Þjóðviljinn - 26.01.1952, Blaðsíða 6

6) — ÞJÖÐVILJINN — Laugardagur 26. janúar 1952
Framhald af 5. siðu.
verksmiðjum sem alstaðar eru
að spretta upp, verksmiðjum
með nýtízku vélabúnað frá Sov-
étríkjunum, og í hinum vönd-
uðu heimilum verkamanna srm
sprett.a upp í kringum verk-
SmiðjurHar; í hinum skínandi
nýju fjölerðum og landbún-
aðarvélum sem nú eru að starfi
í'yrsta sinni á ökrum sam-
vinnubúanna.
1 nóvetnber sl. voru mörg
iðna'ðarfyrirtæki vígð í tiiefni
af 10 ára afmæii Verkamanna-
fiokks Albaníu. Meðai bsirra
var sykurvinnsluverksmiðjan í
Korree sem á einu ári fram-
• leiðir átta kíló sykurs á hvert
mannsbarn í Albaníu (íbúarnir
eru ein milljón), vefnaðarverk-
síniðjusamsteypa sem framleið-
ir 20 milljónir metra klæðis á
'ári, raforkustöðin og vatns-
veitan sem flytur höfuðborg-
inni Tirana og umhverfi ijós
og vatn. Nú hefur ríkisstjórn-
in tilkynnt a-ð enn stæni raf-
orkustöð verði byggð, er sjá
mun ',fyrir raforkuþörf alls
landsins í lok fimm ára áæti-
unarinnar 1955. Aldrei fyrr i
sögu sinni hefur Aibanía átt
háskóla. Kennaraskóla hefur
vevið komið upp, tækniskóla
og búnaðarskóla.
Alþýðulýðveldið Albanía er
stöðugt þyrnir í auga Bretum
og Bandaríkjamönnum, er
retmt hafa árangurslaust að
einangra landið frá hinum ai-
þýðulýðveldunum. En sífelldir
skipaferðir tryggja Alfaönum
þau efni sem þeir þurfa lil
nýsköpunarinnar. — Erlendum
hernjósnurum hefur ekki geng-
ið vel að láta njósnara sína
koma sér fyrir í landinu, vegna
þess hve vel þjóðin er á verði
um hið nýfengna frelsi sitt og
'íýðræði. Albanar hafa mátt
þola liemám Tyrkja, Itala og
Hitlers-Þýzkalands, og þeir
standa sem einn maður um
vöm sjálfstæðis lands síns".
Krossgáta
liárétt 1 amboð — 7 slá — 8
spil — 9 rjúka — 11 ekki öll — 12
hvíldist — 14 í'rægur kvartett
15 grund — 17 ending — 18 gana
20 grænmetið.
Lóðrétt: 1 kofaræksni — 2 æð
3 ná í — 4 svei — 5 tæp — 0
handleggir — 10 bera — 13 sund
15 yfir á — 16 greinir — 17 eft-
jrherma 19 an.
Lausn 11. krossgátu:
I^árétt: 1 kosti — 4 el — 5 ló
7 æla — 9 gef — 10 lok — 11
ama — 13 rá — 15 óð — 16
skafl.
I.óðiitt: 1 kl — 2 sól — 3 il
4 elgur — 6 óskað — 7 æfa — 8
ala — 12 móa — 14 ás — 15 ói.
*— -------------------\
Saumaskapur
Tek að mér að sníða og
sauma barnafatnað og kven-
kjóla.
Móttaka á miðvikudögum
og föstudögum.
Sigríður Þóroddsdóttir,
Kársnesbraut 10
l---------------------^
85. DAGUR
og vera bar — ekki hrokafullur og drembinn. Flest þetta fólk
bar virðingu fyrir drarnbi, endaþótt það fordæmdi það í orði
kveðnu.
Og enn meira bar á þessu hjá ungu stúlkunum, því að
Dillard dró enga dul á hið tigna ætterni Clyde Griffiths.
„Þetta er Clyde Grifíjths, bróðursonur herra Samúels
Griffiths, frændi herra Gilberts Griffiths. Hann er kom-
inn hingað til að kynna sér flibbaframleiðslu í verksmiðju frænda
síns.“ Og þótt Clydc væri ljóst, hversu villandi þessar upplýs-
ingar vora, þá var hann engu að síður upp með sér af þeirri at-
hvgli sem hann vakti. En hvað Dillard var ósvífinn. Með Clyde
að ba' ihjarþ hikaði hann ekki við að setja sig á háan liest við
þetta fólk. Við þetta tækifæri teymdi hann Clyde manna á milli
óg skildi hann ekki andartak eftir einan. Hann var staðráðinn í
því, að allir sem hann þekkti og geðjaðist að meðal þessa unga
fólks, fengju að vita hver og hvað Clyde væri og það væri hann
sem kynnti Clyde fyrir þeim. Og þeir, sem honum geðjaðist mið-
ur að, fengu varla að sjá hann — voru alls ekki .kynntir fyrir
honum. „Hún er einskis virði. Pabbi hennar á bara nokkra bil-
skúra. Ég myndi ekkert skipta mér af henni í yðar sporum."
