Þjóðviljinn - 21.11.1951, Blaðsíða 5

Þjóðviljinn - 21.11.1951, Blaðsíða 5
Miðvikudagur 21. nóvember 1951 — ÞJÓÐVILJINN — (5 Ásmundur SigurSsson alþingismaSur: KJÖTÚTFLUTNINGUR Röksemdirnar íyrir > útflutningi kjötsins. Nú um nokkurt skeið hefur allmikið verið rætt um útflutn- ing þann á dilkakjöti, sem átt hefur sér stað til Bandaríkj- ’anna. Hefur þvi mjög verið iialdið fram af forsvarsmönn- um þessa útflutnings, að hér væri um mjög stórt hagnmuna- atriði fyrir landbúnaðinn að ræða. Er það aðallega rökstutt þannigj 1. Von er til þess að sauð- fé fjölgi mjög á næstu ánim, ef við losnum við sauðfjárpestimar, að ekki verði nægur mark- ur fyrir kjötframleiðsl- una innanlands, og því sé nauðsynlegt að afla erlends markaðar í tíma. 2. Við búum við gjaldeyr- isskort og því sé það hagur alþjóðar, að land- búnaðurinn framleiði út- flutningsverömæti. 3. Að þótt flutt sé út það kjötmagn, sem um hef- ur verið rætt 1300 tonn, þá sé svo mikið eftir, að kjötneyzla verði samt eins mikil eða meiri en í nágrannalöndum okk- ar, Sem dæmi nefnir Tíminn í leiðara s. 1. fimmtudag að þrátt fyrir þennan útflutning yrðu eftir 8000 tonn sem svari til 55,8 kg. á mann, og til samanburðar að í Noregi hafi kjöt neyzlan 1950 verið aðeins 29 kg. á mann, Finnland 27 kg. Sviþjóð 45 kg. og Dan- mörku 57 kíló. 4. Að vegna gengislækkun- arinnar hafi tekist að út- &i vega svo góðan markað i Bandaríkjunum að hans —■ vegna sé „sjálfstæði bændastéttarinnar ogtrú manna á landbúnaðinn“ v að aukast stórlega við það að þurfa ekki áð byggja eingöngu á inn- anlandsmarkaðinum. Er rétt að athuga hvert þess- ara atriða út af fyrir sig. Sauðíé landsmanna nú aðeins 4/7 bess sem það hefur flest verið. Það er rétt ályktað, að ef við losnum viö sauðfjárpestim- ar mun sauðfé fjölga allveru- lega enda er tala þess nú ekki nema ca. 4/7 þess sem hún hef- ur hæst komizt. En hitt er aft- ur á móti staðreynd, að það eru viss takmörk fyrir þvi hve margt sauðfé er hyggilegt að hafa á okkar beitilöndum. Sumstaðar má án efa fjölga því vemlega en annarsstaðar er það tvimæ'alaust of margt. Sú revnsla margra bænda, að vænleiki dilkanna óx þegar fénu fækkaði, jafnvel þar sem afréttarífind voru talin meira en nægí'eg sarmar betta ótví- rætt. Um eldi sauðfjár á rækt- uðu landi verður tæpl. að ræða fyrst um «inn í neinum veruleg- um m'æli. Porsvarsmenn útflutn ingsins mnnu því mikla fyrir sér og öðrum nauðsvn hans, nema gert' sé ráð fvrir svo mikiili efnahagskreppu hjá öllum þorra fólks i bæjum landsins um lemrrí tíma, að kaungetan levfi ekki nema brot jieirrar kjötneyzlu, sem eðlileg má telj- ast. Fullvrðinain um nauðsvn utflutninas- ins til rnaldevrisöfl- unar tylliástæða. IJm annað atriðið, nauðsyn gjaldeyrisöfiunar landbúnaðar- iag er það að segja, aS gjald- eyrisöflun út af fyrir sig er nauðsynleg hver sem gjaldeyr- inn framleiðir. Og að því leyti sem framleiðsla landbúnaðarins gerir meira en fullnægja innan- landsþörf, verður auðvitað að koma þeim vörum í sem bezt verð erlendis. En í þessu tilfelli er skotið yfir mark í röksemd- um fyrir þessu máli. Þau 700 tonn, sem þegar hafa verið flutt út munu áð visu gefa 10 millj. 