í
!
s ö I u b ú ð i r
vorar opnar um jólin sem hér segir:
Eftir A.J. Cronin
1
43.
D A G U E
Laugardaginn-16. des. tii ki. 22
Þríðjudaginn 19. des. tii ki. 22
í Þorláksnessu, laugard. 23. tii ki. 24
Þriðja í jólum, miðv.d.27. frá kl.13
i
ÍAlla aðra daga verða sölubúðir opnar eins
og venjulega, en
\ Þriðjudaginn 2. janúar
| verður lokað ailan daginn vegna vörutalningar.
| , , f
í Bóksalafélag Islands
| Félag búsáhalda- og járnvöru-
| kaupmanna í Rvík
l Félag kjötverzlana
Félag matvörukaupmanna
■j
Félag raftækjasala
[Félag tóbaks- og sælgætisverzíana
u
\ Félag vefnaðarvörukaupmanna
í
>
SkókaupmannafélagiS
hrakkn hlægilega skammt, $endingamar að heim-
an fórust stundum fyrir -4- einu sinni hafði Ró-
bert legið tvo mánuði í rúminu — og Davíð
hafði oft verið mjög illa staddur. Við eitt tæki-
færi hafði hann borið tösku fyrir mann frá braut-
arstöðinni til að vinna sér inn sexpens fyrir
máltíð.
En það. skipti engu máli; áhugi hans hjálpaði
honum yfir alla erfiðleika. Áhugiun jókst þeg-
ar hann uppgötvaði hversu- fáfróður hann var.
Fyrsti mánuðurinn í Baddeley hafði leitt í ljós
að hann var óheflaður námudrengur, sem hafði
af heppni og tilviljun, miklum lestri og dáiiti-
um meðfæddum hæfileikum hlotið styrk. Og þá
■, ’&afði Davíð einsett sér að afla sér fróðleiks.
■I Hann fór að lesa, ekki einungis ^að sem fyrir
!j var sett í skólanum. Hann las allt sem hann
jt lcomst höndum undir, frá Marx til Maupassant,
í Goethe til Goncourt. Er til vill las hann óvitui*-
' lega, en hann ias vel. Hann las í hrifningu, stund-
um ringlaður en hann lét ekkert aftra sér. Hann
gekk í Fabianafélagið, freistaðist til að eyða
sexpens fyrir sæti á hijómleilcum, kynntist
Beethoven og Bach, rölti' á. listasafnið og virti
fyrir sér Whistler, Degas og Manet.
Hún var ekki auðveld þessi léit hans að
J' þekkingu, í rauninni var hún ömurleg. Hann
í var of fátækur, illa klæddur og stórlátur til
að eignast marga vini. Hann viidi eignast rini,
en þeir urðu að koma til hans.
Svo fór hann að kenna, í fátækrahverfunum
— Saltley, Witton, Hebbum — sem kennari í
j? barnaskólunum. Vegna hugsjóna sinna hefði það
S átt að vera honum ljúftjen honurn fannst það
j' hræðilegt — föl, mögur, veikluieg bömin úr
^ fátækrahvorfunum gerðu hann dapran í bragði,
Ifylltu hann örvæntingu. Haxm vildi gefa þeim
stígvél, föt og mat — í stað þess a.ð troða marg-
földunartöflunni inn í ringluð höfuð þeirra.. Hann
vildi aka þeim til Wansbech og ieyfa þeim að
(leika sér þar í sólskininu, í stað þess að ávíta
þau fyrir að hafa ekki lært tíu óskiljanlegar
ljóðlínur um dauða Lycidasar í blóma æsk-
íj ’ unnar. Hann var gagntekinn meðaumkun með
þessum bágstöddu bömum. Honum var sam-
J< stundis ljóst að kennarastarfið var ekki köllun
*I hans, það væri aðeins áfangi á leið hans inn á
*! baráttuvöllinn. Hann yrði að taka próf næsta
í ár, og halda síðan áfram.
jj Davíð þagnaði skyndiiega: hann brosti aft-
í ur.