Eóa þá: ,Hann er ekki neitt neitt. Ekki annað en skrifstofublók
i verzluninni okkar.“ En við suma var liann ekikj annað en bros
og fagurmæli, fullur umburðarlyndis.
Og svo var hann kynntur fyrir Zellu Shuman og Rítu Dicker-
man, sem af vissum ástæðum, meðal annars til þess að virðast
veraldarvanar, komu dálítið of seint. Og eins og Clyde átti eftir
að sjá betur, vom þær -einmitt dálítið frábrugðnar hinum stúlk-
unum sem þama voru — ekki eins einfaldar og þröngsýnar. Þær
vora ekki eins sterkar í trú og siðgæðj og hinar stúlkurnar. Og
Clyde sá við fyrstu sýn, að þær vildu viðurikenna það fyrir sjálf-
um sér og öðmm. Og það var eitthvað í framkomu þeirra við
sjálfa kunningjana sem skar sig úr framkomu hinna safnaðar-
meðlimanna — ekki beinlínis trúleysi eða siðleysi, heldur frjáls-
lyndi og hleypidómaleysi.
„Já, svo að þér emð faerra Clyde Griffiths,“ sagði Zella Sfau-
man. „En hvað þér emð líkur frænda yðar. Ég sé hami svo oft
á Central Avenue í bílnum sdnum. Walter hefur sagt mér allt
um yður. Lízt yður vel á Lycurgus.“
Hún sagði ,,Walter“ á þann hátt, að Clyde datt strax í liug,
nö samband þeilTa lilyti að vera nánara en Dillard hafðj gefið
í skyn. Hún var með rautt flauelisband um hálsinn, granateyma-
lokka í eyrunum og í fallegum, svcirtum kjól, sem féll þétt að
líkama hennar og pilsið var vítt og íburðannikið, og hún virtist
ókkert liafa á móti iþví, að sýna vaxtarlag sitt, jafnvel njóta þess,
og það hefði sjálfsagt vakið gagnrýni á þessum stað, ef fram-
itoma hennar hefðj ekki verið svo hógvær og sakleysisleg.
Ríta Dickerman var aftur á móti þrýstin og ijós yfirlitum,,
rjóð í kinnum, með kastaníubrúnt hár og blágrá augu. Hún var
ekki eins röskleg og kvik og Zella Shuman, en frá henni stafaði
einhverjum óljósum Ikrafti, sem Ciyde fannst samsvara hinu
dulda frjálslyndi vinkonunnar. Og Clyde sá að þótt hún væri ekki
jafn djarfleg í framkomu og vinkonan, þá var hún eggjandi
og gaf fyrirheit. Það hafði orðið þegjandj samkomulag um að
hún ætti að töfra hann. Hún var mjög hrifin af Zellu Shuman
og elti hana eins og skugginn hennar, svo að þær voru óaðskilj-
anlegar. Og þegar Clyde var kynntur fyrir henni, horfði hún á
hann með eldheitu, ástleitnu augnaráði ,sem gerði honum órótt
í skapi. Því að hann sagði í sífellu við sjálfan sig, að hér í
Lycurgus yrði hann að fara irijög varlega í vali félaga. En til
allrar chamingju vakti hún eins og Hortense Briggs hjá honum
hugsanir uni náin kynni, og honum varð órótt innanbrjósts. En
hann varð að gæta sín. Það var einmitt svona frjálst samband,
eins og Dillard og framkoma ungu stúlknanna gaf í skyn, sem
hafði leitt hann í ógæfuna á sínum tíma. :
„Jæja, nú skulum við fá okkur ís og kökúr,“ sagði Dillard
þegar kynningunni var lokið, ,,og svo getum við farið héðan.
Þið tvær þurfið víst að ganga á milli og heilsa hinum og þessum.
Svo getum við hitzt við kibarinn. Og svo getum við farið, finnst
ykkur ekki? Eruð þið eklki sammála?“
Hann leit á Zellu'Shuman eins og hann vildj segja: „Þú veizt
bezt hvað við á,“ og hún brosti og svaraði: „Það er alveg sátt.
Við getum ekki farið undir eins. Eg sé Maríu frænku þarna fyrir
handan. Og mömmu. Og Fred Bruekner. Við Ríta göngum hérna
um dálitla stund, og svo hittumst við öll á eftir.“ Og um ‘löíð
seiidi Ríta Dickerman Clyde heilíandi bros.