465 þús. kr. í gjaldeyris- tekjur. Á 10 fyrstu mánuðum þessa árs nam imifl. samtals 580 millj. kr. og nálgast 900 millj. á árinu, því svo sem venja er mun innflutningur vaxa mjög síðustu mánuðina bæði að magni og verðgildi. Þegar þar við bætist, að búðar- hillur höfuðstaðarins eru víða að springa utan af hverskonar óþarfa vamingi, sem beinlínis má telja glæpsamlegt að eyða gjaldeyri þjóðarinnar fyrir, og ekki nemur einum, heldur áreið- anlega mörgum tugum milljóna að verðmæti, þá sér hver mað- ur að fullyrðingin um nauðsyn útflutningsins til gjaldeyrisöflun ar er tylliástæða. Við þetta bæt- ist svo sú staðreynd, reynt er að vísu áð breiða yfir, að inn er farið að flytja niðursoðið kjöt í dósum og niðursoðinn lax á okurverði sem kemur svo á íslenzk borð í stað íslenzka kjötsins. Verður fróðlegt að at- liuga verzlunarskýrslur árs- ins 1951, þegar þær koma og sjá hina hagspekilegu stjórn á viðskiptamálum íslendinga á því herrans ári, hvað þetta at- riði snertir. Útreikningar Arnórs kollvarpa íullyrðing- um Tímans. Þá er næsta röksemdin að nægilegt kjötmagn sé eftir í landinu þrátt fyrir 1300 tonna útflutning ef svo langt væri farið og samanburður við hin Norðurlöndin í því efni. Má þá fyrst benda á það, gagnvart Noregi og Finnlandi að síðan styrjöldinni lauk liafa lífskjör og efnahagur almenn- ings verið þar á mjög lágu stigi. Það er því síður en svo nein ástæ'ða til að benda á þau sem æskilega fyrirmynd á þessu sviði, nema það sé talin hin æskilega þróun, að almenningur á íslandi skuli búa við svo bág- an fjárhag, að liami verði að minnka kjötneyzluna úr 86 kg. á íbúa sem hún varð hæst á stríðsárunum ofan í 27 kg. eins og í Finnlandi, þar sem fjöld- inn lifir við hrein sultarkjör. En auðvitað á að láta skína i þennan tilgpng. I öðru lagi er sú tala sem Tíminn notar í umr. leiðara 8000 tonn til neyzlu innanlands sem verði 55,8 kg. á mann al- gerlega á skökkum grunni byggð. Þetta er byggt á notkun þeirra talna er Arnór Sigurjóns son hefur birt í árbók landbún- aðarins. En nú hefur Arnór Sigurjónsson sjálfur sýnt fram á það í athugasemd í Tímanum 17. þ. m. að þessar tölur séu ranglega notaðar og er það sýniíega gert til að fá út hag- stæðsri niðurstöðu fyrir bað málefni sem verið er að þjóna. Arnór uonlvsir bað að árin 1950—’51 hafi ekki komið ti' rvpinberrar söhimeðferðar nema 5000 t.onu af þeim 9000 tonn- um sem áætlað er að framleidd hafi v'erið. Hitt fari til neyzlu framleiðenda sjálfra og lítils háttar beinna viðskipta milli þeirra og neytenda. Enn fremur bendir hann á að þessi 5000 tonn muni skiptast á 100—107 þús. neytendur og verða þá innan við 50 kg. á ein- stakling. Og verði síðan flutt út 1300 tonn sem er það magn er SÍS hefur sótt um útflutn- ingsleyfi fyrir, þá yrðu til sölu innanlands aðeins 3700 tonn sem gera 36 kg. á mann, eða litlu meira en í Noregi og Finn- landi, og 24 kg. minna en var að meðaitali kreppuárin fyrir ófriðinn og 50 kg. minna en mest varð á fetjujaldarárunum þegar neyzlan komst hæst upp í 86 kg. á mann að meðaltali. Þar mun að vísu vera reiknað með þjóðinni allri. En sú mikla kjötneyzla var bein afleiðing hinnar auknu kaupgetu er skap aðist hjá almenningi þau ár, Enn fremur bendir Arnór Sig- urjónsson réttilega á það, að í miklum búfjárræktarlöndum sé kjötneyzla miklu meiri en hér hefur mest verið. Nefnir því til sönnunar tölur frá matvæla og efnahagsstofnun sameinuðu þjóðanna, um að í Ástralíu og Nýja-Sjálandi sé kjötneyzlah Elskulegi Moggi. Ég veit þú hefur ekki hug- mynd um hvað þú ert skemmti- legur — enda sé ég ekki eftir þessum sextán krónum á -mán- uði handa þér. Þótt þú sért aldrei frumlegur og komir manni sjaldan á óvart — nema þá helzt í framhalds- sögunni er ómögulegt að vera án þín í þessu lýðræðisþjóð- skipulagi. Já þú brosir. — En ég get ekki séð neitt broslegt við þetta. Því, sjáðu nú til. Hvar annarstaðar en hjá þér ættu hæfileikar G.J.