’i „Hamingjan góða. Hef ég talað allan þennan
*, tíma? Þið báðuð um þessa ömurlegu sögu. . . .
s það er eina afsökun mín“.
En Jenný vildi ekki að hann slægi öllu upp
í gaman; hún var full áhuga.
„Að hugsa sér“, sagði hún hrifin og þó feimin.
„Ég liafði enga hugmynd um að ég mundi
hitta svona lærðan mann". Portvínið liafði hleypt
roða í kinnar hennar, augu hennar ljómuðu.
Davíð leit á hona með undarlegum svip.
„Lærðan. Það er biturt háð, ungfrú Jenný".
En Jenný hafði ekkki ætlað að hæðast. Hún
hafði aldrei hitt stúdent fyrr, raunverulegan
stúdent úr Baddeley háskólanum. Stúdentar úr
Baddeley tilheyrðu heimi sem Jenný hafði hing-
að til aðeins horft öfimdaraugum til úr fjarska.
Auk þess fannst henni Davíð fríður piltur, enda
þótt hann virtist fátæklegur við hliðina á Jóa
— og hann var að minnsta kosti athyglisverður.
Og auk þess hafði Jói komið andstyggilega fram
við hana upp á síðkastið — haim hafði gott
af því að 'hún liti á einhvem annan og gerði
hann afbrýðisaman. Hún sagði Iágt:
„Mér finnst óhugnanlegt að hugsa um allar
þessar bækur sem þér verðið að læra. Og svo
B. A. prófið. Að hugsa sér“.
„Og svo verður ái’angurinn sjálfsagt sá að ég
lendi í loftlausum skóla og kenni hugruðum
bömum“.
„En er það ekki það sem þér viljið ?“ Hún
trúði varla sínum eigin eyrum. „Kennari. Það er
dásajnlegt“.
Hann hristi höfuðið og brosti dauflega, og
hann var að því fcominn að ræða málið frekar,
þegar rifjungamir, pylsumar og kartöflumar
beindu hugsununum að öðm. Jói útbýtti krás-
unum hugsandi, mjög hugsandi. I fyrstu hafði
Jói hlustað á Davið me'ð öfundssjúku, dálítið
háðslegu brosi, reiðubúinn að draga hann sund-
ur og saman x háði. En þá hafði hami séð
hvemig Davíð leit á Jenný. Og þá fékk Jói
hugmyndina, þessa dásamlegu hugmynd. Hann
leit upp, rétti Davúð diskinn með mikilli uni-
hyg&ju.
„Hvemig lizt þér á þetta, Dabbi minn?“
„Ágætlega, þakka þér fyrir, Jói“. Davíð brostá.
Haim hafði ekki séð svona krásir vikum saman.
Jói kinkaði kolli, rétti Jenný siimepið kurt-
eislega og bað um annað glas. af portvíni h'anda
henni.
„Hvað varstu að segja, Dabbi?“ spurði hann
vingjamlega. „Um að komast lengra en áð
verða kennari?“
Davið hristi höfuðið.
„Þú hefðir engan áhuga á því Jói, hreint eng-
an“.
„En við höfimi áhuga — ;er það ekki, Jenný?“
Rödd Jóa gaf til kynna ósvikna hrifningu. „Haltu
áfram og segðu okkur meira, maður“.
Davíð leit á þau á vixl. Hann var hrifinn af
óhuga Jóa og skærum augum Jenríýar. Hann
hélt áfram:
„Svona er það þá. Þið skuluð ekki kaldá að
ég sé fullur, -eða klepptækui*. Þegar ég er búinxi
að ljúka prófi, getur verið að ég sé neyddtir til
að kenna um tima. En það er þá aðeiixs til að
hafa í mig og á. Ég er ekki að mennta niig til
aö verða keixnari. Ég er ekki vel fállinxi til að
kenna — sennilega er ég of óþolinmóður. Ég
er að mennta mig til að geta barizt. Það sem
ÐAVÍ
Kaupfélag Reykjavíkur og
nágrennis
\ Kaupmannafélag Hafnarfjarðar
•í Kaupfélag Hafnfirðinga
' ‘ nTlfra V