Eftir að þeir höfðu verið á rölti í tuttugu mínútur, fékk
Dillard einhvers konar mer'ki frá Zellu og hann og Clyde námu,
staðár rétt við ísbarinn sem var í miðjum salnum. Eftir skamma
stund komu Zella ag Ríta til þeirra og þau fengu sér ís og kökur
saman. Og nú höfðu þau eklq fleiri skyldum að gegna og sumir
voru þegar farnir að tínast burt, svo að Dillard sagði: „Eigum
við ekki að stinga af. Getum við ekki farið faeim til þín?“
„Jú, jú,“ hvíslaði Zella og þau fóru saman fram í fatageymsl-
una. Clyde var enn í vafa hversu hyggilegt þetta væri og hann
var þögull. Hann vissi eklki vel hvort hann var hrifinn af Rítu
eða ekki. En þegar kirkjan var úr augsýn og safnaðarmeðlimirnir
horfnir voru hann og Ríta látin reka lestina, en Dillard og Zella
gengu á undan. Og þótt Clyde hefði tekið undir handlegg faennar
eins og við átti, losaði hún sig frá honum og tók blíðlega um
olnboga hans. Og hún þrýsti sér þétt að honum, öxl við öxl,
hallaði séi' næstum að honum og fór að tala um lífið í Lycurgus.
Rödd hennar var orðin mjúk og ástúðleg. Clyde var hrifinn
af hemii. Það var eitthvað þungt og seiðandi yfir líkama heimar
sem heillaði gegn;vilja hans. Hann fann lijá sér löngun til að
strjúka faandlegg, hennar og hann vissi að hann mátti það —
hann máttj jafnvel leggja. handlegginn utan um mitti hennar nú
þegar. En honum var Ijóst að hann var af Griffithsættinni —
skyldur Griffitshfólkinu í Lycurgus — og það gerði strik í
reikningimi —-og þess ve.gna voru allar þessar stúlkur svo alúð-
legar og vingjarnlegar við hann. En iþrátt fyrir þessar hugsanir
þrýsti hann handlegg hennar og hún virtist ekkert hafa á móti
því.
Þegar þau vom komin inn á lieimili Shumanfjölskyldunnar, í
stórt, ferhymt og gamalt timburhús með ferhyrndum turni, sem
lá afsíðis innan um tré og grasflatir, komu þau sér makindalega
fyrir í setustofunni, sem var betur búin húsgögnum en nokkur
stofa, sem Clyde hafði séð hingað til.
—oOo— —oOo— —oOo—’ —oOo— —oOo— ~oOo— —oOo—-
BARNASAGAN
Bukolla.
3. DAGUR
Líður íiú nóttin, og gefur skessan Helgu mat. Nú
ætlar skessa út á skóg til veiða um daginn; þá mælti
hún til Helgu: „Þú skalt nú vinna nokkuð í dag: þú
skalt sækja brjóstnál, sem ég átti, þegar ég var
heimasæta hjá Daladrottningu systur minni." Helga
spurði, hvar hún væri. ,,Það máttu segja þér sjálí,"
mælti skessan, „og ef þú verður ekki komin með
hana í kvöld, þá drep ég þig." Fer nú skessan, en
Helga er ráðlaus og sezt nú fram 'Í%ellisdvr og
grætur. Þá kemur til hennar maður, æði-ófrýnilegur
á að líta. Hann var í skorpnum skinnstakki, sem
náði á ristar að íraman, en á herðablöð að aítan.
Horinn náði úr nefinu og niður á tær. Hann snyr af
hverju hún gráti. Hún kvað það vera til lítils að
segja honum það, hann mundi lítið geta úr því bætt.
„Ég veit, hvað að þér aengur," segir hann, „og ef
þú vilt kvssa mig í kvöld, þá skal ég hiálpa hér að
ná nálinni." Hún kveðst skuli gera það. Helaa spyr
hann að nafni, en hann kvaðst heita DordingulL^
Þau ganaa nú bæði frá hellinum ,þangað til þau
koma að litlu húsi. Við dyrnar á húsinu er páll og
reka. Þá segir Dordingull: „Páll, sting þú; reka,
moka þú." Þá taka þau páll og reka til staría, þang-
að til þau koma niður að nálinni. Tekur há Dor-
dingull hana upp og segir, að hér sé nú nálin, og
spvr Helgu, hvort hún vilji nú ekki kyssa sig; en
bað segist hún ekki geta. Fer nú Helga heim í bell-
inn og leggur brjóstnálina í rúm skessu. Um kvöldið
kemur skessa heim og spyr, hvar nálin sé. „Hún er
í rúmi þínu," segir Helga. „Vel er unnið," mælti
skessa, „en varla muntu hafa verið ein í jáðum."
Næsta morgun segir skessa: „Verk h$|á$ jstlað
þér í dag, Helga: þú skalt sækja tafl, sem éo á hjá
Daladrottningu systur minni; hef ég lenai viliað fá
það, en ekki fengið." Helga spyr, hvar Daladrottnr
inga sé;, „Það máttu segja þér sjálf," mælti skessa,
„og ef'þú kemur ekki með taflið, skal ég drepa þig.”
Fer nú skessa burt, en Helga situr eftir ráðlaus og
sezt í heílisdymar og grætur. Þá kemur þar Dor-
A