Á. og Sigga frá Vigur, að njóta sín. Og án þín hefði Víverji (friður sé með honum) aldrei orðið mikill maður hjá Sameinuðu þjóðun- um. Þú ber alveg sérstakar á- hyggjur út af minni stétt — hinni ágætu kennarastétt — en hvað ég skil þig vel — og vissu lega metum við þennan áhuga þinn. Þú, sem skilur svo vel af dýrkeyptri reynslunni — hvað gott uppeldi hefur mikla þýð- ingu. Það er grátlegt þega'r uppalendur af guðs náð eins og þau Guðrún Guðlaugs., Kristín L. og Björn mennta- málaráðherra fá ekki tómstund frá að bjarga þjóðinni undan Stalín — til að leiðbeina okkur dáiítið um þessi mál og gefa okkur haldgóð ráð gegn spill- ingu æskulýðsins; Það hlýtur að vera hræðilegt — alveg óbærileg martröð fyrir alla sanna lýíræðissinna, að verða að fela lærisveinum kóm- inform, upneldi þeirrar kynslóð- ar. sem á að taka við þessu frjá'sa, glaða og heilbrigða Is- landi nútimans og skila því fram á braut hins menntaða vestn^na heims kjarnorkufrels- isins. Eru þá allir kennarar komm- únistar? -— Ja mér skilst það svona í binum orðum — og þau þori ég ógjarnan að rengja. Ég veit að bú skrökvar aldrei að nauðsynjalausu. Þótt ég hafi 111 kg á mann, í Argentínu 121 kg. og í Uruquay 128 kg. Þetta- er í samræmi við það sem almennt er talin góð hag- speki að hver þjóð sé því ör- uggari um afkomu sína, sem hún þarf minna undir öðrum þjóðum að eiga bæði hvað snert- ir innflutning og útflutning. Gengislækkunin og landbúnaðurinn Skal þá vikið að fjórðu rök- semdinni, þeirri, að markaður sá er imnizt hafi í Bandaríkjim- um við gengislækkunina sé svo góður að nauðsjmlegt sé að auká hann. í þessu er einmitt fólgin ein meiri liáttar blekking, sem not- uð er til að telja bændum trú um að gengislækkunin hafi fært þeim hagnað. En hinn raunverulegi sann- leikur er sá að í þessu efni hefur gengislækkunin engan hagnað fært bændunum fremur en öðrum efnum. Fyrir fyrri gengis'ækkunina, sem gerð var haustið 1949 var gengi dollars- ins kr. 6,5. Þó þá hafi mátt selja kjöt til Bandaríkjanna fyrir einn dollar kg. hefði slíkt þótt hvorki aðstöðu né löngun til að kynna mér pólitískar skoðanir stéttarsyst.kina minna — þá er þétta sjálfsagt rétt — fyrst þú segir það. Hverjum er þetta þá að kenna? Kennaraskólanum ? — Já þú heldur það. Ég hugsa að það sé hverju orði sannara hjá bér. Þetta er orðið gamalt hús. Ég hugsa að það sé húsinu að kenna. Þetta er timburhjallur eins og þú veizt — lítill og leiöinlegur — og í svona gömlu timburhúsi lifa bakteriur skratti lengi. — Sko, þú mannst að ég var þarna einu sinni og —: smitaðdst. Ég veit ekki ná- kvæmlega hvar ég var þegar ég meðtók bakferíuna, ef til vill úti — ef til vill inni -— en það leynrli sér ekki, að ég var með — þetta, sem við þurfum ekki að nefna en vitum svo vel hvað er. Freysteinn þóttist líka strax sjá þetta þegar honum var bent á það — og þótt hann hafi aldrei nennt að leggja mikið upp úr svona löguðu — sem er sjálfsagt stórkostlega vítaverfc — þá taldi hann semt rétt að gera ráðstafanir ef þetta skyldi vera smitandi — ég var látinn fara. Síðan er licinn rúmur ára- tugur — og þú veizt hvar ég er núna og þú veizt líka að ég er alveg ólæknandi. Já það er víst alveg áreiðanlegt, að fyrst gamli timburhjallurinn þarna við Laufásveginn ungar út svona kennaraefnum. eins og þú segir, þá er bakterían i hús- inu. Væri ekki reynandi að byggja nýtt hús '•— og það sem fyrst, því að auðvitað hljóta menn að hafa komið auga á þetta, eftir hverju er beöið? Vantar pen- inga? —• Hvað segir Marshall um það. Ef þetta yrði nú einn virkasti þátturinn í baráttunni gegn kommúnismanum. Held- urðu ekki áð við mættum fá nokkrar krónur úr „mótvirðis- sjóðnum“ góða til byggingar- Hugsaðu um þctta hraksmánarleg viðskipti, enda. svaraði það á engan hátt þvi vérði er bændur fengu þá á innanlandsmarkaði. En síðan var krónan lækkuð gagnvart dollar haustið 1949 og aftur í marz 1950. Eftir þær lækkanir báðar þarf 16,32 kr. fyrir einíi bandaríkjadollar, og nú fæst tæpur dollar fyrir kg. fob. Reykjavík eða nánar tiltekið kr. 14,95. En allar vörur sem við flytjum imi frá Bandaríkj- unum fyrir þessa dollara hafa líka hækkað í verði imi 245% eða sama og þessum tveim gengislækkunum nemur, og er verðhækkunin raunverulega meiri orðin nú. T. d. kostuðu jeppabifreiðar 11—12 þús. kr. fyrir gengislækkunina, en á þessu ári kosta þær 33—34 þús. kr. Beltisdráttarvélar, sem kost uðu 60—70 þús. krónur fyrir gengislækkunina kostuðu 200 þús. í lok ársins 1950. Þannig mætti halda áfram að telja liverja vörutegund af annarri. sem fyrir doliara er keypt., Það þarf ekki færri dilka fyr- ir hvern jeppa, hverja dráttar- vél, hveni pióg, hvert herfi, en áður var. Líklega fremur fleiri. En í sambandi við gengislækk- unina skeði annar hlutur. Þ-að sparifé sem bænduniir vom búnir að eignazt og ætiuðu fyr- ir þessi áhöld o. fl. var fellt í verði og möguleikar margra ti-1 að eignast þau þaimig eyðilagð- ir um leið. Þannig var hægt að minnka eftirspum þeirra og skapa það væni minn og láttu þá Eystein okkar eða Bjania minnast ó þetta við vini okkar — næst þegar þeir fljúga westur. Þarna í Reykjavíkurbréfinu þínu s.l. sunnudag ertu eitthvað svo klökkur yfir því, að það verði skoðað sem atvinnurógur ef þú talar dálítið hraustlega um hina rauðu kennarastétt. — O, sussu nei, nei. Við höfum bara gaman að þessu hjá þér. Það er þó alténd einhver sem man eftir okkur — voða gaman að komast í blöðin — þar sem nemendur okkar geta lesið um litarhátt okkar og innræti og haft fastmótaðar skoðanir á okkur strax og lestrarkunnátt- an leyfir. Já, vissulega er ástandið al- varlegt. Verst er þó, að meira að segja þitt eigið heimilisfólk gerir sér þetta ekki ljóst. Mér virðist eina skýringin á því fvr- irbrigði vera einfaldlega sú, áð þú sért ekki tekinn eins alvar- leg og skyldi af þínu venzla- fólki, — þar sem.það, þrátt fyr- ir margáréttaðar aðvaranir þrn- ar og upplýsingar í þiessum efn- um — sækist alveg sérstak- lega eftir að ég og minir líkai kenni börnunum sínum, ef ekki i hinum ooinberu skólum — þá í einkaskólum. Þess vegna vitum við það gjörla, að þegar þú atyrðir okk- ur og vilt gjarna koma okkui" sem lengst frá öllu sem kallast uppeldi og fræðsla — er hjarta þitt ekki með. — Þannig er mannlífið —- fag- urt en margraddað. Á meðan þú Moggi minn varar landslýð- inn við hinum slæmu kennurum — brjóta bömin götuluktir eft- „skipun frá Stalín“ — og við „kennum“ þeim kommúnisma ú „Gagn og gaman“ og „Litlu gulu hænuna". Með frómri ósk um áframhald þessa skemmtilega þáttar þíns — ásamt kærri kveðju og beztu óskum. T. 1>. Framhá'd á 7. síðn. TEITUR Þ0RLEIFSS0N: Kveðja til Morgunblaðsins innar.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.